To hasło przewodnie tegorocznego Święta Miłosierdzia najbardziej uroczyście obchodzonego w znanym na całym świecie Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. W tym roku patronują mu słowa wypowiadane w Koronce do Bożego miłosierdzia i na zakończenie Aktu zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu. Od początku jego wielką orędowniczką była i jest nadal św. Siostra Faustyna, którą papież św. Jan Paweł II, największy z rodu Polaków, nazwał sekretarką Bożego Miłosierdzia.
Święto Miłosierdzia jest obchodzone w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, zwaną Niedzielą Miłosierdzia Bożego. W 1985 r. do kalendarza liturgicznego archidiecezji krakowskiej wpisał go kard. Franciszek Macharski. Natomiast po kanonizacji s. Faustyny, 30 kwietnia 2000 r., Jan Paweł II ogłosił to święto jako obowiązujące w całym kościele. Inspiracją dla ustanowienia tego święta było pragnienie Jezusa, które przekazała Siostra Faustyna. Pan Jezus powiedział do niej: „Pragnę, ażeby pierwsza niedziela po Wielkanocy była świętem Miłosierdzia”.
Po raz pierwszy Niedziela Bożego Miłosierdzia obchodzona była 22 kwietnia 2001 r. Podczas swojej pielgrzymki do Polski 17 sierpnia 2002 r. Ojciec Święty zawierzył cały świat Bożemu Miłosierdziu i poświęcił sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach. Do sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach przybywa corocznie około 2,5 miliona pielgrzymów z Polski i wszystkich kontynentów.
Najbardziej rozpoznawalną na świecie ikoną tego święta jest obraz Jezusa Miłosiernego – wizerunek przedstawiający Chrystusa zmartwychwstałego, który występuje też pod nazwami Jezu ufam Tobie oraz Obraz Miłosierdzia Bożego. Poniżej krótka historia tego niezwykłego dzieła, mającego kilku autorów i miliony odsłon na całym świecie.
Pierwszy wizerunek namalował Krakus z urodzenia a wilnianin z wyboru artysta malarz Eugeniusz Kazimirowski w 1934 na polecenie samego Jezusa dane siostrze Faustynie Kowalskiej. Jednak najbardziej znaną wersją Jezusa Miłosiernego jest obraz krakowskiego artysty Adolfa Hyły z 1944.
Na obrazie przedstawiony jest Jezus ubrany w białą szatę. Stojąc, unosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, lewą ręką wskazuje na swoje serce, z którego wychodzą promienie: jasny blady i czerwony. Ten pierwszy symbolizuje wodę usprawiedliwiającą duszę, czerwony zaś to krew, która jest życiem dusz (obie miały wytrysnąć z przebitego na krzyżu boku Jezusa).
Pierwszy obraz został namalowany według projektu siostry Faustyny Kowalskiej i dzięki pomocy jej spowiednika księdza Michała Sopoćki. Według Dzienniczka siostry Faustyny, Jezus objawił się jej 22 lutego 1931 roku w celi płockiego klasztoru w tej właśnie postaci, nakazał namalować obraz, obiecując, że dusza, która będzie czcić ten obraz, nie zginie.
Autorem pierwszego obrazu był malarz Eugeniusz Kazimirowski, prace nad nim trwały od stycznia do czerwca 1934 roku. Po raz pierwszy został pokazany wiernym w 1935 w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, czyli w dniu Święta Miłosierdzia Bożego w Ostrej Bramie w Wilnie, skąd wyszło w świat przesłanie Miłosierdzia Bożego. Obraz nie spodobał się Faustynie, gdyż nie odpowiadał pięknu jej wizji Jezusa. Jezus miał jej wówczas odpowiedzieć, że nie w piękności farby ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce mojej…. Warto wspomnieć, że to Białorusi zostały odnalezione pierwsze szkice obrazu Jezusa Miłosiernego, dokładnie w jednym z kościołów w diecezji witebskiej, w parafii Wołkołata.
Obecnie obraz pędzla Kazimirowskiego znajduje się w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego (dawnym kościele Świętej Trójcy) w Wilnie. W 2005 roku, po przenosinach obrazu z wileńskiego kościoła pw. Świętego Ducha do wyżej wymienionego sanktuarium, obraz pozbawiony został napisu „Jezu ufam Tobie”. W międzyczasie miał miejsce konflikt między wileńskimi Polakami, którzy chcieli pozostawienia obrazu w kościele Św. Ducha, a miejscowym biskupem, który podjął inną decyzję; Polacy odwołali się bezpośrednio do Papieża, który jednak ich nie poparł. Jednakowoż napis ten, umieszczony na osobnym blejtramie, powstał i oprawiony został razem z obrazem po jego konserwacji w 2003. Po przenosinach do kościoła Świętej Trójcy, pod obrazem, na ozdobnej ramie wkrótce pojawiła się – tak jak za życia siostry Faustyny – mosiężna, grawerowana tabliczka z napisem „Jezu, ufam Tobie” w języku polskim.
Najbardziej znaną wersję wykonał w 1944 Adolf Hyła dla Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach. Jego kopie opatrzone słowami „Jezu ufam Tobie” w wielu różnorodnych językach są szeroko rozpowszechnione na całym świecie. Pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego pędzla tego malarza powstał w 1943 roku.
W roku 1954 ks. bp Franciszek Barda zaproponował ogłoszenie konkursu na nowy wizerunek Jezusa Miłosiernego. Spośród zgłoszonych do konkursu prac Artystyczna Komisja Arcybiskupia w Krakowie wybrała wizerunek autorstwa prof. Ludomira Sleńdzińskiego, namalowany według wskazówek ks. Sopoćki. Tak powstał drugi obraz Jezusa Miłosiernego, zgodny z notatkami siostry Faustyny Kowalskiej. Obraz przedstawia Zbawiciela wchodzącego przez zamknięte drzwi do Wieczernika. Jego prawa ręka błogosławi patrzącego, a lewa uchyla szatę w okolicy niewidocznego serca, skąd wychodzą dwa promienie – blady i czerwony.
5 października 1954 r. Główna Komisja Episkopatu zatwierdziła wizerunek namalowany przez Sleńdzińskiego do publicznego kultu w całej Polsce.
W roku 1960 obraz został podarowany ks. prefektowi Zbigniewowi Kraszewskiemu, który umieścił go w kościele seminaryjnym Seminarium Metropolitalnego w Warszawie, gdzie dzieło pozostało do roku 1971. Ze względu na częste akty wandalizmu wobec innego wizerunku Miłosierdzia, bp Kraszewski zabrał obraz do parafii Bożego Ciała w stolicy, do gabinetu biskupiego na plebanii. W roku 1989 rekolekcje prowadził tam o. Zdzisław Pałubicki, który przez następne lata zabiegał o przekazanie mu wizerunku.
24 czerwca 1993 roku, w uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela, bp Kraszewski przywiózł obraz do kościoła pw. Nawiedzenia NMP w Kaliszu i przekazał wizerunek jezuitom na ręce o. Mieczysława Beresińskiego, ówczesnego przełożonego domu zakonnego.
Z kolei Obraz do kaplicy Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie namalował lwowski artysta Stanisław Batowski. Wersja ta spłonęła podczas powstania warszawskiego. Po tym wydarzeniu Przełożona Generalna zleciła autorowi namalowanie kolejnego obrazu do domu klasztornego w Łagiewnikach. Niemniej w tym czasie swoją wersję namalował Adolf Hyła i ta została umieszczona w późniejszym sanktuarium. Obraz Batowskiego umieszczono w kościele Miłosierdzia Bożego na Nowym Świecie.
Od 1937 roku, wraz z szerzeniem się kultu Miłosierdzia Bożego, obraz zaczął być stopniowo kopiowany oraz wydawany w formie obrazków opatrzonych Koronką do Miłosierdzia Bożego. Do roku 1951 w Polsce istniało około 130 ośrodków kultu Miłosierdzia Bożego. Jednak 6 marca 1959 Stolica Apostolska bez wnikliwszej analizy sprawy i oryginalnych dokumentów, wydała notyfikację zabraniającą szerzenia kultu, rezultatem czego było usunięcie z wielu kościołów obrazów Jezusa Miłosiernego. Pomimo to krakowski arcybiskup Eugeniusz Baziak polecił pozostawienie obrazu na miejscu w krakowskich Łagiewnikach.
Po rozmowie z kardynałem sekretarzem Kongregacji Ottavianim, w 1965 roku abp Karol Wojtyła rozpoczął w Krakowie proces informacyjny dotyczący życia i cnót siostry Faustyny oraz zakazanego przez Watykan kultu Miłosierdzia Bożego. Dzięki temu 31 stycznia 1968 proces beatyfikacyjny siostry Faustyny został formalnie otwarty w Watykanie, a 15 kwietnia 1978 Stolica Apostolska całkowicie unieważniła notyfikację z 1959 roku.
W obietnice Jezusa związane z obrazem wierzy wielu katolików, dla których nie jest tylko przedstawieniem Miłosierdzia Bożego, ale znakiem przypominającym o obowiązku chrześcijańskiej ufności względem Boga i czynnej miłości w stosunku do bliźnich.
Na podstawie Wikipedii – Ryszard Zaprzałka
