Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
„Koniec świata, czyli dramat, który nie ma końca”
To już w najbliższy piątek 13 października tarnowski Teatr Nie Teraz daje w Tuchowie swoją najnowszą premierę sztuki „Koniec świata”, której autorem i reżyserem jest twórca i dyrektor tego teatru Tomasz A. Żak. Teatru który, według „Gazety Wyborczej” jest jedynym „ultrakatolickim” teatrem dramatycznym w Polsce. Dodajmy, że również najpewniej jedynym „ultrapatriotycznym”. Teatru programowo bezdomnego i ciągle w drodze, nie obecnego w swoim rodzinnym mieście ale za to znanego i cenionego w całej Polsce. I tak jest od 37 lat. TNT legitymuje się bowiem nie tylko odrębnością programową, ale też chyba najdłuższym off-owym stażem w gronie krajowych scen poszukujących i niezależnych. Dodajmy, że w tym roku reprezentujące TNT Stowarzyszenie Nie Teraz obchodzi jubileusz 20-lecia, co jest także wyjątkowe wśród artystycznych organizacji pozarządowych. „Koniec świata, czyli dramat, który nie ma końca”, to może być najważniejsza premiera teatralna nadchodzącego sezonu artystycznego. Już jej data - słynny "Cud słońca" wieńczący objawienia Matki Bożej w Fatimie jest bardzo wymowna - koniec świata może też być początkiem... Od kilku dni nasz portal w rubryce "Klub Tespisa" prezentuje sylwetki aktorów tworzących ten unkalny spektakl. A tuż po tuchowskiej premierze TNT pokazuje "Koniec świata" w Krakowie /15.10./ i w Warszawie /17.10./ Należy tylko żałować, że spektaklu tego raczej nie zobaczą tarnowscy widzowie. Ale o przyczyny takiego stanu rzeczy należałoby pytać politycznych włodarzy naszego galicyjskiego miasteczka...
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał
Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos.
W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie.
Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis".
Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym.
Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga.
"Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.
Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich.
Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.
Agnieszka Winiarska - TNT
Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski
Maciej Rutkowski - sceniczny Kleryk
Orawianin, który zakotwiczył w Krakowie, pedagog, aktor.
Magister filologii słowiańskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, absolwent zarządzania kulturą na Akademii Muzycznej w Krakowie oraz Szkoły Aktorskiej SPOT.
Od roku 2012 r. występuje na deskach Krakowskiej Opery Kameralnej (w dorobku m.in. opery komiczne „Livietta e Tracollo” i „La serva padrona", baśnie muzyczne „Śpiąca Królewna” i „Dziadek do orzechów i Król Myszy”, folkowe widowisko muzyczne „Krakowiany, Krakowiany!”). Związany z teatrem Plejada („Permutacje małżeńskie wg Mariana Hemara”, „Gwałtu, co się dzieje”).
Współpracował także z teatrem Storia („Misterium Świętej Kingi”) i teatrem Nomina Rosae („Carmina Cracoviensia”). Nauczyciel języka angielskiego w Gimnazjum w Jabłonce (2004-2013) i Publicznym Gimnazjum nr 53 Sióstr Prezentek w Krakowie (od 2012). Kierownik młodzieżowego chóru „Spontan”.
Tłumacz (pl-sk, pl-ang) oraz lektora (współpraca z radiem Kraków). Współautor książki „Cmentarze Orawy” (2007 r.).
Prezes Orawskiego Stowarzyszenia Artystycznego (od 2007 r.).
Już w piątek zobaczymy go w spektaklu ,,Koniec świata".
Agnieszka Winiarska - TNT
.jpg)
Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ
Aleksandra Pisz - sceniczna Abir
Zdolna kobieta, która swe liczne pasje realizuje z zapałem i sumiennością.
Z rozmarzeniem i łagodnością spogląda na świat, stara się go opisać i sprawić, żeby stał się chociaż odrobinę lepszy.
Kocha zwierzęta i przyrodę. Poszukuje dobra i piękna.
Uczennica IV LO w Tarnowie (profil humanistyczny), laureatka konkursów recytatorskich, wokalnych i plastycznych. Finalistka Ogólnopolskiego Konkursu z języka polskiego (2016r.); 3-krotna laureatka konkursu "APLAUZ" Artystycznego Przeglądu Lawiny Animuszu, Uczucia, Zdolności - edycji wokalnej, w latach 2015, 2016, 2017.
Z Teatrem Nie Teraz współpracuje od 2014 roku, od tego czasu zagrała w spektaklach ,,Kreon”, ,,Ballada o Wołyniu”, ,,Wyklęci”. Uczestniczka warsztatów teatralnych ,,Młodzi dla historii” na Festiwalu NNW w Gdyni (2016 r.). W wolnym czasie fotografuje.
Kocha śpiewać, czuje się wtedy wolna. Z szacunkiem i szczerością podchodzi do tych, którzy jej słuchają. Dzieli się z nimi swoim światem, pokazuje uczucia, które ją inspirują, odkrywa dla nich te przestrzenie emocjonalne, które dla niej samej są ciekawe. Najwięcej czerpie z poezji i tekstów Agnieszki Osieckiej. To one pomagają jej na dotarcie do drugiego człowieka.
Po ciuchu marzy o kameralnym koncercie, podczas którego mogłaby zaprezentować te teksty i twórczość tych artystów, którzy towarzyszą jej na artystycznej ścieżce.
W teatrze potrafi słuchać. W pracy nad spektaklem jest uważna, wyciąga wnioski z rozmów i sugestii, najpierw szuka w sobie uczuć i emocji, sposobów na dotarcie do postaci. Później przychodzi czas na działanie, na przekuwanie tego, co w niej na to, co na scenie. Teatr daje jej radość obcowania ze sobą, swoimi pragnieniami i obawami. Jest jednak, co chyba najważniejsze, sposobem na spotkanie człowieka z całym jego skomplikowaniem, tajemnicą, którą ma w sobie.
Ona też ma w sobie tajemnicę.
Agnieszka Winiarska - TNT
