Pegazem po Tarnowie
Tomek Habiniak
apel w sprawie wystawy
W tym roku skończyłby 55 lat. Miał wielkie serce i mocną głowę oraz równie wielki talent. Był znakomitym rysownikiem i grafikiem ale przede wszystkim karykaturzystą. Jednym z ostatnich, co tak kreską wodził, a raczej uwodził liczną rzeszę odbiorców swoich prac. W Tarnowie był w swojej maestrii bezkonkurencyjny ale przez swoje rodzinne miasto bezapelacyjnie odrzucony i wręcz urzędowo bojkotowany. Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miał w Tarnowie swojej wystawy, a przecież stworzył kilkaset oryginalnych prac plastycznych. 0dszedł 5 stycznia i z tej okazji w specjalnie poświęconym mu tekście napisaliśmy, że to pora najwyższa pomyśleć o zorganizowaniu pośmiertnej wystawy jego unikalnych prac... I oto słowo ciałem się staje bowiem na nasz apel pierwsze odpowiedziało nasze Biuro Wystaw Artystycznych i w osobie Piotra Kukli, działającego w imieniu dyrektor Ewy Łączyńskiej-Widz, proponując przygotowanie retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Jej otwarcie odbędzie się w dniu 17 września w siedzibie BWA w ramach rozpoczynającej się wtedy kolejnej edycji Festiwalu Komedii TALIA. Przygotowanie ekspozycji wraz z ekskluzywnym katalogiem wymaga ogromnej pracy organizacyjnej, a czasu jest naprawdę niewiele, stąd apel kuratora wystawy Piotra Kukli o wypożyczenie prac Tomka, głównie karykatur, które można składać w recepcji BWA w pałacyku w Parku Strzeleckim lub ustalać ich odbiór z naszą redakcją - kom. 795 206 706, adres emaliowy redakcja@
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
...i po balu
Tak rozpoczyna się ostatnia część spektaklu "Powrót Norwida" Kazimierza Brauna w reżyserii Tomasza A. Żaka, jaki dano w niedzielę 24 listopada na otwarcie Ośrodka Praktyk Artystycznych - Dom Ludowy w Maszkienicach, gdzie swoją stałą siedzibę będzie miał Teatr Nie Teraz. - Po latach tułania się Teatr Nie Teraz będzie miał swój prawdziwy dom – mówi jego twórca i dyrektor, Tomasz Antoni Żak. Dzięki współpracy Towarzystwa Domu Ludowego w Maszkienicach oraz Teatru Nie Teraz ufundowany w 1935 roku przez prof. Zbigniewa Bujaka budynek, zaczyna tętnić życiem. W ostatnich miesiącach sala widowiskowa Domu Ludowego została przystosowana do potrzeb działalności teatralnej. Poszerzono scenę, zamontowano tzw. sztankiety i dodatkowe oświetlenie, uszyto nowe okotarowanie, a na ścianie sali teatralnej zawisły wielkoformatowe zdjęcia - plansze i portrety, dokumentujące 30 letnią historię teatru, są garderoby i sala prób. Kameralna sala teatralna mieści sto miejsc, część na specjalnym podeście, poprawiającym widoczność, ma niezłą akustykę i zaplecze. Aliści to dopiero początek umożliwiający dobry start ale potrzeby są znacznie większe... I po inaugurujących nowe otwarcie TNT wydarzeniach czas na pozytywistyczną pracę u podstaw. A kalendarz uroczystości obejmował m.in. mszę świętą w pobliskim kościele, poświęcenie nowej siedziby TNT, odczytanie specjalnych listów - adresów, wśród nich od ks. abp. Marka Jędraszewskiego z Krakowa oraz Wandy Zwinogrodzkiej, Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Bardzo osobiste przesłanie nadesłał ze Stanów Zjednoczonych prof. Kazimierz Braun. Swoje pozdrowienia przesłał również Wacław Holewiński, znany polski pisarz i wydawca. A wśród wypełnionej do ostatniego miejsca widowni dostrzec można było m.in. dr. Jarosława Szarka, prezesa IPN, Barbarę Nowak, małopolską kurator oświaty, przedstawicieli lokalnych władz, przedsiębiorców i przyjaciół TNT z całej Polski. Zaś gościem specjalnym był, popularny przed laty, charyzmatyczny piosenkarz Stan Borys. Muzyk przed kilku laty, po wieloletnim pobycie w USA, wydał poruszający album z porywająco zaśpiewanymi wierszami C.K. Norwida. W Maszkienicach doszło do wzruszającego wydarzenia, gdy artysta brawurowo zaprezentował jeden z wierszy poety, co spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem. A jedna z kompozycji Stana Borysa muzycznie domknęła ten klimatyczny wieczór. Potem był już tylko bankiet i długie Polaków rozmowy…
Powrót do źródeł
Po latach poszukiwania miejsca do pracy warsztatowej - pisze w specjalnym przesłaniu Tomasz Antoni Żak - twórca i dyrektor Teatru Nie Teraz, znany reżyser i uznany publicysta, miejsca prezentacji własnych spektakli czy spotkań z innymi twórcami oraz miejsca do tak istotnej dla nas pracy edukacyjnej, Teatr Nie Teraz latem tego roku stał się integralnym użytkownikiem Domu Ludowego we wsi Maszkienice k. Brzeska w Małopolsce. Budynek, który staje się właśnie „domem naszego teatru”, to przedwojenna fundacja niezwykłych ludzi, dzieci tej ziemi – prof. Franciszka Bujaka i jego żony Anny, którzy podarowali wsi Maszkienice ten dom w roku 1935. Odtąd, z przerwą na czas okupacji, właścicielem tego obiektu jest Towarzystwo Domu Ludowego, które to właśnie w osobie swego prezesa, pana Jana Kity, zaproponowało nam współpracę właśnie w tym miejscu. W efekcie chcielibyśmy zainteresować wszystkich adresatów tego komunikatu powołaniem do życia projektu kulturowego, któremu nadaliśmy nazwę – Ośrodek Praktyk Artystycznych – Dom Ludowy (OPA-DL). Naszym celem jest praca, która udowodni, iż w Polsce może istnieć sztuka oraz edukacja przez sztukę, realizowana w duchu tradycji narodowej i miłości Ojczyzny. Już w najbliższą niedzielę 24 listopada 2019 r. zaplanowane jest uroczyste otwarcie naszego Ośrodka Praktyk Artystycznych. Uroczystości otwarcia rozpocznie Msza św. w kościele parafialnym o godz. 15,00 , poczem nastąpi poświecenie obiektu, a puentą artystyczną programu będzie pokaz spektaklu Teatru Nie Teraz pt. „Powrót Norwida”. To niezwykła inscenizacja dramatu Kazimierza Brauna w reżyserii autora i Tomasza A. Żaka, która językiem Mistrza Cypriana opowiada dzień dzisiejszy polskości.
PODRÓŻE TEATRALNE: STACJA LUBLIN
czyli
KIRIŁŁ SEREBRENNIKOW PO ŁOTEWSKU
Lubelskie Konfrontacje teatralne odbywały się w tym roku już po raz dwudziesty czwarty - pisze w swojej korespondencji Katarzyna Cetera. Wydarzenie to organizuje – począwszy od 1996 roku - Centrum Kultury w Lublinie. Podczas imprezy organizatorzy zazwyczaj starają się prezentować dokonania tradycyjnych teatrów, zwracają się jednak także ku awangardzie. Festiwal uznawany jest za jedno z najbardziej znaczących wydarzeń kulturalnych nie tylko w regionie, ale i w całym kraju. Program imprezy skupia się zazwyczaj wokół idei konfrontacji różnych form, tradycji teatralnych i sposobów rozumienia teatru, ale prezentuje także dokonania najciekawszych osobowości teatralnych polskiej i światowej sceny. Tak było i tym razem.
HISTORIĘ ROMEA I JULII ZNAJA WSZYSCY
czyli
SCENA OTWARTA – PODSUMOWANIE Katarzyny Cetery
Dziewiąta edycja Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca SCENA OTWARTA dobiegła końca tydzień temu. Tegoroczne święto tańca odbyło się tym razem pod hasłem Spełnienie. Tryumf i klęska, a program festiwalu - jak zwykle - skłaniał do refleksji nad naszymi indywidualnymi decyzjami i nad konsekwencjami, które te decyzje za sobą niosą. Dla każdego zrealizowanie indywidualnych pragnień jest sukcesem. Ich spełnienie wynika z podejmowanych wyborów lub emocji. Decyzje prowadzące do sukcesu niekiedy jednak owocują tragedią. Co zawodzi? Na to pytanie musieliśmy odpowiedzieć sobie sami.
| |||||
| |||||
|
