Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
"In memoriam" po raz siódmy...
Za trzy dni, 25 maja, minie siódma rocznica tragicznej śmierci Edwarda Żentary, znanego z dziesiątek znakomitych kreacji aktorskich w teatrze i filmie ale także reżysera, a w latach 2008-2011 dyrektora naczelnego i artystycznego Tarnowskiego Teatru. Urodził się 18 marca 1956 w Sianowie, zmarł 25 maja 2011 w Tarnowie. Edward Żentara nim trafił do Tarnowa, występował na deskach wielu teatrów w Polsce, m.in. w Lublinie, Warszawie, w Krakowie i Szczecinie; był dyrektorem artystycznym teatru w Koszalinie. Szerszej publiczności dał się poznać, grając m.in. w: „Karate po polsku" Wojciecha Wójcika, „Siekierezadzie" Witolda Leszczyńskiego czy „Trzech młynach" Jerzego Domaradzkiego. Za role w tych filmach został uhonorowany nagrodą Zbyszka Cybulskiego i nagrodą Złoty Ekran, przyznawaną przez Tygodnik „Ekran". Był żonaty z Magdaleną Żentarą, miał jednego syna – Mikołaja, muzyka m.in. Kriegsmaschine i Mgły. Popełnił samobójstwo w swoim tarnowskim mieszkaniu, pozostawiając list, w którym tłumaczył swoje postępowanie. Został pochowany 30 maja 2011 na wiejskim cmentarzu w rodzinnym Sianowie. Jego tarnowska dyrekcja przypadła na trudny czas generalnego remontu teatru i właściwie dopiero po jego zakończeniu mógłby w pełni zrealizować swoją wizję "teatru ogromnego". Ale ne zdążył... schorowany i zaszczuty, osamotniony i w jakimś sensie przegrany w Tarnowie... odszedł za wcześnie(miał zaledwie 55 lat), w pełni sił twórczych. Z okazji siódmej rocznicy śmierci Edwarda Żentary, w koncercie „In memoriam, na dużej scenie tarnowskiego teatru wystąpił w poniedziałek 21 maja o godzinie 19.00 Zbigniew Zamachowski.
Przedstawienie, jak wiersz...
Czyste, proste i tajemnicze... niczym Kresy. Kunsztownie oprawione ciszą, utkaną z zamyśleń i poetyckich postojów pamięci... Naznaczone asocjacjami dzieciństwa i dojrzałości. Przedwczesnej, za szybkiej... Naznaczone bólem Golgoty Wschodu i afirmacją świata, którego już nie ma... Przewiązane tasiemką smutku za Nieświeżem i ludźmi obecnymi już tylko w samotnej pamięci... poetki, nieznanej, wielkiej, niesłusznie zapomnianej... dla której Tarnów stał się drugim domem. Bo takim wyrafinowanym intelektualnie świadectwem tamtych, nieludziach czasów, jest poezja Stanisławy Wiatr-Partyki, dla przyjaciół po prostu "Pani Stasi". To na kanwie jej twórczości powstał oryginalny spektakl, perfekcyjnie przygotowany przez międzyszkolne kółko teatralne działające przy dawnym Gimnazjum Nr 4 w Tarnowie, dziś to szkoła podstawowa nr 8, którego opiekunem jest znany reżyser i pisarz Tomasz A. Żak - twórca Teatru Nie Teraz, patronującemu całemu temu przedsięwzięciu, przy współpracy aktorki tego teatru Agnieszki Winiarskiej. Uroczysta premiera przedstawienia pt. "Nie odchodź mnie” z udziałem, niezwykle rzadko pojawiającej się publicznie autorki, miała miejsce we wtorek 15 maja na scenie im. Ryszarda Smożewskiego tamtejszej szkoły, będącej siedzibą TNT. Wypełniona do ostatniego miejsca sala owacyjnie przyjęła najnowszy projekt reżysera T.A. Żaka i jego młodych aktorów - uczniów tarnowskich szkół: Aleksandrę Pisz i Aleksandrę Dziąćko z IV LO, Dominikę Kawę i Martynę Kwaśną z V LO oraz Bartłomieja Cupa z Zespołu Szkół Technicznych w Mościcach. A już następnego dnia po premierze zespół wystąpił na 7 Konfrontacjach Teatrów Dzieci i Młodzieży w Brzesku. I to z sukcesem!
Muzyka w teatrze cz. II
Bez niej żaden spektakl nie byłby taki sam. Niejednokrotnie jest jego tętnem, pulsuje w aktorach, w widzach, w każdym, kto jej doświadcza. Podobno najwspanialsza jest wtedy, gdy dopełnia spektakl, staje się jego integralną częścią. Będąca tłem wydarzeń scenicznych albo odwrotnie - punktem zwrotnym, impulsem. Jako że, luty uważany jest za miesiąc refleksji na temat muzyki, postanowiliśmy - mówi aktorka Teatru Nie Teraz Agnieszka Winiarska odbyć podróż po brzmieniach i melodiach. Snuć opowieść o muzyce, która towarzyszy spektaklom TNT, jej twórcach i dźwiękach, bez których nie ma teatru tak w ogóle... Na początek nakłoniłam do wspomnień dyrektora TNT. I przyznam szczerze - trochę tęskno do zadymionych sal w akademikach, gdzie rodziły się talenty twórców, o których opowiadał Tomasz Żak. Jego asocjacje uzupełniał jeszcze "etatowy" bard TNT Tomasz Lewandowski i niejako nasz wychowanek, młody muzyk i kompozytor, twórca m.in. znakomitej muzyki do najnowszej premiery TNT „Koniec świata” Seweryn Partyński. Teraz zapraszamy do drugiej części rozważań o muzyce w TNT, tym razem są to interesujące wspomnienia Mirosława Poświatowskiego, przez wiele lat filaru zespołu T. A. Żaka, znanego choćby z ważnego spektaklu TNT „Liczba Aniołów”.
Teatralny diariusz podróży
Jako człek z wozem Tespisa wędrujący od wczesnej młodości, postanowiłem niektóre z licznych moich podróży utrwalić aby nie przepadły w mrokach niepamięci. A tę teatralną pamięć dzielę na dwa okresy: pierwszy to czas młodości dumnej i chmurnej spędzony w tarnowskim teatrze, dawniej ziemi krakowskiej a później miejskim i obecnie w Teatrze Nie Teraz. I w jednym i drugim zajmowałem się wszystkim, z wyjątkiem aktorstwa. To, pomimo wszystkich zawirowań w życiu prywatnym, szczęsny czas... I trwa on do dzisiaj. Tak też było podczas ostatniej teatralnej wyprawy trupy Tomasza A. Żaka na Dolny Śląsk, gdzie pokazywaliśmy nasz najnowszy spektakl "Koniec świata. Dramat, który nie ma końca", którego głośna premiera miała miejsce dokładnie w dniu 100. rocznicy objawień w Fatimie - 13 października 2017 roku. Po Tuchowie, graliśmy ten, zbierający znakomite recenzje spektakl m.in. w Krakowie i Warszawie. Daliśmy też dwa przedstawienia w Tarnowie. A kwietniu wyruszyliśmy na Dolny Śląsk, gdzie mamy wypróbowanych przyjaciół i widzów. Bywamy tam od kilku lat regularnie ze swoimi kolejnymi premierami. I tak najpierw stanęliśmy na popas w Wołowie, gdzie we czwartek 19 kwietnia pokazaliśmy "Koniec świata" w Wołowskim Ośrodku Kultury, a dzień później w piątek 20 kwietnia w barokowym kościele parafialnym pw. św. Walentego w pobliskim Lubiążu, gdzie koniec świata był prawie dosłowny... przekroczył granicę sacrum i dotknął sfery profanum.
