Pegazem po Tarnowie
Pierwsza premiera on - line grudzień 2020
dworek M. Konopnickiej w Żarnowcu
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Tomek Habiniak
apel w sprawie wystawy -
a jednak się odbędzie!
Z nowym rokiem i na przekór lockdowni, BWA podjęło, po wymuszonej pandemią półrocznej przerwie, prace nad przygotowaniem retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Na razie trwają prace nad katalogiem, który opracowuje Joanna Janik, zaś sama ekspozycja planowana jest na drugie półrocze br. W związku z czym ponawiamy apel o wypożyczenie grafik, rysunków oraz innych prac tego wyjątkowego w artystycznym pejzażu Tarnowa artysty.
Przed rokiem pisaliśmy o tym tak:
W tym roku skończyłby 55 lat. Miał wielkie serce i mocną głowę oraz równie wielki talent. Był znakomitym rysownikiem i grafikiem ale przede wszystkim karykaturzystą. Jednym z ostatnich, co tak kreską wodził, a raczej uwodził liczną rzeszę odbiorców swoich prac. W Tarnowie był w swojej maestrii bezkonkurencyjny ale przez swoje rodzinne miasto bezapelacyjnie odrzucony i wręcz urzędowo bojkotowany. Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miał w Tarnowie swojej wystawy, a przecież stworzył kilkaset oryginalnych prac plastycznych. 0dszedł 5 stycznia i z tej okazji w specjalnie poświęconym mu tekście napisaliśmy, że to pora najwyższa pomyśleć o zorganizowaniu pośmiertnej wystawy jego unikalnych prac... I oto słowo ciałem się staje bowiem na nasz apel pierwsze odpowiedziało nasze Biuro Wystaw Artystycznych i w osobie Piotra Kukli, działającego w imieniu dyrektor Ewy Łączyńskiej-Widz, proponując przygotowanie retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Jej otwarcie odbędzie się w dniu 17 września w siedzibie BWA w ramach rozpoczynającej się wtedy kolejnej edycji Festiwalu Komedii TALIA. Przygotowanie ekspozycji wraz z ekskluzywnym katalogiem wymaga ogromnej pracy organizacyjnej, a czasu jest naprawdę niewiele, stąd apel kuratora wystawy Piotra Kukli o wypożyczenie prac Tomka, głównie karykatur, które można składać w recepcji BWA w pałacyku w Parku Strzeleckim lub ustalać ich odbiór z naszą redakcją - kom. 795 206 706, adres emaliowy redakcja@
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
PO SĄSIEDZKU: KAŻDY JEST ENOCHEM ARDENEM
czyli
OPERA RARA
POKAZUJE MĘSKI PUNKT WIDZENIA
Jest ich ośmiu. Wchodzą na scenę w dwóch grupach - pisze w swojej kolejnej relacji Katarzyna Cetera. Niosą latarnie, które oświetlają im drogę – ale pozwalają też ukryć twarze w ciemności. Nie – nie śpiewają. Recytują? Też nie. Enoch Arden to przecież melodramat skomponowany przez Richarda Straussa dla narratora i fortepianu w 1897 roku. Opowiadają historię Enocha Ardena – w trzech językach… i nie, właśnie nie po angielsku. Ta opowieść jest historią każdego z nich – gawędą takiego everymana: mężczyzny samotnego, kochającego, ufającego Bogu bezgranicznie… Okazuje się, że poemat Alfreda lorda Tennysona pochodzący z 1864 roku jest także zapisem emocji przeżywanych także przez mężczyzn żyjących w XXI wieku. To także ich historia – ośmiu mężczyzn w różnym wieku, pochodzących z różnych krajów, mówiących różnymi językami łączy jedno: każdy z nich jest dziś Enochem Ardenem.
PO SĄSIEDZKU: KIEDY TWÓRCZOŚĆ GROZI ŚMIERCIĄ
czyli
OPERA RARA O KOBIETACH
Myślę, że prawdziwej przemocy wobec kobiet - konstatuje nasza specjalna korespondentka Katarzyna Cetera, nie jesteśmy sobie w stanie w Europie XXI wieku nawet wyobrazić. Dobrze by było, gdybyśmy mieli przynajmniej świadomość, że nawet w dzisiejszym świecie ona istnieje – bo to nie tylko kultura seksizmu i przemocy. To nie tylko nieszczęśliwa miłość – podstawowy temat operowy – rozumiana dziś chyba jedynie jako relacja między płciami.
PO SĄSIEDZKU: KRAKOWSKI KARNAWAŁ KULTURALNY
czyli
OPERA RARA AD 2020
Inauguracja tegorocznej edycji festiwalu Opera Rara – jak głoszą prasowe, recenzenckie i kuluarowe opinie, a w ślad za nimi nasza specjalna korespondentka Katarzyna Cetera - była ze wszech miar udana. Smakowity początek to polska prapremiera opery Gioacchino Rossiniego zatytułowanej SIGISMONDO – dzieło z polotem wyreżyserowane przez Krystiana Ladę, świetnie zagrane i fenomenalnie zaśpiewane przy pękającej w szwach widowni krakowskiego „przydworcowego” teatru – ja czasem żartobliwie nazywa się Teatr im. Juliusza Słowackiego.
PO SĄSIEDZKU: CZYM DZIŚ JEST PATRIOTYZM
czyli
OPOWIEŚĆ O BIAŁEJ RÓŻY
Historię niemieckich ruchów antyhitlerowskich znamy w Polsce bardzo słabo – pisze w swojej kolejnej relacji Katarzyna Cetera. W kontekście naszej niewiedzy zaprezentowane nam podczas festiwalu Opera Rara dzieło Udo Zimmermanna, do którego libretto napisał Wolfgang Willaschek, oparte na historii niemieckiej, antynazistowskiej organizacji studenckiej, manifestującej w latach 40 ubiegłego wieku sprzeciw wobec władzy i nawołującej do społecznego zjednoczenia przeciwko rządzącym, nabiera dodatkowego znaczenia i mocy.
| |||||
| |||||
|
