Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Koncerty Letnie w Sali Lustrzanej
czyli muzyczne lato w mieście
Jeszcze trwają bałkańskie "Muzyczne Tarasy" organizowane przez Centrum Sztuki Mościce i niejako równolegle trwa "Jazzowy Rynek" z racji remontu rynkowej nawierzchni przeniesiony do Amfiteatru (obie imprezy odbywają się już po raz XII), a już rozpoczął się XXIX Festiwal Koncertów Letnich, podczas których posłuchać można muzyki klasycznej. Podczas tegorocznej edycji tych muzycznych Dionizji, organizowanych przez Agencję koncertowa "INTER-ART" w Tarnowie i Urząd Miasta Tarnowa, przez trzy kolejne niedziele lipca - zawsze o godz. 16, wystąpią w Sali Lustrzanej artyści z Macedonii i Włoch. Jako pierwszy odbył się koncert zatytułowany „Wirtuozowski puzon”. 7 lipca przed publicznością wystąpił Kiril Ribarski, na puzonie, a także Milica Sperovik-Ribarski, która towarzyszyła mu na fortepianie. Tydzień później, 21 lipca przed publicznością zgromadzoną w Sali Lustrzanej wystąpi duet – Alessia Martegiani oraz Maurizio di Fulvio. Włosi zaprezentują „Muzyczne wspomnienia z Brazylii, Argentyny i Salwadoru”. Ostatni koncert zaplanowano 28 lipca. Włosi Tullio Zorzet i Helga Pisapia zagrają m.in. utwory Johannesa Brahmsa i Roberta Schumanna, zwracając szczególną uwagę na romantyczny charakter dzieł w wykonaniu wiolonczeli.
Jazzowy Rynek w... Amfiteatrze
Lipiec tradycyjnie należy do jazzu. Już jutro, 5 lipca, rusza Jazzowy Rynek, czyli XII Letni Festiwal Jazzu Tradycyjnego organizowany przez Tarnowskie Towarzystwo Jazzu Tradycyjnego „Leliwa”. Ze względu na prace remontowe prowadzone obecnie na rynku, impreza została w tym roku przeniesiona do Amfiteatru Letniego. Koncerty plenerowe zaplanowano na trzy kolejne piątki lipca – 5, 12 i 19 o godz. 19. Z kolei o godz. 22:30 będzie można wziąć udział w Jam Sessions, które odbywać się będą w restauracji Bombay Music. Tam również w każdy czwartek, poprzedzający koncerty w amfiteatrze, można będzie posłuchać klubowych Jam Session z udziałem gości Festiwalu i tarnowskich jazzmanów. Każdy z koncertów w amfiteatrze rozpocznie barwna parada nowoorleańska, która wyruszy o 18:30 z Placu Sobieskiego do muszli koncertowej przy ul. Kopernika. To kolejne novum jazzowej celebry, bowiem dotąd to parady kończyły każdy z występów. Tegoroczna impreza odbywa się w ramach United Europe Jazz Festival, przedsięwzięcia, które obejmuje festiwale w Salgótarjan (Węgry), Bańskiej Bystrzycy (Słowacja), Hradec Kralove (Czechy), a także w miejscowościach związanych z Małopolską Wiosną Jazzową (Zakopane, Krynica, Tarnów). Ta, już dwunasta odsłona tej popularnej imprezy, mającej swoich zagorzałych fanów, na stałe wpisała się w kalendarz imprez kulturalnych Tarnowa, świetnie promując miasto i region.
Muzyczne Tarasy
To dwunasta edycja tej mającej już trwałe miejsce na kulturalnej mapie Tarnowa imprezy. Jak co roku, przez cztery kolejne czwartki lipca (4, 11, 18 i 25) odbywać się będą - zawsze o godz. 20) klimatyczne koncerty organizowane przez Centrum Sztuki Mościce. W tegorocznym Festiwalu Muzyczne Tarasy królować będą gorące rytmy muzyki bałkańskiej. Stanowi ona nieodłączny element bałkańskiego kolorytu. Tego całkiem współczesnego, mocno zabarwionego folklorem, jak i tego starszego, rdzennego, dla bardziej wytrawnego ucha. Bałkany to prawdziwy tygiel polityczno-kulturalny tej części Europy, obejmujący w przybliżeniu obszar Półwyspu Bałkańskiego. Jednak nazwa ta mniej odnosi się do geografii, a bardziej do wspólnoty historyczno-kulturowej. Przy takim podejściu o przynależności danego kraju do Bałkanów decydują cechy kulturowe takie, jak język, elementy kultury ludowej, społeczne np. wieloetniczność, współwystępowanie katolicyzmu, prawosławia i islamu oraz historyczne (dawna przynależność do Cesarstwa Bizantyjskiego, a przede wszystkim doświadczenie panowania tureckiego. Nic dziwnego, że w tym regionie narodziła się taka energetyczna muzyka, skrząca radością, a czasem przełamana nostalgiczną nutą południowo-wschodniego krańca Europy. Tegoroczne MUZYCZNE TARASY - zapowiadają organizatorzy, z pewnością porwą swoją muzyczną żywiołowością wywodzącą się z Serbii, Macedonii, Bułgarii, Bośni, Rumunii i Chorwacji. Poniżej szczegółowy afisz tej imprezy.
Grażyna Brodzińska
Błysk w oku, piękny uśmiech, Ma coś z trzpiotki, gdy żartuje i wybucha śmiechem. – Najbliższa mojej osobowości jest Adela z „Zemsty nietoperza”: iskierka, pełna radości – mówi dźwięcznym głosem. Mariaż wdzięku, elegancji, scenicznej charyzmy, talentu i pracowitości sprawia, że o Brodzińskiej mówi się: kobieta-instytucja. W Polsce w zasadzie nie ma śpiewaczek, które mogłyby z nią konkurować. „Aria ze śmiechem” w jej wykonaniu to majstersztyk, także aktorski. Jest wszechstronna – jeździ po Polsce i świecie, śpiewając arie operetkowe, operowe, piosenki musicalowe, nawet te charakterystyczne. W Tarnowie zabrała nas w podróż do magicznego świata musicalu, prezentując widowisko multimedialne „Magiczny Hollywood”, w którym artystka nie tylko śpiewa, ale też tańczy i nawiązuje świetny kontakt z zachwyconą nią widownią. Znakomita, młoda orkiestra. Dużo tańca. Kapitalne efekty świetlne i pirotechniczne. Na telebimach filmowy komentarz do scenicznych wydarzeń. Jej czwartkowy koncert (23 maja godz. 19) w Centrum Sztuki Mościce z udziałem gości specjalnych Malwiny Kusior, Marcina Jajkiewicza oraz Marcina Wortmanna w towarzystwie COSMA BAND oraz 2 par z krakowskiej formacji tanecznej, z dużą kulturą sceniczną poprowadzony przez Karolinę Wójs, już teraz uznany został za jedno z najważniejszych wydarzeń muzycznych roku w Tarnowie. Najlepiej świadczył o tym komplet widzów na sali widowiskowej CSM, żywiołowo reagującej na każdego z wykonawców i na końcu nagradzając cały zespół owacją na stojąco, domagających się bisów i długo nie chcących przyjąć do wiadomości, że to już koniec.
