Pegazem po Tarnowie

logo male pegaz Tomek Habiniak
apel w sprawie wystawy

W tym roku skończyłby 55 lat. Miał wielkie serce i mocną głowę oraz równie wielki talent. Był znakomitym rysownikiem i grafikiem ale przede wszystkim karykaturzystą. Jednym z ostatnich, co tak kreską wodził, a raczej uwodził liczną rzeszę odbiorców swoich prac. W Tarnowie był w swojej maestrii bezkonkurencyjny ale przez swoje rodzinne miasto bezapelacyjnie odrzucony i wręcz urzędowo bojkotowany. Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miał w Tarnowie swojej wystawy, a przecież stworzył kilkaset oryginalnych prac plastycznych. 0dszedł 5 stycznia i z tej okazji w specjalnie poświęconym mu tekście napisaliśmy, że to pora najwyższa pomyśleć o zorganizowaniu pośmiertnej wystawy jego unikalnych prac... I oto słowo ciałem się staje bowiem na nasz apel pierwsze odpowiedziało nasze Biuro Wystaw Artystycznych i w osobie Piotra Kukli, działającego w imieniu dyrektor Ewy Łączyńskiej-Widz, proponując przygotowanie retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Jej otwarcie odbędzie się w dniu 17 września w siedzibie BWA w ramach rozpoczynającej się wtedy kolejnej edycji Festiwalu Komedii TALIA. Przygotowanie ekspozycji wraz z ekskluzywnym katalogiem wymaga ogromnej pracy organizacyjnej, a czasu jest naprawdę niewiele, stąd apel kuratora wystawy Piotra Kukli o wypożyczenie prac Tomka, głównie karykatur, które można składać w recepcji BWA w pałacyku w Parku Strzeleckim lub ustalać ich odbiór z naszą redakcją - kom. 795 206 706, adres emaliowy redakcja@

tarnowskikurierkulturalny.pl

Archiwum

TKK 2008 - 2013

------------------------

wiersze ostatnie

Oldze T.
po Noblu

świat
stworzony ze słów
umiera

a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy

nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak

Internet
to
opowieść idioty
                 więc
Grając na wielu
bębenkach
            jesteśmy
ciągle
          w podróży
Ludzie księgi
Bieguni

od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
                jak tkacz
                zwijając
                swoje życie

czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota

zamiast niego
spotykamy
Charona

to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych

nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię

Ryszard S.

Pitavale - 113

wg. Jerzego Reutera

Miłość w teatrze

To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.

Pitaval 113

List do redakcji

Strzał w kolano

My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.

Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.

Źródło - gość.pl

A jednak sie udało!

Zapomniana, odnaleziona, ocalona…

Taka jest idea Międzynarodowych Festiwali Muzyki Odnalezionej, które już od 27 lat odbywają się w Tarnowie i jeszcze do niedawna w znacznej części południowo-wschodniej Polski. To jedyna tego typu impreza na świecie, w dodatku wymyślona i od początku, tj. od 1994 roku organizowana przez tarnowskich muzycznych Judymów - Teresę Kaban (fortepian) i Henryka Błażeja (flet) poprzez ich Agencję Artystyczną "Inter-Art". Głównym założeniem Festiwalu jest przywracanie pamięci zapomnianym utworom kameralnym i symfonicznym, polskim i obcym. Powody zapomnienia są różne np. zamówienie utworów w celu uświetnienia szczególnie ważnych uroczystości (w XVIII, XIX w) z zastrzeżeniem przez zamawiającego, aby po premierze nie wykonywać ich przez najbliższe 30 - 50 lat. Utwory takie można obecnie odnaleźć w księgozbiorach pałaców i klasztorów, w antykwariatach lub muzeach. Żeby tegoroczne wydarzenie doszło do skutku organizatorzy musieli pokonać szereg przeszkód, związanych z pandemią. Były odwołane przyloty i kwarantanna artystów. Mimo przeciwności udało się jednak dopiąć program tegorocznego Festiwalu. Pierwszy koncert odbył się 11 września w dąbrowskiej Synagodze, kolejny dzień później na zamku w Dębnie, a następne zaplanwano już w Tarnowie: 19 i 20 w nowej Sali Koncertowej Zespołu Szkół Muzycznych oraz 25 września i 3 października w Sali Lustrzanej, zaś 4 w Dworach Karwacjanów i Gładyszów w Gorlicach.

Początkowo wszystko wskazywało na to, że wydarzenie trzeba będzie odwołać. W związku z pandemią koronawirusa konieczna była zmiana terminu Festiwalu, bo w pierwotnym obowiązywała kwarantanna i nie można było organizować żadnych imprez. Później przyjazd odwołali Hiszpanie. Obawiali się konieczności odbywania kwarantanny w Polsce i po powrocie, więc poprosili o przełożenie ich występu na przyszły rok. Z powodu zamknięcia granic swój przyjazd musiał odwołać chłopięco-męski chór z Kijowa. Na ich miejsce organizatorzy zaprosili do udziału Chłopięcy Chór Katedralny z Tarnowa. Dyrygent, który od marca nie miał kontaktu z dziećmi, podjął wyzwanie. Dwa dni później poinformował, że w związku ze złym samopoczuciem jednego z chórzystów, wszyscy obowiązkowo przebywają na kwarantannie.

- Tych przeszkód było co niemiara. Baliśmy się, że Festiwal się nie odbędzie. Na szczęście nie poddajemy się łatwo i udało się doprowadzić sprawę do szczęśliwego finału – podsumowuje organizatorka wydarzenia Teresa Kaban Błażej z Fundacji Kultury i Integracji InterArt w Tarnowie. I dodaje, że tarnowscy melomani niecierpliwie czekali na Festiwal. - Byliśmy zaczepiani, nawet podczas spaceru z psem, przez osoby, które dopytywały, czy Festiwal się odbędzie. Myślę, że w ludziach jest już taki głód spotkania z artystami. Artyści też chcą się spotykać z publicznością, bo wymuszone przez pandemię koncerty on-line to nie to samo.

Organizatorzy tego unikalnego festiwalu oboje Teresa Kaban i Henryk Błażej są absolwentami Akademii Muzycznej w Krakowie w 1976 roku. Teresa - w klasie fortepianu prof. Ludwika Stefańskiego, Henryk – w klasie fletu doc .Wacława Chudziaka. Solistyczną działalność koncertową rozpoczęli jeszcze na studiach. W 2004 roku założyli TRIO INTER-ART , z którym występowali jako soliści i kameraliści na wszystkich niemal estradach Polski a także w ponad 40 krajach Europy, USA oraz na Bliskim i Dalekim Wschodzie. Brali udział w licznych krajowych i międzynarodowych Festiwalach Muzycznych, regularnietakże koncertują na organizowanych przez siebie kolejnych Międzynarodowych Festiwalach Muzyki Odnalezionej.

Nasi maestro przyznają, że z wieloma utworami czas i historia obeszły się brutalnie: nierzadko „leżakowały” one w wyniszczających je warunkach. Teraz zostały odnalezione i zdarza się, że są to kompozycje wyjątkowo cenne dla kultury narodowej i historii muzyki. W początkowych latach ta unikalna impreza odbywała się wyłącznie w Tarnowie, przysparzając mu splendoru i znakomicie go promując. Niestety, od 2000 roku, na wskutek różnych zawirowań polityczno-organizacyjnych oraz zwykłej zawiści ze strony tzw. środowiska i braku kompetencji połączonej z wyobraźnią lokalnych urzędników, Festiwal zmuszono do emigracji poza Tarnów. Mimo to, Festiwal przygotowywany przez impresariat państwa Błażejów z roku na rok z coraz większym rozmachem, przetrwał i ma się całkiem dobrze.

Podczas koncertów prezentowane są utwory symfoniczne i kameralne, które zapomniane przeleżały czasem setki lat w rękopisach i starodrukach. Spośród wielu utworów o różnej wartości artystycznej przedstawiane są kompozycje wyjątkowo cenne dla kultury narodowej i historii muzyki – opowiadają Teresa Kaban i Henryk Błażej, dyrektorzy festiwalu. Podczas poprzednich edycji swoje premiery po latach miały utwory znalezione m.in. w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie, w Narodowej Bibliotece Muzycznej w Pradze, w Berlinie, w Wiedniu, w Brukseli, w Muzeum Okręgowym w Tarnowie, a także w prywatnych zbiorach w zamkach Kornwalii, Szkocji i Anglii. Podczas dotychczasowych koncertów rozbrzmiewała różnorodna muzyka. Można było usłyszeć nieznaną dotąd muzykę królewskiego Wawelu, pisaną na potrzeby władców polskich, a także odnalezione perełki starocerkiewnych śpiewów liturgicznych z Ławry Kijowskiej.

Prezentowane były też dziecięce utwory ze szkicownika W.A Mozarta oraz jego ojca Leopolda a także kompozycje austriackiego Cesarza Leopolda I, któremu Jan III Sobieski pospieszył z odsieczą pod Wiedeń. Dużym zaskoczeniem były nieznane „Improwizacje ze szkicownika weselnego” – A.Brucknera a także dotąd nie wykonywane fortepianowe sonaty F. Mendelssohna. Swoją prapremierę po latach miała salonowa muzyka dynastii Ogińskich a także fortepianowe dzieła włoskich mistrzów opery (Pucciniego, Verdiego, Leoncavallo, Belliniego…). Ciekawe okazały się pieśni Karola Stohla znalezione w Muzeum Okręgowym w Tarnowie oraz utwory napisane specjalnie dla Napoleona Bonaparte. Do niewątpliwych perełek trzeba zaliczyć Seikilovą pieśń z nagrobka w Trailleis w Azji Mniejszej” (pochodzącą z III w) a wykonaną przez słowacki zespól muzyki dawnej „Musa Ludens”.

Dzięki temu, że festiwalowe koncerty odbywają się w zabytkowych obiektach kilkunastu miejscowości – mówią nasi muzyczni Judymowie - prezentowana muzyka może współgrać z architekturą wnętrz, do których była pisana. Cieszymy się, że dzięki festiwalowym prezentacjom wiele odnalezionych utworów zdobywa powoli sale koncertowe Europy i odzyskuje należne im miejsce w historii muzyki. Dodajmy, iż wiele z nich zostało też po raz pierwszy zarejestrowane przez polskie i zagraniczne rozgłośnie radiowe i telewizyjne a także wydane na płytach CD.

Oto szczegółowy afisz tej wyjątkowej imprezy

11.09.2020 r.- godz. 18,00

Dąbrowa Tarnowska - Dawna Synagoga

Duet „NIHZ” (Holandia)

Sanna van Elst - flet blokowy i wokal

Bobby Rootveld - gitara, perkusja i wokal