Pegazem po Tarnowie - 593
Teatralne Dionizje
Czyli werdykt Jury XXI Festiwalu Komedii TALIA
odbywającego się w dniach od 15 do 22 września 2017 roku w Teatrze im. Ludwika Solskiego w Tarnowie, obradujące w składzie:
Wojciech Malajkat - Przewodniczący, Małgorzata Bogajewska, Maria Pakulnis i Leszek Mądzik, po obejrzeniu ośmiu przedstawień konkursowych jury jednogłośnie przyznało Grand Prix w wysokości 15 tysięcy złotych oraz Statuetkę Talii twórcom i wykonawcom spektaklu „Zapolska Superstar (czyli jak przegrywać żeby wygrać)” z Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. Nagrodę zespołową dla twórców i wykonawców spektaklu „Do dna” w reżyserii Ewy Kaim z Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie w wysokości 5 tys. zł
Jury postanowiło także przyznać trzy równorzędne aktorskie nagrody indywidualne, które otrzymują:
- Oriana Soika (2 tysiące złotych) za rolę w spektaklu „Humanka” w reżyserii Agaty Puszcz z Teatru Polskiego w Bielsku-Białej,
- Katarzyna Węglicka (2 tysiące złotych) za rolę w spektaklu „Drugi spektakl” w reżyserii Anny Karasińskiej z Teatru Polskiego w Poznaniu,
- Aleksander Fiałek (2 tysiące złotych) za rolę w spektaklu „Porachunki z katem” w reżyserii Marcina Hycnara z Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie.
Ponadto jury przyznało wyróżnienie aktorskie:
Maciejowi Babiczowi studentowi Akademii Teatralnej (1 tysiąc złotych) za rolę w spektaklu „Porachunki z katem” w reżyserii Marcina Hycnara z Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie.
Nagrodę publiczności XXI Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii Talia 2017 otrzymuje spektakl:
„Do Dna” reż. Ewa Kaim, Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie.
Nagroda ZASP "Ale Aktor!" została przyznana aktorce Weronice Kowalskiej - "Do dna".
Jury gratuluje wszystkim nagrodzonym błyskotliwości, umiejętności grania w zespole, wrażliwości, temperamentu, wdzięku i bezpretensjonalności.
Tarnów, 22 września 2017 roku
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Poniżej publikujemy List Otwarty nadesłany przez Prezesa Reduty Dobrego Imienia Macieja Świrskiego będący odpowiedzią na list otwarty Richarda Allena odpowiedzialnego w Facebooku za obszar Europy Środkowej
Richard Allan
Vice-President Policy w regionie EMEA
Facebook Ireland
CC: Sheryl Sandberg
Chief Operating Officer at Facebook
W odpowiedzi na list otwarty, jaki wystosował Pan w związku z intensywną debatą w Polsce na temat tego, jakie treści Facebook dopuszcza a jakie usuwa, pragnę przedstawić Panu kontekst kulturowy, który być może został pominięty w analizach dotyczących bezpieczeństwa i nienaruszalności Standardów Społeczności w odniesieniu do weryfikacji postów i profili społecznościowych obecnych na Facebook w Polsce. W swoim liście pisze Pan o politycznej neutralności standardów Facebooka i o tym, że zabraniają one mowy nienawiści. Tymczasem w polskiej przestrzeni publicznej, jaką jest polska społeczność FB, od lat dla wszystkich mających niezmącony osąd rzeczywistości od dawna jest oczywiste, że administratorzy FB stosują nierówną miarę w stosunku do użytkowników. To nierówne traktowanie skierowane jest przeciwko tym użytkownikom FB, którzy zamieszczają lub próbują zamieścić treści konserwatywne, związane z religią katolicką, a także treści patriotyczne. Innym elementem tego zjawiska jest nie blokowanie przez administratorów, pomimo wielokrotnych zgłoszeń o naruszeniu standardów, treści znieważających polskich bohaterów walki o wolność, weteranów wojennych II wojny światowej i walki z komunizmem, profili w ohydny sposób znieważających Św. Jana Pawła II i Jezusa Chrystusa, profili propagujących treści komunistyczne i nazistowskie. W większości przypadków FB odpowiadał zgłaszającym, że te treści nie naruszają standardów. Jeśli chodzi o język nienawiści to znane są przypadki gdy użytkownicy o lewicowych poglądach obrzucali wyzwiskami użytkowników o poglądach konserwatywnych. Zgłoszenie takiej konwersacji do administracji FB także kończyło się informacją o „nie naruszaniu standardów”. Natomiast gdy użytkownicy o konserwatywnych poglądach zamieszczali informacje zawierające odniesienia do polskiej historii i symboliki – FB blokował tych użytkowników z powodu użycia „języka nienawiści”.
Matka, mamusia, mateńka…
Ona mi pierwsza pokazała księżyc
i pierwszy śnieg na świerkach,
i pierwszy deszcz.
Byłem wtedy mały jak muszelka,
A czarna suknia matki szumiała jak Morze Czarne.
Tak o swojej mamie pisał przed laty Konstanty Ildefons Gałczyński. Obchodzony co roku 26 maja Dzień Matki to wyraz szacunku dla wszystkich matek. W tym dniu są one zwykle obdarowywane laurkami, kwiatami oraz różnego rodzaju prezentami. To święto ma na celu okazanie matkom szacunku, miłości, podziękowania za trud włożony w wychowanie. Postać matki kojarzy się z beztroskim dzieciństwem, jest symbolem miłości, bezpieczeństwa, domu. Bycie matką najczęściej łączy się z jednoczesnym przeżywaniem radości i doświadczaniem cierpień, troskami, wielkimi nadziejami związanymi z dziećmi, ale też niepokojami o ich los. Macierzyństwo to wielkie powołanie i wyzwanie, któremu coraz trudniej przychodzi sprostać współczesnym kobietom... . A jaką Ty jesteś matką? Jak czcisz swoją matkę?
MAJ W CENTRUM SZTUKI MOŚCICE
Długi majowy weekend rozpoczęliśmy - pisze Katarzyna Cetera, w Centrum Sztuki Mościce z wysokiego C, bowiem już w piątek tarnowska publiczność miała niewątpliwy zaszczyt podziwiać kunszt aktorski Anny Seniuk i jej syna Grzegorza Małeckiego w scenicznej adaptacji autobiograficznej powieści Romaina Gary – OBIETNICA PORANKA. Utwór (w tłumaczeniu Jerzego Pańskiego), który po raz pierwszy ukazał się we Francji w 1960 roku zaadaptowali Ewa i Maciej Wojtyszko. Świetnie zagraną i wzruszającą sztukę wyreżyserował Maciej Wojtyszko. Spektakl w Centrum Sztuki Mościce w ramach Małopolskich Wieczorów Teatralnych poprzedził wernisaż wystawy fotografii Vivian Maier zatytułowanej IN OWN HANDS.
Paweł Chojnowski
Z cyklu – znani i nieznani
Z zawodu dyrektor, z zamiłowania mecenas kultury, z pasji filantrop… Wielbiciel aktywnego stylu, życia uprawiający sport i rekreację, miłośnik kultury wysokiej (teatr, opera, balet, kino) i … masowej (kabaret). Z wykształcenia – nauczyciel. Trochę prywatności... Żona Lucyna – nauczycielka języka polskiego w Gimnazjum nr 2, dwoje dorosłych już dzieci. Marzenia – wygrać w totka i wyjechać w podróż dookoła świata, kibicować walce w Lidze Mistrzów ukochanej Cracovii, odzyskać piękno i nowy blask dla „Sokoła” w Dąbrowie! Dożyć bez zawału do emerytury, podczas której znaleźć czas na nieprzeczytane wciąż książki, nieobejrzane filmy i nieodbyte podróże (i mieć na nie pieniądze). Ile to już lat judymuje Pan w Dąbrowie Tarnowskiej? Zawsze na kulturalnej niwie, zawsze na najwyższych obrotach. I to niezależnie od aktualnych politycznych przemian. Tak się składa, że zbliża się okrągły jubileusz 20-lecia tego stanu (dokładnie we wrześniu 2018 r.) Nie wiem zupełnie, kiedy to zleciało. Raz łatwiej, raz trudniej, raz z górki, raz pod ścianą. Judym najczęściej miał pod górkę i nikt go prawie nie rozumiał, ja mam tę przewagę nad nim, że częściej niż dr Tomasz od Żeromskiego znajduję sojuszników i odbiorców swoich pomysłów. Ponieważ jestem apolityczny w pracy, trwam, chociaż bywa naprawdę ciężko.
Amfiteatr "Zacisze"
Amfiteatr letni powstał w okresie międzywojennym jako ośrodek społeczny Zacisze. Teren należał do Tarnowskiej Kasy Oszczędności. Organizacja Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet zorganizowała tam miejsce, w którym można było napić się kawy, mleka, a nawet zagrać w brydża. W 1955 roku teren został wydzierżawiony i zagospodarowany przez Fabrykę Silników Elektrycznych "Tamel". Powstał wtedy z inicjatywy Jana Preissa pierwszy, prowizoryczny amfiteatr z drewnianą muszlą. Został wybudowany według projektu m.in. Wincentego Ścigalskiego. W latach 1966-1967 przebudowano go według bardzo wysoko ocenianego wówczas projektu znanego tarnowskiego architekta Otto Schiera (autora m.in. poprzedniej przebudowy tarnowskiego teatru), postawiono żelbetową muszlę koncertową z orchestrionem i zapleczem. Amfiteatr oddano do użytku w lipcu 1967 roku. Obiekt posiadał 1670 miejsc siedzących, zadaszoną scenę wraz z garderobami i zapleczem technicznym, i do 1980 roku stanowił część Domu Kultury "Tamel". W 1992 roku właścicielem obiektu został miejski samorząd, który przekazał go Tarnowskiemu Centrum Kultury. Amfiteatr miał już swoje lata, ale na nowo stał się miejscem wydarzeń kulturalnych Tarnowa. Gościły w nim polskie gwiazdy, najlepsze kabarety, organizowano w nim kino letnie, pierwsze tarnowskie dyskoteki i Dni Tarnowa, festiwale, turnieje brydżowe i szachowe oraz targi. Kiedyś tętniło w nim życie… Teraz hula jeno wiatr. No, może z wyjątkiem organizowanych latem z inicjatywy Prezydenta Romana Ciepieli sobotnich potańcówek, na resztówce tego, co jeszcze po niegdysiejszej wizytówce miasta zostało. Aliści idzie nowe, a wraz nim zapowiedzi gruntownej rewitalizacji i modernizacji tego kultowego dla tarnowian miejsca. I jak to u nas bywa, kiedy magistrat uruchomił odpowiednie procedury, nadciągnęło obywatelskie tsunami z licznymi protestami i kontrowersjami… .
