Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Galicjaner Sztetl
To jeden z największych festiwali żydowskich w Polsce. Pierwsza edycja miała miejsce w 1996 roku. Głównym celem jest upamiętnienie dawnych mieszkańców i współtwórców kulturalnego, politycznego i społecznego oblicza dzisiejszej Małopolski. Obecna, 24 edycja tej ponad regionalnej imprezy, po raz kolejny podejmuje próbę przypomnienia, jak było w sztetl Torne - miasteczku Tarnów, w którym przed wojną połowę mieszkańców stanowili Żydzi. Podobnie było w Bobowej i Żabnie, Dąbrowie Tarnowskiej i Szczucinie. Rytm życia zamieszkującej tam społeczności żydowskiej wyznaczały kolejne święta paschy, radosne purim czy pełne powagi i żalu za grzechy jom kipur. Właśnie tamten fascynujący świat, którego już nie ma, tamtą zniszczoną przez holocaust kulturę i sztukę, wskrzeszają organizowane co roku przez Komitet Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej, któremu przewodzi Adam Bartosz, i Muzeum Okręgowe - Dni Pamięci Żydów Galicyjskich, wypełnione modlitwami (Las Buczyna), wystawami i koncertami (Pod Bimą). W tym roku odbywają się one w dniach 26 czerwiec - 14 lipiec. Jednym z najważniejszych elementów tegorocznej edycji była rekonsekracja cmentarza żydowskiego w Tarnowie, jednej z najstarszych żydowskich nekropolii na południu Polski. Zakończony w ostatnich dniach remont trwał od 2017 roku. Była to najpoważniejsza renowacja w historii tej nekropolii. W ceremonii otwarcia uczestniczyli m.in.członkowie Komitetu Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej w Tarnowie, władze miasta i żydowskie rodziny. Na tarnowskim kirkucie pojawił się także Michael Schudrich - naczelny rabin Polski oraz konsulowie Niemiec i Francji. Oficjalne rozpoczęcie festiwalu zaplanowano na czwartek, 27 czerwca, kiedy pod Bimą wystąpi zespół Nadav Malkieli & Friends z Izraela.
Tarnów swiętuje
Czyli rozpoczyna się kolejna edycja Zdearzeń 2019, których prapoczątek stanowiły Dni Tarnowa zorganizowane po raz pierwszy w 1970 r. Wtedy był to tygodniowy przegląd różnorodnych form kulturalnych i rekreacyjnych oraz zdarzeń ulicznych przebiegający pod hasłem "Człowiek - Praca – Sztuka". Obecne świętowanie trwa jeno dni trzy (od piątku 21 do niedzieli 23)i nosi nazwę "Zdearzenia", nijaką i od początku wzbudzającą kontrowersje językoznawców. Studiując afisz tegorocznych Zdarzeń, pardon – Zdearzeń, gołym okiem widać, że za pseudo nowoczesnym szyldem kryje się równie "oryginalna" treść. Zgodnie z wytycznymi ma być programowo oficjalnie, politycznie optymistycznie i towarzysko snobistycznie. Czy tak będzie zależy od programu, który mają wypełnić m.in. tradycyjny jarmark galicyjski, spektakl uliczny u króla Łokietka i na dachu teatru, oglądanie księżyca przez lunetę, uliczny bookcrossing, psia parada berneńczyków, zawody modeli szybowców, zabawy, pikniki osiedlowe, intronizacja Króla Kurkowego czy koncert Gangu Marcela w Krzyżu. – Zapraszam wszystkich tarnowian. Świętujmy razem dni Tarnowa! – zachęca na oficjalnej stronie miasta prezydent Roman Ciepiela. Oby tylko ten prezydencki plebiscyt zakończył się uzyskaniem od mieszkańców absolutorium... W przeciwieństwie do szlacheckiego bigosowania rajców miejskich w Sali Lustrzanej.
Matka, mamusia, mateńka…
Ona mi pierwsza pokazała księżyc
i pierwszy śnieg na świerkach,
i pierwszy deszcz.
Byłem wtedy mały jak muszelka,
A czarna suknia matki szumiała jak Morze Czarne.
(Konstanty Ildefons Gałczyński)
Tak o swojej mamie pisał przed laty Konstanty Ildefons Gałczyński. Obchodzony co roku 26 maja Dzień Matki to wyraz szacunku dla wszystkich matek. W tym dniu są one zwykle obdarowywane laurkami, kwiatami oraz różnego rodzaju prezentami. To święto ma na celu okazanie matkom szacunku, miłości, podziękowania za trud włożony w wychowanie. Postać matki kojarzy się z beztroskim dzieciństwem, jest symbolem miłości, bezpieczeństwa, domu. Bycie matką najczęściej łączy się z jednoczesnym przeżywaniem radości i doświadczaniem cierpień, troskami, wielkimi nadziejami związanymi z dziećmi, ale też niepokojami o ich los. Macierzyństwo to wielkie powołanie i wyzwanie, któremu coraz trudniej przychodzi sprostać współczesnym kobietom... . A jaką Ty jesteś matką? Jak czcisz swoją matkę?
Jaką tajemnicę ukrywa liczba 666?
Jest to święta liczba na całym Wschodzie. Także w islamie ma wyjątkowe znaczenie, bo jest to liczba imion Boga. Nie mniej, 666 – ta chyba najbardziej znana kombinacja cyfr, każdemu – jak świat długi i szeroki – kojarzy się z wyznawcami Szatana. W Apokalipsie Św. Jana 666 to liczba bestii. Nowocześni sataniści wcale się 666 nie wstydzą i bardzo chętnie używają jej na swoich stronach internetowych. Niektórzy z nich uważają, że nastąpiło nieporozumienie i to właśnie 666 jest liczbą światła. Niezależnie od tego, to chyba najbardziej tajemnicza liczba na świecie. W Apokalipsie opisana jako "liczba bestii", kojarzona z szatanem i działaniem zła. Liczba Bestii – pojęcie odnoszące się do jednej z postaci 13 rozdziału Apokalipsy św. Jana – pierwszej z Bestii, popularnie utożsamianej z Szatanem lub Antychrystem. Jest ona zwykle kojarzona z liczbą 666, choć w niektórych wersjach tekstu wartość ta wynosi 616, 646 lub 665. Bywa ona zapisywana również jako „FFF” („F” jest szóstą literą alfabetu łacińskiego). Potwierdzają te informacje odkrycia dokonane w 1897 roku w egipskiej miejscowości Oksyrynchos, gdzie archeolodzy odkryli duże ilości starożytnych papirusów pochodzących z okresu od I w. p.n.e. do X n.e. Wśród znalezionych papirusów były fragmenty Księgi Objawienia z III i IV wieku zawierające zamiast liczby 666 liczbę 616. Według Biblii przyjęcie piętna (np. tatuażu/chipa/kodu kreskowego), zawierające liczbę 666 oznacza oddanie pokłonu szatanowi...
