Pegazem po Tarnowie
Tomek Habiniak
apel w sprawie wystawy
W tym roku skończyłby 55 lat. Miał wielkie serce i mocną głowę oraz równie wielki talent. Był znakomitym rysownikiem i grafikiem ale przede wszystkim karykaturzystą. Jednym z ostatnich, co tak kreską wodził, a raczej uwodził liczną rzeszę odbiorców swoich prac. W Tarnowie był w swojej maestrii bezkonkurencyjny ale przez swoje rodzinne miasto bezapelacyjnie odrzucony i wręcz urzędowo bojkotowany. Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miał w Tarnowie swojej wystawy, a przecież stworzył kilkaset oryginalnych prac plastycznych. 0dszedł 5 stycznia i z tej okazji w specjalnie poświęconym mu tekście napisaliśmy, że to pora najwyższa pomyśleć o zorganizowaniu pośmiertnej wystawy jego unikalnych prac... I oto słowo ciałem się staje bowiem na nasz apel pierwsze odpowiedziało nasze Biuro Wystaw Artystycznych i w osobie Piotra Kukli, działającego w imieniu dyrektor Ewy Łączyńskiej-Widz, proponując przygotowanie retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Jej otwarcie odbędzie się w dniu 17 września w siedzibie BWA w ramach rozpoczynającej się wtedy kolejnej edycji Festiwalu Komedii TALIA. Przygotowanie ekspozycji wraz z ekskluzywnym katalogiem wymaga ogromnej pracy organizacyjnej, a czasu jest naprawdę niewiele, stąd apel kuratora wystawy Piotra Kukli o wypożyczenie prac Tomka, głównie karykatur, które można składać w recepcji BWA w pałacyku w Parku Strzeleckim lub ustalać ich odbiór z naszą redakcją - kom. 795 206 706, adres emaliowy redakcja@
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Mrożek w Urzędzie oraz szczypta normalności...
Dwie, a właściwie trzy wiadomości zdominowały życie polityczno-towarzyskie naszego galicyjskiego miasteczka w ostatnim tygodniu. Otóż, po dłuższej nieobecności powrócił na urząd prezydent Roman Ciepiela i się zaczęło... . Zacznijmy od personaliów, bo te najbardziej zbulwersowały tzw. opinię. Z dniem 29 maja prezydent odwołał z funkcji zastępcy prezydenta Piotra Augustyńskiego zajmującego się od sześciu lat sprawami gospodarczymi, degradując go na szefa Miejskiego Zarządu Budynków, zaś dotychczasowego dyrektora przesuwając na stanowisko zastępcy! Natomiast na miejsce ekonomicznego wiceprezydenta nominacje otrzymała z dniem 1 czerwca... pani o kultury czyli Agnieszka Kawa, do końca maja pobierająca dyrektorską pensję w Centrum Sztuki Moście, którą kilka miesięcy temu krakowski marszałek odwołał z tej funkcji. Jak doniosło Radio Kraków nowa wiceprezydent ma na nowym stanowisku m.in. obiądź (pisownia oryginalna) pieczę "nad szeroko pojętymi sprawami tarnowskiej kultury i miejskimi instytucjami kulturalnymi, nad edukacją kulturalną i szkolnictwem artystycznym, miejskim sportem, promocją miasta i komunikacją z mieszkańcami, promocją turystyki". No cóż, historia lubi się powtarzać. Przed laty prezydent M. Bień powołał na podobne stanowisko Annę Knapik, dyrektor Centrum Paderewskiego Tarnów-Kąśna Dolna... Jednakowoż, obie te nominacje dzieli kosmos - basta! - reszta jest milczeniem! I jeszcze jeden kamyczek do tego magistrackiego ogródka: to właśnie Roman Ciepiela, jako wicemarszałek województwa małopolskiego był ojcem chrzestnym nominacji A. Kawy na dyrektora obecnego CSM. Niejako w cieniu tego politycznego tsunami odbyło się ogłoszenie przyznania tegorocznych Nagród Miasta Tarnowa za osiągnięcia w dziedzinie kultury oraz nadanie placykowi tuż obok Tarnowskich Powązek przy ul. Narutowicza imienia Antoniego Sypka, jednego z najwybitniejszych współczesnych Obywateli Tarnowa.
Matka, mamusia, mateńka…
Ona mi pierwsza pokazała księżyc
i pierwszy śnieg na świerkach,
i pierwszy deszcz.
Byłem wtedy mały jak muszelka,
A czarna suknia matki szumiała jak Morze Czarne.
(Konstanty Ildefons Gałczyński)
Tak o swojej mamie pisał przed laty Konstanty Ildefons Gałczyński. Obchodzony co roku 26 maja Dzień Matki to wyraz szacunku dla wszystkich matek. W tym dniu są one zwykle obdarowywane laurkami, kwiatami oraz różnego rodzaju prezentami. To święto ma na celu okazanie matkom szacunku, miłości, podziękowania za trud włożony w wychowanie. Postać matki kojarzy się z beztroskim dzieciństwem, jest symbolem miłości, bezpieczeństwa, domu. Bycie matką najczęściej łączy się z jednoczesnym przeżywaniem radości i doświadczaniem cierpień, troskami, wielkimi nadziejami związanymi z dziećmi, ale też niepokojami o ich los. Macierzyństwo to wielkie powołanie i wyzwanie, któremu coraz trudniej przychodzi sprostać współczesnym kobietom... . A jaką Ty jesteś matką? Jak czcisz swoją matkę?
50-te „urodziny” Magirusa!
Straż w Lisiej Górze powstała w 1886 roku. Było to wówczas pierwsze tego typu stowarzyszenie na terenie dzisiejszej gminy Lisia Góra. Założycielami byli ks. Józef Kumer - wikariusz parafii Lisia Góra, Antoni Burek - kierownik miejscowej szkoły i Józef Ciochoń - późniejszy komendant jednostki. Poświęcenie pierwszej sikawki ręcznej odbyło się w 1887 roku przy kościele parafialnym z udziałem orkiestry dętej. Rejon działania straży obejmował obszar parafii, do której należały wsie: Lisia Góra, Śmigno, Pawęzów, Łukowa, Kobierzyn, Breń, Stare Żukowice, Nowe Żukowice, Zaczarnie i Nowa Jastrząbka. W roku 1934 za komendantury Władysława Ciężadło wystawiono remizę murowaną z funduszy własnych i miejscowej ludności. Rok później zakupiono kolejną ręczną sikawkę i wóz konny dostosowany do celów pożarniczych. To tyle tytułem wstępu, bowiem - jak można przeczytać na Facebookowym profilu OSP Lisia Góra, w tym roku samochód gaśniczy tej jednostki zwany pieszczotliwie „dziadkiem” GBA Magirus Deutz 170d osiągnął 50 lat! Jest to jeden z najstarszych samochodów pożarniczych w powiecie tarnowskim a nawet w kraju, który nadal wyjeżdża do akcji! Do około 70% zdarzeń w których bierze udział ta jednostka używany jest właśnie ten samochód. Z racji tych szczególnych urodzin warto przybliżyć historię Magirusa i jego druhów.
"Niwelowanie różnic: od nauki do praktyki"
To hasło przewodnie tegorocznego Międzynarodowego Dnia Pielęgniarek, ang. International Nurses Day (IND) – święta obchodzonego corocznie 12 maja - ustanowione przez Międzynarodową Radę Pielęgniarek (ICN) na Kongresie w Meksyku w 1973 roku. Tego samego dnia przypada rocznica urodzin Florence Nightingale, prekursorki nowoczesnego pielęgniarstwa, założycielki pierwszej szkoły pielęgniarstwa (w 1860 roku przy szpitalu św. Tomasza w Londynie). W Polsce święto obchodzone jest, jako Międzynarodowy Dzień Pielęgniarek i Położnych. W powszechnej opinii pielęgniarstwo to bardziej powołanie niż zawód, szczególnie teraz w czasie pandemii. Paradoksalnie, to może właśnie ten czas próby przywróci właściwy status tej wyjątkowej profesji i odwróci dramatyczną zapaść kadrową w tym zawodzie. Najlepszym komentarzem do tegorocznego świętowania jest znakomity reportaż Ewy Szkurłat pt. "Tak jak zwykle", jaki wyemitowało Radio Kraków, a który nadesłała nam p. Barbara Kuklewicz, wypróbowany przyjaciel Teatru Nie Teraz.
| |||||
| |||||
|
