Pegazem po Tarnowie - 610
=========================
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
"Nie może być tak, że się nie da"
To dewiza, jaką kierowała się w swojej 11. letniej pracy dotychczasowa dyrektor CSM Agnieszka Kawa, odznaczona dzisiaj Dukatem Tarnowskim przez prezydenta Tarnowa Romana Ciepielę.
Wspólną, uroczystą sesją Rady Miejskiej w Tarnowie i Rady Powiatu Tarnowskiego rozpoczęły się tegoroczne obchody 101. rocznicy wyzwolenia Tarnowa spod zwierzchności zaborcy. Rzecz miała miejsce dzisiaj, we czwartek 30 października o godz. 13 w tarnowskim Ratuszu, poprzedzona mszą świętą w tarnowskiej katedrze. W Sali Pospólstwa przemawiano, wręczono nagrody nagrody i dukaty, zaś potem celebrowano rocznicowe uroczystości pod pomnikiem Nieznanego Żołnierza, aby wieczorem domknąć je koncertem w Centrum Sztuki Mościce. Taka było oficjalne świętowanie, natomiast poranny spacer po centrum miasta obchodzącego dziś swoje oficjalne (jedyne) święto, jaki odbył znany działacz niepodległościowy Piotr Dżiża był tego świętowania jawnym zaprzeczeniem. Poza dekoracją Grobu Nieznanego Żołnierza żadnych oznak świąteczności. Nie są taką flagi na budynku siedziby Prezydenta, które wiszą tam przez cały rok. Nawet tam, gdzie przed rokiem i dwoma wzdłuż całej ulicy (Mickiewicza i Al. Solidarności) wisiały uskrzydlone "jedynki" oraz naprzemiennie flagi tarnowska i narodowa nie powiewa nic. Uchwyty są puste. Za kilka dni zawisną tam oczywiście biało-czerwone flagi, dziś jest pustka. Taka sama jak w sercach i głowach tych, którzy są za to odpowiedzialni.
„Roma. Cygańskie Lato”
To nowa festiwalowa propozycja, która pojawiła się w tegorocznym kalendarzu tarnowskich imprez. Po raz pierwszy, jubileuszowy - 20. Tabor Pamięci Romów odbywa się bez... wędrówki tradycyjnymi wozami cygańskimi. Jego namiastką był piątkowy przejazd sprzed Muzeum Okręgowego do Stadniny Koni w Klikowej gdzie zaplanowano ognisko cygańskie i koncert. Przypomnijmy, organizowany od 1996 roku tabor był symboliczną podróżą Romów po miejscowościach powiatu tarnowskiego, które stały się w czasie II wojny światowej miejscami kaźni ich przodków. 32 lata po tym, jak władze PRL zakazały Cyganom wędrowania po polskich drogach. Miał przypomnieć nie tylko tamten zakaz, lecz również zagładę narodu romskiego z rąk hitlerowców. Jak tłumaczy Adam Bartosz, od lat organizujący tarnowski tabor Romów - ten pomysł zwyczajnie się wypalił. Coraz mniej osób wyrażało chęć uczestnictwa w takim objeździe. Ale jak przyznaje to nie jedyny powód. "To przedsięwzięcie bardzo skomplikowane i wymagające wiele energii". W zamian organizatorzy oferują trzy dni (23-25 sierpnia) - romskich koncertów w tarnowskim amfiteatrze, warsztaty edukacyjne dla dzieci i konferencję naukową na temat roli Romów we współczesnej Europie.
Galicjaner Sztetl
To jeden z największych festiwali żydowskich w Polsce. Pierwsza edycja miała miejsce w 1996 roku. Głównym celem jest upamiętnienie dawnych mieszkańców i współtwórców kulturalnego, politycznego i społecznego oblicza dzisiejszej Małopolski. Obecna, 24 edycja tej ponad regionalnej imprezy, po raz kolejny podejmuje próbę przypomnienia, jak było w sztetl Torne - miasteczku Tarnów, w którym przed wojną połowę mieszkańców stanowili Żydzi. Podobnie było w Bobowej i Żabnie, Dąbrowie Tarnowskiej i Szczucinie. Rytm życia zamieszkującej tam społeczności żydowskiej wyznaczały kolejne święta paschy, radosne purim czy pełne powagi i żalu za grzechy jom kipur. Właśnie tamten fascynujący świat, którego już nie ma, tamtą zniszczoną przez holocaust kulturę i sztukę, wskrzeszają organizowane co roku przez Komitet Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej, któremu przewodzi Adam Bartosz, i Muzeum Okręgowe - Dni Pamięci Żydów Galicyjskich, wypełnione modlitwami (Las Buczyna), wystawami i koncertami (Pod Bimą). W tym roku odbywają się one w dniach 26 czerwiec - 14 lipiec. Jednym z najważniejszych elementów tegorocznej edycji była rekonsekracja cmentarza żydowskiego w Tarnowie, jednej z najstarszych żydowskich nekropolii na południu Polski. Zakończony w ostatnich dniach remont trwał od 2017 roku. Była to najpoważniejsza renowacja w historii tej nekropolii. W ceremonii otwarcia uczestniczyli m.in.członkowie Komitetu Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej w Tarnowie, władze miasta i żydowskie rodziny. Na tarnowskim kirkucie pojawił się także Michael Schudrich - naczelny rabin Polski oraz konsulowie Niemiec i Francji. Oficjalne rozpoczęcie festiwalu zaplanowano na czwartek, 27 czerwca, kiedy pod Bimą wystąpi zespół Nadav Malkieli & Friends z Izraela.
Tarnów swiętuje
Czyli rozpoczyna się kolejna edycja Zdearzeń 2019, których prapoczątek stanowiły Dni Tarnowa zorganizowane po raz pierwszy w 1970 r. Wtedy był to tygodniowy przegląd różnorodnych form kulturalnych i rekreacyjnych oraz zdarzeń ulicznych przebiegający pod hasłem "Człowiek - Praca – Sztuka". Obecne świętowanie trwa jeno dni trzy (od piątku 21 do niedzieli 23)i nosi nazwę "Zdearzenia", nijaką i od początku wzbudzającą kontrowersje językoznawców. Studiując afisz tegorocznych Zdarzeń, pardon – Zdearzeń, gołym okiem widać, że za pseudo nowoczesnym szyldem kryje się równie "oryginalna" treść. Zgodnie z wytycznymi ma być programowo oficjalnie, politycznie optymistycznie i towarzysko snobistycznie. Czy tak będzie zależy od programu, który mają wypełnić m.in. tradycyjny jarmark galicyjski, spektakl uliczny u króla Łokietka i na dachu teatru, oglądanie księżyca przez lunetę, uliczny bookcrossing, psia parada berneńczyków, zawody modeli szybowców, zabawy, pikniki osiedlowe, intronizacja Króla Kurkowego czy koncert Gangu Marcela w Krzyżu. – Zapraszam wszystkich tarnowian. Świętujmy razem dni Tarnowa! – zachęca na oficjalnej stronie miasta prezydent Roman Ciepiela. Oby tylko ten prezydencki plebiscyt zakończył się uzyskaniem od mieszkańców absolutorium... W przeciwieństwie do szlacheckiego bigosowania rajców miejskich w Sali Lustrzanej.
| |||||
| |||||
|
