Pegazem po Tarnowie - 609
Magistrackie dekoracje
czyli choinka na Wielkanoc
Mieszkańcy, którzy przechodzą w okolicach skwerku przy ulicy Mickiewicza zastanawiają się dlaczego dekoracja związana z poprzednimi świętami wciąż jeszcze tam jest. – Mamy Wielki Post, a lada chwila Wielkanoc – mówią. – Ogólnie wygląda ładnie, ale te bombki już powinni ściągnąć. Z drugiej strony, jakby tego nie było, to byłoby trochę pusto. – Jest okres Wielkanocy, to bardziej jajeczka powinny tam być. – Dla mnie to może nawet w lecie być. – Może to przez tę falę mrozu chcą to zostawić, żeby był świąteczny klimat. – Pięknie to wygląda – fakt, trochę nie na czasie, ale robi wrażenie – komentują mieszkańcy. Urzędnicy przekonują, że świecąca ozdoba to nie dekoracja świąteczna, a drzewko tarninowe. Granatowe bombki według Mari Zawady-Bilik z Wydziału Komunikacji Społecznej magistratu mają symbolizować owoce Tarniny, czyli znak rozpoznawczy miasta. – Iluminujące tarninowe drzewko jest już naszą tradycją. To już trzeci sezon, kiedy w fontannie to drzewko stoi – nie jest to absolutnie żadne przeoczenie – drzewko stoi bo ma stać. Jest to takie miejsce, gdzie przejeżdża dużo samochodów, to taka wizytówka. Niech ten szary czas oczekiwania na wiosnę będzie rozświetlony naszym tarninowym drzewkiem – tłumaczy Maria Zawada-Bilik. Ps. Urzędnicy twierdzą, że świecące drzewko zostanie ściągnięte wraz z uruchomieniem fontanny.
Za www.rdn.pl
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
MAJ W CENTRUM SZTUKI MOŚCICE
Długi majowy weekend rozpoczęliśmy - pisze Katarzyna Cetera, w Centrum Sztuki Mościce z wysokiego C, bowiem już w piątek tarnowska publiczność miała niewątpliwy zaszczyt podziwiać kunszt aktorski Anny Seniuk i jej syna Grzegorza Małeckiego w scenicznej adaptacji autobiograficznej powieści Romaina Gary – OBIETNICA PORANKA. Utwór (w tłumaczeniu Jerzego Pańskiego), który po raz pierwszy ukazał się we Francji w 1960 roku zaadaptowali Ewa i Maciej Wojtyszko. Świetnie zagraną i wzruszającą sztukę wyreżyserował Maciej Wojtyszko. Spektakl w Centrum Sztuki Mościce w ramach Małopolskich Wieczorów Teatralnych poprzedził wernisaż wystawy fotografii Vivian Maier zatytułowanej IN OWN HANDS.
Paweł Chojnowski
Z cyklu – znani i nieznani
Z zawodu dyrektor, z zamiłowania mecenas kultury, z pasji filantrop… Wielbiciel aktywnego stylu, życia uprawiający sport i rekreację, miłośnik kultury wysokiej (teatr, opera, balet, kino) i … masowej (kabaret). Z wykształcenia – nauczyciel. Trochę prywatności... Żona Lucyna – nauczycielka języka polskiego w Gimnazjum nr 2, dwoje dorosłych już dzieci. Marzenia – wygrać w totka i wyjechać w podróż dookoła świata, kibicować walce w Lidze Mistrzów ukochanej Cracovii, odzyskać piękno i nowy blask dla „Sokoła” w Dąbrowie! Dożyć bez zawału do emerytury, podczas której znaleźć czas na nieprzeczytane wciąż książki, nieobejrzane filmy i nieodbyte podróże (i mieć na nie pieniądze). Ile to już lat judymuje Pan w Dąbrowie Tarnowskiej? Zawsze na kulturalnej niwie, zawsze na najwyższych obrotach. I to niezależnie od aktualnych politycznych przemian. Tak się składa, że zbliża się okrągły jubileusz 20-lecia tego stanu (dokładnie we wrześniu 2018 r.) Nie wiem zupełnie, kiedy to zleciało. Raz łatwiej, raz trudniej, raz z górki, raz pod ścianą. Judym najczęściej miał pod górkę i nikt go prawie nie rozumiał, ja mam tę przewagę nad nim, że częściej niż dr Tomasz od Żeromskiego znajduję sojuszników i odbiorców swoich pomysłów. Ponieważ jestem apolityczny w pracy, trwam, chociaż bywa naprawdę ciężko.
Amfiteatr "Zacisze"
Amfiteatr letni powstał w okresie międzywojennym jako ośrodek społeczny Zacisze. Teren należał do Tarnowskiej Kasy Oszczędności. Organizacja Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet zorganizowała tam miejsce, w którym można było napić się kawy, mleka, a nawet zagrać w brydża. W 1955 roku teren został wydzierżawiony i zagospodarowany przez Fabrykę Silników Elektrycznych "Tamel". Powstał wtedy z inicjatywy Jana Preissa pierwszy, prowizoryczny amfiteatr z drewnianą muszlą. Został wybudowany według projektu m.in. Wincentego Ścigalskiego. W latach 1966-1967 przebudowano go według bardzo wysoko ocenianego wówczas projektu znanego tarnowskiego architekta Otto Schiera (autora m.in. poprzedniej przebudowy tarnowskiego teatru), postawiono żelbetową muszlę koncertową z orchestrionem i zapleczem. Amfiteatr oddano do użytku w lipcu 1967 roku. Obiekt posiadał 1670 miejsc siedzących, zadaszoną scenę wraz z garderobami i zapleczem technicznym, i do 1980 roku stanowił część Domu Kultury "Tamel". W 1992 roku właścicielem obiektu został miejski samorząd, który przekazał go Tarnowskiemu Centrum Kultury. Amfiteatr miał już swoje lata, ale na nowo stał się miejscem wydarzeń kulturalnych Tarnowa. Gościły w nim polskie gwiazdy, najlepsze kabarety, organizowano w nim kino letnie, pierwsze tarnowskie dyskoteki i Dni Tarnowa, festiwale, turnieje brydżowe i szachowe oraz targi. Kiedyś tętniło w nim życie… Teraz hula jeno wiatr. No, może z wyjątkiem organizowanych latem z inicjatywy Prezydenta Romana Ciepieli sobotnich potańcówek, na resztówce tego, co jeszcze po niegdysiejszej wizytówce miasta zostało. Aliści idzie nowe, a wraz nim zapowiedzi gruntownej rewitalizacji i modernizacji tego kultowego dla tarnowian miejsca. I jak to u nas bywa, kiedy magistrat uruchomił odpowiednie procedury, nadciągnęło obywatelskie tsunami z licznymi protestami i kontrowersjami… .
Kulturalna wiosna w Tarnowie
Tarnowskie media rozpisują się ostatnio o licznych inicjatywach i inwestycjach w szeroko pojętej sferze kultury, których ilość i rozmach musi zastanawiać /wszak to rok zgoła niewyborczy/ i budzić zrozumiałe emocje tych, którzy się do tego kulturalnego pociągu „nie załapali”. I tak: jedna z wizytówek Tarnowa – Mauzoleum generała Józefa Bema doczeka się wreszcie remontu. Podobnie jak powstała na tarnowskim osiedlu Jasna pod koniec lat 70. XX wieku popularna Bania, jedna z niewielu tego typu działających wieży ciśnień w Polsce. Wewnątrz bani, albo dętki, jak mawiają niektórzy, mogłyby się minąć dwie ciężarówki. Również niszczejący od lat cmentarz żydowski ma zostać gruntownie odnowiony i bardziej dostępny dla turystów. Teraz żeby go zwiedzić, trzeba wpłacić kaucję i pobrać klucze w Muzeum lub w Tarnowskim Centrum Informacji /!/. Ale to nie koniec muzealnych inwestycji. Otóż, Muzeum Okręgowe kupuje kolejny fragment „Panoramy Siedmiogrodzkiej”, namalowanej pod kierownictwem Jana Styki w 1897 r. A jego terenowe oddziały: dwór w Dołędze oraz zagroda Felicji Curyłowej w Zalipiu poddane zostaną kompleksowej restauracji, konserwacji i rewitalizacji. A całe to ambitne przedsięwzięcie realizowane będzie w ramach projektu SKANSENOVA, obejmującym opiekę nad dziedzictwem w małopolskich muzeach na wolnym powietrzu. Nareszcie ruszyły prace nad otwarciem Muzeum Armii Krajowej w Tarnowie, które powstanie na bazie istniejącej Izby Pamięci AK.
Na koniec łyżka dziegciu w tej kulturalnej beczce miodu: właśnie okazało się, że Grupa Azoty wycofała wsparcie finansowe dla Tarnowskiej Nagrody Filmowej, dla festiwalu komedii Talia, cyklicznych koncertów jazzowych na Rynku oraz działalności Centrum Paderewskiego i Muzeum Okręgowego. Firma w ten sposób ma rekompensować sobie straty wynikające z podniesienia przez tarnowski samorząd stawek dzierżawy gruntu Zakładów Azotowych w Tarnowie. Brawo, Panie Prezydencie z PO i Panie Przewodniczący Rady Miasta z PiS!
