Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Odblaskowa szkoła
W ramach małopolskiego konkursu pn. „Odblaskowa Szkoła - 2018", w piątek 5 października uczniowie Szkoły Podstawowej Nr 2 w Dąbrowie Tarnowskiej wraz z Dyrekcją szkoły i nauczycielami uczestniczyli w "Odblaskowym happeningu". Uczniowie szkoły ubrani w odblaskowe kamizelki z transparentami wyruszyli sprzed szkoły pod eskortą policjantów z Wydziału Ruchu Drogowego KPP ulicami miasta. Transparenty niesione przez dzieci zachęcały do używania odblasków. Zaś we wtorek 9. października odbył się Odblaskowy Festyn BRD, którego celem było propagowanie właściwych zachowań pieszych, przestrzegania przepisów prawa, które mówi, iż w celu zapewniania bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu piesi powinni być wyposażeni w elementy odblaskowe, dzięki którym są dobrze widoczni na drodze. Poniżej reportaż z tej wyjątkowej imprezy, stanowiącej doskonały przykład aktywnej (we współpracy z miejscową policją i służbami ratunkowymi) edukacji młodzieży szkolnej w dziedzinie bezpieczeństwa drogowego, szczególnie aktualnej teraz w jesiennych okolicznościach przyrody.
...opuścili służbę Panu.
W kontekście trwającego kryzysu w Kościele na myśl przychodzą objawienia w japońskim Akita (1973-74). Spory kardynałów i biskupów, kompromisowość ludzi Kościoła, wyszydzanie wiernych kapłanów to wszystko zostało już przepowiedziane. Czarna noc może jednak przemienić się w blask poranka – o czym mówi objawienie w Fatimie.
Tematem poniedziałkowej, wieczornej audycji Jana Pospieszalskiego „Warto Rozmawiać” na antenie TVP Info były skandale homoseksualne, wstrząsające Kościołem katolickim. Uczestnicy audycji odnieśli się do zacytowanych w programie fragmentów głośnego Świadectwa arcybiskupa Carla Marii Vigano. Ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zaleski zarzucił hierarchom polskiego Kościoła „zamiatanie pod dywan” nadużyć seksualnych duchowieństwa. Otwarte, personalne oskarżenia padły z jego ust m.in. pod adresem byłego wieloletniego nuncjusza apostolskiego, arcybiskupa Józefa Kowalczyka w związku ze sprawą arcybiskupa Juliusza Paetza. Także w Tarnowie, po głośnych przed kilku laty, ekscesach trójki podtarnowskich proboszczów w znanym ncnym klubie w Tarnowie, zakończonych próbą odgryzienia sutka jednej z tancerek, później dokładnie zatuszowanych przez tarnowską kurię, mamy do czynienia z kolejnym skandalem obyczajowym. Czy pod dywan zostanie także zamieciona ostatnia sprawa diakona Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie mgr Grzegorza N. zatrzymanego za posiadanie i rozpowszechnianie pornografii, z udziałem dzieci i zwierząt... Jak to możliwe, że człowiek o takich predyspozycjach aż przez pięć lat działał w jednym z najlepszych seminariów w Polsce. I kto za to odpowiada? A co z pozostałymi alumnami, jego kolegami? A jeśli stworzył tam całą siatkę pedofilsko-homoseksualną, także wśród duchownych... Otwartym pozostaje pytanie, czy Kościól Tarnowski stać na stanięcie w prawdzie i samooczyszczenie... Także w kontekście zbliżającego się Synodu Diecezji Tarnowskiej. Pomimo, że sprawa znana jest biskupowi A. Jeżowi co najmniej od kilku miesięcy (oskarżony duchowny został aresztowany w maju br.), jak dotąd nic się w tej sprawie nie dzieje. Nie powołano żadnej komisji kościelnej, nie dokonano żadnych zmian personalnych i organizacyjnych w tarnowskim seminarium. A właśnie zbliża się kolejny rok akademicki, jak dotąd do niegdyś najliczniejszego pod względem powołań seminarium w Polsce zgłosiło się... dziesięciu kandydatów. Czas najwyższy wstać z kanapy i zacząć działać!
Tarnowskie Rudery
To nazwa robiącej od jakiegos czasu furorę strony internetowej, tworzonej przez tajemniczego tarnowskiego blogera Michała, który fotografuje i w ciekawy sposób opisuje miejskie rudery na FanPage’u “Tarnowskie Rudery”. Jego prekursorska pasja wpisuje się w coraz popularniejszy na świecie tzw. urbex czyli nierzadko ekstremalną eksplorację pozostałości po cywilizacji post industrialnej. Jego "wyznawcy" wchodzą do nich jak duchy, by zebrać zupełnie unikatowe materiały, robią zdjęcia, kręcą filmy i wrzucają je następnie do sieci internetowej. Często są to ostatnie dokumenty, ślady historii, zanim tego typu budynki przestaną istnieć. Bywa niebezpiecznie, bo w takich eksploracjach nie wszystko się da przewidzieć. Konstrukcje w każdej chwili mogą się zawalić. Dlatego tak ważne jest trzymanie się żelaznych zasad. A jedną z nich jest właśnie bezpieczeństwo i minimalizowanie ryzyka. Tych ludzi połączyła miłość do nieznanego. Bo też nigdy nie wiadomo, co na takiej wyprawie może się wydarzyć. To też pewnie powoduje, że w Polsce coraz więcej ludzi zrzesza się w grupy urban exploration, inaczej urbex. Są wśród nich fotograficy i operatorzy kamer, wagabundy i ciekawscy poszukiwacze przygód. Miasto dla nich jest miejscem, które można odkryć na nowo. O ile jednak urbex za granicą uprawiany był od lat, to w Polsce ta moda jest zupełnie nowa. Ale już nie nowe jest samo zjawisko. Któż z nas, jeszcze będąc dzieckiem i jadąc na wakacje do babci, nie interesował się opuszczonym pałacem, lochami, starym browarem czy domem, w którym straszy? Od dzieciństwa uprawialiśmy urbex, nie wiedząc, że to się właśnie tak nazywa. Dopiero jednak w ostatnich latach stało się to trendy, a internet i rozwój świadomości spowodowały, że zaczęły się tworzyć grupy, społeczność internetowa, wymieniano zdjęcia, informacje, komentarze, dyskutowano. Wiele osób się uaktywniło z taką działalnością. Także w Tarnowie, czym poniżej...
Romskie Dionizje
Chociaż podobno prawdziwych Cyganów już nie ma, to jednak raz w roku, w lipcu, organizowany przez Muzeum Okręgowe w Tarnowie i Komitet Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej Międzynrodowy Tabor Pamięci Romów - zdaje się temu zaprzeczać. Tegoroczny tabor będzie wyjątkowy, bo jak wykazują najnowsze badania naukowe mija okrągła rocznica rozpoczęcia w 1018 roku przez Romów wiecznej podróży - mówi Adam Bartosz, organizator Taboru. Pierwszy Tabor zorganizowany został w lipcu 1996 roku, 32 lata po tym, jak władze PRL zakazały Cyganom wędrowania po polskich drogach. Miał przypomnieć nie tylko tamten zakaz, lecz również zagładę narodu romskiego z rąk hitlerowców. Tarnów to miejsce szczególnie ważne dla polskich Romów, chociażby z racji jedynej na świecie stałej ekspozycji im poświęconej w Muzeum Okręgowym, którego były dyrektor Adam Bartosz jest znanym na świecie cyganologiem i organizatorem słynnych Taborów Pamięci, czy też projektów artystycznych promujących kulturę romską. To w Tarnowie powstały wydawnictwa, m.in. „Tarnowscy Romowie”, „Studia Romologica nr 7” czy unikalny elementarz romski. To tutaj działa znana romska kapela Kałe Perły, której menagerem jest tarnowski malarz Zygmunt „Santino” Sokołowski. Tegoroczna edycja tej unikalnej imprezy odbędzie się w dniach 26-29 lipca. W ciągu czterech lipcowych dni Miedzynarodowy Tabor Pamięci Romów odwiedzi Żabno, Szczurową i Borzęcin - miejsca zagłady Romów, zamordowanych w czasie II wojny światowej. Karawanie zabytkowych, nierzadko oryginalnych wozów, które wyruszają z Tarnowa, towarzyszy corocznie duże zainteresowanie mediów i mieszkańców miasta. Tegoroczną edycję będą obserwować dziennikarze i naukowcy z Japonii, Australii, Portugalii oraz USA. A swój udział w Taborze zapowiedzieli przedstawiciele diaspory romskiej z Polski, Słowacji, Niemiec, Szwecji Anglii, Ukrainy. Tabor przypomina nie tylko o romskiej martyrologii, ale także o romskich tradycjach, łączących się z dawnym, wędrownym stylem życia i z romską muzyką.
