Pegazem po Tarnowie
Tomek Habiniak
apel w sprawie wystawy
W tym roku skończyłby 55 lat. Miał wielkie serce i mocną głowę oraz równie wielki talent. Był znakomitym rysownikiem i grafikiem ale przede wszystkim karykaturzystą. Jednym z ostatnich, co tak kreską wodził, a raczej uwodził liczną rzeszę odbiorców swoich prac. W Tarnowie był w swojej maestrii bezkonkurencyjny ale przez swoje rodzinne miasto bezapelacyjnie odrzucony i wręcz urzędowo bojkotowany. Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miał w Tarnowie swojej wystawy, a przecież stworzył kilkaset oryginalnych prac plastycznych. 0dszedł 5 stycznia i z tej okazji w specjalnie poświęconym mu tekście napisaliśmy, że to pora najwyższa pomyśleć o zorganizowaniu pośmiertnej wystawy jego unikalnych prac... I oto słowo ciałem się staje bowiem na nasz apel pierwsze odpowiedziało nasze Biuro Wystaw Artystycznych i w osobie Piotra Kukli, działającego w imieniu dyrektor Ewy Łączyńskiej-Widz, proponując przygotowanie retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Jej otwarcie odbędzie się w dniu 17 września w siedzibie BWA w ramach rozpoczynającej się wtedy kolejnej edycji Festiwalu Komedii TALIA. Przygotowanie ekspozycji wraz z ekskluzywnym katalogiem wymaga ogromnej pracy organizacyjnej, a czasu jest naprawdę niewiele, stąd apel kuratora wystawy Piotra Kukli o wypożyczenie prac Tomka, głównie karykatur, które można składać w recepcji BWA w pałacyku w Parku Strzeleckim lub ustalać ich odbiór z naszą redakcją - kom. 795 206 706, adres emaliowy redakcja@
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Powrót do Kabotynowa (3) - W blasku Jutrzenki
Sandały luzacko wystawały spod biurka. Przesławny Synonim, rezydent Kabotynowa, siedział właśnie w swym gabinecie, leniwie zerkając w telewizor, gdzie akurat leciała transmisja z sesji Bezradnych Miejskich. Działo się to zaś w czasie, w którym nikt nie wpadł jeszcze na pomysł, by wszyscy uczestnicy tych obrad mogli nakadzać się, nagradzać, naradzać i teatralnie okładać korespondencyjnie, a na ich miejscu, dla niepoznaki, znajdowałyby się monitory z głośnikami... Tymczasem Synonim zdecydowanym gestem stawiał właśnie ostatni klocek na misternej budowli stojącej na jego biurku – podobnie bowiem jak jego poprzednik, również i on skrycie marzył, by zostać Bobem Budowniczym. I wtedy nagle...
Tłusta wigilia
Czyli Sylwester to wigilia Nowego Roku, to dzień poprzedzający Nowy Rok. 31 grudnia to także imieniny Sylwestra; w Kościele katolickim, jako wspomnienie liturgiczne papieża Sylwestra I. Świętowanie końca starego roku i początku nowego, to również okres hucznych zabaw i bali, toastów wznoszonych głównie szampanem, sztucznych ogni i petard. Samo święto pożegnania starego i powitania nowego roku narodziło się dopiero na przełomie XIX i XX wieku. Początkowo obchodzono je tylko w bogatszych warstwach społeczeństwa, stopniowo zwyczaj przedostawał się do życia uboższych ludzi. Na początku XX wieku pojawiły się lokalne zwyczaje przeżywania nocy sylwestrowych. Na przykład w Danii zeskakiwano z krzesła o północy, a w Hiszpanii od 1909 wraz z każdym uderzeniem zegara zjada się jedno winogrono… Jedno jest pewne - 1 stycznia stanowi początek skali czasu, z którym do dziś mamy problemy. Nie tak łatwo ustalić nawet, ile właściwie dni ma rok. Wszystko, co się dzieje, zdarza się gdzieś i kiedyś. Być może wyjątkiem była pierwotna osobliwość, sam Wielki Wybuch, od którego zaczęła się ewolucja Wszechświata, a który jednocześnie zaszedł wszędzie i być może, w pewnym sensie, „poza czasem”. Tym problemem m.in. zajmuje się ksiądz profesor Michał Heller, światowej sławy tarnowski kosmolog i i jego współpracownicy. My jednak, na co dzień, żeby sprawnie działać, musimy regulować zegarki i zrywać kartki z kalendarza oraz określać miejsce pracy i zamieszkania.
Cmentarny geszeft
Kilka miesięcy temu, we środę 26 czerwca tarnowski kirkut, jedna z najstarszych tarnowskich nekropolii został otwarty po trwającej ponad dwa lata renowacji. Dzięki projektowi, prowadzonemu przez Komitet Opieki nad Zabytkami Żydowskimi w Tarnowie, któremu z ogromnym zaangażowaniem szefuje Adam Bartosz, były dyrektor Muzeum Okręgowego, wybitny judaista i cyganolog, udało się wyremontować ponad 120 macew, ogrodzenie cmentarza i dom pogrzebowy. Na cmentarzu zainstalowane zostały stylowe latarnie i tabliczki informacyjne, gruntowny remont przeszły też alejki. Otwarcie cmentarza zostało poprzedzone ceremonią resakralizacji, czyli przywróceniu kirkutowi funkcji religijnych, utraconych na skutek dewastacji i profanacji, do których wielokrotnie dochodziło w jego historii. W uroczystościach wzięli między innymi udział: naczelny rabin Polski Michael Schudrich, dyplomaci, a także potomkowie tarnowian żydowskiej narodowości, pochowanych na cmentarzu oraz kilkadziesiąt osób z całego świata (wśród nich również donatorzy preac rewitalizacyjnych). I oto teraz, nad kierowanym przez Adama Bartosza Komitetem zebrały się „czarne chmury”. Kilka dni temu dowiedział się, że ma zakaz prowadzenia prac renowacyjnych w kirchole i ma zwrócić klucze do jego bram. Tak zdecydowała krakowska Gmina Żydowska, właściciel nekropolii. No cóż, łaska pańska (także żydowska) na pstrym koniu jeździ...
DAMASZEK EUROPY
Tarnów to miasto niezwykłe – z arcyciekawą historią i świetną architekturą. Na świat przyszło tu wielu niezwykłych ludzi. I aż trudno uwierzyć, że tak piękne miejsce może być tak źle zarządzane. Na początku października br. w tygodniku TEMI pojawił się artykuł pt. “Czy Tarnów zbankrutuje?” Sam tytuł mówi wiele o lokalnej władzy – zbiurokratyzowanej do kwadratu i bez jakiejkolwiek sensownej wizji rozwoju miasta. Jedyne na co było ich stać przez ostatnie kilkanaście lat to idiotyczne hasło “Polski biegun ciepła”. Ja mam swoje: TARNÓW. DAMASZEK EUROPY. Zaś w poniedziałek 4 listopada w pierwszym programie TVP, tuż po głównym wydaniu dziennika w programie ALARM wyemitowano bardzo krytyczny materiał o Tarnowie z podkreśleniem ogromnego zadłużenia miasta wyliczonego na 330 milionów złotych… I znów o Tarnowie głośno w całej Polsce, tyle, że nie o taką promocję miasta chodzi.
| |||||
| |||||
|
