Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Za firanką
To tyleż intrygujący, co tajemniczy tytuł najnowszej wystawy w Galerii Niebieskiej Miejskiej Biblioteki Publicznej, gdzie swoje prace prezentuje para niezwykłych artystów - Krystyna Baniowska-Stąsiek niegdyś powszechnie rozpoznawalna jako "dama w kapeluszu" i Marek Sak, który swoje pierwsze artystyczne inicjacje przeżywał w Teatrze Nie Teraz. Oboje od dawna nie mieszkają już w Tarnowie - pani Krystyna mieszka we Francji a pan Marek w Łodzi - jednak nadal utrzymują z nim serdeczne kontakty. Oboje też bardzo rzadko pokazują swoje dzieła w Tarnowie, nic też dziwnego, że wernisaż ich prac (czwartek 18.O7). zelektryzował lokalną bohemę i zgromadził liczne grono ich przyjaciół i koneserów dobrej sztuki. A tytuł wystawy, ujawniony dopiero podczas wernisażu, bardzo dobrze oddaje klimat tej kameralnej ekspozycji, o której tak mówiła Krystyna Baniowska-Stasiek: z Galerią Niebieską MBP współpracuję od dawna realizując swoje autorsko - kolekcjonerskie tematy. W tym roku wraz z Markiem Sakiem prezentujemy pastele - technikę dającą artystom duże możliwości wypowiedzi, znaną już od XV wieku jako odrębną w malarstwie i rysunku. Dla mnie jest to pastelowy debiut i odkrycie. To równanie z nieskończoną ilością rozwiązań rodzące pytanie: dyscyplina czy ekspresja i wolność. Proszę więc potraktować tę wystawę jako przygodę i kolejne spotkanie twórcze.
"ResHarmonica"
To tytuł niezwykłej wystawy wywodzącego się z Tarnowa (w 1969 r. ukończył tarnowskiego plastyka), amerykańskiego artysty Andrzeja Grabowskiego, który pokazał swoje oryginalne obrazy w piątek 28 czerwca w "Galerii pod Trójką" Muzeum Okręgowego przy Rynku. A niezwykłość tego wydarzenia polegała na tym, że po raz pierwszy w Tarnowie mieliśmy do czynienia z wernisażem i finisażem mającymi miejsce tego samego dnia. Otóż otwarcie wystawy zaplanowano na godzinę 18, zaś jej zamknięcie na 22. I aż dziw bierze, że ta trwająca ledwie cztery godziny ekspozycja zgromadziła tylko kilkadziesiąt osób. A przecież nie często zdarzają się w naszym galicyjskim miasteczku wystawy amerykańskich twórców. Tym bardziej, że Andrzeja Grabowskiego sporo ludzi powinno pamiętać z jego tarnowskich czasów, kiedy to w latach siedemdziesiątych ub. wieku był jedną z barwniejszych postaci lokalnej bohemy. Chyba zawiniły nieco letnia kanikuła i brak należytej promocji tego pierwszego w historii galerii tarnowskich wydarzenia.
"Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat"
Ta znana sentencja autorstwa dr Janusza Korczaka jest również mottem jednego z największych i najlepszych przedszkoli w Tarnowie oznaczonego numerem nr 34, mieszczącego się w zachodniej części miasta, na osiedlu ” Strusina” przy ulicy Wiejskiej 29. Jest to wyjątkowo spokojne i bezpieczne miejsce, odległe od miejskiego hałasu. Budynek otoczony jest dużym terenem zieleni i ogrodem przeznaczonym do zabaw dla dzieci. Cieszy się ono dużym uznaniem wśród rodziców i wychowanków. Panuje w nim atmosfera pełna empatii dla każdego dziecka. Przedszkole posiada bogaty i róznorodny program dostosowany do wieku i możliwości dziecka. I co nie mniej ważne, pracuje tam niezwykle twórcza i aktywna kadra wychowawców i personelu na czele z dyrektor Urszulą Ciężadło. Przedszkole istnieje już od lutego 1969 roku a to oznacza, że w tym roku obchodzi okrągły jubileusz 50. lecia istnienia. Z tej okazji we czwartek 13 czerwca zoganizowano w prestiżowej tarnowskiej Galerii "Hortar" przy ul. Legionów huczny jubileusz, którego znaczącym komponentem był wernisaż prac plastycznych o znamienym tytule "Wychowankowie, Rodziny i Przyjaciele", a dopełnieniem była muzyczna niespodzianka. Był oczywiście ogromny tort i tłumy urodzinowych gości (vide: tytuł wystawy), były laudacje, gratulacje i gratyfikacje, wzruszające świadectwa i wspomnienia...
Tarnowska "Tajemnica" w Paryżu
Tak nazywa się niezwykłej urody plastycznej neowitraż, stworzony przez Piotra Barszczowskiego, oryginalnego tarnowskiego artysty, od jakiegoś czasu posługującego się artystycznym pseudonimem Adam Perun. Otóż, dzieło naszego mistrza przedstawiające portret Iwony Sochy - tarnowianki, jednnej z najlepszych polskich sopranistek, współpracującącej z najwybitniejszymi muzykami i inscenizatorami operowymi, zostało zakwalifikowane do finału czwartej edycji prestiżowego międzynarodowego konkursu „NanoArt” im. profesora Tadeusza Malińskiego w Paryżu. Aby wziąć udział w konkursie, należało stworzyć dzieło sztuki inspirowane badaniami i odkryciami profesora Malińskiego, światowej sławy eksperta w dziedzinie medycyny, farmakologii i chemii, pioniera w dziedzinie nanomedycyny, dwukrotnie nominowanego do Nagrody Nobla w dziedzinie chemii i medycyny. Spośród setki artystów z ośmiu krajów, którzy zgłosili się do konkursu, wyłoniono 33 najlepszych, którzy wezmą udział w wystawie finalistów. Wernisaż zaplanowano 22 czerwca w Galerii Roi Doré w Paryżu. Być może wówczas autor odkryje tajemnicę swojego "sopranowego" neowitrażu...
Kazimierz Karwat (1945 – 2014)
Dokładnie dzisiaj, 29 maja 2019, mija okrągła, piąta rocznica odejścia na niebieski plener Kazimierza Karwata – jednego z luminarzy tarnowskiej kultury, znanego szeroko poza rodzinnym Tuchowem rzeźbiarza i poety, animatora kultury i po prostu dobrego człowieka. Jego pogrzeb w poniedziałek 2-go czerwca poprzedzony mszą św. w kościele p. w. św. Jakuba w Tuchowie (koło Rynku), zgromadził niespotykane w podobnych okolicznościach tłumy. Karwat to w naszej małej ojczyźnie znaczące nazwisko, choć nie wiele osób wie, że ojcowizna dla noszących to nazwisko leży „pod klasztorem”, a konkretnie pod słynnym tuchowskim sanktuarium i klasztorem ojców Redemptorystów. Tutaj właśnie jest siedziba tego wyjątkowego rodu. Codzienność punktują wydzwaniane z kościelnej wieży godziny. Co chwila zagląda któreś z dzieci, bądź wnucząt. Za oknem pobekują kozy. Zycie toczy się i płynie powoli, czasem wzbierając, jak pobliska rzeka Biała. Rodzina Karwatów to swoisty fenomen. Takiego nagromadzenia talentów i skondensowania ich w jednym domu, ze świecą szukać w całym kraju. Ojcem założycielem tuchowskiej linii rodu Karwatów był zmarły w maju 2014 r. Kazimierz, o którego artystycznych dokonaniach pisaliśmy obszernie wielokrotnie na łamach tkk. Obszerny materiał na jego temat znaleźć można m.in. w specjalnym numerze „Intuicji przydrożnych” wydawanych przez Teatr Nie Teraz, z którym był zaprzyjaźniony przez wiele lat. Teraz głową rodu jest niezwykle ciepła i skromna, bez reszty oddana rodzinie żona Kazimierza – Zofia Geszejter, także mająca na swoim koncie próby malarskie i rękodzielnicze – pisanki zdobione technika batiku. Już same imiona Ich utalentowanych, dorosłych dzieci, uprawiających różnego rodzaju sztukę – Miłosława /rękodzieło/, Światosław /rzeźbiarz sztukopodobny, dyr. tarnowskiego oddziału ZPAP/, Miłosz /ebenista – meble, antyki/, Lubosz /tworzy mozaiki/ oraz wnuków Ronja /jeszcze nastolatka, a już wygrała ogólnopolski konkurs literacki/ i Robert /rysownik/– najlepiej oddają artystycznego ducha tej familii.
"Talenty odkryte"
To tytuł najnowszej ekspozycji plastycznej, jaką od czwartku 2 maja oglądać można w prestiżowej tarnowskiej Galerii "Hortar" przy ul. Legionów. Podczas tego majówkowego wernisażu zaprezentowano 250 prac członków Twórczego Klubu Seniora działającego przy parafii św. Maksymiliana w Tarnowie. Są wśród nich ikony, rysunki, grafiki, malarstwo olejne i temperowe, akwarele, malarstwo na szkle, rzeźby, pachworki czy kolaże, ale z pewnością największe wrażenie robią sukienki uszyte dla Matki Bożej. Jest ich 25. Powstały z różnych materiałów, nawet liści czy guzików, ale najwięcej jest tych uszytych z ubrań, którymi artystki podzieliły się z Maryją. Otwarcie wystawy uświetniło 5. rocznicę działalności Twórczego Klubu Seniora. - Nasz klub powstał w październiku 2013, ale swoje pięciolecie świętujemy w maju po to, by uczcić Matkę Bożą - mówi Andrzej Trybulski, tarnowski architekt i artysta, animator klubu.
