Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Święto sztuki
Biuro Wystaw Artystycznych w Tarnowie, Centrum Sztuki Mościce oraz Tarnowskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych zapraszają na 16. Festiwal Sztuki ArtFest im. Bogusława Wojtowicza, wybitnej osobowości tarnowskiej kultury, charyzmatycznego, wieloletniego dyrektora BWA, pomysłodawcy i głównego kreatora tej unikalnej wówczas imprezy. Festiwal powstał w 2003 r. a dziś jest ważnym wydarzeniem kulturalnym regionu. Jego ideą jest prezentowanie osobowości kultury, młodych, zdolnych artystów i konsekwentne łączenie różnych dziedzin sztuki. Konsekwencja w połączeniach muzyki, literatury, sztuk pięknych, teatru czy architektury wywodzi się z talentu i inspiracji artystów a trafiać ma na wrażliwość i ciekawość widzów. Pomysłodawca ArtFestu Bogusław Wojtowicz, którego imię festiwal nosi od 2011 r., zaplanował to przedsięwzięcie w oparciu o niektóre założeniach legendarnego ugrupowania artystycznego Fluxus. Nazywał festiwal "świętem sztuki", którego formuła przypominać miała jazzową improwizację, a więc efektownie łączyć rozmaite dziedziny sztuki, m.in. poprzez uczestnictwo artystów z rożnych kręgów kulturowych, mogących realizować swoje własne, niesztampowe projekty. Organizatorzy kontynuują te założenia tworząc sposobność do bezpośredniego kontaktu z ludźmi sztuki. Umożliwiają udział w wyjątkowych wystawach, spektaklach teatralnych, koncertach, wykładach, spotkaniach z artystami, happeningach, warsztatach, gwarantujących najwyższy poziom artystyczny. Hasłem przewodnim tegorocznej edycji ArtFest-u, która rozpoczyna się w piątek 15 listopada a zakończy się 11 grudnia jest „Czas wolny” - Chcemy zachęcić wszystkich do spowolnienia szalonego pędu, który nas otacza. Celebrujmy chwile! Zapraszamy do wyjątkowych spotkań ze sztuką – zachęca Ewa Łączyńska-Widz, dyrektorka Biura Wystaw Artystycznych.
Cały świat należy do nas...
Taki napis widnieje na odwrocie jednego z ostatnich obrazów zmarłej w 2006 roku 74-letniej wybitnej, oryginalnej tarnowskiej malarki, Joanny Srebro-Drobieckiej. I to właśnie jej życiu i dziełu poświęcony był wtorkowy, 5 listopada, serdeczny wieczór wspomnień w dworcowej Galerii, zorganizowany w 13. rocznicę jej śmierci przez BWA w Tarnowie oraz Zgromadzenie Sióstr Świętego Józefa Prowincja Tarnowska i Fundacja Dzieło Miłosierdzia im. Św. Ks. Zygmunta Gorazdowskiego w Tuchowie.To właśnie tam w Domu Pogodnej Jesieni spędziła ostatnie lata życia, tam znajduje się także spora część jej dorobku malarskiego. I to tam pani Joanna samotnie w swoim pokoju - celi zmarła 3 XI 2006 r. - jej grób znajduje się na cmentarzu w Krzyżu w Tarnowie. Ten niezwykły zaduszkowy wieczór zgromadził luminarzy tarnowskiej kultury, głównie malarzy i przyjaciół artystki, ludzi sztuki i świadków jej odchodzenia... "Jesteśmy najpiękniejszym pokoleniem i cały świat należy do nas" - mówiła Joanna Srebro. I tak właśnie żyła. Pamiętam dobrze jej charakterystyczną postać niezbyt wysokiej kobiety – wspomina Antoni Sypek, z dużymi i bardzo charakterystycznymi okularami, z warkoczami przetykanymi rzemykami lub tasiemkami, wędrującą ulicami Tarnowa ze swobodą i lekkością, pełną buntu przeciw codzienności, wyrażanym m.in. w ubieraniu i paleniu papierosów na ulicach Tarnowa, co wówczas było rzeczą niespotykaną u kobiet. Jej ekstrawaganckie, trochę indiańskie bądź też militarne stroje, były łatwo rozpoznawalne i kontestowane. Była artystką totalną, prawdziwą ale też przeraźliwie samotną i nieobecną z wyboru...
Malarstwo "smakowite"
czyli wszystkie barwy czterdziestolecia
Tak sztukę tarnowskiego twórcy Romana Kobylarza prezentowaną aktualnie w prestiżowej tarnowskiej Galerii Sztuki HORTAR, określił krytyk Łukasz Jweuła. - Mówimy, że jeżeli coś smakuje tak doskonale, jak wygląda, to aż miło chrupać. Mówi się też, jeść oczami. Więc oglądając malarstwo Romana Kobylarza smakujmy je... . I takie też opinie wyrażali goście wczorajszego wernisażu (czwartek 24 października), podziwiając perfekcyjne prace bohatera wieczoru: niezwykle realistyczne, pełne dopracowanych detali, z ogromną dawką estetyki, prezentujące maestrę warsztatową i wysublimowany poziom artystyczny. W jego malarstwie i rysunkach oprócz niewątpliwej zdolności manualnej, zwraca umiejętność wnikliwej obserwacji, interpretacji i wrażliwości, sprawiających, że stając przed jego dziełami źrenice stają się szersze, serce bije mocniej… To znakomity kopista, dla którego inspiracją są głównie malarze holenderscy ale także polscy. To również znakomity portrecista (m.in. biskupów tarnowskich). Jego malarstwo to rzadki przykład połączenia znakomitego rzemiosła płynnie przechodzącego w prawdziwą sztukę... Tarnowska wystawa wieńczy czterdziestolecie pracy twórczej Romana Kobylarza.
Malatura
Czyli, jak murale zmieniają ulice miast w wielkie galerie...
Nazwa pochodzenia hiszpańskiego oznacza w skrócie dzieło dekoracyjnego malarstwa ściennego, najczęściej monumentalne. Murale jako malarstwo ścienne pochodzi jeszcze z okresu prehistorii, były szczególnie rozpowszechnione w starożytnym Rzymie na ulicach miast. Malowidła takie, w zależności od intencji twórcy, mogą mieć na celu impresję odbiorcy, reklamę jakiegoś produktu lub promocję akcji charytatywnej. Generalnie murale można zdefiniować jako wielkoformatową grafikę na ścianach budynków. Coraz popularniejsze stają się też różnego rodzaju muralowe konkursy Właśnie, jeden z nich rozstrzygnięty został w Tarnowie.
Zanim stare zegary stanęły...
czyli jak II wojna światowa zatrzymała rozwój Tarnowa i Mościc.
W Centrum Sztuki Mościce od 30 sierpnia do 4 października można oglądać wystawę niepublikowanych zdjęć pochodzących ze zbiorów Marka Tomaszewskiego oraz Muzeum Okręgowego ukazujących Tarnów i Mościce z okresu lat 20. i 30. ubiegłego stulecia. Ta interesująca ekspozycja bardzo dobrze wpisuje się w tegoroczne obchody 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej. Pan Marek to nie tylko kolekcjoner. To pasjonat tarnowskiej historii, który z ogromnym zaangażowaniem opowiada o swoich zdjęciach i historiach, które dzięki nim poznał. Ten znany filantrop i animator kultury to tarnowianin, urodzony w 1964 roku. Absolwent Szkoly Podstawowej nr 6 im. J. Słowackiego w Tarnowie, Technikum Mechanicznego w Tarnowie oraz Wydziału Mechanicznego Politechniki Krakowskiej. Przedsiebiorca (od 1993 roku prowadzi w Tarnowie siec sklepów „Tabak”), miłosnik Tarnowa, kolekcjoner, autor albumów: Tarnów – wedrówka w przeszlosc z karta pocztowa (2011), Tarnów. Żydowskie krajobrazy (2012) i Tarnów. Okupacja 1939–1945 (2014). Jego kolekcja to kilka tysiecy zdjec i pocztówek z Tarnowa i okolic, ksiażki, dokumenty, publikacje i gazety, ale również butelki, ulotki, plakaty i inne przedmioty zwiazane z Tarnowem. W 2015 roku Rada Miejska przyznala mu Nagrodę Miasta Tarnowa za osiagniecia w dziedzinie upowszechniania kultury.
Zbigniew BRUNO Szulc
Z cyklu znani i nieznani
...w ostatni poniedziałek marca dałeś mi swój rysunek...i chwilę czasu ostatnią... siedziałeś na przeciw mnie młodopolsko niedbały...sączyliśmy wino i słowa...wtedy nieważne...pamiętam na mojej działce kwitły łubiny i pachniało maciejką… kiedy widziałem Cię po raz ostatni...wracałeś jak zwykle...w swoim stroju chocholim...z kolejnego wesela... łudząc się… że można nie zdążyć na swój ostatni pociąg...takim Cię zapamiętałem...najczęściej spotykaliśmy się w redakcji Tarnowskiego Magazynu Informacyjny TeMI... mieszczącej się wówczas nad Tatrzańską...za czasów Krzysia Nowaka i Józia Komarewicza...ja przynosiłem tam swoje wiersze a Ty rysunki... odwiedzałeś mnie także w Solskim, nierzadko z literatem Jasiem Rybowiczem, gdzie wtedy był jeszcze prawdziwy teatralny bufet...a na portierni rządził pan Michał Świerczek...szewc-meliniarz...dziś prawdziwych artystów i portierów już nie ma...po Tobie pozostały śmieszno-straszne rysunki...po mnie może ocaleją słupki wierszy...a pamięć...ta jest zawodna...wszak nikt nie pamiętał o kolejnej rocznicy odjazdu twojego ostatniego pociągu...a było to 28 lipca.34 lata temu... Przypomnijmy: Zbigniew Bruno Szulc zmarł tragicznie w Jamnicy koło Nowego Sącza, w drodze, którą przemierzał niemal codziennie, rozkochany w magii pędzącego pociągu i muzyce wiatru. Być może chciał za bardzo poczuć powiew wolności, wychylił się za daleko i wypadł na tory?
