Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
VI Salon Wiosenny 2019
Tegoroczna edycja tej bodajże najbardziej reprezentatywnej prezentacji twórczości tarnowskich, i nie tylko, artystów miała miejsce wczoraj, we czwartek 21 lutego o godz. 18.30 w Pałacyku BWA w Parku Strzeleckim. Na wystawie swoje prace pokazuje tam ponad 120 artystów, a jej wernisaż zgromadził prawdziwe tłumy przyjaciół i znajomych artystów oraz koneserów dobrej sztuki. Takiej różnorodności form i technik, oryginalnych i prowokacyjnych odczytań i interpretacji próżno by szukać w wielu renomowanych galeriach sztuki. Tradycyjnie tarnowski Salon ma charakter konkursowy. Wernisaż ekspozycji połączono z wręczeniem nagrody Grand Prix. Bardzo kompetentnym i profesjonalnym komisarzem ekspozycji jest Piotr Kukla, ciekawy malarz i ceniony animator kultury. W tym roku wydarzeniu towarzyszą trzy wydarzenia. Jednym z nich jest wykład Agaty Smalcerz, dyrektor Galerii Bielskiej BWA, przewodniczącej jury konkursu, który zaplanowano na piątek, 22 lutego w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej. Pierwsza edycja Salonu Wiosennego odbyła się w 2014 roku. Od 2017 r. w konkursie mogą uczestniczyć nie tylko artyści zrzeszeni w Związku Polskich Artystów Plastyków, ale także twórcy niezależni, studenci uczelni artystycznych oraz osoby zajmujące się czynnie twórczością plastyczną. Zasadniczym kryterium uprawniającym do udziału w wystawie głównej jest odpowiedni poziom i jakość twórczej wypowiedzi. Tradycyjnie już nagroda główna Grand Prix to realizacja wystawy indywidualnej w salach BWA wraz z wydaniem autorskiego katalogu. Tegoroczne prace będzie można oglądać do 31 marca, kiedy to zaplanowano finisaż wystawy oraz ogłoszenie zwycięzcy w kategorii „Nagroda publiczności”.
Trzy w jednym
czyli sztuka po tarnowsku
Onegdaj, we czwartek 7 lutego odbyły się w naszym galicyjskim miasteczku aż trzy wernisaże, i żeby było śmieszniej, o tej samej wieczorowej porze. Ten ciekawy, by nie powiedzieć pionierski pomysł, sprawił, że całkiem spora grupa tarnowskich bywalców tego typu imprez stanęła przed dylematem: co wybrać i gdzie pójść? Bo wszędzie było warto. I tak najpierw w Galerii „Hortar” przy ul. Legionów otwarto wystawę prac plastycznych: tkaniny, kolaże batiki i obrazy - Magdaleny Latawskiej - Honkisz. Zaś w pobliskim Pałacyku BWA w parku strzeleckim przy ul. Słowackiego swoje oryginalne prace: malarstwo i obiekty - pokazała inna tarnowska artystka Aleksandra Zuba – Ben. Tę artystyczna triadę dopełnił wernisaż w modnej ostatnio Galerii Bema20 "Cztery pory roku - Przedwiośnie", gdzie zaprezentowano prace studentów kierunku Grafika / specjalność Grafika Projektowa - Instytutu Sztuki Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Tarnowie, z pracowni Podstaw Grafiki Warsztatowej. Wybór prac i opiekę artystyczną - dr Anna Śliwińska. Pielgrzymując po tych miejscach szczególnych dla tarnowskiej sztuki, nie sposób nie odnieść wrażenia, że kondycja tarnowskich twórców imponuje zarówno wysokim poziomem jak i różnorodnością form i stylów. Dużo się dzieje i to dobrze rokuje na przyszłość. Aliści logistyczna koordynacja naszych kulturalnych zawiadowców pozostawia dużo do życzenia…
Przestrzenie równoległe 2019
Tak nazywa się najnowsza wystawa prac niezwykłego artystycznego małżeństwa Ewy i Romana Fleszarów, którzy w podtuchowskiej Karwodrzy stworzyli oryginalny Dom Sztuki, miejsce emaujące twórczą energią, gdzie powstają fascynujące działa sztuki - kameralne rzeźby Ewy i wielkoformatowe obrazy Romana. Obecny wernisaż, który odbył się Pałacyku BWA w Parku Strzeleckim we czwartek 24 stycznia, to kontynuacja projektu z 2000 roku "Przestrzenie równoległe I", który mocno zaistniał w galeriach całej Polski. „Przestrzenie równoległe 2019” to efekt ich pracy w ostatniej dekadzie, pogłębionej studiami nad przestrzenią w dziele sztuki, dyskursem pomiędzy realnością materii, tworzywa, a możliwościami jej transfiguracji w przestrzeni dzieła malarskiego i rzeźbiarskiego. Tworzą dzieła we własnym, niepowtarzalnym idiomie, w dialogu z tradycją sztuki i z jej współczesnością. Pierwsze zamówienia pojawiły się stosunkowo szybko, a później przyszła kolej na realizację dużych zleceń, wśród których znalazły się m.in. wykonanie drzwi z brązu oraz malarstwa ściennego w bazylice św. Antoniego w Baumont w USA, polichromia w katedrze św. Jakuba w Orlando, czy wykonanie ściennych dekoracji w zamku szkockim w Chinach. – Praca nad ponad 4- metrowymi drzwiami z brązu zajęła blisko trzy lata! Mąż malując freski w katedrze w Orlando spędził w USA sześć miesięcy, pracując dziennie po 12-15 godzin. Kiedy wrócił do Polski, przez trzy miesiące nie wziął do ręki farb i pędzla – mówi pani Ewa. – Jednak właśnie dzięki takim zleceniom możemy żyć z tego co kochamy... To ich autorstw są liczne statuetki i medale, m.in. Tarnowskiej Nagrody Filmowej, Festiwalu Komedii „TALIA”, czy „Tuchowskiego Melaniusza”. Czwartkowy wernisaż połączony był z tradycyjnym noworocznym spotkaniem tarnowskich środowisk twórczych, który był debiutem nowego duszpasterza artystów ks. dr Paska, a dopełnił to niewątpliwe wydarzenie (także towarzyskie) koncert muzyki elektronicznej: Blindmachine, Drom66, JDan Project.
Piwnica Pod Trójką
Onegdaj Muzeum Okręgowe w Tarnowie zaprosiło na pierwszy w nowym roku wernisaż. Odbył się on w piwnicznej Galerii w poniedziałek, 14 stycznia. Zaprezentowano nań oryginalną i rzadko pokazywaną w Tarnowie malarską twórczość Romana Fleszara. - uważam, że tak jak widzimy, tak interpretujemy to co widzimy. Dlatego staram się ukazywać własne odczucia nie ustalając tzw. prawd obiektywnych. Kuratorem wystawy jest niezawodna i bardzo kompetentna Bożena Szczupak. Ten urodzony w Tarnowie (12 lipca 1966 r.) artysta, wiele lat temu osiadł w Karwodrzy k/Tuchowa, gdzie wraz z żoną Ewą, utalentowaną rzeźbiarką mieszka i tworzy. Poznali się na studiach. Wspólnie ukończyli Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu. Wiele ich prac znalazło się na półkach oraz ścianach nie tylko polskich pasjonatów sztuki, ale również w zagranicznych katedrach, bazylikach, a nawet zamkach. - Dla nas sztuka to pasja. Tę pasję zdaje podzielać ich córka, która już odnosi pierwsze sukcesy artystyczne. A już nie długo, bo we czwartek, 24 stycznia, odbędzie się ich wspólny wernisaż, który w połączeniu z tradycyjnym opłatkiem środowisk twórczych, już dziś zapowiada się na pierwszoplanowe wydarzenie kulturalne.
Tarnowskie BWA w natarciu
Wystawa tarnowskiego Biura Wystaw Artystycznych „Wielcy sarmaci tego kraju / Wielkie sarmatki tego kraju” zwyciężyła w Plebiscycie radiowej Trójki „Wydarzenie Roku 2018”. W sobotę 12.01.2019 w Radiowym Domu Kultury zostały ogłoszone wyniki głosowania w trzech kategoriach: najlepsza książkę, najlepsze wydarzenie i najlepsza płyta minionego roku. Instruktorzy Radiowego Domu Kultury wybrali dziesięć propozycji w każdej kategorii. Drugi – finalny etap należał do Internautów. I to oni najwięcej głosów oddali na tarnowską wystawę, która tym samym zwyciężyła z wydarzeniami z Krakowa, Wrocławia, Poznania, Gdyni, Białegostoku i Warszawy! Wystawa „Wielcy sarmaci tego kraju/Wielkie sarmatki tego kraju” została przygotowana przez tarnowskie Biuro Wystaw Artystycznych z okazji stulecia odzyskania przez Polskę niepodległości swój wernisaż miała 28.10.2018 zaś jej finisaż odbył się w niedzielę 13.01.2019 roku, budząc ogromne zainteresowanie. - Zostaliśmy nominowani po raz pierwszy i już sama nominacja było dla nas dużym wyróżnieniem. Po cichu marzyliśmy o wygranej, ale nie spodziewaliśmy się jej, ponieważ po pierwsze: w naszej kategorii zostały zgłoszone naprawdę świetne wydarzenia, w tym znakomite wystawy sztuki; a po drugie Tarnów był najmniejszym ze zgłoszonych miast. Ale jak widać, nie w wielkości siła, a w solidarności i wspólnym działaniu. Bardzo dziękujemy wszystkim tarnowianom, którzy oddali głos na naszą wystawę. To nasz wspólny sukces - mówi Ewa Łączyńska-Widz, dyrektorka BWA Tarnów.
Tarnowski ogród sztuki
Tak nazwał znaną prywatną Galerię Sztuki "Hortar" prezydent Tarnowa Roman Ciepiela, podczas jubileuszu 15-lecia tej absolutne wyjątkowej na mapie kulturalnej miasta placówki. Uroczystość miała miejsce we czwartek 10 stycznia 2018 r. o godz. 18 w siedzibie Galerii przy ul. Legionów 22, gromadząc liczne grono przyjaciół i koneserów sztuki. Jubileuszowa ekspozycja zatytułowana "Przeżyjmy to jeszcze raz" przedstawia plakaty i afisze zapowiadające kolejne wystawy - w sumie ponad 80. W ciągu tych 15. lat w przez Galerię, którą w 2004 roku założył i przez wiele lat prowadził właściciel firmy ogrodniczej "Hortar" Janusz Kopczyński - mecenas sztuki i filantrop, przewinęło się ponad 200 artystów o niekwestionowanym dorobku i pozycji na rynku sztuki współczesnej w Polsce, budując jej ogólnopolski prestiż i znakomicie promując Tarnów. Galeria „Hortar” to od lat niekwestionowany pierwszy Salon Artystyczny Tarnowa, jedyna w swoim rodzaju prywatna, rodzinna galeria sztuki. Po śmierci Ojca założyciela Janusza Kopczyńskiego kierowanie galerią przejęła jego żona Teresa Kopczyńska, niegdyś ceniona i lubiana polonistka, a teraz prowadzi ją ich córka Olga Kopczyńska-Dębska. Artystyczne pasje kontynuuje także równolatek „Hortaru”, 15-letni Janek Dębski utalentowany pianista i oczko w głowie seniorki rodu, który muzycznie oprawił benefis. W trakcie tego rekordowo długiego jubileuszowego wernisażu przeżyliśmy jeszcze raz, m.in. dzięki prezentacji multimedialnej, swoiste deja vu tego miejsca. Było rodzinnie i jak na huczne urodziny przystało „odpalono” 15 tortów, wzniesiono stosowną do okoliczności ilość toastów oraz wygłoszono liczne laudacje. Działo się!
