Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Smoleńsk czyli zmarnowane szanse, stracone nadzieje...
Byłam widziałam – dzieli się swoimi refleksjami tarnowska aktorka Agnieszka Rodzik, związana z Teatrem Nie Teraz. Pierwsza refleksja, która nasuwa się po obejrzeniu filmu „Smoleńsk”- zmarnowany potencjał na historię o kłamstwie. Żal, że znów w polskim kinie stawia się na ckliwą opowieść aniżeli na pokazanie świata „po katastrofie”. Mam oczywiście w głowie zmarnowanych przez Wajdę „Milczących. Niepokonanych" Odojewskiego. Zamiast obrazu skomplikowanego procesu ogłupiania narodu, odebrania rodzinom możliwości przeżywania tragedii, stawiania barier naturalnemu pragnieniu społeczeństwa do uzewnętrzniania wątpliwości i pytań - tyle analogii do sprawy katyńskiej, tyle analogii zaprzepaszczonych, muszę dodać- poplątano fakty z fikcją, manipulację z niedomówieniami i to w taki sposób, że modelowo wręcz włożono w ręce krytyków i sceptyków argumenty, by film ten zniszczyć .
Kino jak marzenie - Nie ma mowy!
„Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.” Tytuł mojego artykułu - pisze Justyna Babiarz, jest bardzo przewrotny, ponieważ, wbrew stworzonemu na tej drodze pierwszemu wrażeniu, pragnę zachęcić tarnowian do wybrania się, pomimo letniej kanikuły, do kina. Serdecznie polecam, znajdujący się na bardzo interesującym i intrygującym pograniczu filmu obyczajowego, psychologicznego, dramatu oraz komedii romantycznej, obraz zatytułowany – Nie ma mowy!
Fotograficzni maestro
Jest ich dwóch, a raczej troje oraz całkiem spora grupa prawdziwych zawodowców i amatorów, regularnie odnoszących mniejsze i większe sukcesy. Szczególnie ostatnio. I tak, guru tarnowskich fotografików, fotoreporter Tadeusz Koniarz zdobył pierwszą nagrodę w kategorii „Wydarzenia” w Ogólnopolskim Konkursie Fotografii Prasowej Grand Press Photo 2016. Niecały miesiąc wcześniej podobne wyróżnienie otrzymał w równie prestiżowym BZ WBK Press Foto. Jak dotąd żadnemu z polskich fotoreporterów nie udało się zdobyć w jednym roku dwóch głównych nagród w obu konkursach. Z kolei inny tarnowski fotoreporter, przedstawiciel młodego pokolenia Jakub Ochnio, otrzymał złoty medal w kategorii Spot news - fotoreportaż na Life Press Photo. Komisja nagrodziła cykl o wojnie na Ukrainie. Fotograf został doceniony już po raz drugi w tym konkursie – w 2015 roku otrzymał w tej samej kategorii wyróżnienie. Natomiast nie mieszkająca wprawdzie w Tarnowie ale od niedawna zakochana w nim bez pamięci, a to za sprawą TNT i naszego portalu, Inka Wieczeńska – znana i ceniona w całej Polsce artysta fotografik , dla której fotografowanie Bieszczadów stało się sposobem na życie, została już po raz drugi laureatką prestiżowego konkursu fotograficznego National Geographic. Jej bieszczadzkie dzieło pt. „Sen czy jawa”, wyłonione z pośród 10 tyś. fotografii, znalazło się w finałowej 12. najciekawszych zdjęć roku. Gratulujemy! Starym i nowym kulturalnym ambasadorom Tarnowa.
Filmowe Dionozje wg Magdy Zbylut - cz 7
30. Tarnowska Nagroda Filmowa | Podsumowanie
Trzydziestą Tarnowską Nagrodę Filmową uważam za zamkniętą i zanim jury konkursowe, którego przewodniczącym jest Jerzy Stuhr odczyta werdykt, ja przedstawię swój super-subiektywny punkt widzenia. Trudno jest wskazać jeden najlepszy film z racji niejednorodności proponowanych projekcji. Nie do końca wiadomo więc jakie przyjąć kryterium. Jakkolwiek, do bardzo sprawnie zrealizowanych opowieści, pełnych wartości artystycznych zaliczyć można cztery następujące tytuły: „Intruz” Magnusa von Horna, „Moje córki krowy” Kingi Dębskiej, „Obce niebo” Dariusza Gajewskiego i „Ekscentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy” Janusza Majewskiego. Zdecydowanie powyżej średniej należy ocenić „Anatomię zła” Jacka Bromskiego i „Karbalę” Krzysztofa Łukaszewicza. Do miana najgorszego filmu festiwalu pretenduje „11 minut” Jerzego Skolimowskiego i „Córki dancingu” Agnieszki Smoczyńskiej. Nie jest łatwo wybrać też najlepszą kreację aktorską. Z jednej strony, zmęczeni jesteśmy oglądaniem wciąż tych samych twarzy, a z drugiej kochamy naszą „reprezentację narodową”, która nierzadko jest zmuszona wyjść naprzeciw kiepskim scenariuszom i reżyserom bez pomysłu. Do najlepszych zaliczam Agnieszkę Grochowską i Agatę Kuleszę. Pośród mężczyzn trudniejszy wybór, ale jeśli się wahać, to między Marianem Dziędzielem, Bartłomiejem Topą a Krzysztofem Stroińskim. Filmem, który zrobił na mnie największe wrażenie był ten, który został wyłączony z konkursu, czyli „Demon” Marcina Wrony z popisowymi rolami Andrzeja Grabowskiego czy Adama Woronowicza. Szkoda.
