Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
TEATRALNE LATO NA WIELKIM EKRANIE
W kinie „Sokół” zakończył się właśnie sezon transmisji i retransmisji przedstawień operowych. Niedawno pożegnaliśmy, pisze Katarzyna Cetera – na szczęście tylko na kilka miesięcy – rosyjski balet transmitowany na kinowe ekrany wprost z najznakomitszej sceny baletowej świata – z Teatru Bolszoj. Jeszcze przez pewien czas pozostaną z nami atrakcyjne spektakle teatralne w retransmisjach z paryskiej Comédie-Française czy londyńskiego National Theatre – ale już tylko w Krakowie. Dąbrowski Dom Kultury wznowi transmisje jesienią: 30 września zobaczymy powtórkę CARMEN z Metropolitan Opera. Projekcje na żywo rozpoczną się w październiku: najpierw, 14 października, zobaczymy CZARODZIEJSKI FLET z Nowego Jorku, a tydzień później KORSARZA – prawdziwą ucztę dla oka oraz gratkę dla wielbicieli dziewiętnastowiecznego baletu rosyjskiego, okraszoną efektownymi scenami zbiorowymi. Atrakcji będzie – jak zawsze tutaj – mnóstwo, a spotkania ze sztuka baletową i operową – będą odbywały się przy ciastku, kawie czy lampce wina podczas antraktu.
Wielki finał
Nagroda Jury Dziecięcego - Statuetka "Maszka" i 5 000 zł
Jury dziecięce, wychowankowie tarnowskich przedszkoli i szkół podstawowych w składzie: Zuzanna Bielecka, Leah Bukowska, Wiktoria Galus, Maja Kozioł, Emilia Łaśko, Milena Mikrut, Antonina Goin, Aleksandra Gomółka, Emilia Gubała, Nadia Kiecka, Maja Mazur, Nadia Słowik, po obejrzeniu 21 bajek konkursowych postanowiło przyznać swoją nagrodę w postaci statuetki „Maszka” oraz nagrodę pieniężną w wysokości 5000 zł bajce z serii „Kuba i Śruba” – „Fasolowa zupa”, Studiu Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej. Nagrodę z rąk Jury Dziecięcego w imieniu Studia Filmów Rysunkowych odebrał Marek Burda – reżyser nagrodzonego odcinka.
Nagroda Jury Młodzieżowego - Statuetka "Kamerzysta" i 5 000 zł
Jury Młodzieżowe w składzie: Anna Gondek, Marceli Praga, Sebastian Tokarczyk, Weronika Wilk, Faustyna Zdziarska swoją nagrodę przyznało Agnieszce Holland za film „Pokot”, za wykroczenie poza ramy gatunkowe kryminału i stworzenie uniwersalnej opowieści o nas samych i nowego typu bohatera, kobiety, której nie da się określić w dwóch słowach oraz mówienie o rzeczach trudnych mimochodem. Nagrodę z rąk przedstawiciela Jury Młodzieżowego odebrała autorka scenografii do filmu „Pokot”, Joanna Macha.
Nagrody Jury 31. TNF - Nagroda Specjalna 5 000 zł ufundowana przez Telewizję Kino Polska
Jury 31. Tarnowskiej Nagrody Filmowej w składzie: Feliks Falk – przewodniczący, Maria Magdalena Gierat, Krystyna Latała, Marian Dziędziel, Paweł Felis, Zbigniew Wichłacz nagrodę specjalną przyznało Grzegorzowi Zaricznemu, reżyserowi i scenarzyście filmu „Fale”, za zachwycający psychologiczną i emocjonalną prawdą debiut, który udowadnia reżyserski talent oraz zdolność patrzenia na świat i ludzi w sposób niepowierzchowny i fascynujący dla widza. Grzegorzowi Zaricznemu nagrodę wręczył Jerzy Armata – dyrektor artystyczny 31. Tarnowskiej Nagrody Filmowej.
Nagroda Publiczności - Statuetka „Publika” i 10 000 zł
Po przeliczeniu wszystkich głosów z kuponów plebiscytowych oddanych przez widzów podczas 31. Tarnowskiej Nagrody Filmowej najwyższą ocenę publiczności otrzymał film „Ostatnia rodzina” w reżyserii Jana P. Matuszyńskiego. W sumie oddano 825 głosów. Janowi P. Matuszyńskiemu nagrodę wręczyli organizatorzy Tarnowskiej Nagrody Filmowej – Anna Grygiel i Tomasz Kapturkiewicz.
Nagroda Gran Prix - Statuetka „Maszkarona” i 20 000 zł
Przewodniczący Jury 31. Tarnowskiej Nagrody Filmowej, wybitny reżyser filmowy i teatralny, dramatopisarz – Feliks Falk ogłosił, że zwycięzcą Tarnowskiej Nagrody Filmowej w 2017 r został film Macieja Pieprzycy „Jestem mordercą”: za imponująco konsekwentny artystycznie, zanurzony w świecie lat 70-tych, a jednocześnie uniwersalny i bardzo dziś aktualny portret człowieka zarażonego złem. Nagrodę z rąk Feliksa Falka i Romana Ciepieli – Prezydenta Tarnowa odebrał reżyser i scenarzysta filmu Maciej Pieprzyca.
Nagroda za całokształt i wkład w polską kinematografię - Statuetka „Wędrowiec” i 15 000 zł
Decyzją Kapituły 31. TNF tegorocznym laureatem tej Nagrody został wybitny polski aktor teatralny i filmowy Janusz Gajos, który nagrodę odebrał osobiście z rąk Prezydenta Tarnowa – Romana Ciepieli w tarnowskim Teatrze im. L. Solskiego 23 kwietnia 2017 r.
31. TARNOWSKA NAGRODA NA FINISZU
Tarnowska Nagroda Filmowa finiszuje - podsumowuje Katarzyna Cetera. Laureatów poznamy w sobotę, ale dziś jeszcze przed nami IKEBANA – spektakl na podstawie scenariusza tarnowianina, Marcina Skóry poświęcony pamięci Marcina Wrony. Jutro gala finałowa. Statuetka za całokształt twórczości została wręczona Januszowi Gajosowi w ubiegłą niedzielę w Tarnowskim Teatrze im. Ludwika Solskiego, przy tej okazji tarnowska publiczność obejrzała monodram MSZA ZA MIASTO ARRAS w wykonaniu dostojnego i wzruszonego laureata. Podczas tegorocznego święta kina - jak co roku - mieliśmy możliwość obejrzenia filmów krańcowo różnych, każdy na swój sposób dobry. Trudno porównać monstrualne budżety WOŁYNIA ze skromnym a interesującym niskobudżetowym KAMPEREM kręconym w prywatnym mieszkaniu reżysera, kameralne WSPOMNIENIE LATA z rozmachem POKOTU, atmosferę AMOKU ze SZCZĘŚCIEM ŚWIATA. Jeśli dwanaście polskich filmów, które zobaczyliśmy podczas tarnowskiego święta kina, ma reprezentować stan polskiej kinematografii, to jedynym ich wspólnym punktem jest chyba fakt, że każdy z tych obrazów pretenduje do miana „filmu polskiego”. Innych wspólnych mianowników nie ma.
DWA KOSMOSY (I PÓŁ)
Wczoraj zainaugurowano 31. Tarnowską Nagrodę Filmową. Dziś rozpoczynają się zmagania konkursowe. Miejmy nadzieję - dywaguje Katarzyna Cetera , że – mimo niesprzyjających aktualnie ekonomicznych wiatrów – święto polskiego kina w Tarnowie będzie okazałe. Właśnie podczas ubiegłorocznej, jubileuszowej edycji Tarnowskiej Nagrody Filmowej udało mi się zobaczyć KOSMOS – ostatni film Andrzeja Żuławskiego, prezentowany podczas festiwalu jako pokaz specjalny – jeszcze przed oficjalną polską premierą. I tak ten KOSMOS w sobie nosiłam, aż do dziś.
| |||||
| |||||
|
