Pegazem po Tarnowie - 609
Magistrackie dekoracje
czyli choinka na Wielkanoc
Mieszkańcy, którzy przechodzą w okolicach skwerku przy ulicy Mickiewicza zastanawiają się dlaczego dekoracja związana z poprzednimi świętami wciąż jeszcze tam jest. – Mamy Wielki Post, a lada chwila Wielkanoc – mówią. – Ogólnie wygląda ładnie, ale te bombki już powinni ściągnąć. Z drugiej strony, jakby tego nie było, to byłoby trochę pusto. – Jest okres Wielkanocy, to bardziej jajeczka powinny tam być. – Dla mnie to może nawet w lecie być. – Może to przez tę falę mrozu chcą to zostawić, żeby był świąteczny klimat. – Pięknie to wygląda – fakt, trochę nie na czasie, ale robi wrażenie – komentują mieszkańcy. Urzędnicy przekonują, że świecąca ozdoba to nie dekoracja świąteczna, a drzewko tarninowe. Granatowe bombki według Mari Zawady-Bilik z Wydziału Komunikacji Społecznej magistratu mają symbolizować owoce Tarniny, czyli znak rozpoznawczy miasta. – Iluminujące tarninowe drzewko jest już naszą tradycją. To już trzeci sezon, kiedy w fontannie to drzewko stoi – nie jest to absolutnie żadne przeoczenie – drzewko stoi bo ma stać. Jest to takie miejsce, gdzie przejeżdża dużo samochodów, to taka wizytówka. Niech ten szary czas oczekiwania na wiosnę będzie rozświetlony naszym tarninowym drzewkiem – tłumaczy Maria Zawada-Bilik. Ps. Urzędnicy twierdzą, że świecące drzewko zostanie ściągnięte wraz z uruchomieniem fontanny.
Za www.rdn.pl
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Fotograficzni maestro
Jest ich dwóch, a raczej troje oraz całkiem spora grupa prawdziwych zawodowców i amatorów, regularnie odnoszących mniejsze i większe sukcesy. Szczególnie ostatnio. I tak, guru tarnowskich fotografików, fotoreporter Tadeusz Koniarz zdobył pierwszą nagrodę w kategorii „Wydarzenia” w Ogólnopolskim Konkursie Fotografii Prasowej Grand Press Photo 2016. Niecały miesiąc wcześniej podobne wyróżnienie otrzymał w równie prestiżowym BZ WBK Press Foto. Jak dotąd żadnemu z polskich fotoreporterów nie udało się zdobyć w jednym roku dwóch głównych nagród w obu konkursach. Z kolei inny tarnowski fotoreporter, przedstawiciel młodego pokolenia Jakub Ochnio, otrzymał złoty medal w kategorii Spot news - fotoreportaż na Life Press Photo. Komisja nagrodziła cykl o wojnie na Ukrainie. Fotograf został doceniony już po raz drugi w tym konkursie – w 2015 roku otrzymał w tej samej kategorii wyróżnienie. Natomiast nie mieszkająca wprawdzie w Tarnowie ale od niedawna zakochana w nim bez pamięci, a to za sprawą TNT i naszego portalu, Inka Wieczeńska – znana i ceniona w całej Polsce artysta fotografik , dla której fotografowanie Bieszczadów stało się sposobem na życie, została już po raz drugi laureatką prestiżowego konkursu fotograficznego National Geographic. Jej bieszczadzkie dzieło pt. „Sen czy jawa”, wyłonione z pośród 10 tyś. fotografii, znalazło się w finałowej 12. najciekawszych zdjęć roku. Gratulujemy! Starym i nowym kulturalnym ambasadorom Tarnowa.
Filmowe Dionozje wg Magdy Zbylut - cz 7
30. Tarnowska Nagroda Filmowa | Podsumowanie
Trzydziestą Tarnowską Nagrodę Filmową uważam za zamkniętą i zanim jury konkursowe, którego przewodniczącym jest Jerzy Stuhr odczyta werdykt, ja przedstawię swój super-subiektywny punkt widzenia. Trudno jest wskazać jeden najlepszy film z racji niejednorodności proponowanych projekcji. Nie do końca wiadomo więc jakie przyjąć kryterium. Jakkolwiek, do bardzo sprawnie zrealizowanych opowieści, pełnych wartości artystycznych zaliczyć można cztery następujące tytuły: „Intruz” Magnusa von Horna, „Moje córki krowy” Kingi Dębskiej, „Obce niebo” Dariusza Gajewskiego i „Ekscentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy” Janusza Majewskiego. Zdecydowanie powyżej średniej należy ocenić „Anatomię zła” Jacka Bromskiego i „Karbalę” Krzysztofa Łukaszewicza. Do miana najgorszego filmu festiwalu pretenduje „11 minut” Jerzego Skolimowskiego i „Córki dancingu” Agnieszki Smoczyńskiej. Nie jest łatwo wybrać też najlepszą kreację aktorską. Z jednej strony, zmęczeni jesteśmy oglądaniem wciąż tych samych twarzy, a z drugiej kochamy naszą „reprezentację narodową”, która nierzadko jest zmuszona wyjść naprzeciw kiepskim scenariuszom i reżyserom bez pomysłu. Do najlepszych zaliczam Agnieszkę Grochowską i Agatę Kuleszę. Pośród mężczyzn trudniejszy wybór, ale jeśli się wahać, to między Marianem Dziędzielem, Bartłomiejem Topą a Krzysztofem Stroińskim. Filmem, który zrobił na mnie największe wrażenie był ten, który został wyłączony z konkursu, czyli „Demon” Marcina Wrony z popisowymi rolami Andrzeja Grabowskiego czy Adama Woronowicza. Szkoda.
Filmowe Dionizje wg Magdy Zbylut - cz. 6
30. Tarnowska Nagroda Filmowa | Dzień piąty, 28 kwietnia 2016
Ostatnie konkursowe projekcje za nami. Piąty dzień festiwalu przyniósł nam szansę na obejrzenie „Karbali” Krzysztofa Łukaszewicza i „Córek dancingu” Agnieszki Smoczyńskiej. Po projekcji pierwszego filmu odbyło się spotkanie z Tomaszem Schuchardtem i producentem Włodzimierzem Niderhausem. Pośród innych aktywności festiwalowych znalazły się jeszcze warsztaty koncert grupy Coals. Należy również wspomnieć o spotkaniu z Jackiem Sroką w BWA.
Komu innemu ordery i odznaczenia
o „Karbali” Krzysztofa Łukaszewicza (2015)
„Karbala” stanowi dobry przykład filmu wojennego zjadliwego nawet dla kogoś, kogo nie interesuje strzelanie i masowe przemienianie się małych chłopców w dużych lub mamusi synów w sukinsynów i na odwrót. Mamy największą bitwę od czasu II wojny światowej z udziałem Polaków, chodzi o obronę ratusza w irackiej Karbali z roku 2004. Problemem jest jednak fakt, że według oficjalnej wersji, zarówno polskich, jak i bułgarskich żołnierzy w ogóle tam nie było. Cóż, nie pierwszy i nie ostatni raz ordery i odznaczenia przypadły komu innemu.
Akcja rozwija się dynamicznie od pierwszych minut filmu. Przesadnie nie zagłębiamy się w psychologię postaci na rzecz „dziania się”, ale, co zdarza się niezwykle rzadko, nie to minusem tej właśnie opowieści. Wojsko to wydawanie rozkazów i ich wypełnianie, gdzie nie ma miejsca na ckliwe wątki.
Z przyjemnością ogląda się Barłomieja Topę, Leszka Lichotę, Piotra Głowackiego i braci Żurawskich. Film dobry, wrażliwym może spłynie łza po policzku, gdy zobaczą powiewającą flagę polską.
Lepszy gorszy
o „Córkach dancingu” Agnieszki Smoczyńskiej (2015)
Ogłaszam wszem i wobec, że film „11 minut” wcale nie jest taki zły. Mam już lepszy gorszy.
Filmowe Dionizje wg Magdy Zbylut - cz 5
30. Tarnowska Nagroda Filmowa | Dzień czwarty, 27 kwietnia 2016
Półmetek festiwalowych atrakcji za nami. Czwarty dzień był okazją do obejrzenia kolejnych projekcji konkursowych: „Ekscentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy” Janusza Majewskiego, „Obce niebo” Dariusza Gajewskiego i „Letnie przesilenie” Michała Rogalskiego. Można było również wysłuchać koncertu w namiocie festiwalowym zespołu The Cuts i Sayes. Ciekawym elementem była debata dotycząca specyfiki filmowego rynku dystrybucyjnego w Polsce. (ciąg dalszy poniżej)
Ach, muzyka...
o „Ekscentrykach, czyli po słonecznej stronie ulicy” Janusza Majewskiego (2015)
Film ten to znakomita opowieść o końcu lat 50., w której dominuje tęsknota światem Zachodu. Osią są perypetie jazzowego big-bandu założonego przez Fabiana. Zespół składa się z barwnych osobowości, samych ekscentryków pielęgnujących swoje dziwności i z szacunkiem znoszących dziwności innych.
Oczywiście pojawia się wątek miłosny Fabiana i Modesty. Piękna nauczycielka angielskiego z talentem wokalnym nieoczekiwanie znika, kiedy jej tajemnicza misja szpiegowska zostaje wykonana. Cóż, miłość jak miłość, zwyczajnie kolejna kobieta. Ważniejsza jest przecież muzyka, a uczucie do niej niezmienne.
Prawdziwie doborowa obsada. Ucztą było zobaczyć na ekranie Wojciecha Pszoniaka, Adama Ferencego, Wiktora Zborowskiego, Mariana Dziędziela, Macieja Stuhra, Sonię Bohosiewicz, Annę Dymną czy delikatnie już zapomnianego Zbigniewa Buczkowskiego. Film więcej niż przyjemny w odbiorze.
Machina systemowa
o „Obcym niebie” Dariusza Gajewskiego (2015)
„Obce niebo” to kolejna koprodukcja polsko-skandynawska, realizująca przygnębiającą historię. Tym razem mamy machinę systemową, dziesiątki procedur i nieugięte prawo, a do tego bezdusznych urzędników, dla których chwilowe problemy w domu są już pretekstem do tego, aby rodziców wysłać na terapię, a dziecko do zawodowej rodziny zastępczej.
Na ekranie śledzimy wzajemną walkę rodziców ze sobą i ich walkę o przywrócenie im dziecka. Decydują się na działanie poza prawem, ponieważ z punktu widzenia szwedzkiego zaplecza legislacyjnego porywają dziewczynkę.
Zachwyca Agnieszka Grochowska, która oszczędnymi środkami opowiada sobą historię matki, która podobnie jak córka, zupełnie nie odnajduje się w nowym miejscu zamieszkania. Świetnie też prezentuje się Basia Kubiak, filmowa 9-latka, która zostaje odebrana swoim rodzicom. Film bardzo dobry i bardzo ważny.
Wojna po raz enty
o „Letnim przesileniu” Mariusza Rogalskiego (2014)
Film „Letnie przesilenie” nie jest kolejną realizacją eksploatującą mit bohaterów czy mit wielkich zbrodniarzy. Ta opowieść jest o zwykłych ludziach, dwóch chłopcach czy już prawie mężczyznach, którzy mają po 17 lat, ale jeden jest niemieckim żandarmem, a drugi Polakiem, który pracuje jako pomocnik maszynisty. Możemy się domyślać, że gdyby nie ta różnica między nimi i wojna, to istnieje prawdopodobieństwo, że mogliby być przyjaciółmi.
Plusem filmu jest to, że nie ma w nim jednoznacznych postaci, wszystkie mają swoją wrażliwość i ciemne instynkty, które dochodzą do głosu w obliczu zagrożenia. Aktorskim atutem jest bez wątpienia Bartłomiej Topa i Agnieszka Krukówna.
