Pegazem po Tarnowie - 593
Teatralne Dionizje
Czyli werdykt Jury XXI Festiwalu Komedii TALIA
odbywającego się w dniach od 15 do 22 września 2017 roku w Teatrze im. Ludwika Solskiego w Tarnowie, obradujące w składzie:
Wojciech Malajkat - Przewodniczący, Małgorzata Bogajewska, Maria Pakulnis i Leszek Mądzik, po obejrzeniu ośmiu przedstawień konkursowych jury jednogłośnie przyznało Grand Prix w wysokości 15 tysięcy złotych oraz Statuetkę Talii twórcom i wykonawcom spektaklu „Zapolska Superstar (czyli jak przegrywać żeby wygrać)” z Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu. Nagrodę zespołową dla twórców i wykonawców spektaklu „Do dna” w reżyserii Ewy Kaim z Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie w wysokości 5 tys. zł
Jury postanowiło także przyznać trzy równorzędne aktorskie nagrody indywidualne, które otrzymują:
- Oriana Soika (2 tysiące złotych) za rolę w spektaklu „Humanka” w reżyserii Agaty Puszcz z Teatru Polskiego w Bielsku-Białej,
- Katarzyna Węglicka (2 tysiące złotych) za rolę w spektaklu „Drugi spektakl” w reżyserii Anny Karasińskiej z Teatru Polskiego w Poznaniu,
- Aleksander Fiałek (2 tysiące złotych) za rolę w spektaklu „Porachunki z katem” w reżyserii Marcina Hycnara z Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie.
Ponadto jury przyznało wyróżnienie aktorskie:
Maciejowi Babiczowi studentowi Akademii Teatralnej (1 tysiąc złotych) za rolę w spektaklu „Porachunki z katem” w reżyserii Marcina Hycnara z Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie.
Nagrodę publiczności XXI Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii Talia 2017 otrzymuje spektakl:
„Do Dna” reż. Ewa Kaim, Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie.
Nagroda ZASP "Ale Aktor!" została przyznana aktorce Weronice Kowalskiej - "Do dna".
Jury gratuluje wszystkim nagrodzonym błyskotliwości, umiejętności grania w zespole, wrażliwości, temperamentu, wdzięku i bezpretensjonalności.
Tarnów, 22 września 2017 roku
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Poniżej publikujemy List Otwarty nadesłany przez Prezesa Reduty Dobrego Imienia Macieja Świrskiego będący odpowiedzią na list otwarty Richarda Allena odpowiedzialnego w Facebooku za obszar Europy Środkowej
Richard Allan
Vice-President Policy w regionie EMEA
Facebook Ireland
CC: Sheryl Sandberg
Chief Operating Officer at Facebook
W odpowiedzi na list otwarty, jaki wystosował Pan w związku z intensywną debatą w Polsce na temat tego, jakie treści Facebook dopuszcza a jakie usuwa, pragnę przedstawić Panu kontekst kulturowy, który być może został pominięty w analizach dotyczących bezpieczeństwa i nienaruszalności Standardów Społeczności w odniesieniu do weryfikacji postów i profili społecznościowych obecnych na Facebook w Polsce. W swoim liście pisze Pan o politycznej neutralności standardów Facebooka i o tym, że zabraniają one mowy nienawiści. Tymczasem w polskiej przestrzeni publicznej, jaką jest polska społeczność FB, od lat dla wszystkich mających niezmącony osąd rzeczywistości od dawna jest oczywiste, że administratorzy FB stosują nierówną miarę w stosunku do użytkowników. To nierówne traktowanie skierowane jest przeciwko tym użytkownikom FB, którzy zamieszczają lub próbują zamieścić treści konserwatywne, związane z religią katolicką, a także treści patriotyczne. Innym elementem tego zjawiska jest nie blokowanie przez administratorów, pomimo wielokrotnych zgłoszeń o naruszeniu standardów, treści znieważających polskich bohaterów walki o wolność, weteranów wojennych II wojny światowej i walki z komunizmem, profili w ohydny sposób znieważających Św. Jana Pawła II i Jezusa Chrystusa, profili propagujących treści komunistyczne i nazistowskie. W większości przypadków FB odpowiadał zgłaszającym, że te treści nie naruszają standardów. Jeśli chodzi o język nienawiści to znane są przypadki gdy użytkownicy o lewicowych poglądach obrzucali wyzwiskami użytkowników o poglądach konserwatywnych. Zgłoszenie takiej konwersacji do administracji FB także kończyło się informacją o „nie naruszaniu standardów”. Natomiast gdy użytkownicy o konserwatywnych poglądach zamieszczali informacje zawierające odniesienia do polskiej historii i symboliki – FB blokował tych użytkowników z powodu użycia „języka nienawiści”.
Filmowe Dionizje wg Magdy Zbylut - cz.4
30. Tarnowska Nagroda Filmowa | Dzień trzeci, 26 kwietnia 2016
Trzeci dzień festiwalowy to kolejne projekcje konkursowe: „Na granicy” Wojciecha Kasperskiego, „Moje córki krowy” Kingi Dębskiej i „Czerwony Pająk” Marcina Koszałki. Prócz tego, widzowie mieli okazję wzięcia udziału w spotkaniu prowadzonym przez Ryszarda Jaźwińskiego z Marcinem Dorocińskim, Marianem Dziędzielem i Adamem Woronowiczem. /Ciąg dalszy poniżej/
Próba charakteru
o „Na granicy” Wojciecha Kasperskiego (2016)
Już na samym początku filmu jesteśmy świadkami istotnej sceny, w której bohaterowie potrącają sarnę i pojawia się konieczność dobicia zwierzęcia. Starszy syn przyjmuje z niechęcią naukę ojca, nie chce wiedzieć jak się robi. „Synek, bądź mężczyzną” – zwraca się do niego ojciec i jest to niejako kontrapunktem dla tego, co stanie się później, gdy do bazy dotrze były pogranicznik, a obecnie przemytnik.
Górskie odludzie miało być tym miejscem, gdzie ojciec i dwaj synowie na nowo ułożą swoje relacje. Reżyser zestawił dwa różne charaktery: młodszy z braci jest zadziorny, pewny siebie, odważny w swojej dziecięcej niewiedzy, starszy natomiast jest tchórzliwy, jakby za mało męski jak na surowość bieszczadzkiej natury. Obaj dojrzewają, przekraczają granicę, ponieważ konfrontują się z czymś nieznanym, a jednoznacznie złym.
Ciekawą postać wykreował Bartosz Bielenia. Nieco inaczej, niż w znanych nam do tej pory produkcjach zaprezentował się Marcin Dorociński. Na uwagę zasługują również zdjęcia Łukasza Żala.
Górska szczelina
O „Moich córkach krowach” Kingi Dębskiej (2015)
Kinga Dębska wzięła na warsztat relacje rodzinne w kontekście umierania. Mamy więc dwie siostry – jedna jest gwiazdą serialową, pewną siebie, trzymającą w garści swoje życie, druga dla odmiany jest rozchwiana emocjonalnie, nazbyt wrażliwa i w dodatku u progu choroby alkoholowej. Nie potrafią ze sobą rozmawiać. Ich wzajemne komunikowanie się to kronika tragikomicznych przypadków.
Wszystkie z ukazanych postaci są skoncentrowane głównie na sobie i swoich małych i wielkich problemach, chcą zawęzić swoje pole widzenia wyłącznie do przedmiotów swoich zainteresowań. Co ciekawe, w ich niby to poukładanym świecie wszystkim brakuje bliskości rodziny.
W filmie można zobaczyć brawurową rolę Mariana Dziędziela i Agaty Kuleszy. Niemniej ciekawa jest Gabriela Muskała. Zaskoczeniem jest zupełnie inna odsłona Marcina Dorocińskiego. Warto wspomnieć o spontanicznej reakcji tarnowskiej publiczności po projekcji, film otrzymał długie oklaski.
Zło wypłaszczone
o „Czerwonym Pająku” Marcina Koszałki (2015)
„Czerwony pająk” to kolejny obraz, który stanowi analizę zła w czystej postaci. Zaniedbana została niestety całkowicie psychologiczna strona i umotywowanie działań poszczególnych bohaterów. Historia inspirowana postacią Karola Kota niestety nie przeraża. Z perspektywy widza, taką historię przenosi się raczej w sferę abstrakcji, z którą nikt nie chce się konfrontować.
Film jest debiutem reżyserskim Marcina Koszałki, który do tej pory realizował się jako operator i dokumentalista.
Filmowe Dionizje wg Magdy Zbylut - cz. 3
30. Tarnowska Nagroda Filmowa | Dzień drugi, 25 kwietnia 2016
Festiwal rozpoczął się na dobre. Poniedziałek był szansą na obejrzenie 3 projekcji konkursowych, ale również szansą na wysłuchanie świetnego koncertu Piotra Zioły w namiocie festiwalowym na Rynku. Drugi dzień festiwalu dał także okazję na spotkanie z Janem Nowickim i Filipem Bajonem.
11 słów
o filmie „11 minut” Jerzego Skolimowskiego (2015)
11 słów to za mało, żeby opowiedzieć o tym, jak bardzo zły jest ten film.\
Dulska w trzech odsłonach
o filmie „Panie Dulskie” Filipa Bajona (2015)
Jedna Dulska to za mało dla Filipa Bajona. Reżyser potrzebował ich aż trzech, żeby pokazać jak ta bohaterka mogłaby się odnaleźć w różnych okresach czasowych. Dulska z 1914 roku to szablonowa, żywcem wyjęta z tekstu Zapolskiej kobieta, której największym zmartwieniem jest poprawność i nieangażowanie się. Jej córka, Dulska z 1954 roku,w dużej mierze powtarza schemat matki, choć istotnie nie charakteryzuje jej taka siła i posłuch całej rodziny. Ostatnia z Dulskich, czyli wnuczka Anieli stanowi całkowite przeciwieństwo swojej babki – chce opowiedzieć swoim własnym filmem historię swojej rodziny, z wydobyciem wszelkich szczegółów, ma to być ekshibicjonistyczne studium na miarę nowych czasów (około 1995 roku).
Film „Dulskie” został całkowicie zdominowany przez kobiety. Celnie obsadzono Krystynę Jandę w roli Anieli Dulskiej; jednocześnie bawi i przeraża. Świetnie zaprezentowała się także Katarzyna Herman, Sonia Bohosiewicz i Marianna Zydek.
„Dulskie” ogląda się z przyjemnością, głównie ze względu na kostiumową magię. Trzeba jednak wspomnieć, że jest to film rwany w narracji. Poza tym, Bajon daje sporo miejsca na uśmiech, ale zupełnie jak u Zapolskiej – wcale to wszystko nie takie zabawne.
Nie czuć nic
o filmie „Intruz” Magnusa von Horna (2015)
Debiut Magnusa von Horna to jeden z najbardziej wyczekiwanych tytułów Tarnowskiej Nagrody Filmowej. Film został doceniony na najważniejszym z polskich festiwali, czyli w Gdyni w ubiegłym roku za reżyserię. Jest to bardzo sprawnie zrealizowana opowieść o młodym chłopaku, który zabił swoją dziewczynę, za co trafił do poprawczaka. Kiedy zostaje zwolniony po dwóch latach z odbywania kary, stara się wrócić do normalnego życia, ale spotyka się z brakiem akceptacji.
Na uwagę zasługuje przede wszystkim Mats Blomgren (Ojciec), ale również Ulrik Munther (John). Polski akcent aktorski, czyli Wiesław Komasa niestety nie urzeka.
Klimat skandynawskiej prowincji, bliskość natury i mała gęstość zaludnienia stanowi dobre tło dla opowieści o wyobcowaniu, jako najbardziej surowej karze. Dla polskiego odbiorcy prawdopodobnie zbyt długo klaruje się historia. Według mnie nie jest to zarzut, że akcja raczej się sączy niż toczy. Dla cierpliwego widza zdecydowanie wart obejrzenia.
Filmowe Dionizje wg Magdy Zbylut cz.2
30. Tarnowska Nagroda Filmowa | Dzień pierwszy, 24 kwietnia 2016
Pierwszy dzień festiwalu to przede wszystkim inaugurujący koncert muzyki filmowej w wykonaniu Włodka Pawlika z udziałem Ewy Bem, Piotra Machalicy i Piotra Zioły w Centrum Sztuki Mościce. Wybrzmiały standardy filmowe i serialowe m.in. Krzysztofa Komedy, Henryka Warsa, Władysława Szpilmana czy Jerzego „Dudusia” Matuszkiewicza i – co naturalne – samego Włodka Pawlika. Najmłodsi widzowie mieli okazję obejrzeć „Proszę słonia” w reżyserii Witolda Giersza. Dla dorosłych przygotowano pierwszą konkursową projekcję – „Anatomię zła” Jacka Bromskiego. Wyświetlono też „Śpiewający obrusik” Mariusza Grzegorzka i „Noc Walpurgi” Marcina Bortkowskiego.
Palenie zabija
o „Anatomii zła” Jacka Bromskiego (2015)
Główny bohater „Lulek” jest płatnym zabójcą, który został warunkowo zwolniony z więzienia. Może tam wrócić, jeśli nie wykona jeszcze jednego zadania – celny strzał na zlecenie prokuratora Nowaka. Problem jednak w tym, że jest on już starszym mężczyzną, który chce i musi odejść od swojej profesji na emeryturę. W wykonaniu ostatniego zadania pomaga mu Staszek, snajper zawieszony po nieudanej misji w Afganistanie. Operację szczegółowo przygotowuje „Lulek”, Staszek oddaje celny strzał do palącego papierosa w oknie apartamentowca Grubego Psa.
Oszczędny, choć miejscami neurotyczny Krzysztof Stroiński zasługuje na najwyższe uznanie; aktor stworzył postać pełną, intrygującą w swoim wygaszeniu. Podobnie Piotr Głowacki, który w roli prokuratora porusza się między własnym strachem tuszowanym bezczelnością, a zupełnym brakiem uznania wartości. Słabą stroną jest szablonowe potraktowanie kobiet, nazbyt wyraziste czy wręcz komiksowo-stereotypowe.
„Anatomia zła” to jeszcze jeden obraz o manipulacji w imię zła, które jest nieuchronne i zarazem akceptowane przez bohaterów (ostatecznie też przez Staszka, prostolinijnego z natury, który ostatecznie również wchodzi do gry). Obraz działa tym mocniej, ponieważ „mózgiem” operacji jest mężczyzna w podeszłym wieku, który zamiast odbywać karę, prowadzi spokojne życie, chodzi na targ, dokarmia kota sąsiadki. Mimo że wielkim rozczarowaniem jest zakończenie tego filmu, nadal pozostaje wartym obejrzenia.
Magdalena Zbylut
Filmowe Dionizje wg Magdy Zbylut - część 1 Prolog
30. Tarnowska Nagroda Filmowa rozpoczęła się tym razem dość wyjątkowo, bo podsumowująco-sentymentalnie. Na Tarnowski Wieczór do Kina Marzenie zawitali znakomici goście związani przede wszystkim z produkcją filmową, ale w różnym wymiarze i intensywności. Wśród zaproszonych znaleźli się: Roman Włodek (filmoznawca), Małgorzata Bulanda (scenograf), Jacek Głomb (reżyser), Paweł Sydor (kompozytor), Joanna Sydor (aktorka), Patrycja Nowak (scenarzystka), Marcin Hycnar (aktor) i Kamil Kula (aktor). Szkoda, że zabrakło Sasnalów, Zielińskiego, Kwaśnego, Grabowskiego... Spotkanie poprowadził krytyk filmowy i teatralny Łukasz Maciejewski. Wszystkich wyżej wymienionych łączy jedno miasto, które jest istotnym kontekstem początku pracy artystycznej i zawodowej. Muzycznym akcentem wieczoru był występ męskiej grupy wokalnej MONK. Wielkim nieobecnym wieczoru (niestety tylko wspomnianym przez Łukasza Maciejewskiego) był tragicznie zmarły reżyser Marcin Wrona, choć obecnym poprzez swój film, którego projekcja zakończyła spotkanie. Zabrakło także Jerzego Świtka… .
Zderzenie dwóch rytuałów
o „Demonie” w reżyserii Marcina Wrony (2015)
Mamy więc trudną historię. Młody mężczyzna przyjeżdża na swój ślub, pełny wigoru i planów na przyszłość, wspólną z Żanetą, swoją przyszłą żoną. Odkrywa szczątki. Nikt prócz niego, nie widział szkieletu, nikt też początkowo nie chce mu uwierzyć.
Aktorską klasę po raz kolejny udowodnił Andrzej Grabowski. Świetnie zaprezentował się też Itay Tiran, obserwujemy płynne jego przejście od szczęśliwego mężczyzny w przededniu ślubu po przemierzającego kolejne poziomy człowieka opętanego. Charakterystyczną kreację stworzył Adam Woronowicz (lekarz powiatowy, ateista, który prawdopodobnie zaczyna wierzyć), Włodzimierz Press (charyzmatyczny mędrzec, balansujący na granicy różnych światów) oraz Tomasz Ziętek (postać najbardziej zagadkowa, budzi niepokój od pierwszych chwil).
Na bardzo udaną polsko-izraelską produkcję, niestety ostatnią tego reżysera, składa się ogrom kontekstów. Ewidentnie zaczerpnięto z „Wesela” zarówno Wajdy, jak i Smarzowskiego, ale również z „Salta” Konwickiego. Na uwagę zasługuje scena – przejście konduktu żałobnego zderzonego z weselnikami. Zderzenie dwóch rytuałów, najistotniejszych dla porządku życia, przenikających się i stale obecnych.
Magdalena Zbylut
