Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
Kobieco i po męsku
czyli kilka słów o dwóch polskich filmach
W ramach cyklu Goście Łukasza Maciejewskiego w Centrum Sztuki Mościce - pisze Katarzyna Cetera, obejrzeliśmy film wyreżyserowany przez Marię Sadowską pt. SZTUKA KOCHANIA. HISTORIA MICHALINY WISŁOCKIEJ – obraz, który bije rekordy frekwencyjne (obejrzało go już ponad milion widzów). Kilka dni temu cykl Millenium Studio, któremu również patronuje Łukasz Maciejewski, zaprezentował najnowsze dzieło Jana Jakuba Kolskiego, na które długo czekałam. LAS, 4 RANO to film, który po raz pierwszy zaprezentowano publiczności w ubiegłym roku w Gdyni. Polska premiera obu tych obrazów obyła się jednak w tym roku, pod koniec stycznia. Dzięki cyklom prezentującym dobre, nowe polskie kino, filmy te mogliśmy je obejrzeć już kilka dni później w Centrum Sztuki Mościce.
3 na 3 czyli pomiędzy 2 a 3 jest 1825 dni
Pokaz premierowy „TodMachine” - 3 grudnia, Kino „Marzenie” w Tarnowie.
Kiedy pięć lat temu dwaj panowie – Bogusław Kornaś i Grzegorz Stokłosa - w zdawać by się mogło niezobowiązującej rozmowie rzucili pomysł nakręcenia filmu, nikt nie podejrzewał, że to „na poważnie”. Pierwsze przymiarki mówiły o tygodniu pracy, a pierwsze pomysły scenariuszowe były tak szalone, że również ich autorzy traktowali je z przymrużeniem oka. Tydzień zamienił się w miesiąc, ten w rok, a potem to już poooszło! W efekcie projekt powstawał pięć lat i wzięło w nim udział ponad 150 osób pełniąc, swoją drogą, różne wymienne funkcje w realizacji filmu – od przenoszenia reflektora po bycie aktorem. Praca odbywała się o każdej porze dnia i roku. Były dni zdjęciowe ciągnące się tygodniami i były całe tygodnie, kiedy film „leżakował”. Ekipa realizacyjna przejechała dziesiątki kilometrów po samym Tarnowie i okolicach. Była też w Pilźnie, Nowym Sączu, Kolbuszowej, Parkoszu, Pleśnej oraz w okolicach Dubiecka. Zaliczono dziesiątki plenerów i więcej niż dziesiątki wnętrz. Film rejestrowano w budynkach szkolnych, fabrycznych, kościelnych, zamkowych i prywatnych. W piwnicach i na strychach, w pałacu i w wiejskiej chacie. Zarejestrowano około 500 godzin materiału filmowego, około 50 godzin materiału muzycznego tła i napisano nie mniej jak 500 słów napisów filmowych. Jednej rzeczy tylko nie rejestrowano – mowy ludzkiej. Co zrozumiałe, bo szaleni twórcy filmu postanowili odrzucić 4D, albo i 44D i zrobić kino nieme. W filmie wykorzystano nie mniej jak 200 różnych kostiumów, a białej farby do charakteryzacji twarzy zużyto ze dwa worki. Dlaczego 2 i 3 oraz 1825? To proste. Rozszyfrowując te liczby od tyłu: tyle dni liczy sobie pięć lat. 3 dnia grudnia zaplanowano premierę, a 2 to liczba tych, którzy to szaleństwo rozpoczęli, aby mogły to oglądać tysiące! O tym wszystkim rozmawiano podczas czwartkowej /1 grudzień/ konferencji prasowej, jaką organizatorzy projektu: reżyser Bogusław Kornaś i odtwórcy głównych ról Małgorzata Stankowska i Mateusz Żelazo zwołali w TCK. Szkoda tylko, że prawie zupełnie zbojkotowały ją lokalne media, przybyło ledwie troje dziennikarzy… Tak więc było 3 na 3. Zauważalny był także brak kogokolwiek ze Stowarzyszenia Teatr Nie Teraz – opiekuna i koordynatora projektu.
Czarno-białe kino nieme i jego nowe życie w Tarnowie
Zdawać by się mogło, że w dzisiejszej kinematografii królują efekty specjalne, krew i nagość, a bez tych elementów, mieszanych w różnych proporcjach, nie może współcześnie powstać żaden film. Nic bardziej mylnego! W ramach Stowarzyszenia Nie Teraz doprowadzono do finału Projekt TodMachine, którego autorami są Bogusław Kornaś, współpracujący z Teatrem Nie Teraz fotografik, filmowiec i dokumentalista oraz aktor TNT Grzegorz Stokłosa. „To wyjątkowa propozycja powrotu do kina niemego, do jakże ekskluzywnej czerni i bieli, do niespokojnego ducha niemieckiego ekspresjonizmu lat dwudziestych ubiegłego wieku, ale również do twórczych polskich osiągnieć pierwszych lat po odzyskaniu niepodległości” – przekonują twórcy niezwykłego filmu. Czarno-biały film powstawa Udział w projekcie, oprócz aktorów, wzięli również wolontariusze. W sumie ponad 150 osób. Wszystko po to, by pokazać nam w niepowtarzalny i wręcz nieznany wielu widzom sposób interesującą historię z wątkiem wojennym, miłosnym i kryminalnym w tle oraz wymykającą się ludziom spod kontroli maszyną.
Żył, aby robić filmy
Pogrzeb zmarłego w niedzielę 9 października Andrzeja Wajdy - jednego z najwybitniejszych polskich reżyserów i ludzi kultury, odbył się dziś w środę, 19 października, na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. Uroczystości pogrzebowe poprzedziła msza św. w kościele Ojców Dominikanów, podczas której wystawiono urnę z prochami reżysera. - Jego śmierć uzmysławia nam, że odszedł człowiek, po którym wyrwa nigdy nie zostanie zasypana. Żegnamy artystę na miarę Mickiewicza i Słowackiego, Chopina i Malczewskiego, Gombrowicza i Miłosza (...). I kto nam będzie teraz o nas opowiadał? Panie Andrzeju, kto? Razem z Wajdą odchodzi do przeszłości nasze "my", nasza nieinfantylna i niemegalomańska opowieść o sobie, mistrzowski obraz, w którym mogliśmy siebie poznawać i siebie kochać, coś, co nas tworzyło i łączyło. Odchodzimy, odchodzimy. Lato się w nas przełamało - mówił podczas odprawionej dzień wcześniej w Warszawie mszy ksiądz Andrzej Luter. Mistrz był kilkakrotnie w Tarnowie, m.in. na Tarnowskiej Nagrodzie Filmowej oraz na zaproszenie, także już ś.p. Bogusława Wojtowicza w planowanym Młynie Sztuki /dawniej Szncera/. Polskie kino bez Andrzeja Wajdy nie będzie już takie jak wcześniej...
