Pegazem po Tarnowie
Tomek Habiniak
apel w sprawie wystawy
W tym roku skończyłby 55 lat. Miał wielkie serce i mocną głowę oraz równie wielki talent. Był znakomitym rysownikiem i grafikiem ale przede wszystkim karykaturzystą. Jednym z ostatnich, co tak kreską wodził, a raczej uwodził liczną rzeszę odbiorców swoich prac. W Tarnowie był w swojej maestrii bezkonkurencyjny ale przez swoje rodzinne miasto bezapelacyjnie odrzucony i wręcz urzędowo bojkotowany. Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miał w Tarnowie swojej wystawy, a przecież stworzył kilkaset oryginalnych prac plastycznych. 0dszedł 5 stycznia i z tej okazji w specjalnie poświęconym mu tekście napisaliśmy, że to pora najwyższa pomyśleć o zorganizowaniu pośmiertnej wystawy jego unikalnych prac... I oto słowo ciałem się staje bowiem na nasz apel pierwsze odpowiedziało nasze Biuro Wystaw Artystycznych i w osobie Piotra Kukli, działającego w imieniu dyrektor Ewy Łączyńskiej-Widz, proponując przygotowanie retrospektywnej wystawy prac Tomasza Habiniaka. Jej otwarcie odbędzie się w dniu 17 września w siedzibie BWA w ramach rozpoczynającej się wtedy kolejnej edycji Festiwalu Komedii TALIA. Przygotowanie ekspozycji wraz z ekskluzywnym katalogiem wymaga ogromnej pracy organizacyjnej, a czasu jest naprawdę niewiele, stąd apel kuratora wystawy Piotra Kukli o wypożyczenie prac Tomka, głównie karykatur, które można składać w recepcji BWA w pałacyku w Parku Strzeleckim lub ustalać ich odbiór z naszą redakcją - kom. 795 206 706, adres emaliowy redakcja@
Archiwum
------------------------
wiersze ostatnie
Oldze T.
po Noblu
świat
stworzony ze słów
umiera
a my wraz z nim
i nawet tego
nie zauważamy
nie potrafimy
opowiedzieć
sobie świata
z którym
coś jest
nie tak
Internet
to
opowieść idioty
więc
Grając na wielu
bębenkach
jesteśmy
ciągle
w podróży
Ludzie księgi
Bieguni
od
Prawieku
Prowadzimy swój pług
przez kości
umarłych
jak tkacz
zwijając
swoje życie
czuli narratorzy
budujemy sobie
Dom dzienny
i
dom nocny
czekając na Godota
zamiast niego
spotykamy
Charona
to on
za obola
przeprawia nas
przez Styks
do otchłani
Ksiąg Jakubowych
nasza
zagubiona dusza
snuje swoje
Opowiadania bizarne
poszukując
Lalki i perły
a może
Czarnej ruty
na wigilię
Ryszard S.
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
„Luter” w Tarnowie
czyli 100 minut prawdy na 500-lecie zakłamania.
Wczoraj, we środę 13 grudnia o godz.18, w auli Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej miała miejsce niezwykła premiera filmowa. Otóż, przy licznym udziale członków i sympatyków tarnowskich środowisk niepodległościowych, mogliśmy obejrzeć głośny film, dobrze znanego w Tarnowie choćby z rodzinnych konotacji, Grzegorza Brauna i Fundacji Osuchowa pt. "Luter i rewolucja protestancka", pokazujący prawdziwe oblicze reformacji i zniszczeń jakich dokonała w Kościele Katolickim. Organizatorem tarnowskiego pokazu była POBUDKA - utworzona przed dwoma laty przez G. Brauna organizacja, której podstawowe hasło brzmi: KOŚCIÓŁ–SZKOŁA–STRZELNICA–MENNICA, a jej celem jest realizacja programu pracy organicznej na rzecz wolności, bezpieczeństwa, oraz emancypacji duchowej, intelektualnej i materialnej Polaków. Najnowsze dzieło tego wybitnego historycznego dokumentalisty - demaskatora (autora m.in. "Towarzysza Generała", czy "Eugeniki w imię postępu"), to m.in. owoc odbytych przez 2 lata w 9 krajach 30 rozmów z najważniejszymi badaczami zagadnienia, to opowieść o korzeniach duchowych - przeżywającego właśnie 500. rocznicę pojawienia się w dziejach chrześcijaństwa - protestantyzmu, w tym o dramatycznych konsekwencjach rewolucyjnego stosunku Lutra do cywilizacji Łacińskiej. Ten ważny i odważny film zaskakuje. Dopiero po jego obejrzeniu zdałem sobie sprawę, jak potworna w skutkach była herezja Lutra i jakie są jej konsekwencje dla dzisiejszej Europy. A te konsekwencje to otwarcie drogi dla rujnującego naszą cywilizację uderzenia w chrześcijaństwo i dla postępującej islamizacji Europy. To właśnie zawdzięczamy Lutrowi patronującemu bestialstwu, jakim była rewolucja protestancka. Gościem specjalnym owacyjnie przyjętej tarnowskiej premiery filmu był sam autor Grzegorz Braun, który po projekcji spotkał się z widzami.
Beksińscy: Album wideofoniczny - Portret podwójny
Nie jest ważne, co się pokazuje, lecz co jest ukryte – Zdzisław Beksiński
To kolejna dwuczłonowa, interesująca propozycja, jaką przygotowali organizatorzy tegorocznego ArtFest-u. Były nią multimedialne asocjacje autorstwa Marcina Borchardta (film) i Magdaleny Grzebałkowskiej(książka),jakie odbyły się w Centrum Sztuki Mościce na jednorazowym pokazie w piątek 24 listopada, gromadząc wiernych wyznawców oryginalnej twórczości Zdzisława Beksińskiego, czołowego przedstawiciela tzw. kultury śmierci w polskiej sztuce.Dokumentalny dramat rodzinny zrekonstruowany na podstawie prywatnych materiałów z archiwum Beksińskich, oparty na bestselerowej biografii Magdaleny Grzebałkowskiej "Beksińscy.Portret podwójny", wzbudził zrozumiałe zainteresowanie, przypominając wielką retrospekcyjną wystawę twórczości tego artysty, jaką przed laty zorganizował w Sali Lustrzanej ówczesny dyrektor Galerii Miejskiej BWA Bogusław Wojtowicz, którego imię nosi obecnie Festiwal ArtFest.
Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała
Karol Piotr Zapała
Aktor z pasji, ojciec z powołania.
Nowohucianin z krakowskim ,,wygadaniem” i krakus z nowohucką rzeczowością. Jest lokalnym patriotą bo trzeba, bo warto, bo tak chce. Związany z Nową Hutą, jej przestrzenią, atmosferą, rytmem życia. Mieszczuch, który za cel swoich wakacji najczęściej wybiera ciche, schowane gdzieś między lasami bałkańskie wioski.
Podróżnik, który z plecakiem i słynną już czapką przemierzył niejedno miasto i miasteczko. Uśmiechnięty facet, który ma cięty język i zmysł obserwacji świata i ludzi. Z humorem i przekąsem spoglądający i komentujący rzeczywistość.
W 2005 otrzymał dyplom Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie (wydział zamiejscowy we Wrocławiu). Od tego czasu zagrał w kilkunastu spektaklach :"Król Edyp" (reż. J. Szwec), Ferdydurke (reż.J. Hojda), "Tajemnik" (reż. W. Hołdys), filmach, serialach i reklamach telewizyjnych. Deklaruje, że nie lubi się tym chwalić ale my wiemy, że jest czym i że warto. Członek Stowarzyszenia Teatrów Nieinstytucjonalnych w Krakowie. Zawodowo wolny strzelec. Współpracował z Teatrem Ludowym, Teatrem KTO oraz teatrami Mumerus, Proscenium, Hagiograf, od 2012 r. także z Teatrem Nie Teraz (udział w spektaklach ,,Wyklęci” i ,,Dzień Gniewu” oraz kilku projektach artystycznych).
W pracy teatralnej jest uważny, dociekliwy, stara się odnaleźć odpowiedzi na stawiane przed nim pytania, sam zadaje ich jeszcze więcej. W swoich artystycznych wyborach kieruję się intuicją, prawdą przekazu, możliwością docierania do rzeczy nowych i zaskakujących. Lubi wyraziste postacie albo takie, którym trzeba nadać charakterystyczny sznyt, zaskoczyć widza, zmusić do konfrontacji z poglądami i uprzedzeniami. Jedną z najważniejszych ról w jego dorobku artystycznym była rola Adama Chmielowskiego w spektaklu ,,Artysta Miłosierdzia”(reż. Izabela Drobotowicz-Orkisz) krakowskiego teatru Hagiograf. Spektakl oparty był na dramacie Karola Wojtyły ,,Brat naszego Boga” i opowiadał o trudnej przemianie duchowej uznanego malarza.
Jak sam przyznaje ceni rozmowy z kolegami po fachu, których spotka na swych artystycznych ścieżkach. Dyskusje na temat kondycji współczesnego teatru traktuje bardzo serio. Na jednym z portali społecznościowych założył grupę, na której możliwa jest wymiana poglądów dotyczących teatru, jego roli kulturotwórczej i zadań moralnych, jakie stoją przed współczesnymi spektaklami.
Zajęcia teatralne z dziećmi ceni ze względu na zaangażowanie i energię z jaką młodzi ludzie podchodzą do realizacji zadań aktorskich.
Coraz częściej myśli o teatralnym etacie.
Agnieszka Winiarska - TNT
.jpg)
TEATRALNE LATO NA WIELKIM EKRANIE
W kinie „Sokół” zakończył się właśnie sezon transmisji i retransmisji przedstawień operowych. Niedawno pożegnaliśmy, pisze Katarzyna Cetera – na szczęście tylko na kilka miesięcy – rosyjski balet transmitowany na kinowe ekrany wprost z najznakomitszej sceny baletowej świata – z Teatru Bolszoj. Jeszcze przez pewien czas pozostaną z nami atrakcyjne spektakle teatralne w retransmisjach z paryskiej Comédie-Française czy londyńskiego National Theatre – ale już tylko w Krakowie. Dąbrowski Dom Kultury wznowi transmisje jesienią: 30 września zobaczymy powtórkę CARMEN z Metropolitan Opera. Projekcje na żywo rozpoczną się w październiku: najpierw, 14 października, zobaczymy CZARODZIEJSKI FLET z Nowego Jorku, a tydzień później KORSARZA – prawdziwą ucztę dla oka oraz gratkę dla wielbicieli dziewiętnastowiecznego baletu rosyjskiego, okraszoną efektownymi scenami zbiorowymi. Atrakcji będzie – jak zawsze tutaj – mnóstwo, a spotkania ze sztuka baletową i operową – będą odbywały się przy ciastku, kawie czy lampce wina podczas antraktu.
| |||||
| |||||
|
