Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Talia u Melpomeny

czyli teatralne Dionzje anno domini 2019

To już 23 edycja Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii Talia, jaka odbywać się będzie w dniach 21 - 29 września w Tarnowie, który w tym czasie stanie się prawdziwą stolicą komedii. W sumie obejrzymy dziewięć znakomitych spektakli, z których osiem powalczy o statuetkę TALII oraz o nagrodę publiczności. Podczas tegorocznej edycji zaprezentujemy osiem spektakli konkursowych wyreżyserowanych przez zawodowych aktorów. Jestem przekonany, że udało się stworzyć różnorodny program, na który składają się najlepsze i najciekawsze spektakle komediowe ostatnich lat. Prezentacje zespołów z całej Polski będą więc doskonałą okazją, by przyjrzeć się, na ile doświadczenie aktorskie jest pomocne w pracy po drugiej stronie teatralnej rampy. Tegoroczny zestaw festiwalowych przedstawień to także wyjątkowa okazja, by tarnowska publiczność mogła „na żywo” podziwiać warsztat i charyzmę wielu wybitnych osobistości znanych dotąd jedynie z małego i dużego ekranu. Przede wszystkim jednak wyselekcjonowane produkcje dostarczą - o czym jestem przekonany - wiele rozrywki i powodów do śmiechu na szeroką skalę – mówił podczas  środowej (11.09.) konferencji prasowej dyrektor artystyczny tarnowskiego teatru Marcin Hycnar. A na  łamach tkk relacjonować Festiwal będzie nasza stała recenzentka teatralna Kasia Cetera. Ps. I wszystko byłoby oki gdyby nie iście "warszawskie" ceny biletów od 70 do 100 złotych polskich (karnet 500,-). No ale skoro już dawno zostały wyprzedane... a nawet zorganizowano dodatkowy spektakl "Koguta w rosole".  

Czytaj więcej...

„Źródło”

czyli "w każdej kropli pada deszcz”

Tak brzmi najkrótszy wiersz Bartosza Czarnotty, nagrodzony wyróżnieniem honorowym w trzeciej  edycji ogólnopolskiego konkursu poetyckiego „Źródło”, zaś pierwszą nagrodę przyznano utworowi Elżbiety Galoch zatytułowanemu  „Budowa zbiornika retencyjnego”. Ponieważ sam bywam poetą i jestem m.in. autorem ośmiu tomików wierszy powstrzymam się od komentowania poetyckich dokonań moich literackich konfratrów.  Tarnowski turniej to jeden z najważniejszych  konkursów poetyckich w Polsce i to nie tylko z uwagi na bardzo dużą ilość zgłoszeń (blisko 300 uczestników z kraju i z zagranicy), ale i z uwagi na szeroki diapazon ważnych tematów i problemów podejmowanych przez autorów prac – dywagował pomysłodawca i przewodniczący jury Józef Baran, znany i ceniony krakowski poeta wywodzący się z Borzęcina (tego od mistrza Sł. Mrożka). Obok reminiscencji z dzieciństwa, powrotów w przeszłość, znalazły się tu wiersze wskazujące wręcz na ekologiczne uwrażliwienie na naturę, świat przyrody. A obok tego liczne zestawy dotyczące przemian społecznych czy dramatycznych relacji międzyludzkich, jak również zagrożeń związanych z cywilizacja współczesną, w której nie zawsze postęp duchowy idzie pod rękę z postępem technologicznym. Uroczysta Gala finałowa miała miejsce w tarnowskim Ratuszu w poniedziałek 9 września o godz. 18 – gromadząc znakomite grono twórców i miłośników poezji. A poprowadziła ją z dużą kulturą sceniczną krakowska pieśniarka i animatorka kultury Lidia Jazgar, zaś wieczór dopełni mini recital znanego krakowskiego barda Andrzeja Sikorowskiego. Natomiast przysłowiową wisienką na tym poetyckim torcie była dostępna po Gali pokonkursowa publikacja zawierająca nagrodzone i wyróżnione wiersze.

Czytaj więcej...

Ikar z Powiśla

Ten który ptakom pozazdrościł...

To Jan Wnęk z Odporyszowa, podtarnowskiej wsi znanej głównie z letnich odpustów organizowanych przez miejscową parafię Matki Bożej  (aktualnie trwa takowy), gdzie w przykościelnym muzeum znajduje się stała ekspozycja poświęcona „Ikarowi z Odporyszowa” -  wiejski cieśla, genialny samouk, lotnik i rzeźbiarz. Zapomniany, powrócił za sprawą swojego pomnika, dla którego wreszcie znaleziono odpowiednią lokalizację i aktualnie prowadzonego przez rozgłośnię RDN filmowego śledztwa.  Film nosi tytuł „Człowiek z powietrza” - premiera wkrótce. W jednym z ostatnich numerów tarnowskiej edycji "Gościa Niedzielnego" ukazał się ciekawy wywiad z Adamem Tomczykiem, regionalistą, pisarzem z Żabna, który niejako zawodowo zajmuje się naszym Ikarem. W tym roku minęła 150 rocznica jego tragicznej śmierci. Jan Wnęk urodził się 28 sierpnia 1828 roku w Kaczówce, dziś już nieistniejącej wsi. Jego rodzice, Marcin i Tekla z domu Droszcz (albo Drożdż - zachowały się obie pisownie nazwiska), byli chłopami pańszczyźnianymi. W 1848 roku zniesiono w zaborze austriackim pańszczyznę, a rodzina Wnęków zyskała wolność. Biedną wolność, bo musieli utrzymać się z niewielkiego poletka. Mogli za to decydować o tym, kim będą ich dzieci. Jana, jako uzdolnionego, wysłali na naukę ciesielki.

Czytaj więcej...

Kościół kontra Żydzi

czyli kto ma racje w sprawie działki, na której stoi kościoł...

Działając jako pełnomocnicy parafii rzymskokatolickiej p.w. Matki Bożej Szkaplerznej w Tarnowie - Markiewicz i Wspólnicy Kancelaria Adwokacka, w związku z publikacją 16 sierpnia w „Gazecie Wyborczej” tekstu Jarosława Sidorowicza i Pawła Figurskiego pt. „Kościół na działce dawnych żydowskich właścicieli. Spadkobiercy walczą w sądzie o jej zwrot” piszą w specjalnym oświadczeniu publikowanym m.in. na portalu www.tarnow.gosc.pl  i www.rdn.pl , że ukazuje się on w trakcie toczącego się postępowania, prezentuje argumenty tylko jednej ze stron sporu, podaje przy tym informacje nieprawdziwe, które jednak wpływają na opinię publiczną, wypaczając obiektywny ogląd sprawy. Już pierwszy akapit tekstu: „Kościół parafii Matki Boskiej Szkaplerznej w Tarnowie stoi na działce nielegalnie przejętej od spadkobierców żydowskiej rodziny” - jest nieprawdziwy. Nikt nie „przejmował” działki, na której stoi kościół, ale została ona nabyta, czyli kupiona od osoby, która przedstawiała swe uprawnienia właścicielskie.  Autorzy podkreślają kilka wierszy dalej: „…nikt z jej bliskich działki nigdy parafii nie sprzedał”, co oznacza, że działka jednak była sprzedana, faktycznie - nie przez osobę bliską, ale …pełnomocnika”, który został wymieniony z imienia i nazwiska: „Jerzy Poetschke za uratowanie w czasie wojny Blanki Goldman został w połowie lat 90. przyjęty w poczet Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Wnosił o to Henryk Drillich, mąż Blanki.” Nabycie praw przez Jerzego Poetschke zakwestionował sąd już po tym, jak sprzedał on parafii działkę. Wznowione zostało postępowanie, apelację od tej decyzji wniosła parafia i córka zbywcy i apelację tę sąd oddalił. Warto przy tej okazji przypomnieć niezwykłą historię tej rodziny, którą interesująco opisał  kilka lat temu na łamach Gazety Krakowskiej Jerzy Reuter – ceniony tarnowski prozaik i publicysta.

Czytaj więcej...

"Anna Solidarność"

Nieco w cieniu przedwyborczej bieżączki i politycznej bijatyki wszystkich ze wszystkimi minęło 39 lat od  rozpoczęcia historycznego, sierpniowego strajku w Stoczni Gdańskiej oraz 90 rocznica urodzin Anny Walentynowicz, od której się wszystko zaczęło... Tym bardziej warto przypomnieć tę, przez całe lata celowo marginalizowaną i lekceważoną, postać Anna Walentynowicz, nieustraszona bohaterka polskiego sierpnia 80, z domu Lubczyk (ur. 15 sierpnia 1929 w Siennem, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku).  Wywodząca się z rodziny ukraińskich protestantów, polska działaczka społeczna, opozycjonistka w PRL, działaczka Wolnych Związków Zawodowych, współzałożycielka NSZZ „Solidarność”. Dama Orderu Orła Białego. 8 sierpnia 1980, pięć miesięcy przed osiągnięciem wieku emerytalnego, Annę Walentynowicz dyscyplinarnie zwolniono z pracy. Decyzja dyrekcji wywołała 14 sierpnia strajk, w czasie którego powstał NSZZ „Solidarność”. Pierwszym postulatem protestujących robotników było przywrócenie Anny Walentynowicz do pracy. Władza uległa ich żądaniom i wkrótce przywróciła ją do pracy. Jej nazwisko weszło na trwałe do historii polskiego ruchu robotniczego. Swoją bezkompromisową, prostolinijną postawą, uczciwością i stale wyrażanym dążeniem do prawdy zaskarbiła sobie szacunek i wielką popularność wśród robotników, ściągając jednocześnie na siebie prześladowanie i nienawiść władz. 

Czytaj więcej...

PO SĄSIEDZKU

czyli o tym,
CO MOŻNA ZROBIĆ, JAK SIĘ BARDZO CHCE

Pod koniec wakacji – relacjonuje nasza stała korespondentka Katarzyna Cetera, rzeszowski Teatr im. Wandy Siemaszkowej zorganizował międzynarodowy festiwal TRANS/MISJE - WSCHÓD SZTUKI. Impreza odbyła się w dniach 22-25 sierpnia w Rzeszowie przy współudziale zagranicznych partnerów teatru: z Gruzji przybył na Podkarpacie Państwowy Teatr Dramatyczny im. I. Czawczawadze w Batumi, z Ukrainy - Odeski Ukraiński Akademicki Muzyczno-Dramatyczny Teatr im. W. Wasylka, a z Litwy Rosyjski Teatr Dramatyczny „Na Pohulance” w Wilnie. Może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że… główna scena teatru im. Wandy Siemaszkowej jest w remoncie. Festiwal odbył się więc mimo praktycznie braku siedziby.

Czytaj więcej...

80 lat temu

1 września 1939 r. rozpoczął się największy w historii konflikt zbrojny. W Tarnowie wydarzenia upamiętniające początek drugiej wojny światowej zainaugurowano  już 28 sierpnia, w rocznicę zamachu bombowego na tarnowskim dworcu. O godz. 16.30 w Domu Technika NOT przy Rynku odbyła się konferencję i otwarcie wystawy poświęconej wydarzeniom z 1939 r.  Dwie godziny później na dworcu kolejowym odbyły się obchody upamiętniające wydarzenia sprzed 80 lat. Pod tablicą złożono kwiaty i światła pamięci. Była także możliwość obejrzenia wystawy „Przeciw wojnie”. W niedzielę, 1 września, uroczystości patriotyczne przy Grobie Nieznanego Żołnierza zaplanowano na godz.  4.45 głośnym sygnałem syren. Godzina nie jest przypadkowa. To właśnie wtedy niemiecki pancernik Schleswig-Holstein rozpoczął ostrzał Westerplatte. O godz. 9.30 w kościele Misjonarzy odprawiona zostanie msza w intencji Ojczyzny. Po niej nastąpi przemarsz do Izby Pamięci Żołnierzy Armii Krajowej, gdzie zaplanowano m.in. prezentację historycznego uzbrojenia i odsłonięcie tablicy pamiątkowej. Równolegle, bo o godz. 11, w Klikowej wystartuje Klikowska Parada Konna „Konie w służbie Ojczyzny”. Poniżej interesujący tekst tarnowskiego prozaika i dziennikarza Jerzego Reutera o początku wojny w Tarnowie. 

Czytaj więcej...

Wieści z Domu

Niekiedy droga do domu jest długa i wyboista.
Innym razem, wiedzie przez nieodkryte doliny.
Najważniejsze jednak, że prowadzi nas do miejsca, w którym jesteśmy tak bardzo u siebie.

Jesteśmy już w Maszkienicach w gminie Dębno. gdzie realizujemy oryginalny projekt pod nazwą Ośrodek Praktyk Artystycznych - Po latach tułania Teatr Nie Teraz będzie miał swój dom - pisze Tomasz Żak w swoim profetycznym liście-manifeście z... Maszkienic /całość poniżej/. Powoli rozgaszczamy się w tamtejszej przestrzeni. Wciąż jeszcze w przysłowiowych pudłach i pudełkach. Sprzątamy, układamy, wozimy, przenosimy, malujemy. Powoli swoje miejsce znajdują wszystkie nasze sprzęty a i rekwizyty oswajają własne kąty. Remontujemy, uzbrajamy, instalujemy... Pracy jest dużo ale cieszymy się z tego Naszego Domu. Co jednak najważniejsze - działamy! Trwają próby do spektakli /kolejna premiera, wznowienia, zastępstwa/, snute są plany na przyszłość. Spokojnie możemy odszukiwać w sobie rzeczy, na które nie było czasu i miejsca. Mamy nadzieję, że już wkrótce nas odwiedzicie! 

Czytaj więcej...

Nymphaea "Inka"

Właśnie mija 73 lata od męczeńskiej śmierci Danuty Siedzikówny (3 IX 1928 Guszczewina koło Narewki – 28 VIII 1946 Gdańsk).

Tak nazywa się odmiana lilii wodnej, nazwanej na cześć Danusi Siedzikówny ps. Inka – legendarnej sanitariuszki 4. Szwadronu  5 Wileńskiej Brygady AK, zamordowanej w gdańskiej katowni UB 28 sierpnia 1946 r. Miejsce pochówku 18-letniej bohaterki do 2014 roku było nieznane. Wtedy to wrześniu zespół IPN ds. poszukiwań nieznanych miejsc pochówku ofiar terroru komunistycznego, pod chodnikiem Cmentarza Garnizonowego w Gdańsku odnalazł nieoznaczony grób, w którym spoczywały szczątki Danuty Siedzikówny oraz rozstrzelanego wraz z nią Feliksa Selmanowicza ps. Zagończyk. W odniesieniu do Inki informacja ta została ostatecznie potwierdzona 1 marca 2015 roku i od razu rozpoczęto przygotowania do jej godnego pochówku, który planowano na 3 września br. w rocznicę jej urodzin. Ostatecznie pochowano ją 28 sierpnia 2016 roku w 70. rocznicę jej rozstrzelania. Inka oprócz róży ma już kilka pomników i tablic, m.in. w Gdańsku i Sopocie, gdzie jej imię nosi jeden z parków i rondo w Ciechanowie, patronuje wielu szkołom i drużynom harcerskim, nakręcono o niej kilka dokumentów,  trafiła na murale i estrady oraz do teatru. To o niej powstał w 2000 r. słynny spektakl wywodzącego się z Tarnowa Teatru Nie Teraz pt. „Na etapie”, dziś grany z sukcesem w całej Polsce  w nowej wersji pt. „Wyklęci”.

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.