Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Prof. Kazimierz Braun: Co się stało z teatrem w XXI wieku?

Jestem często o to pytany. Sam zadaję sobie to pytanie - dywaguje na portalu pch24.pl i w swojej nowej książce pt. Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.  prof. Kazimierz Braun: Co się stało z teatrem w XXI wieku?, gdy docierają do mnie wiadomości o kolejnych ekscesach na scenach polskich, i nie tylko polskich, gdy oglądam przedstawienia. Prawdę mówiąc, w ostatnich czasach wiele relacji z premier, każde pójście do teatru napawa mnie lękiem – czy nie zostanę obrażony, zaatakowany, czy nie będę odbiorcą wiadomości o katastrofie albo świadkiem walenia się pięknego, wysokiego gmachu teatru, jaki tak dobrze pamiętam, w jakim mieszkałem wiele lat, do którego sam dobudowywałem kolejne piętra. Zadaję więc sobie to pytanie: Co stało się z teatrem w XXI wieku? Odpowiadam: teatr zapomniał, że ma duszę.

 

Czytaj więcej...

PO SĄSIEDZKU: KAŻDY JEST ENOCHEM ARDENEM

czyli
OPERA RARA
POKAZUJE MĘSKI PUNKT WIDZENIA

Jest ich ośmiu. Wchodzą na scenę w dwóch grupach - pisze w swojej kolejnej relacji Katarzyna Cetera. Niosą latarnie, które oświetlają im drogę – ale pozwalają też ukryć twarze w ciemności. Nie – nie śpiewają. Recytują? Też nie. Enoch Arden to przecież melodramat skomponowany przez Richarda Straussa dla narratora i fortepianu w 1897 roku. Opowiadają historię Enocha Ardena – w trzech językach… i nie, właśnie nie po angielsku. Ta opowieść jest historią każdego z nich – gawędą takiego everymana: mężczyzny samotnego, kochającego, ufającego Bogu bezgranicznie… Okazuje się, że poemat Alfreda lorda Tennysona pochodzący z 1864 roku jest także zapisem emocji przeżywanych także przez mężczyzn żyjących w XXI wieku. To także ich historia – ośmiu mężczyzn w różnym wieku, pochodzących z różnych krajów, mówiących różnymi językami łączy jedno: każdy z nich jest dziś Enochem Ardenem.

Czytaj więcej...

Tate Barozs (część 2) „A imię jego 447”

Powrót do Kabotynowa (odc. 2)

Tate Barozs, były dyrektor Mauzoleum Odkrywkowego w Kabotynowie siedział właśnie w fotelu w siedzibie Sanhedrynu przy ul. Przewałowej, by przed jednym ze Starszych i Mądrzejszych zdać raport ze swojego antysemickiego patrolu. Nie wiedzieć czemu Tate stracił całą dotychczasową pewność siebie i jeden z jego słynnych kapeluszy przesuwał się nerwowo między palcami. Od autora: Niniejsza satyra (?) powstała pierwotnie jako koncept serialu filmowego w odcinkach, który (póki co) nie doczekał się realizacji. Do pewnego stopnia jest kontynuacją tworzonego przez kilka osób cyklu „Tajemnice Kabotynowa”, przed laty zamieszczanego w formie pisanej i audio na portalu inTARnet. Opisywaliśmy w nim losy najważniejszych osobistości mitycznego Kabotynowa – miasteczka położonego nigdzie, czyli wszędzie! Teraz sprawdzamy, czy pióro nie zardzewiało. Państwa sugestie mile widziane! Aha, wszelka zbieżność istniejących postaci i wydarzeń z wydarzeniami i postaciami przedstawionymi w niniejszej serii jest wypadkowa i niezmierzona.

Czytaj więcej...

PO SĄSIEDZKU: KIEDY TWÓRCZOŚĆ GROZI ŚMIERCIĄ

czyli
OPERA RARA O KOBIETACH

Myślę, że prawdziwej przemocy wobec kobiet - konstatuje nasza specjalna korespondentka Katarzyna Cetera, nie jesteśmy sobie w stanie w Europie XXI wieku nawet wyobrazić. Dobrze by było, gdybyśmy mieli przynajmniej świadomość, że nawet w dzisiejszym świecie ona istnieje – bo to nie tylko kultura seksizmu i przemocy. To nie tylko nieszczęśliwa miłość – podstawowy temat operowy – rozumiana dziś chyba jedynie jako relacja między płciami.

Czytaj więcej...

„Z iskierki zorzę twórz”

czyli
„Wszystko co dobre we mnie”

28 stycznia w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Dąbrowie Tarnowskiej im. Marii Kozaczkowej odbyła się wieczornica poświęcona jej patronce z okazji przypadającej tego dnia 110. rocznicy urodzin poetki.  W swoim pracowitym życiu  napisała około 900 wierszy, kilkanaście opowiadań, 3 sztuki teatralne i wielu wspomnień. Główne nurty tematyczne jej twórczości to: liryka rodzinna, refleksyjna, historyczno-okolicznościowa i wiejska. Wypowiadała się poprzez bajki, satyry, fraszki, aforyzmy, wiersze rymowane i białe. Zmarła 30 kwietnia 1982 roku w Dąbrowie Tarnowskiej. Dnia 25 września 1984 roku Miejsko - Gminna Biblioteka Publiczna w Dąbrowie Tarnowskiej uroczyście przyjęła imię Marii Kozaczkowej. Obok dąbrowskiej książnicy, jej oryginalną, mocno osadzoną w chłopskim nurcie poezji twórczość, kultywują i propagują liczni uczestnicy konkursów poetyckich, którym patronuje.

Czytaj więcej...

8 lat temu

Z cyklu: wywiady Ewy Steinhardt

Odeszła na swoje niebiańskie spotkanie autorskie Wisława Szymborska, znakomita  poetka i eseistka, laureatka literackiej nagrody Nobla za rok 1996. I choć była zdeklarowana ateistką z lewicowymi odchyleniami, wierzę głęboko, że na jej spotkania przylatują tłumy aniołów… Dorobek poetycki Szymborskiej jest ilościowo skromny – opublikowała ok. 350 wierszy w 17 tomikach. Jej ksiązki przetłumaczono na 42 języki. Dla mnie pozostanie zawsze  - Damą z Noblem w kunsztownej ramie z ciepłej ironii/ uśmiechającej się tajemniczo/ zdziwionej i rozczarowanej światem/ w którym wszyscy wszystko wiedzą.  Jej wiersze to koronki/ bez zbędnych fastryg i ściegów/ są ledwie przeczuciem/ mgłą/ lekko tkaną doskonałością. Źle znosiła wszelkie ostentacje czy celebry, stąd też ogłoszenie jej laureatką literackiego Nobla, kiedy to w miesiąc musiała udzielić więcej wywiadów, niż przez całe poprzednie życie, stanowi w jej życiu cezurę, nazywaną przez przyjaciół "tragedią sztokholmską". Mało kto wiedział że Wisława Szymborska uwielbiała boksera-celebrytę Andrzeja Gołotę (to dla niego oglądała „Taniec z gwiazdami”), była nałogową palaczką i uwielbiała skrzydełka z KFC. Nie interesowała się nowinkami technicznymi, nowoczesnymi komputerami, czy modnymi telefonami komórkowymi. Swoje wiersze pisała na maszynie, na starych, pożółkłych kartkach. Podobno, na komputerze opanowała jedynie dwa klawisze - Page Up oraz Page Down. Lepiej radziła sobie z telefonem komórkowym, ale według niej urządzenie to miało stanowczo za dużo klawiszy. W podręcznym notesie miała własnoręcznie napisaną instrukcję ... włączenia swojego telefonu.
Poniżej publikujemy wywiad mieszkającej w Wiedniu tarnowianki Ewy Steinhardt,  jaki przeprowadziła z literaturoznawcą dr Pauliną Małochleb, sekretarzem Nagrody Poetyckiej im. Wisławy Szymborskiej.

Czytaj więcej...

Gromniczna

Święto Ofiarowania Pańskiego jest jednym z najstarszych świąt chrześcijańskich. Znane było już w IV wieku w Jerozolimie, natomiast w liturgii rzymskiej zadomowiło się w wieku VII. Przed 1969 rokiem na Zachodzie znane było jako Święto Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny. W Polsce od gromnic święconych tego dnia przyjęła się nazwa „Matki Bożej Gromnicznej”. Gdy kobieta urodziła syna, przez czterdzieści dni była uważana za rytualnie nieczystą (Kpł 12, 1-8). Dopiero po upłynięciu tego czasu mogła wejść do świątyni. Ofiarowanie („wykupienie” za złożoną ofiarę) pierworodnego, nawiązywało do wyzwolenia Żydów z egipskiej niewoli i ocalenia ich przed ostatnią plagą (Wj 12, 29-30). Ofiarowanie Pańskie obchodzone jest w Kościele katolickim 2 lutego (w Kościele zachodnim) lub 15 lutego (w Kościołach wschodnich) i ma rangę święta liturgicznego. W tym samym dniu w Kościele powszechnym przypada Światowy Dzień Życia Konsekrowanego, ustanowiony przez papieża Jana Pawła II.

Czytaj więcej...

PO SĄSIEDZKU: KRAKOWSKI KARNAWAŁ KULTURALNY

 czyli
OPERA RARA AD 2020

Inauguracja tegorocznej edycji festiwalu Opera Rara – jak głoszą prasowe, recenzenckie i kuluarowe opinie, a w ślad za nimi nasza specjalna korespondentka Katarzyna Cetera - była ze wszech miar udana. Smakowity początek to polska prapremiera opery Gioacchino Rossiniego zatytułowanej SIGISMONDO – dzieło z polotem wyreżyserowane przez Krystiana Ladę, świetnie zagrane i fenomenalnie zaśpiewane przy pękającej w szwach widowni krakowskiego „przydworcowego” teatru – ja czasem żartobliwie nazywa się Teatr im. Juliusza Słowackiego.

Czytaj więcej...

PO SĄSIEDZKU: CZYM DZIŚ JEST PATRIOTYZM

czyli
OPOWIEŚĆ O BIAŁEJ RÓŻY

Historię niemieckich ruchów antyhitlerowskich znamy w Polsce bardzo słabo – pisze w swojej kolejnej relacji Katarzyna Cetera. W kontekście naszej niewiedzy zaprezentowane nam podczas festiwalu Opera Rara dzieło Udo Zimmermanna, do którego libretto napisał Wolfgang Willaschek, oparte na historii niemieckiej, antynazistowskiej organizacji studenckiej, manifestującej w latach 40 ubiegłego wieku sprzeciw wobec władzy i nawołującej do społecznego zjednoczenia przeciwko rządzącym, nabiera dodatkowego znaczenia i mocy.

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.

 Proof . proof . view source