Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Kazimierz Braun: Epitafium dla teatru

Obyczajem praktykowanym od 1962 r., 27 marca każdego roku obchodzony był na całym świecie Międzynarodowy Dzień Teatru. Przed tą datą jakiś znany człowiek teatru pisał i publikował swoje „Posłanie”. Było ono odczytywane w dniu świątecznym przed wieczornym spektaklem przez jakiegoś aktora, stojącego przed kurtyną. Tak działo się w tysiącach teatrów na całym świecie. Piękna tradycja. W tym roku tak nie będzie. Może tylko gdzie niegdzie, dla garstki rozsadzonych w „bezpiecznej” odległości od siebie widzów, w pół pustym teatrze, ktoś z maską na twarzy odczyta takie posłanie. Jednak ogromna liczba teatrów będzie po prostu zamknięta. Najbliższy mi, nowojorski Broadawy, zwany jest „The Great White Way” – „Wielka biała droga” – ta droga jest teraz ciemna. Cóż z tego, że stoją gmachy teatru. Nie będzie w nich aktorów. Nie będzie w nich widzów. Więc nie będzie teatru.

Czytaj więcej...

Tomasz A. Żak: wróćmy do korzeni teatru, do transcendencji

Czy Międzynarodowy Dzień Teatru to tylko kolejny „dzień” w spuchniętym kalendarzu fasadowych świąt, które dekretował kiedyś komintern, potem ONZ, a teraz Bruksela? Czas i okoliczności powołania do życia sugerują, że jest coś na rzeczy w startowej dla tego projektu decyzji Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) powołanego do życia w 1948 r. w Pradze, czyli w jak najbardziej komunistycznej Republice Czechosłowacji. Tymczasem ludzie teatru tak się przyzwyczaili do tego dnia, jak heteroseksualiści do Dnia Kobiet. Oprócz okolicznościowych wiązanek kwiatów, dyplomów, medali i specjalnie na ten czas przygotowywanych premier, świecką tradycją stało się specjalne orędzie („urbi et orbi”), każdego roku innego autorstwa.

Czytaj więcej...

27 marca 60 lat temu…


To symboliczna data, bowiem dziś 27 marca 2021 r. w święto ludzi sceny zamknięto teatry!

Bo po to jest teatr, aby zmieniać świat, zmieniać na lepszy, Boży po prostu. (T.A.Żak)

Tego dnia ustanowiono Międzynarodowy Dzień Teatru. Jego inicjatorem był w 1961 roku Międzynarodowy Instytut Teatralny (ITI - UNESCO). Święto powstało dla upamiętnienia inauguracji w Paryżu w 1957 roku Teatru Narodów – festiwalu, na którym spotkały się zespoły z obu stron „żelaznej kurtyny”. Od tego czasu Dzień Teatru jest obchodzony co roku przez ponad sto narodowych ośrodków ITI na całym świecie, także przez jego polskie przedstawicielstwo. Uświetniają go uroczyste premiery (bywało tak niegdyś w tarnowskich teatrach), spektakle, spotkania z twórcami czy zwiedzanie teatrów od zaplecza oraz inne około teatralne wydarzenia. Tak działo się jeszcze nie dawno aliści polityczno-epidemiologiczne okoliczności sprawiają, że te teatralne Dionizje odbywają się w tym roku jeno onlajnowo. Z okazji tego globalnego świętowania co roku publikowane jest orędzie wybitnego człowieka teatru adresowane do całego „teatralnego świata”. Autorem tegorocznego orędzia jest Helen Mirren Brytyjska aktorka teatralna, telewizyjna i filmowa.

Czytaj więcej...

KRZYŻ – PRAZNAK

"To znaki i symbole rządzą światem, a nie słowa czy prawa” – Konfucjusz

We środę 24 marca KLUBIE TRÓJKI (Trzeci Program PR, godz. 22:05 – 23) miała miejsce niezwykła rozmowa o znaku najczęściej używanym w dziejach ludzkości. Krzyż to jeden z pierwszych symboli stworzonych przez ludzkość, występującym w większości starożytnych religii. – od Babilonu, poprzez Indie, Chiny, kultury Azteków i Majów, po ludy słowiańskie i germańskie. Ma też związki z najdawniejszymi kultami sił przyrody (ogień, słońce, życie). Co więcej, występuje niemal w każdym zakątku ziemi. Jak wiele niesie znaczeń, można się przekonać porównując choćby krzyż słoneczny, swastykę,  krzyż celtycki, maltański, patriarchalny czy… Czerwony Krzyż  bądź krzyż marynarski. Czego uczą nas krzyże? Jakie wnioski można wysnuć porównując ich formy, materiały z których czy w których jest wykonany, a nade wszystko – analizując symbolikę i przypisywane im działania, co nabiera dodatkowych znaczeń w piątek poprzedzający liturgię Wielkiego Tygodnia.  Gościem tej interesującej audycji był dr Piotr Barszczowski, znany tarnowski artysta (twórca oryginalnych neowitraży), projektant,  teolog i pedagog, którego tekst „Krzyż – praznak” (dzięki uprzejmości autora), zamieszczamy poniżej.

Czytaj więcej...

“Różnorodność”

To tytuł najnowszej ekspozycji malarskiej autorstwa Marka Saka, jaką aktualnie oglądać można w piwnicznej Galerii Muzeum Okręgowego w Tarnowie, której onlajnowy wernisaż odbył się w poniedziałek dniu 22 marca o godzinie 18.00 na kanale YouTube Muzeum. Płaszczyzny obrazów Marka Saka zapełniają przedmioty, które choć nieraz bywają bardzo aluzyjne nie zawsze są jednoznaczne. Autor świadomie prowokuje, prowadzi wyrafinowaną grę z odbiorcą swojej sztuki. – tak o twórczości pierwszego w tym roku gościa cyklu „Tarnowscy Artyści w Galerii Muzealnej” mówi Dariusz Leśnikowski, dyrektor Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi. Najpiękniejsze w mojej kilkudziesięcioletniej aktywności zawodowej – mówi Marek Sak, jest to, że udało mi się zanotować czas, klimat, mogłem poczytać, zapisać własne myśli, że było mi dane żyć w sposób refleksyjny. Tak, to z pewnością jest najważniejsze i najpiękniejsze – możliwość realizacji marzeń. Kuratorką tarnowskiej wystawy jest Bożena Szczupak.

 

Czytaj więcej...

Doświadczyć granicy

Recenzja książki ,,Wymazana granica. Śladami II Rzeczpospolitej”

Tomasz Grzywaczewski bierze na swój warsztat opowieść o Kresach i ja się zastanawiam, - pisze tarnowska poetka i aktorka Agnieszka Winiarska, od lat związana z Teatrem Nie Teraz, co z tego wyniknie – zanotowałam w listopadzie, w dniu premiery reportażu, który w swym założeniu ma przeprowadzić czytelnika przez dawne granice II Rzeczpospolitej. Byłam świeżo po lekturze ,,Wędrownego zakładu fotograficznego” Agnieszki Pajączkowskiej (Wydawnictwo Czarne) i nie wyobrażałam sobie, że mogę przeczytać coś bardziej inspirującego niż jej opowieść o terenach przygranicznych. A jednak! Książka Grzywaczewskiego ma kilka niezwykle mocnych punktów, które sprawiają, że jej lektura, mimo że jest wymagająca nawet dla czytelnika obeznanego z poruszaną tematyką, to prawdziwy emocjonalny i merytoryczny rollercoster. I dlatego warto. Ale nie tylko!

Czytaj więcej...

Fotogtaficzna „Strefa wyobraźni”

czyli

nowe pandemiczne otwarcie TCK

Tarnowskie Centrum Kultury zaprasza na wystawę fotografii „Strefa wyobraźni”, która przeniesie widzów do innego, nierealnego świata, dając na kilka chwil zapomnieć o codzienności i wciąż obecnej pandemii. Twórcą ekspozycji jest wybitny artysta Cezary Dubiel, fotograf i diaporamista, jeden z najbardziej utytułowanych, który przeciera szlaki w międzynarodowej federacji sztuki fotograficznej (FIAP), będąc jedynym Polakiem z najwyższymi tytułami, jakie ta federacja przyznaje. Wystawa, w związku z panującym reżimem sanitarnym, nie miała klasycznego otwarcia, w postaci wernisażu, ale jest dostępna przez ponad trzy tygodnie, od 18 marca do 10 kwietnia.

 

Czytaj więcej...

„pLandemia” wg. Poświatowskiego

Marsz o Wolność – Warszawa, 20 marca 2021 – garść refleksji.

Po pierwsze, szliśmy jak wolni ludzie, w większości bez maseczek, bez kagańców na twarzach, owego symbolu poddaństwa, zagrażającego zdrowiu i życiu i nie chroniącego przed zarażeniem. Równie dobrze można próbować powstrzymać wiatr sitem.Po drugie, w Londynie protestowało sto tysięcy ludzi. Nas było na pewno więcej niż tysiąc, a nie kilkaset, jak podawały media. Niemniej mam wrażenie, że jeden policjant przypadał na jednego demonstranta. W Londynie Policja pozwoliła ludziom przejść, nas próbowano zablokować, rozbić na grupy. Dobrze, że nie gazowali na masową skalę. Podobno obecnie mamy w Polsce więcej funkcjonariuszy policji, niż w stanie wojennym, a wciąż występują „braki kadrowe”. Trzecia sprawa – wybaczcie, ale mogłem filmować tylko incydentalnie, bo przez większość czasu miałem ręce zajęte transparentem.

Czytaj więcej...

Marzec 1968 w Warszawie i Tarnowie.

czyli spektakl, który zmienił wszystko...

Wydarzenia pamiętnego marca 1968 r. do dzisiaj owiane są sztuczną mgłą tajemnicy i niedomówienia i coraz bardziej przechodzą w starannie zaplanowany polityczny niebyt. I mało kto pamięta, że w tej kolejnej batalii z opresyjnym systemem PRL brali udział również tarnowianie, a nasze miasto, pomimo, że nie było w nim rodzimych studentów, stało się polem bitewnym w tej konfrontacji. Głównie za sprawą młodzieży szkół średnich i grupki krakowskich studentów, którzy animowali tamte marcowe "gry uliczne". Miałem wtedy 18 lat i byłem w klasie maturalnej dawnego Technikum Ekonomicznego przy ul. Bema. Pamiętam wielki wiec na Placu Kazimierza i patriotyczne "Dziady" pod pomnikiem Adama Mickiewicza. Pamiętam, jak po złożeniu kwiatów ruszyła na nas milicja, brutalnie pacyfikując to nielegalne zgromadzenie. Pamiętam, jak pośpiesznie budowaliśmy barykadę z ławek i koszy vis za vis  Kawiarni Tatrzańskiej na ulicy Krakowskiej. Pamiętam, jak później ławą uciekaliśmy gonieni przez obrzucającymi nas petardami z gazem łzawiącym i pałującymi kogo się dało MO i ORMO. Szczególnie dobrze pamiętam złapanego wówczas początkującego tarnowskiego poetę i młodego opozycjonistę Jerzego Barczyńskiego, mojego przyjaciela... Po procesie, podczas którego występowałem jako świadek obrony, Jurka skazano na więzienie, uniemożliwiono debiut literacki i podjęcie studiów... Już nigdy potem nic podobnego się nie zdarzyło w naszym galicyjskim miasteczku, nawet za czasów Solidarności!    

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.