DLACZEGO KACI SIĘ RACHUJĄ?

czyli TALIA  - część 1

Tarnowska scena od zawsze próbuje podczas corocznego festiwalu komediowego pokazać swoją pracę z jak najlepszej strony. Nasze premierowe spektakle prezentowane przy tej okazji bywają lepsze, bywają gorsze – ale tak dobry, jak zaprezentowane wczoraj PORACHUNKI Z KATEM zdarzają się nam nader rzadko - pisze w swojej recenzji Katarzyna Cetera. Od pierwszych scen widać było, że Marcin Hycnar reżyseruje „u siebie”, że świetnie dogaduje się z zespołem, że jest doskonale przez aktorów rozumiany, że jego propozycje kupowane są „na pniu”. Warto się wybrać do tarnowskiego teatru – nawet po komediowym festiwalu. Może nareszcie. Dwudziestą pierwszą edycję Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii Talia zainaugurowano wczoraj oficjalną galą o godz. 20.30 z udziałem licznych lokalnych VIP-ów z prezydentem miasta Romanem Ciepielą na czele. Zrozumiałe zainteresowanie wzbudziło szanowne jury, z udziałem niekwestionowanych gwiazd teatru i filmu - Marii Pakulnis i Wojciecha Malajkata oraz Małgorzaty Bogajewskiej i Leszka Mądzika.Pierwszego dnia w konkursowych szrankach zaprezentowaliśmy się my – gospodarze. Z niemałym sukcesem choć z lekkim niedowierzaniem (to naprawdę MY? To naprawdę NASZ Marcin Hycnar? To naprawdę NASZ spektakl?) - ale z dużą przyjemnością.

Czytaj więcej...

Rękopisy nie płoną

czyli o tym, jak Agata Biziuk oswoiła mesjasza
 
Jakowa Gołosowkera w Polsce niemal zupełnie nie znamy. Nie identyfikujemy ani osoby, ani – nad czym pozostaje ubolewać – twórczości rosyjskiego myśliciela i pisarza. Z tym większym zainteresowaniem - pisze nasza stała korespondentka teatralna Katarzyna Cetera, jechałam do Zakopanego na spektakl Agaty Biziuk DOM WIDZĄCYCH DUCHA, który otworzył sezon teatralny w zakopiańskim teatrze. Otworzył być może także drzwi naszej świadomości, a niewątpliwie zaktualizował pytania, które współczesny człowiek stawia sobie, Bogu, diabłu i światu, a pewnie i drugiemu człowiekowi. Teatr Witkacego od dawna leży z daleka od głównego teatralnego nurtu. Jego repertuar nie epatuje kontrowersyjnymi pomysłami inscenizacyjnymi, nie pamiętam, żeby ludność protestowała przeciwko jakiejkolwiek pozycji repertuarowej – czy to przed teatrem z różańcem w garści, czy też na ulicach. Nie było też żadnych medialnych „pyskówek”.

Czytaj więcej...

Naprzeciwko i na przekór - Piąta pocztówka z Fatimy

Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie!

Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć.

1 List św. Piotra

Okna domu, w którym mieszkaliśmy w Fatimie, wychodziły na północ - pisze w swojej najnowszej, nadsyłanej zawsze 13 każdego miesiąca pocztówce z Fatimy Tomasz A. Żak, ceniony reżyser i wzięty publicysta. Na prawo, ponad dachami pensjonatów i hoteli zobaczyłem bielejącą strzelistą wieżę bazyliki. A na lewo, zdecydowanie na lewo sterczało coś czarnego, pokracznego niczym jakiś dźwig portowy. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że to stalowy krzyż, ultra modernistyczna rzeźba, która przerażała mnie już na ilustracjach oglądanych na długo przed podróżą do Portugalii. W rzeczywistości to przedstawienie ukrzyżowanego Chrystusa jest jeszcze bardziej straszne.

Czytaj więcej...

76 lat temu w Pogórskiej Woli...

Był jesienny, pogodny dzien. Słonce grzało, ale na przywiędłej trawie rano błyszczała zimna rosa. Pracująca samotnie w polu kobieta z niepokojem rozglądała się za nadjeżdżającym samochodem. Mieszkanka Pogórskiej Woli miała poważny powód do niepokoju: pobliski lasek oddalony zaledwie kilkadziesiąt metrów od jej roli hitlerowcy wybrali na miejsce egzekucji skazańców z tarnowskiego wiezienia. Idąc rano w pole, zauważyła w lasku świeżo wykopany dół. Wiedziała co to oznacza – będzie egzekucja. Dół był tym razem większy... Kiedy przybyli Niemcy, zobaczyła sześć wyprowadzanych z samochodu kobiet. Ustawione dwójkami ruszyły. Odeszły śpiewając maryjną pieśń. Za chwilę rozległ się tępy terkot serii z karabinów maszynowych. Pośród zamordowanych 12 września 1941 roku kobiet, była Helena Marusarzówna - mistrzyni sportów narciarskich, kurier tatrzański, żołnierz ZWZ - Armii Krajowej. Ostatnich kilka miesięcy życia spędziła w celi śmierci tarnowskiego wiezienia. Była podhalańską góralką z krwi i kości. Oboje rodzice wywodzili się ze sławnych rodów: Jan Marusarz i Helena Tatar, córka Szymona, jednego z pierwszych członków Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Helena była piątym z kolei z sześciorga dzieci małżeństwa Jana Marusarza i Heleny, córki Szymona Tatara, jednego z pierwszych przewodników tatrzańskich. Matka słynęła z niezwykłej urody - uwiecznił ją na obrazie sam Józef Mehoffer. Miała dwóch braci i trzy siostry. Chłopcy – Stasiek, to późniejszy słynny "król nart" i Janek, od najmłodszych lat pokochali dwie deski i tą miłością zarazili, resztę rodzeństwa. - Od najmłodszych lata wykazywała duży temperament - mówiła jej siostra. - Była odważną, zaciętą dziewczyną. Na deskach zaczęła jeździć w dzieciństwie i, mimo że wtedy najpopularniejsze były konkurencje klasyczne, ona najbardziej lubiła zjazdy oraz slalomy. Odwaga Heleny Marusarzówny dorównywała jej urodzie...

Czytaj więcej...

140. rocznica objawień w Gietrzwałdzie

Choć cała Polska skoncentrowana jest na obchodach 300-lecia koronacji Czarnej Madonny z Jasnej Góry, jednocześnie tłumy pielgrzymów kierują się do Gietrzwałdu na Warmii - miejsca gdzie 140 lat temu Matka Boża przekazała swe orędzie po polsku. Jubileusz tych jedynych uznanych objawień maryjnych na ziemiach polskich jest ważnym elementem obecnego roku, szczególnie skoncentrowanego na Maryi - także z racji 100-lecia objawień w Fatimie. - Orędzie z Gietrzwałdu to niezwykły dialog zwykłych ludzi z Matką Bożą, rzadko spotykany w innych objawieniach - mówi abp Józef Górzyński. Obecny metropolita warmiński wyjaśnia, że wyjątkowość tych objawień polega także na tym, że poprzedzają one dokonania Soboru Watykańskiego II, szczególnie jeśli chodzi o zwrócenie uwagi na wagę i rolę życia sakramentalnego. Warto pamiętać, że Gietrzwałd jest jednym z 12 na świecie, a jedynym w Polsce miejscem objawień maryjnych uznanych przez Stolicę Apostolską za autentyczne. A objawienia te zaowocowały nie tylko odrodzeniem polskości na Warmii, ale i odrodzeniem religijności we wszystkich zaborach. Przez lata zapomniane a terraz odkrywane na nowo w myśl zasady - jak trwoga to do Boga...

Czytaj więcej...

Porachunki albo perły przed wieprze...

czyli nowy sezon artystyczny w teatrach utrzymywanych przez Polskę.

Także naszego tarnowskiego, noszącego imię Ludwika Solskiego, który ostatnio otrzymal dotację w wysokości 550 tyś.!  (300 Minsterstwo i 250 Magistrat). Jaki będzie, zobaczymy już wkrótce 15 września kiedy odbędzie się tam wyreżyserowana przez nowego dyrektora Marcina Hycnara premiera "Porachunków z katem" Martina McDonagha, ale to opiszemy oddzielnie. A póki co, zachęcamy do lektury najnowszego felietonu znanego reżysera i wziętego publicysty Polonia Christiana - Tomasza A. Żaka pt."Pogoda dla...marksistów". Znacie? No to posłuchajcie. Lewicowa, czy - jak niektórzy mówią: lewacka formacja kulturowa ma się w Polsce bardzo dobrze. Jej reprezentanci, okupujący publiczne instytucje kultury, po chwilowym wystraszeniu się konsekwencji zmiany politycznej sprzed dwóch lat, już odetchnęli i coraz wyżej i bezczelniej podnoszą do góry czerwony sztandar. Nadchodzący sezon teatralny aż roi się od antypolskich prowokacji i deklaracji, przy których onegdajszy „Golgota Picnic” czy jeszcze ciepła „Klątwa”, to były zaledwie przystawki w indoktrynacyjnej kuchni im. Gramsciego i Spinelliego.

Czytaj więcej...

3. pocztówka z wakacji z...Księgą

"Czy ktoś tu mówi po polsku?:Zakrzyknęła świeżo przybyła z Wielkopolski do Rochatyna na Podolu poetka i mistyczka Elżbieta Drużbacka, podczas powitalnej kolacji z udziałem kasztelanowej Katarzyny Kossakowskiej i miejscowego proboszcza Benedykta Chmielowskiego, autora pierwszej polskiej encyklopedii. Był rok 1752, Polska granicząca wówczas z Turcją, była wielonarodowa, wymieszana, wielokulturowa. W tym tyglu pojawia się przybyły z islamskiej Smyrny charyzmatyczny Żyd - Jakub Lejbowicz Frank i ogłasza, że jest Mesjaszem tworząc na bazie judaizmu nową herezję, która zostanie później okrzyknięta mianem frankizmu, odrzucającego prawo mojżeszowe i Talmud na rzecz kabały, wymieszanej z wiarą w Trójcę Świętą i Pannę (utożsamianą czasem z Matką Boską). W tamtych XVIII. realiach osadziła swoją bodajże najgłośniejszą powieść „Księgi Jakubowe” – Olga Tokarczuk, dwukrotna laureatka  Nagrody Literackiej NIKE. I mało kto zwrócił uwagę, że autorka przywraca swoją narracją niesłusznie zapomnianą, związaną z Tarnowem postać wybitnej poetki czasów saskich E. Drużbackiej – „Sarmackiej Muzy” i "Polskiej Safony”, którą obecnie przypomina jeno skromna uliczka poniżej popularnego Burku. Mnie wędrówka po lczącym ponad 1000 stron fascynującym świecie historycznych asocjacji Olgi Tokarczuk zajęła blisko dwa wakacyjne miesiące. Ale warto było!

Czytaj więcej...

"Kościół na wzór Chrystusa"

To hasło i przesłanie trwającego od 14 grudnia 2016 roku V Synodu Diecezji Tarnowskiej. Synod diecezjalny zwoływany jest i kierowany przez biskupa dla dobra Kościoła lokalnego. Biorą w nim udział duchowni oraz zakonnicy, a nowością jest uczestnictwo wiernych świeckich. Dzięki temu wszyscy diecezjanie reprezentowani są przez swoich przedstawicieli. Synod to przede wszystkim okazja do pobudzenia wiary, pobożności i gorliwości apostolskiej. To wsłuchanie się w to, co Duch Święty mówi Kościołowi tarnowskiemu. Jego reprezentanci poprzez swoje uchwały dostosowują do lokalnych warunków przepisy i normy Kościoła powszechnego. Ponadto, otwierając się na odpowiednio pojęte „unowocześnienie”, wskazuje drogę i sposoby pracy apostolskiej w diecezji. Rozwiązuje również aktualne trudności w Kościele lokalnym oraz koryguje błędy w zakresie doktryny i obyczajów, jeśli takie istnieją. Tyle można wyczytać w oficjalnych dokumentach kościelnych. V Synod Diecezji Tarnowskiej nabiera rozpędu. Właśnie ukazał się synodalny biuletyn, w którym zawarto m.in. tematy zgłoszone przez zespoły Komisji Przygotowawczej. Wnioski są ponoć niezwykle pozytywne, ponieważ propozycje wiernych pokazują jasno, że Lud Boży oczekuje od swoich pasterzy godnego sprawowania liturgii oraz dojrzałego traktowania. Aliści, jak na razie szczegóły z trudem przebijają się do zwykłych wiernych. Nie mówi się o nich na kazaniach ani w mediach. Tak naprawdę o Synodzie przypomina jeno regularnie odmawiana w kościołach specjalna modlitwa w jego intencji. Ale czy to wystarczy aby odnowić oblicze tarnowskiego kościoła, szczególnie tego hierarchicznego? Toczonego przez robaka modernizmu, oderwanego od tradycji i do cna zbiurokratyzowanego, o czym najlepej świadczą pustki w tarnowskim seminarium, gdzie w tym roku formację rozpoczyna ledwie kilkunastu kandydatów do kapłaństwa, a bywało, że było ich najwięcej w Polsce.  Ale ten stan klęski inaczej wygląda monitorowany z okien biskupich pałaców i plebańskich dworów, gdzie powszechnie panuje błogi spokój i pełna symbioza tronu z ołtarzem... V Synod to wielka szansa na moralne i duchowe odrodzenie. Nie zmarnujmy jej! 

Czytaj więcej...