Kobieco i po męsku

 czyli kilka słów o  dwóch polskich filmach

W ramach cyklu Goście Łukasza Maciejewskiego w Centrum Sztuki Mościce - pisze Katarzyna Cetera, obejrzeliśmy film wyreżyserowany przez Marię Sadowską pt. SZTUKA KOCHANIA. HISTORIA MICHALINY WISŁOCKIEJ – obraz, który bije rekordy frekwencyjne (obejrzało go już ponad milion widzów). Kilka dni temu cykl Millenium Studio, któremu również patronuje Łukasz Maciejewski, zaprezentował najnowsze dzieło Jana Jakuba Kolskiego, na które długo czekałam. LAS, 4 RANO to film, który po raz pierwszy zaprezentowano publiczności w ubiegłym roku w Gdyni. Polska premiera obu tych obrazów obyła się jednak w tym roku, pod koniec stycznia. Dzięki cyklom prezentującym dobre, nowe polskie kino, filmy te mogliśmy je obejrzeć już kilka dni później w Centrum Sztuki Mościce.

Czytaj więcej...

Valentine's Day

Walentynki to coroczne święto zakochanych przypadające 14 lutego. Nazwa pochodzi od św. Walentego, zmarłego około 269 roku biskupa i męczennika, którego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest również tego dnia. Jedna z legend mówi, że święty Walenty miał zwyczaj ofiarowywać kwiat ze swego ogrodu w Terni młodym ludziom, którzy go odwiedzali. Przynosiło to ponoć szczęście w małżeństwie. Chcąc wyjść naprzeciw licznym prośbom o udzielenie ślubu, wyznaczył też jeden dzień w roku, w którym zbiorowo błogosławił sakrament małżeństwa. Może dlatego dzień ten obchodzony jest teraz jako "Walentynki"? Za pierwszą walentynkę uważa się wiersz miłosny wysłany do żony z okazji świętego Walentego przez poetę Karola Księcia Orleańskiego w 1415 roku z więzienia w Tower, w którym był osadzony a jego samego za pierwszego nadawcę walentynki. Owa walentynka jest przechowywana w British Muzeum. Zaś za pierwszą nadawczynię walentynki uchodzi rycerska córka Margery Brews, która w lutym 1477 roku pisząc do narzeczonego list dołączyła krótki wiersz miłosny. Św. Walenty swoją kapliczkę ma także w Tarnowie, od 1789 r. znajduje się ona po południowej stronie Starego Cmentarza przy zbiegu ulic Tuchowskiej i Ziaji. W Tanowie również znajduje się nad Wątokiem przy ul. Nadbrzeżnej Dolnej Most Zakochanych, gdzie tradycyjnie gromadzą się walentynkowicze i gdzie odbył się m.in. finał organizowanego przez Radio RDN konkursu dla zakochanych, w którym można było wygrać romantyczne kolacje "dla dwojga" w najlepszych tarnowskich restauracjach. Poza tym, na placu Sobieskiego zainstalowano mocno kiczowate podwójne czerwone serce, pod którym można przechodzić i robić sobie pamiątkowe zdjęcia. Zaś na ścianach Ratusza można było zobaczyć kolorowe świetlne serduszka. Także w tarnowskim teatrze zaplanowano walentynkowy wieczór ze spektaklem komediowym "Brzydal" w roli głównej oraz "Receptą na odchudzanie" Kabaretu NaTenCzas, a w Centrum Sztuki Mościce na antresoli piosenki Edith Piaf zaśpiewa Iris Munos.

Czytaj więcej...

Poetycki pojedynek

MAKSYMILIANA TCHONIA I WITHKACEGO ZABORNIAKA,
czyli świeżość contra doświadczenie

Termin – „Czarny czwartek” od dziś nabiera całkowicie nowych, ponieważ również pozytywnych, znaczeń…

Pojawia się więc pytanie – dlaczego? Otóż: 9 lutego, 2017 roku w ostatni czwartek w Galerii Niebieskiej w Miejskiej Bibliotece Publicznej im. J. Słowackiego w Tarnowie odbył się poetycki pojedynek Maksymiliana Tchonia oraz Withkacego - Witolda Zaborniaka nazwany przez liryków tych – Czarnym czwartkiem. Przywiódł on na myśl wspomnienie innej poetyckiej potyczki dwóch dżentelmenów, która odbyła się w tym samym miejscu na wiosnę 2015 roku pomiędzy Maksymilianem Tchoniem a znakomitym stołecznym twórcą i wykładowcą Uniwersytetu Warszawskiego – Karolem Samselem, jaka, przy okazji tego wieczorku właśnie, stała się jednym z poruszonych tego dnia ważnych dla środowiska artystycznego tematów. Na lutowym spotkaniu zgromadziło się również kameralne grono miłośników oraz twórców literatury (a jak wiadomo – Absens carens), w tym przybyłych spoza Tarnowa, jak na przykład – pani Anna Morawiec z Olesna – autorka tomiku poetyckiego pt. „Szarlotka czyli co się robi, żeby nie robić tego, co powinno się robić", który zdobył główną nagrodę w Konkursie Literackim Miasta Gdańska im. B. Faca za 2015 rok. Wieczorek prowadził natomiast wieloletni pedagog, nauczyciel, a zarazem wybitny poeta naszej tarnowskiej ziemi – pan Zbigniew Mirosławski.

Czytaj więcej...

Perły

Trwa proces mieszania mnie z błotem - pisze nasza stała, bardzo kompetentna i ceniona w branży, recenzentka teatralna Katarzyna Cetera, i publicznej już niemal debaty (pełnej niekiedy insynuacji mocno seksistowskich) na temat „obiektu”, który jest mi rzekomo niezbędny, abym mogła dostrzec walory ostatniej premiery Tarnowskiego Teatru im. Ludwika Solskiego – a którego brak ma być podstawową (według debatantów) przyczyną moich defektów umysłowych powodujących, iż spektakl ten nie robi na mnie wrażenia. Zarówno debata jak i sam proces nie absorbuje mnie w wystarczającym stopniu, traktuję całą sytuację w kategoriach nieco zoologicznych – dlatego opowiem państwu o perłach, które ostatnio miałam okazję obejrzeć na dużym ekranie.

Czytaj więcej...

"Tylko zwykłość jest ciekawa"

Taki tytuł nosi najnowsza ekspozycja malarska w Biurze Wystaw Artystycznych w Parku Strzeleckim, autorstwa młodej tarnowskiej artystki Agaty Głogowskiej, której wernisaż odbył się we czwartek 9 lutego, tradycyjnie gromadząc całkiem spore grono bywalców i koneserów dobrej stuki. Agata Głogowska urodziła się w 1981 w Tarnowie. Swoją twórczość artystyczną rozpoczęła w Pracowni Plastycznej Witolda i Elżbiety Pazerów. W latach 2001–2006 studiowała na Wydziale Grafiki ASP w Krakowie. Dyplom uzyskała w pracowni druku wklęsłego pod kierunkiem prof. Henryka Ożoga. Na co dzień zajmuje się grafiką, grafiką projektową i malarstwem, co nie jest znowu tak częste. Graficy rzadko są dobrymi malarzami i odwrotnie. Mówili o tym kuratorzy wystawy Piotr Kukla i Miłosz Onak. A malarstwo to wysokiej próby, poetycko odrealnione, uduchowione i cielesne. Co tylko potwierdza dobrą passę tarnowskich galerników, o czym świadczy chociażby fakt zajęcia dziewiątego miejsca w rankingu najlepszych polskich galerii sztuki, przygotowanym przez tygodnik "Polityka”. A dyrektor placówki została nomnowana do tytułu Osobowość Roku 2016 w Plebiscycie Gazety Krakowskiej, w kategorii "Kultura". Jeszcze raz się okazuje, że również zwykłość może być ciekawa... .

Czytaj więcej...

Inka u Kamedułów

Dokładnie w Podziemiach Kamedulskich na warszawskich Bielanach przy ul. Dewajtis 5, gdzie w ostatnią niedzielę, 5 lutego 2017 r., odbył się andergraundowy wernisaż wystawy Fotografii Artystycznej Inki Wieczeńskiej "Lisiczki" - oryginlnej, o niepodrabialnym stylu artystki fotograficzki, znanej i uznanej w całej Polsce. Warszawska ekspozycja to kolejna odsłona jej cyklicznego projektu pt. "I to są właśnie moje Bieszczady", które od lat fotografuje czy też raczej maluje swoim aparatem. Nietypowa godzina otwarcia wystawy - godzina 12 nie przeszkodziła w licznym udziale warszawskich fanów twórczości Inki, którzy ledwie pomieścili się w kameralnej i mocno wychłodzonej salce koncertowo wystawienniczej w podziemiach bielańskiej parafii. Wernisaż otworzył zespół LATAJĄCY DYWAN, po raz trzeci muzycznie oprawiającej wystawy Inki, potem była część poetycka (Wiesław Drzewiecki i Jerzy Baryła Nowakowski), a na koniec pokaz slajdów ze zdjęciami autorki wystawy i losowanie jednego z jej fotogramów. Całość zwieńczył mini koncert ulubionego zespołu Inki "Latający dywan". Imprezę prowadził gość specjalny Tomasz Atnoni Żak - pisarz i reżyser, twórca i dyrektor Teatru Nie Teraz z Tarnowa, z którym Inka Wieczeńska jest mocno zaprzjaźniona. A wśród gości dostrzeć można było m.in. znane aktorki Irenę Karel i Dorotę Stalińską. Nie było by tego wernisażu i wielu innych imprez w bielańskich katakumbach, gdyby nie proboszcz tej parafii i kurator wystawy ks.Wojciech Drozdowicz, wyjątkowy kapłan i animator kultury, to chyba jedyny taki ksiądz w Polsce, który wjeżdża do swojej parafii podczas wielkotygodniowej liturgii na osiołku... . 

Czytaj więcej...

DISCO SOLSKI

czyli CALCO IN GESSO, DELLO ORIGINALE IN RESTAURO*

Spektakle i widowiska teatralne oglądam dość często, ostatnio jako recenzent widziałam ich - psze Katarzyna Cetera, nieco więcej niż w ubiegłych latach. Uzbiera mi się tego z pewnością kilkaset realizacji, niewiele mniej tytułów, kilkanaście czy kilkadziesiąt krajowych i zagranicznych teatrów. Na ogół staram się być widzem cierpliwym, pozytywnie nastawionym, mało kategorycznym – czasem nudzącym się na widowni jak mops, czasem entuzjastycznie spoglądającym na scenę. Zachwycam się niekiedy bezpodstawnie, żywiołowo, po prostu – duszą i ciałem. Ileż to ja razy słyszałam: „a bo tobie się wszystko podoba”, podczas gdy krytyka „zjechała” przedstawienie przekonując, że złamanego grosza niewarte. Szanuję – ale i wielbię – TALENT Artystów: tę iskrę bożą, której wielu z nas poskąpiono, a która pozwala nam, widzom, zbliżyć się do Istoty Sztuki. Tylko Sztuka bowiem – w moim przekonaniu - nadaje sens wszelkim poczynaniom człowieka i stanowi sedno jego człowieczeństwa.

Czytaj więcej...

Styczeń w Tarnowie

.Kiedyś myślałam - psze Katarzyna Cetera, że z przysłowiowym sezonem ogórkowym mamy do czynienia latem. Nic bardziej mylnego. W naszym mieście początek „kulturalnych ferii” przypada bowiem – jak widzę - na styczeń. A styczeń już mi się dłuży. Jeszcze chwila – i zaczęłabym narzekać. Niewiele brakowało. W oczekiwaniu na premierę Disco Solskiego – jak mawia satyryk – „siedzimy – nic się nie dzieje”. No to siedzimy. Gdyby nie sporadyczne wypady za miasto (do kina Sokół w Dąbrowie Tarnowskiej) i przyzwoita oferta kulturalna niezawodnego Centrum Sztuki Mościce, które „trzyma poziom” – prawdopodobnie siedziałabym w domu przed telewizorem. A tu nawet telewizja zawodzi. Styczniowa premiera Teatru Telewizji – ŻYD Anety Groszyńskiej telewizyjna „dwójka” proponuje po godzinie 23, w TVP Kultura Miesiąc z Anną Seniuk (świetne spektakle, ale… no dość wiekowe), na TVP 1 podobnie. Jednym słowem – zima w mieście. Jedna jaskółka podobno wiosny nie czyni, ale jeśli się pojawią trzy, można mieć nadzieję, na – lekką przynajmniej – odwilż.

Czytaj więcej...