103 lata temu w Fatimie ukazała się Matka Boża

13 maja 1917 roku - gdy toczyła się pierwsza wojna światowa, rządy w Portugalii sprawował antykościelny reżim, a w Rosji zaczynała szaleć rewolucja - na obrzeżach miasteczka Fatima, Matka Boża zaczęła się ukazywać trojgu wiejskim dzieciom nie umiejącym jeszcze czytać i pisać, przekazując orędzie dotyczące całego świata. Byli to Łucja dos Santos (10 lat), Hiacynta Marto (7 lat) i Franciszek Marto (9 lat). Łucja była cioteczną siostrą rodzeństwa Marto. Pochodzili z podfatimskiej wioski Aljustrel, której mieszkańcy trudnili się hodowlą owiec i uprawą winorośli. Także w tym roku, 13 maja w Fatimie odbywają się uroczystości związane z 103. rocznicą początku objawień Matki Bożej trojgu pastuszkom. Niestety, ze względu na pandemię koronawirusa - bez udziału wiernych. Obecnie mamy do czynienia z sytuacją bez precedensu od czasów Konstantyna Wielkiego. Nawet komunistom nie udało się zamknąć kościołów, a teraz zrobili to sami  duszpasterze! Zmanipulowani przez nich wierni sądzą, że Bóg jest miłosierny i nie będzie karać grzeszących...  Więc hulaj dusza, piekła nie ma! Szkoda, że zlaicyzowana Europa nie traktuje aktualnej sytuacji związanej z rozprzestrzenianiem się epidemii w kontekście boskiej kary. Warto w tym kontekście przypomnieć  prorocze słowa  sławnego krakowskiego kaznodziei-wizjonera, jezuity ks. Piotra Skargi (1536-1612) -  autora Żywotów Świętych i Kazań Sejmowych, że musimy się nawracać, aby nie spotkało nas coś gorszego...

Czytaj więcej...

"Niwelowanie różnic: od nauki do praktyki"

To hasło przewodnie tegorocznego Międzynarodowego Dnia Pielęgniarek, ang. International Nurses Day (IND) – święta obchodzonego corocznie 12 maja - ustanowione przez Międzynarodową Radę Pielęgniarek (ICN) na Kongresie w Meksyku w 1973 roku. Tego samego dnia przypada rocznica urodzin Florence Nightingale, prekursorki nowoczesnego pielęgniarstwa, założycielki pierwszej szkoły pielęgniarstwa (w 1860 roku przy szpitalu św. Tomasza w Londynie).  W Polsce święto obchodzone jest, jako Międzynarodowy Dzień Pielęgniarek i Położnych. W powszechnej opinii pielęgniarstwo to bardziej powołanie niż zawód, szczególnie teraz w czasie pandemii. Paradoksalnie, to może właśnie ten czas próby przywróci właściwy status tej wyjątkowej profesji i odwróci dramatyczną zapaść kadrową w tym zawodzie. Najlepszym komentarzem do tegorocznego świętowania jest znakomity reportaż Ewy Szkurłat pt. "Tak jak zwykle", jaki wyemitowało Radio Kraków, a który nadesłała nam p. Barbara Kuklewicz, wypróbowany przyjaciel Teatru Nie Teraz.

http://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.radiokrakow.pl%2Faudycje%2Freportaz-w-radiu-krakow%2Ftak-jak-zwykle-reportaz-ewy-szkurlat%2F%3Ffbclid%3DIwAR2C2CDFk7hqksW6g0OUbUw5QwmcnNQBHyNW-52UtEKET0xafkFeCjKuB9M&h=AT1TKUBZx0a420U6PQCsygijxL1f0RGNntjD81_ehWQ_73nj_ecTw-Ukng4cE8-9VPc5FBewM258-hUAY3Zq2uFRAOyavW1F4if1-kmQ5aGfYUavx1jVXHoimEayqd77XzYLXvWq4FDmfiNeFQ

Czytaj więcej...

Lato z kulturą Antyku, lato z Homerem

Jestem zdania - pisze w swojej najnowszej recenzji Agnieszka Winiarska, polonistka i poetka, od lat związana z Teatrem Nie Teraz, że gdybyśmy uczyli się o Homerze, korzystając z tego, co zawarł w swojej książce Sylvain Tesson, niejeden z nas wybrałby Antyk jako przedmiot swoich zainteresowań. Czy nie jest tak, że abyśmy mogli nazwać siebie erudytami, powinniśmy chociaż odrobinę rozumieć łacinę i znać kulturę klasyczną? Przecież tam są korzenie Europejczyków i Polaków. Jeśli trudno Wam uwierzyć, że Antyk jest wciąż żywy i że my, współcześni, możemy pełnymi garściami czerpać z historii o dzielnym Hektorze i upartym Odysie – powinniście sięgnąć po tę książkę. Cała kultura starożytności, którą zamknął w swych eposach Homer, jest nam (zwłaszcza) dzisiaj  bardzo potrzebna.

Czytaj więcej...

Nabożeństwa majowe odpowiedzią na pandemię

Maj - to dla wielu najpiękniejszy miesiąc roku - to w Kościele okres szczególnej czci Matki Bożej. Szczególnie w Polsce gromadzimy się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i figurach przydrożnych. Pierwsze nabożeństwa majowe zaczęto odprawiać w Polsce w połowie XIX wieku w Płocku, Toruniu, Nowym Sączu i Krakowie, a od 1852 r. - uroczyście w kościele Świętego Krzyża w Warszawie. Po 30 latach stało się ono bardzo popularne i znane w całym kraju. Rodowód tych nabożeństw jest jednak znacznie wcześniejszy niż się powszechnie uważa. Gromadzenie się i śpiewanie pieśni na cześć Matki Bożej było znane już na Wschodzie w V wieku. W Kościele zachodnim w I tysiącleciu maj jako miesiąc Maryi święcono raczej sporadycznie. Dopiero na przełomie XIII i XIV w. powstała myśl, aby ten miesiąc poświęcić Maryi. Pierwszym, który rzucił tę myśl, był król hiszpański Alfons X (+1284).  W roku 1549 ukazała się w Niemczech książeczka pod tytułem: Maj duchowy, gdzie po raz pierwszy maj został nazwany miesiącem Maryi.

Czytaj więcej...

"Kasztelański Wojnicz"

Jedni odpoczywają, drudzy pracują.

Kolejny odcinek cyklu  Z historii Tarnowa i okolic pióra dr Krzysztofa Moskala, znanego i cenionego tarnowskiego historyka, filantropa i regionalisty, przygotowany dla Miejskiej Biblioteki Publicznej. Grodzisko w Wojniczu stanowi pozostałość po grodzie kasztelańskim, który funkcjonował tu od XI do XIII wieku włącznie. Należy do wyjątkowego w tym czasie na terenie Małopolski (i zapewne także całej Polski) wariantu dwuczłonowego lub trójczłonowego grodu. Nietypowe są także jego duże wymiary, bardzo rzadko spotykane w przypadku grodów kasztelańskich. W 1278 r. zanotowane zostało istnienie komory celnej w Wojniczu przy trakcie z Sącza w kierunku Korczyna i Sandomierza zwanym „via magna regia” (1498). Na odcinku z Czchowa do Tarnowa droga ta przebiegała obok Wojnicza przez przewóz na Dunajcu. Przez Wojnicz prowadził trakt krakowski biegnący przez most na Dunajcu zbudowany w 1521 r. za zgodą króla Zygmunta I Starego przez mieszczan. Ten jeden z najstarszych mostów na Dunajcu był ważnym źródłem dochodów miasta.

Czytaj więcej...

Zaraza, czyli prawda...

 Prawda, że trudno jest wrócić „do siebie”, kiedy człowiek jest cały „w sobie”? - pyta w swoim najnowszym felietonie opublikowanym na pch24.pl, Tomasz A. Żak, znany i ceniony reżyser i publicysta.  I nie ważne, że to bycie „in side” jest efektem swoistego „soft power”, czyli „miękkiego terroru”. Pomimo, iż jestem zdecydowanym przeciwnikiem amerykanizacji naszego życia, to angielskie słowa użyte tutaj przed chwilą mają sens. Wystarczy uświadomić sobie, że to, co się dzisiaj dzieje z nami i wokoło nas opisał proroczo w swoim języku, czyli  angielskim właśnie, George Orwell w książce „Rok 1984”. Orwell, już na łożu śmierci i to najprawdopodobniej w swoim ostatnim publicznym wystąpieniu, nawiązując do jednoznacznie kojarzonej z nim słynnej książki, powiedział:  Widzimy, że coś takiego jak „1984” jest możliwe. Wydaje się, że właśnie w takim kierunku idzie świat.

Czytaj więcej...

„Wschód is good”

To tytuł najnowszej książki tarnowskiego podróżnika, historyka i fotografika Pawła Krysy, które swoje ponad 20-letnie doświadczenie podróżnicze po krajach Wschodu zawarł w 28 rozdziałach swojej nowej książki. Przez wiele lat pracował jako nauczyciel historii i etnografii, zajmował się także PR i marketingiem radiowym, traktując podróże wyłącznie jako pasję.  Od kilku lat jest pomysłodawcą, pilotem i przewodnikiem wypraw po Europie Wschodniej, a także stałym publicystą Przeglądu Prawosławnego. W Tarnowskim Centrum Kultury pokazał kilka wystaw fotograficznych dotyczących m.in. Gruzji i prawosławia, w tym bardzo dobrze przyjętą wystawę pt. „Polski Orient”. Książka, która powstała z inspiracji znajomych autora, miała swoją premierę 25 marca. To zbiór gawęd i opowieści o przygodach, które spotkały autora w Gruzji, Armenii, Rosji, Krymie, Ukrainie, Białorusi i Rumunii. – Książka ma charakter polemiczny ze stereotypami o Wschodzie – mówi Paweł Krysa. Pozycja ukazała się nakładem Oficyny Wydawniczej MG. Tekstom towarzyszą znakomite zdjęcia.

Czytaj więcej...

Jutro będzie koniec

Głównym bohaterem tego opowiadanka jest Lot'r. Jego imię nie jest przypadkowe i więcej na ten temat nie powiem. Dość dodać, że sprawia mi przyjemność pisanie takich opowiastek (a mam ich kilka w zanadrzu), trochę w kontrze do ironicznych, czasem może szyderczych felietonów. To taka "kraina łagodności". Będę ją kontynuował, zapowiada Mirosław Poświatowski tak długo, jak długo będę miał choć jednego słuchacza :)

- Karząca ręka mojego syna ciąży tak bardzo, że nie wiem, jak długo jeszcze będę w stanie ją podtrzymywać – powiedziała Piękna Pani.

- A jeśli znajdę choć dziesięciu sprawiedliwych? Albo choć jednego? - zapytał Starzec.

- Więc idź i szukaj. Ale pamiętaj, czara jest pełna, a czas jest bliski – odparła Piękna Pani.

https://youtu.be/BduV1JbWZyI

Czytaj więcej...