Grażyna Brodzińska

Błysk w oku, piękny uśmiech, Ma coś z trzpiotki, gdy żartuje i wybucha śmiechem. – Najbliższa mojej osobowości jest Adela z „Zemsty nietoperza”: iskierka, pełna radości – mówi dźwięcznym głosem. Mariaż wdzięku, elegancji, scenicznej charyzmy, talentu i pracowitości sprawia, że o Brodzińskiej mówi się: kobieta-instytucja. W Polsce w zasadzie nie ma śpiewaczek, które mogłyby z nią konkurować. „Aria ze śmiechem” w jej wykonaniu to majstersztyk, także aktorski. Jest wszechstronna – jeździ po Polsce i świecie, śpiewając arie operetkowe, operowe, piosenki musicalowe, nawet te charakterystyczne. W Tarnowie zabrała nas w podróż do magicznego świata musicalu, prezentując widowisko multimedialne „Magiczny Hollywood”, w którym artystka nie tylko śpiewa, ale też tańczy i nawiązuje świetny kontakt z zachwyconą nią widownią. Znakomita, młoda orkiestra. Dużo tańca. Kapitalne efekty świetlne i pirotechniczne. Na telebimach filmowy komentarz do scenicznych wydarzeń. Jej czwartkowy koncert (23 maja godz. 19) w Centrum Sztuki Mościce z udziałem gości specjalnych Malwiny Kusior, Marcina Jajkiewicza oraz Marcina Wortmanna w towarzystwie COSMA BAND oraz 2 par z krakowskiej formacji tanecznej, z dużą kulturą sceniczną poprowadzony przez Karolinę Wójs, już teraz uznany został za jedno z najważniejszych wydarzeń muzycznych roku w Tarnowie. Najlepiej świadczył o tym komplet widzów na sali widowiskowej CSM, żywiołowo reagującej na każdego z wykonawców i na końcu nagradzając cały zespół owacją na stojąco, domagających się bisów i długo nie chcących przyjąć do wiadomości, że to już koniec. 

Czytaj więcej...

TANGO

czyli Tarnowski Teatr im. Ludwika Solskiego zaprasza do tańca

Dramat Sławomira Mrożka liczy sobie ponad pół wieku - dywaguje Katarzyna Cetera. Tekst został opublikowany po raz pierwszy w 11. numerze „Dialogu” w roku 1964, a prapremiera odbyła się już rok później w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (reż. Teresy Żukowskiej) – ale zaraz potem spektakl zaprezentowano w Warszawie (Erwin Axer) w Krakowie (Jerzy Jarocki) i w Belgradzie (Miroslav Belović). TANGO było pierwszą sztuką, którą Mrożek napisał po opuszczeniu kraju. Tekst jest już zatem wiekowy – a więc także jego adaptacje sceniczne będą „po przejściach”. Sztukę zdjęto ze scen polskich już w 1968 r. na skutek interwencji cenzury (Mrożek był łaskaw na łamach prasy zagranicznej wypowiedzieć się bowiem przeciwko interwencji zbrojnej wojsk sowieckich w Czechosłowacji), ale – niestety dla cenzorów - jego adaptacje cieszyły się sporą popularnością za granicą: spektakl Erwina Axera grany był w Düsseldorfie ponad dwieście razy, z sukcesem prezentowano TANGO również na Berlińskim Festiwalu Teatralnym i Festiwalu Teatralnym we Florencji. Furorę wywołało także w Nowym Jorku (przedstawienie w reżyserii Heinza Engelsa grano tam przez dwa lata) – nie mówiąc o Helsinkach, Genui, Hajfie i Londynie (Royal Shakespeare Company już w 1966 r). Popularność zagraniczna utrzymywała się również w latach 90. XX wieku; źródła głoszą, że w pierwszej połowie tamtej dekady prawa do wystawienia TANGA udzielono 24 teatrom poza Polską.

Czytaj więcej...

Michał Bajor

Dobrze, że jest. Jego wieloletnia obecność na polskiej scenie muzycznej daje nadzieje. Potwierdza, że piosenka literacka rodem z krainy łagodności, pomimo swej niszowości jest ważna i potrzebna kolejnym pokoleniom. W powszechnej opinii to  najlepszy aktor wśród piosenkarzy i najlepszy piosenkarz wśród aktorów, prawdziwy fenomen i guru piosenkarskiej młodzieży. Pomimo, że przekroczył już 60. jest w znakomitej formie artystycznej. Nagrywa kolejne płyty i koncertuje wypełniając największe sale koncertowe. Można się było o tym przekonać w ostatnią sobotę 19 maja w Centrum Sztuki Mościce, gdzie mistrz dał porywający recital przy wypełnionej do ostatniego miejsca sali, która zgotowała mu owacją na stojąco. Jego wizyta w Tarnowie, po jak sam wyznał po ponad 20. przerwie, była elementem trasy koncertowej promującej ostatni dwuczłonowy album opatrzony wymownym tytułem „Od Kofty… do Korcza" wydanej przez wytwórnię Sony Music. To niejako podsumowanie kilkudziesięciu lat przygody aktora z piosenką i jednocześnie dwudziesta płyta w jego dorobku nagraniowym (nie licząc pocztówki z 1973 roku). A skąd tytuł?  Kofta, bo między innymi od jego pięknych i poetyckich tekstów zaczęło się na poważnie moje śpiewanie. A Korcz, bo tak kapitalnie utrafił w moją muzyczną osobowość, że od dawna nosiłem się z zamiarem nagrania naraz jego muzycznych, dla mnie napisanych perełek. Artyście towarzyszył 4 osobowy zespół wspaniałych muzyków.

Czytaj więcej...

Majówki

Miesiąc maj to dla wielu ludzi najpiękniejszy miesiąc w ciągu całego roku. Nic dziwnego, to właśnie w maju najbardziej rzuca się w oczy piękno naszej ziemi. Wszelka roślinność, a przede wszystkim rozkwitające kwiaty wzbudzają w nas zachwyt. Budząca się przyroda pozytywnie wpływa też na nasze samopoczucie. Maj kojarzy się również z tak zwaną „majówką”, co większości z nas skojarzy się z dłuższym weekendem, wszechobecnym grillowaniem, wypadami za miasto i imprezowymi masówkami. Niestety, coraz mniej ludzi pamięta, że „majówka” to przede wszystkim Nabożeństwo Majowe - nabożeństwo ku czci Matki Bożej, odprawiane w Kościele Katolickim właśnie w miesiącu maju. Szczególnie w Polsce gromadzimy się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i figurach przydrożnych. Pierwsze nabożeństwa majowe zaczęto odprawiać w Polsce w połowie XIX wieku w Płocku, Toruniu, Nowym Sączu i Krakowie, a od 1852 r. - uroczyście w kościele Świętego Krzyża w Warszawie. Po 30 latach stało się ono bardzo popularne i znane w całym kraju. W Tarnowie jedna z najstarszych i najliczniej gromadząca czcicieli Maryi kapliczka znajduje się przy ul. Szopena 15 (róg ul. Matejki), odsłonięta w1890 r., której fundatorami byli Michał i Apolonia Mondelowie. Rodowód tych nabożeństw jest jednak znacznie wcześniejszy niż się powszechnie uważa.

Czytaj więcej...

„Ułaskawienie” J. J. Kolskiego – film o Żołnierzach Wyklętych

Mówiąc w skrócie, film opowiada o Wacławie Szewczyku, wuju reżysera, pseud. Odrowąż, którego zabił tajny współpracownik UB w 1946 r. Powiem Wam, że ta historia Żołnierzy Wyklętych mnie przekonała, w morzu miernoty artystycznej na ten temat jest naprawdę wybitna. Recenzuje go dla nas Ewa Tomasik-Adamczak, czołowa aktorka znanego w całej Polsce Teatru Nie Teraz, ceniona pedagog, polonistka i animator kultury. Autorka tekstów dramatycznych, reżyser, instruktor teatralny - do niedawna prowadziła koło teatralne ,,A’ propos”, w którym realizowała swój autorski program: „Edukacja teatralna – kluczem do poznania samego siebie”.  Jej własne spotkanie z teatrem nastąpiło kilkanaście lat temu w latach 90. ub. wieku (m in. "Władca much” w reżyserii Jacka Głomba), a z Teatrem Nie Teraz od 2008 roku. Przez ten czas wzięła udział w wielu spektaklach i projektach edukacyjno- artystycznych. Ma na swoim koncie znaczące role m.in. w "Intensywności szkła poza percepcją”, "Balladzie o Wołyniu”, "Wyklętych”, "Kreonie" i ,"Końcu świata” . Teatr do dla niej sposób na opowiadanie światu o sobie, ale także o tym, co ważne; na dotykanie i przekazywanie prawdy i wartości, którymi trzeba kierować się w życiu.  Ale mało kto wie, że pani Ewa jest także utalentowaną publicystką...

Czytaj więcej...

Nareszcie normalność…

czyli Tango po tarnowsku

… Wyszliśmy z założenia, że tekst i tak jest bardzo aktualny bo dotyczy procesów, które zachodzą zawsze. Jeżeli więc Mrożek wziął odpowiedzialność za słowo, to ja mogę wziąć za jego opracowanie. To świetnie napisany tekst. Nie ma sensu pisać go na nowo. – mówił podczas konferencji prasowej poprzedzającej tarnowską premierę „Tanga” jego reżyser Edward Wojtaszek. Napisana ponad pół wieku temu groteskowa tragikomedia "nie chce się zestarzeć" i z przenikliwością oraz poczuciem humoru opisuje także nasze czasy. Wciąż wiele może powiedzieć o współczesnej Polsce i procesach, jakie w niej zachodzą. Zawsze znajdzie się jakiś Artur, który za wszelką cenę próbuje przywrócić porządek zastanego świata i jakiś Edek, który czai się tuż za plecami tego pierwszego. Twórca tarnowskiego „Tanga”  zapewnia, że nie dostosowywał go do współczesnych czasów. – Zawsze da się uwspółcześnić, ale pytanie, czy warto? Już to samo powoduje, że z szacunkiem chylę czoło przed młodą ekipą realizatorów. I dobrze, że Edward Wojtaszek uznany reżyser i profesor Warszawskiej Akademii Teatralnej nie uległ presji teatralnych rewolucjonistów i stworzył dzieło udanie łączące tradycję z nowoczesnością. I chociaż na sobotniej premierze 11 maja nie było owacji na stojąco i pomimo że rzecz trwa ponad dwie godziny w powszechnej opinii jest to sukces, jakiego od dawna  w Solskim nie było. Walnie przyczynili się do tego świetnie dysponowani aktorzy, że wymienię tylko Filipa Kowalczyka – brawurowo kreującego rolę Artura, Tomasza Wiśniewskiego – znakomitego Edka, szczególnie w drugim akcie (42 lata temu rolę tę grał w Solskim Andrzej Grabowski), Mariusza Szaforza – Eugeniusza, który pomimo senioralnego wieku imponuje znakomitą formą. Gorzej z paniami, szczególnie zawodzi Matylda Baczyńska, zupełnie bez pomysłu na siebie. Wszystko rekompensuje finałowe tango w rewelacyjnym wykonaniu panów Szaforza i Wiśniewskiego. Brawo!      

Czytaj więcej...

Tydzień Talentów 2019

Na niedzielę 12 maja zaplanowano inaugurację kolejnej edycji Festiwalu Tydzień Talentów. W programie tradycyjne Warsztaty z Mistrzami oraz koncerty. Majowy Festiwal, który potrwa do 19 maja to wyjątkowy czas w Kąśnej Dolnej. Centrum Paderewskiego staje się prawdziwym centrum wytężonej pracy warsztatowej i estradą, na której spotykają się przedstawiciele wszystkich pokoleń artystów. Niemal czterdziestoletnia tradycja festiwalu, jego niesłabnąca popularność i renoma co roku przyciągają najlepszych Mistrzów sztuk muzycznych, na których widok rozpalają się oczy młodych. Podczas tegorocznej edycji mistrzowską kadrę stanowią: obdarzona wspaniałym sopranem profesor Akademii Muzycznej w Krakowie Katarzyna Oleś-Blacha, nestor polskiej wiolinistyki, profesor zwyczajny Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie skrzypek Roman Lasocki, brawurowy finalista XVII Konkursu Chopinowskiego maestro Szymon Nehring oraz jeden z najwybitniejszych wiolonczelistów młodego pokolenia profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku Marcin Zdunik. Koncertowo wygląda to tak: 12 maja - Katarzyna Oleś-Blacha (sopran) i Krzysztof Zimny (tenor) | Dworek Paderewskiego, godz. 18.00; 15 maja - Tarnowskie Talenty - Sala Lustrzana w Tarnowie, godz. 18.00; 19 maja - Szymon Nehring (fortepian) i Marcin Zdunik (wiolonczela) Sala Koncertowa "Stodoła" w Kąśnej Dolnej.

Czytaj więcej...

Po raz 33

Tarnów zamieni się w stolicę polskiego kina. Wszystko to za sprawą Tarnowskiej Nagrody Filmowej, którą już 27 maja zainauguruje prolog poprzedzający festiwal. – Sądzimy, że będzie to przełomowa edycja naszego festiwalu z różnych powodów. Pokażemy widzom rekordową liczbę filmów – mówi Tomasz Kapturkiewicz, dyrektor Tarnowskiego Centrum Kultury. W tym roku kinomaniacy będą mogli obejrzeć 12 filmów w konkursie głównym. Trzymając się znanych filmowych tytułów, tegoroczna konkursowa dwunastka zapowiada się bardziej na „wspaniałą” niż „parszywą”, bowiem znakomita passa polskiego kina nadal trwa. Z roku na rok staje się ono coraz lepsze. Sukcesy Zimnej wojny, nowego filmu Pawła Pawlikowskiego, są ostatnio tego najbardziej spektakularnym przykładem. Tradycyjnie będą też wystawy, koncerty, warsztaty i coś dla młodego widza. - Zderzenie tych różnorodnych propozycji, opartych o polski film i z nim związanych, pozwala zaproponować widzowi szeroką ofertę, która pogłębia jego wiedzę i pozwala też pokazać wielowymiarowość sztuki filmowej – nadmienia Anna Grygiel, dyrektor Tarnowskiej Nagrody Filmowej. Szkoda tylko, że na wczorajszą (wtorek 7 maja) konferencję prasową zaproszono "wybiórczo" tylko niektóre z tarnowskich mediów...

Czytaj więcej...