Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Fotografia i malarstwo

Te dwie pokrewne dziedziny sztuki były znaczącą dominantą artystyczną kończącego się tygodnia w Tarnowie. I tak we środę 6 czerwca Tarnowskie Centrum Kultury, Muzeum Okręgowe w Tarnowie i Komitet Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej zaprosiły na wystawę fotografii Agnieszki Traczewskiej „Powroty” do Galerii TCK, inaugurując (chociaż to jeno jedna z imprez towarzyszących) tegoroczne obchody Dni Pamięci Żydów Galicyjskich Galicjaner Sztetl. Wernisaż i spotkanie z autorką poprowadził bardzo kompetentny w tej dziedzinie Adam Bartosz. Autorka w serii znakomitych fotografii ukazuje niezwykłe wędrówki Żydów, podczas których chasydzi z całego świata przybywają do Polski na groby cadyków w rocznice ich śmierci („jorzeit”). Wierzą, że w ten szczególny dzień dusza cadyka zstępuje na ziemię, a jego wstawiennictwo u Boga może zapewnić im błogosławieństwo. Fotografie Traczewskiej, która wbrew zwyczajowi została dopuszczona do świata zwykle niedostępnego obcym, mają nie tyle walor historyczny, ile przede wszystkim są intymnym portretem ludzi przeżywających tajemnicę wiary... Zaś następnego dnia, we czwartek 7 czerwca w Galerii "Hortar" przy ul. Legionów miał miejsce wernisaż malarstwa nestorki krakowskich twórców, 92-letniej Teresy Wallis-Joniak. Artystka uprawia malarstwo pejzażowe i rodzajowe, należące do nurtu Koloryzmu. Ulubiony motyw na obrazach Teresy Wallis-Joniak to przyjazna człowiekowi drobna architektura, harmonijnie wtopiona w równie mu przyjazną zieleń drzew i krzewów, przeplataną barwami owoców i kwiatów. Wystawa jej prac to piękne zwieńczenie tegorocznego sezonu wystawienniczego, nie tylko w Galerii HORTAR.

Czytaj więcej...

Życie za życie

Agata Mróz-Olszewska zmarła w wieku 26 lat, dokładnie 10 lat temu...

"Bądź szczęśliwy - powiedziała przed śmiercią swojemu mężowi, nie żałuję swojej decyzji. Gdybym miała jeszcze raz wybierać: życie moje lub dziecka, wybrałabym tak samo. Jestem szczęśliwa, odchodzę spełniona."

4 czerwca 2008 r. to jedna z najczarniejszych dat w polskiej siatkówce. Tego dnia dziewięcioletnią walkę z chorobą przegrała Agata Mróz - wielka zawodniczka, wspaniały człowiek. Agata Danuta Mróz-Olszewska (ur. 7 kwietnia 1982 w Dąbrowie Tarnowskiej, zm. 4 czerwca 2008 we Wrocławiu) – wybitna polska siatkarka, 138-krotna reprezentantka Polski w latach 2003-2006, zdobywczyni złotych medali na Mistrzostwach Europy w piłce siatkowej kobiet w 2003 i 2005. Była kapitanem słynnych "Złotek" legendarnego trenera Andrzeja Niemczyka".Pomimo, że urodziła się w Dąbrowie Tarnowskiej, jednak dzieciństwo i młodość spędziła w Tarnowie, gdzie rozpoczęła trenowanie siatkówki. Z chorobą walczyła od siedemnastego roku życia. - Wiem, że muszę to wszystko wytrzymać. Innego wyjścia nie mam. Dla mojej córki i męża muszę być zdrowa – mówiła Agata Mróz-Olszewska. To był jej ostatni wywiad, dla "Super Expressu", udzielony w klinice we Wrocławiu 30 maja 2008 roku, osiem dni po zabiegu przeszczepu szpiku kostnego. Siatkarka zmarła w wyniku infekcji 4 czerwca. – Zabrakło nam kilku dni – przyznał jeden z zajmujących się nią lekarzy. Ostatnim miesiącom życia Agaty Mróz przyglądała się cała Polska – trzymaliśmy kciuki, by wygrała z białaczką, wzruszaliśmy się jej heroiczną walką o życie nienarodzonej córki. Gdy odeszła, wszystkim nam pękło serce… Jej heroiczna postawa sprawiła, że na zawsze pozostanie symbolem tego, co w sporcie i w życiu najpiękniejsze. Liczyła, że kiedyś wróci… Cztery lata od jej śmierci (ceremonie: ślubna i pogrzebowa odbywały się w tym samym kościele księży Filipinów w Tarnowie - zaledwie w odstępie jednego roku!), jej poruszająca historia trafiła do kina. Pomimo upływu lat, Agata nadal żyje w sercach i ludzkiej pamięci. Patronuje wielu szkołom i halom sportowym, zawodom i memoriałom, ma nawet swoją ulicę... To krzepiące, szczególnie dzisiaj kiedy tak bardzo brak prawdziwych autorytetów, wzorów i idoli dla młodzieży. Dobrze byłoby aby pamiętano o niej także w jej rodzinnym Tarnowie...

Czytaj więcej...

Muzycznie i patriotycznie w Kąśnej Dolnej

 „Wygrał Polskę na fortepianie”

Takim napisem opatrzono bardzo udany pomnik - ławeczkę mistrza Ignacego Jana Paderewskiego dłuta znanej tarnowskiej artystki Ewy Fleszar, który 3 maja odsłonięto na Rynku w Ciężkowicach. Aliści obchody 100-lecia odzyskania przez Polskę Niepodległości, do której walnie przyczynił się sławny właściciel dworku w Kąśnej Dolnej, to również monumentalny mural z wizerunkiem tego światowej klasy pianisty i kompozytora, wielkiego męża stanu i patrioty, zaprezentowany 30 maja na frontowej ścianie budynku Zespołu Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Ciężkowicachj, stworzony przez Ryszarda Paprockiego  oraz nadanie tego samego dnia nazwy "Mostu Niepodległości" fragmentowi drogi prowadzącej do Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej. Całości imprez poświęconych rocznicy niepodległości i osobie I. J. Paderewskiego dopełnił grawer logotypu Centrum Paderewskiego na kąśnieńskiej Stodole - Sali Koncertowej autorstwa innego znakomitego artysty z Tarnowa Piotra Barszczowskiego, którego wspierał Maciej Słowik. To piękne zwieńczenie dotychczasowej działalności artystycznej prof. Barszczowskiego (PWSZ), którego to 500. projekt z dziedziny grafiki użytkowej. Do tej pory matecznik tarnowskich melomanów w Kąśnej Dolnej kojarzył się jeno z muzyką, od teraz to ważny znak na patriotycznej mapie regionu. W ten sposób Gmina Ciężkowice i Powiat Tarnowski wpisują się w oryginalny projekt "Paderewski dla Niepodległej. Niepodległa dla Paderewskiego".

Czytaj więcej...

JESTEŚMY NAPEŁNIENI DUCHEM ŚWIĘTYM

To hasło tegorocznej procesji Bożego Ciała w pierwszej i najważniejszej parafii diecezji tarnowskiej, jaką z Placu Katedralnego poprowadził uliczkami starego miasta biskup tarnowski Andrzej Jeż. Wcześniej sprawował z udziałem biskupów pomocniczych i licznego duchowieństwa uroczystą liturgię Mszy Św., w której uczestniczyły tłumy tarnowian. – Procesja Bożego Ciała to nie widowisko, nie manifestacja, a ręka Kościoła z Chlebem na dłoni, wyciągnięta do wszystkich – mówił w wygłoszonej homilii – Oddzielenie życia codziennego od Eucharystii jest największym błędem w życiu chrześcijańskim – tłumaczył pasterz tarnowskiego kościoła. – Eucharystia celebrowana w duchu miłości jest lekarstwem na mentalność podziałów, dominacji. Na niezgodę, egoizm, nienawiść, niezdrową rywalizację, zamknięcie w sobie, na postawę materializmu praktycznego. Przy pięknej, słonecznej pogodzie w Eucharystii Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa.  uczestniczyli przedstawiciele parlamentu, samorządu, Bractwa Kurkowego, rzemieślników, ruchów i stowarzyszeń katolickich. Były też władze wyższych uczelni, chór i orkiestra, licznie w procesji szły siostry zakonne oraz alumni, były dzieci pierwszokomunijne i maluchy sypiące kwiatki oraz dzwoniące. Za Najświętszym Sakramentem podążały tłumy mieszkańców Tarnowa z prezydentem miasta na czele. Po raz kolejny tarnowianie dali wymowne świadectwo swojej przynależności do Kościoła, tradycyjnego zwornika wartości: Bóg - Honor - Ojczyzna. Dla których judeo chrześcijańskie korzenie są podstawą narodowego bytu Polaków, ich tożsamości i obecności w Europie. 

Czytaj więcej...

Jestem Polakiem, jestem katolikiem... jestem winny.

Dzisiejsze szambo, które wylewa się na deski teatrów, podobne do tego "produkowanego" przez Marka Ciesielczyka na łamach jego "periodyku" Zjednoczeni dla Tarnowa, robione jest po to by zniszczyć w nas jakikolwiek odruch patriotyczny i by wmówić nam że to my jesteśmy winni wszystkich nieszczęść, łącznie z II Wojną Światową. Ale gdy popatrzymy, przez kogo są nasze teatry zawiadywane (finansowane) i obsadzane, staje się jasne czego się można po nich spodziewać... Podczs gdy nawet pobieżne sprawdzenie tego co było wystawiane w teatrach w czasach PRL i teatrze telewizji, prowadzi do konstatacji, że były to głównie dzieła historycznie polskice, często patriotycznie zmotywowanych literatów, dramaturgów i reżyserów, wysokiej próby klasyka etc. Tymczasem dzisiejszy teatr to głównie postmodernistyczne gnojowisko jakiego pełno było w tamtych latach na tzw. Zachodzie a do nas właśnie dzięki cenzurze PRL nie docierało.  Teraz dzieje się dokładnie odwrotnie. Poziom kultury polskiej a w szczególności ludowej od małych wiosek po miasta w latach PRL to Himalaje w porównaniu z tym co jest dzisiaj. Pod względem kultury III RP jest dnem totalnym, synonimem deprawacji i dewiacji oraz świadomej manipulacji. Jedno jest pewne – pisze na łamach Polonia Christinan Tomasz A. Żak - twórca TNT, znany reżyser i publicysta, do Polski wróciła cenzura i to w swej najbardziej wulgarnej bolszewickiej postaci. Artystów jeszcze się nie eksterminuje, choć totalne wykluczenie, któremu podlegamy wierząc w Boga i honorując biało-czerwone barwy, bywa niejednokrotnie gorsze.  

Czytaj więcej...

Matka, mamusia, mateńka…

Ona mi pierwsza pokazała księżyc
i pierwszy śnieg na świerkach,
i pierwszy deszcz.
Byłem wtedy mały jak muszelka,
A czarna suknia matki szumiała jak Morze Czarne.

(Konstanty Ildefons Gałczyński)

Tak o swojej mamie pisał przed laty Konstanty Ildefons Gałczyński. Obchodzony co roku 26 maja Dzień Matki to wyraz szacunku dla wszystkich matek. W tym dniu są one zwykle obdarowywane laurkami, kwiatami oraz różnego rodzaju prezentami. To święto ma na celu okazanie matkom szacunku, miłości, podziękowania za trud włożony w wychowanie. Postać matki kojarzy się z beztroskim dzieciństwem, jest symbolem miłości, bezpieczeństwa, domu. Bycie matką najczęściej łączy się z jednoczesnym przeżywaniem radości i doświadczaniem cierpień, troskami, wielkimi nadziejami związanymi z dziećmi, ale też niepokojami o ich los. Macierzyństwo to wielkie powołanie i wyzwanie, któremu coraz trudniej przychodzi sprostać współczesnym kobietom... . A jaką Ty jesteś matką? Jak czcisz swoją matkę?

Czytaj więcej...

HISTORIA BARDZO MROCZNEGO VIP-A

„Kat występuje zazwyczaj w masce – sprawiedliwości.” Autor: Stanisław Jerzy Lec

Dzisiaj podzielę się swoimi spostrzeżeniami  - dywaguje tarnowska poetka Justyna Babiarz,na temat inscenizacji „Porachunków z katem” Martina McDonagha w reżyserii dyrektora artystycznego Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie  – Marcina Hycnara. To ambitne przedstawienie, którego premiera miała miejsce 15 września 2017 r., a ktory obejrzałam ostatnio,  stanowi niezbity dowód na to, że repertuar tej tarnowskiej sceny jest coraz lepszy. Widać ponadto, że nad powstaniem niniejszego spektaklu pracował bardzo dobrze zgrany zespół.

Czytaj więcej...

"In memoriam" po raz siódmy...

Za trzy dni, 25 maja, minie siódma rocznica tragicznej śmierci Edwarda Żentary, znanego z dziesiątek znakomitych kreacji aktorskich w teatrze i filmie ale także reżysera, a w latach 2008-2011 dyrektora naczelnego i artystycznego Tarnowskiego Teatru. Urodził się 18 marca 1956 w Sianowie, zmarł 25 maja 2011 w Tarnowie. Edward Żentara nim trafił do Tarnowa, występował na deskach wielu teatrów w Polsce, m.in. w Lublinie, Warszawie, w Krakowie i Szczecinie; był dyrektorem artystycznym teatru w Koszalinie. Szerszej publiczności dał się poznać, grając m.in. w: „Karate po polsku" Wojciecha Wójcika, „Siekierezadzie" Witolda Leszczyńskiego czy „Trzech młynach" Jerzego Domaradzkiego. Za role w tych filmach został uhonorowany nagrodą Zbyszka Cybulskiego i nagrodą Złoty Ekran, przyznawaną przez Tygodnik „Ekran". Był żonaty z Magdaleną Żentarą, miał jednego syna – Mikołaja, muzyka m.in. Kriegsmaschine i Mgły. Popełnił samobójstwo w swoim tarnowskim mieszkaniu, pozostawiając list, w którym tłumaczył swoje postępowanie. Został pochowany 30 maja 2011 na wiejskim cmentarzu w rodzinnym Sianowie. Jego tarnowska dyrekcja przypadła na trudny czas generalnego remontu teatru i właściwie dopiero po jego zakończeniu mógłby w pełni zrealizować swoją wizję "teatru ogromnego". Ale ne zdążył... schorowany i zaszczuty, osamotniony i w jakimś sensie przegrany w Tarnowie... odszedł za wcześnie(miał zaledwie 55 lat), w pełni sił twórczych. Z okazji siódmej rocznicy śmierci Edwarda Żentary, w koncercie „In memoriam, na dużej scenie tarnowskiego teatru wystąpił w poniedziałek 21 maja o godzinie 19.00 Zbigniew Zamachowski.

Czytaj więcej...

Albumowy relikwiarz

W Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie odbyła się we czwartek 17 maja, promocja, powstałego z inicjatywy asystenta Akcji Katolickiej Diecezji Tarnowskiej i dyrektora Uniwersytetu Nauczania Społecznego Jana Pawła II w Tarnowie, ks. dr Jana Bartoszka, albumu „Ziemia świętych i błogosławionych. Relikwie i relikwiarze Diecezji Tarnowskiej”. Połączona ona była z obchodami setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. Album, do którego znakomite zdjęcia wykonał Kamil Bańkowski, zawiera fotografie niektórych relikwiarzy świętych i błogosławionych znajdujących się na terenie diecezji tarnowskiej wraz z podaniem miejsc kultu. Ten niezwykle starannie zredagowany i zilustrowany bibliofilski rarytas, podzielony został na kilka części, co pozwala lepiej wyeksponować relikwie patronów i świętych m.in. z okresu zaborów, nazwanych w nim „Apostołami Niepodległości”. Gośćmi specjalnymi tego wyjątkowego wydarzenia byli, oprócz bp. ordynariusza ks. dr Andrzeja Jeża, m.in. wicepremier rządu RP Beata Szydło, emerytowany sekretarz Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, abp. Edward Nowak i prof. Jan Żaryn. A  w seminaryjnej auli zasiedli emerytowany nuncjusz abp Henryk Nowacki, bp Stanisław Salaterski, bp Leszek Leszkiewicz, liczni księża, klerycy, siostry zakonne oraz senatorzy i posłowie polskiego parlamentu, włodarze miast, gmin i starostw leżących na terenie diecezji tarnowskiej. Takiej promocji nie miało, jak dotąd, chyba żadne wydawnictwo w Tarnowie.

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.