Pegazem po Tarnowie - 595
Nienasycone spojrzenia
czyli Album o fotografii tańca
Centrum Sztuki Mościce wydało pionierską książkę o bardzo zróżnicowanym zjawisku sięgającym od reportażu po artystyczne eksperymenty. „Nienasycenie spojrzenia” to przede wszystkim album prezentujący 160 fotografii. To prace 21 autorów, sylwetki twórców, oraz teksty krytyczne podejmujące próbę skategoryzowania zjawiska. - Ideą projektu wydania książki poświęconej zjawisku fotografowania tańca było zwrócenie uwagi na specyfikę dokumentu fotograficznego, podkreślającą walory emocjonalności i fizykalności ciała tworzącego w ruchu, na artystyczne inspiracje tańcem. Jest dowodem uznania dla fotografów tańca, ale także efektem współdziałania z nimi. Poprzez publikację pragniemy zwrócić uwagę na grupę fotografów towarzyszących spektaklom nie tylko w ich realizacjach scenicznych. W efekcie powstała pionierska książka o bardzo zróżnicowanym zjawisku sięgającym od reportażu po artystyczne eksperymenty – mówi Agnieszka Kawa, dyrektor CSM. Album, praca zbiorowa pod redakcją Anny Królicy, wydany został we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach „Programu wydawniczego 2017”. - Zebrane w albumie zdjęcia wybitnych fotografów przedstawiają pełen przegląd środków służących oddaniu ruchu i tanecznej ekspresji. To swoisty przewodnik, atlas gestów, póz i technicznych rozwiązań składających się na fotografię tańca współczesnego dziś – pisze Adam Mazur, historyk sztuki, krytyk i kurator wystaw, jeden z autorów tekstów towarzyszących zdjęciom. Pozostali autorzy esejów to Anna Koczorowska, Katarzyna Niedurny, Anna Żak i Anna Królica. Album zawiera zdjęcia fotografików: Marty Ankiersztejn, Tomasza Ćwiertni, Roberta Frąckowiaka, Krzysztofa Fabiańskiego, Andrzeja Grabowskiego, Andrzeja Janikowskiego, Pauli Kajzar, Katarzyny Machniewicz, Janusza Matuszewskiego, Grażyny Grasy Nowackiej, Macieja Rukasza, Klaudyny Schubert, Jakuba Wittchen, Macieja Zakrzewskiego oraz Marii Kwiecień i Witka Orskiego. Promocja publikacji odbyła się w piątek 14 października o godzinie 17.30 w kawiarni Sofa przy ulicy Wałowej w Tarnowie.
O tym i owym 229
Dekalog Polaka
"...Jam jest Polska, Ojczyzna twoja, ziemia Ojców, z ktorej wzrosłeś.
Wszystko, czymś jest,
po Bogu mnie zawdzięczasz.
1. Nie będziesz miał ukochania
ziemskiego nade mnie.
2. Nie będziesz wzywał imienia Polski
dla własnej chwały,
kariery albo nagrody.
3. Pamiętaj, abyś Polsce oddał bez wahania
majątek, szczęście osobiste i życie.
4. Czcij Polskę, Ojczyznę twoją,
jak matkę rodzoną.
5. Z wrogami Polski walcz wytrwale
do ostatniego tchu, do ostatniej kropli
krwi w żyłach twoich.
6. Walcz z własnym wygodnictwem i tchórzostwem.
Pamiętaj, że tchórz nie może być Polakiem.
7. Bądź bez litości dla zdrajców
imienia polskiego.
8. Zawsze i wszędzie śmiało stwierdzaj,
że jesteś Polakiem.
9. Nie dopuść, by wątpiono w Polskę.
10. Nie pozwól, by ubliżano Polsce,
poniżając Jej wielkość i Jej zasługi,
Jej dorobek i Majestat.
Będziesz miłował Polskę
pierwszą po Bogu miłością.
Bedziesz Ją miłował więcej
niż siebie samego".
Zofia Kossak-Szczucka
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Poniżej publikujemy List Otwarty nadesłany przez Prezesa Reduty Dobrego Imienia Macieja Świrskiego będący odpowiedzią na list otwarty Richarda Allena odpowiedzialnego w Facebooku za obszar Europy Środkowej
Richard Allan
Vice-President Policy w regionie EMEA
Facebook Ireland
CC: Sheryl Sandberg
Chief Operating Officer at Facebook
W odpowiedzi na list otwarty, jaki wystosował Pan w związku z intensywną debatą w Polsce na temat tego, jakie treści Facebook dopuszcza a jakie usuwa, pragnę przedstawić Panu kontekst kulturowy, który być może został pominięty w analizach dotyczących bezpieczeństwa i nienaruszalności Standardów Społeczności w odniesieniu do weryfikacji postów i profili społecznościowych obecnych na Facebook w Polsce. W swoim liście pisze Pan o politycznej neutralności standardów Facebooka i o tym, że zabraniają one mowy nienawiści. Tymczasem w polskiej przestrzeni publicznej, jaką jest polska społeczność FB, od lat dla wszystkich mających niezmącony osąd rzeczywistości od dawna jest oczywiste, że administratorzy FB stosują nierówną miarę w stosunku do użytkowników. To nierówne traktowanie skierowane jest przeciwko tym użytkownikom FB, którzy zamieszczają lub próbują zamieścić treści konserwatywne, związane z religią katolicką, a także treści patriotyczne. Innym elementem tego zjawiska jest nie blokowanie przez administratorów, pomimo wielokrotnych zgłoszeń o naruszeniu standardów, treści znieważających polskich bohaterów walki o wolność, weteranów wojennych II wojny światowej i walki z komunizmem, profili w ohydny sposób znieważających Św. Jana Pawła II i Jezusa Chrystusa, profili propagujących treści komunistyczne i nazistowskie. W większości przypadków FB odpowiadał zgłaszającym, że te treści nie naruszają standardów. Jeśli chodzi o język nienawiści to znane są przypadki gdy użytkownicy o lewicowych poglądach obrzucali wyzwiskami użytkowników o poglądach konserwatywnych. Zgłoszenie takiej konwersacji do administracji FB także kończyło się informacją o „nie naruszaniu standardów”. Natomiast gdy użytkownicy o konserwatywnych poglądach zamieszczali informacje zawierające odniesienia do polskiej historii i symboliki – FB blokował tych użytkowników z powodu użycia „języka nienawiści”.
TOLERANCJA JEST NAJWAŻNIEJSZA
czyli Taliia - część 3
W konkursowych szrankach stanął wczoraj Teatr im. Wilama Horzycy z Torunia ze spektaklem NAPIS. I nagle przypomnieliśmy sobie - pisze Katarzyna Cetera, że OŻENEK w reżyserii Marka Fiedora w wykonaniu artystów tego teatru znokautował pierwszą edycję Talii: zdobył nie tylko Grand Prix, ale również trzy nagrody indywidualne. Jarosław Felczykowski – laureat jednej z ówczesnych nagród – zapytany przez Monikę Faron-Miśtak, czy i tym razem liczy na nagrodę, od jednoznacznej odpowiedzi się wykręcił, ale podkreślił, że „gol strzelony na wyjeździe liczy się podwójnie”. No zobaczymy, spektaklowi (i teatrowi) życzymy jak najlepiej.
Cios w plecy
W niedzielę, 17 września, z okazji 78. rocznicy agresji Sowietów na Polskę, odbyły się w całym kraju obchody Dnia Sybiraka i Ofiar Stalinizmu. Oficjalnie można je obchodzić dopiero od 27 września 2013 roku, kiedy to Sejm RP przyjął uchwałę o ustanowieniu Dnia Sybiraka. Tarnowskie uroczystości rozpoczęły się o godz. 9.30 zapaleniem zniczy i modlitwą na Starym Cmentarzu przy symbolicznym Grobie Sybiraka. Na godz. 10.30 w Bazylice Katedralnej zaplanowano mszę świętą w intencji poległych i pomordowanych na Wschodzie. Następnie uczestnicy przemaszerowali pod Pomnik Ofiar Stalinizmu przy ul. Lwowskiej, gdzie o 12:00 odbyły się oficjalne - miejskie uroczystości Dnia Sybiraka. Przypomnijmy, że 17 września 1939 Józef Stalin wypełnił sojusznicze zobowiązanie wobec nazistowskich Niemiec, atakując wschodnią granicę Polski. Niemal 4800 radzieckich czołgów i przeszło trzy tysiące samolotów zaskoczyło rządzących oraz elity cywilne i wojskowe II Rzeczpospolitej, wkraczając na teren państwa polskiego. W tym czasie trwały już walki z niemieckim okupantem, a siły polskie przegrupowywały się na terenie południowo-wschodnich województw i nie były w stanie walczyć na dwa fronty. 78 lat temu, dokonując tzw. czwartego rozbioru Polski, odebrano nadzieję wszystkim Polakom. Efektem tych działań były m.in. masowe zesłania Polaków na Syberię.
O KOBIETACH I MĘŻCZYŹNIE RAZ JESZCZE
czyli TALIA - część 2
Warszawski Teatr Capitol występuje w Tarnowie kilka razy do roku, jednak najczęściej możemy go zobaczyć w gościnnych progach Centrum Sztuki Mościce. Drugiego dnia Talii, w sobotę - sprawozdaje Katarzyna Cetera, obejrzeliśmy spektakl muzyczny – trochę wodewil, czasem musical, a nawet kabaret z akrobatyczno-cyrkowymi akcentami. Przedstawienie w wykonaniu znanych aktorów – telewizyjnych twarzy: Moniki Dryl, Katarzyny Żak, Olgi Bończyk wysportowanego Władysława Grzywny tarnowskiej publiczności podobało się tak bardzo, że nagrodzone zostało przez naszych widzów owacjami za stojąco. I to dwukrotnie.
DLACZEGO KACI SIĘ RACHUJĄ?
czyli TALIA - część 1
Tarnowska scena od zawsze próbuje podczas corocznego festiwalu komediowego pokazać swoją pracę z jak najlepszej strony. Nasze premierowe spektakle prezentowane przy tej okazji bywają lepsze, bywają gorsze – ale tak dobry, jak zaprezentowane wczoraj PORACHUNKI Z KATEM zdarzają się nam nader rzadko - pisze w swojej recenzji Katarzyna Cetera. Od pierwszych scen widać było, że Marcin Hycnar reżyseruje „u siebie”, że świetnie dogaduje się z zespołem, że jest doskonale przez aktorów rozumiany, że jego propozycje kupowane są „na pniu”. Warto się wybrać do tarnowskiego teatru – nawet po komediowym festiwalu. Może nareszcie. Dwudziestą pierwszą edycję Ogólnopolskiego Festiwalu Komedii Talia zainaugurowano wczoraj oficjalną galą o godz. 20.30 z udziałem licznych lokalnych VIP-ów z prezydentem miasta Romanem Ciepielą na czele. Zrozumiałe zainteresowanie wzbudziło szanowne jury, z udziałem niekwestionowanych gwiazd teatru i filmu - Marii Pakulnis i Wojciecha Malajkata oraz Małgorzaty Bogajewskiej i Leszka Mądzika.Pierwszego dnia w konkursowych szrankach zaprezentowaliśmy się my – gospodarze. Z niemałym sukcesem choć z lekkim niedowierzaniem (to naprawdę MY? To naprawdę NASZ Marcin Hycnar? To naprawdę NASZ spektakl?) - ale z dużą przyjemnością.
Rękopisy nie płoną
czyli o tym, jak Agata Biziuk oswoiła mesjasza
Jakowa Gołosowkera w Polsce niemal zupełnie nie znamy. Nie identyfikujemy ani osoby, ani – nad czym pozostaje ubolewać – twórczości rosyjskiego myśliciela i pisarza. Z tym większym zainteresowaniem - pisze nasza stała korespondentka teatralna Katarzyna Cetera, jechałam do Zakopanego na spektakl Agaty Biziuk DOM WIDZĄCYCH DUCHA, który otworzył sezon teatralny w zakopiańskim teatrze. Otworzył być może także drzwi naszej świadomości, a niewątpliwie zaktualizował pytania, które współczesny człowiek stawia sobie, Bogu, diabłu i światu, a pewnie i drugiemu człowiekowi. Teatr Witkacego od dawna leży z daleka od głównego teatralnego nurtu. Jego repertuar nie epatuje kontrowersyjnymi pomysłami inscenizacyjnymi, nie pamiętam, żeby ludność protestowała przeciwko jakiejkolwiek pozycji repertuarowej – czy to przed teatrem z różańcem w garści, czy też na ulicach. Nie było też żadnych medialnych „pyskówek”.
Naprzeciwko i na przekór - Piąta pocztówka z Fatimy
Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie!
Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć.
1 List św. Piotra
Okna domu, w którym mieszkaliśmy w Fatimie, wychodziły na północ - pisze w swojej najnowszej, nadsyłanej zawsze 13 każdego miesiąca pocztówce z Fatimy Tomasz A. Żak, ceniony reżyser i wzięty publicysta. Na prawo, ponad dachami pensjonatów i hoteli zobaczyłem bielejącą strzelistą wieżę bazyliki. A na lewo, zdecydowanie na lewo sterczało coś czarnego, pokracznego niczym jakiś dźwig portowy. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że to stalowy krzyż, ultra modernistyczna rzeźba, która przerażała mnie już na ilustracjach oglądanych na długo przed podróżą do Portugalii. W rzeczywistości to przedstawienie ukrzyżowanego Chrystusa jest jeszcze bardziej straszne.
76 lat temu w Pogórskiej Woli...
Był jesienny, pogodny dzien. Słonce grzało, ale na przywiędłej trawie rano błyszczała zimna rosa. Pracująca samotnie w polu kobieta z niepokojem rozglądała się za nadjeżdżającym samochodem. Mieszkanka Pogórskiej Woli miała poważny powód do niepokoju: pobliski lasek oddalony zaledwie kilkadziesiąt metrów od jej roli hitlerowcy wybrali na miejsce egzekucji skazańców z tarnowskiego wiezienia. Idąc rano w pole, zauważyła w lasku świeżo wykopany dół. Wiedziała co to oznacza – będzie egzekucja. Dół był tym razem większy... Kiedy przybyli Niemcy, zobaczyła sześć wyprowadzanych z samochodu kobiet. Ustawione dwójkami ruszyły. Odeszły śpiewając maryjną pieśń. Za chwilę rozległ się tępy terkot serii z karabinów maszynowych. Pośród zamordowanych 12 września 1941 roku kobiet, była Helena Marusarzówna - mistrzyni sportów narciarskich, kurier tatrzański, żołnierz ZWZ - Armii Krajowej. Ostatnich kilka miesięcy życia spędziła w celi śmierci tarnowskiego wiezienia. Była podhalańską góralką z krwi i kości. Oboje rodzice wywodzili się ze sławnych rodów: Jan Marusarz i Helena Tatar, córka Szymona, jednego z pierwszych członków Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Helena była piątym z kolei z sześciorga dzieci małżeństwa Jana Marusarza i Heleny, córki Szymona Tatara, jednego z pierwszych przewodników tatrzańskich. Matka słynęła z niezwykłej urody - uwiecznił ją na obrazie sam Józef Mehoffer. Miała dwóch braci i trzy siostry. Chłopcy – Stasiek, to późniejszy słynny "król nart" i Janek, od najmłodszych lat pokochali dwie deski i tą miłością zarazili, resztę rodzeństwa. - Od najmłodszych lata wykazywała duży temperament - mówiła jej siostra. - Była odważną, zaciętą dziewczyną. Na deskach zaczęła jeździć w dzieciństwie i, mimo że wtedy najpopularniejsze były konkurencje klasyczne, ona najbardziej lubiła zjazdy oraz slalomy. Odwaga Heleny Marusarzówny dorównywała jej urodzie...
140. rocznica objawień w Gietrzwałdzie
Choć cała Polska skoncentrowana jest na obchodach 300-lecia koronacji Czarnej Madonny z Jasnej Góry, jednocześnie tłumy pielgrzymów kierują się do Gietrzwałdu na Warmii - miejsca gdzie 140 lat temu Matka Boża przekazała swe orędzie po polsku. Jubileusz tych jedynych uznanych objawień maryjnych na ziemiach polskich jest ważnym elementem obecnego roku, szczególnie skoncentrowanego na Maryi - także z racji 100-lecia objawień w Fatimie. - Orędzie z Gietrzwałdu to niezwykły dialog zwykłych ludzi z Matką Bożą, rzadko spotykany w innych objawieniach - mówi abp Józef Górzyński. Obecny metropolita warmiński wyjaśnia, że wyjątkowość tych objawień polega także na tym, że poprzedzają one dokonania Soboru Watykańskiego II, szczególnie jeśli chodzi o zwrócenie uwagi na wagę i rolę życia sakramentalnego. Warto pamiętać, że Gietrzwałd jest jednym z 12 na świecie, a jedynym w Polsce miejscem objawień maryjnych uznanych przez Stolicę Apostolską za autentyczne. A objawienia te zaowocowały nie tylko odrodzeniem polskości na Warmii, ale i odrodzeniem religijności we wszystkich zaborach. Przez lata zapomniane a terraz odkrywane na nowo w myśl zasady - jak trwoga to do Boga...
Porachunki albo perły przed wieprze...
czyli nowy sezon artystyczny w teatrach utrzymywanych przez Polskę.
Także naszego tarnowskiego, noszącego imię Ludwika Solskiego, który ostatnio otrzymal dotację w wysokości 550 tyś.! (300 Minsterstwo i 250 Magistrat). Jaki będzie, zobaczymy już wkrótce 15 września kiedy odbędzie się tam wyreżyserowana przez nowego dyrektora Marcina Hycnara premiera "Porachunków z katem" Martina McDonagha, ale to opiszemy oddzielnie. A póki co, zachęcamy do lektury najnowszego felietonu znanego reżysera i wziętego publicysty Polonia Christiana - Tomasza A. Żaka pt."Pogoda dla...marksistów". Znacie? No to posłuchajcie. Lewicowa, czy - jak niektórzy mówią: lewacka formacja kulturowa ma się w Polsce bardzo dobrze. Jej reprezentanci, okupujący publiczne instytucje kultury, po chwilowym wystraszeniu się konsekwencji zmiany politycznej sprzed dwóch lat, już odetchnęli i coraz wyżej i bezczelniej podnoszą do góry czerwony sztandar. Nadchodzący sezon teatralny aż roi się od antypolskich prowokacji i deklaracji, przy których onegdajszy „Golgota Picnic” czy jeszcze ciepła „Klątwa”, to były zaledwie przystawki w indoktrynacyjnej kuchni im. Gramsciego i Spinelliego.
| |||||
| |||||
|
Malowanie słowem
Tryptyk Katyński część I
1940 – 2010 Katyń
to
dla Polaków
ziemia
święta i przeklęta
wojenna
dwie daty
dwie listy
ale
od
teraz
pamięć jedna
wtedy
bezimienny guzik
z orzełkiem
teraz
obrączka
z imieniem
prezydenta
wtedy
strzały w tył głowy
i milczący las
wokół
teraz
salwy honorowe
Zygmunt i Wawel
i pokój
także my
jakby
nie ci
sami
oby
Zapowiedzi
Tryptyk smoleński - Ryszard Smagacz
szukaj: czytelnia - wiersze
Uteatralizowana Medytacja o Pasji - Niedziela Palmowa - 20.03. Klasztor O.Redemptorystów w Tuchowie
Lekcja - 2016
Kreon - 2014
Dzięń Gniewu - 2013
Wyklęci - 2012
Ballada o Wołyniu - 2011
Inensywność szkła poza percepcją - 2010
Premiera roku!
Kurs tańca brzucha dla początkująych
Taniec orientalny i nie tylko - Layla zaprasza
Bardzo Kulturalne Poniedziałki w TKK
Agnieszka Opolska - Róża. Premiera 14 stycznia.
