Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

"Ewangelia gruzu"

Taki, nieco szokujący tytuł nosi skromny tomik wierszy oryginalnego poety w habicie, krakowskiego augustianina O. Piotra Lamprechta OSA, którego promocja odbyła się w Galerii Niebieskiej MBP przy ul. Krakowskiej w Tarnowie, w piątek 26 stycznia. „Spotkanie w tajemnicy przed Północnym wiatrem” z udziałem autora i reprezentacji tarnowsko-krakowskich poetów szybko przemieniło się w interesujący dyskurs o poezji i religii, ich wzajemnym przenikaniu się, obecności sztuki i powinności artysty w świecie współczesnym. Nie mała w tym zasługa prowadzącego to spotkanie cenionego tarnowskiego poety Maksymiliana Tchonia. „Ewangelia gruzu” - pisze we wstępie tomiku Ewa Sonnenberg, jest książeczką wieloznaczną. Tytułowe „gruzy” nie są miejscem czy sytuacją ale ciemnością, w której wiersze są jak światło.  W swej, moim zdaniem nazbyt wyrafinowanej intelektualnie prostocie, niektóre utwory Lamprechta przypominają nieco haiku. Nie ma w nich też poetyckiego malowania. Autor nie zdobi, nie deformuje, nie stosuje emocjonalnych chwytów. Wydaje się, że przede wszystkim chce być uczciwy wobec słowa do granic samowyniszczenia. «Ewangelia gruzu» – drugi tomik poety – to przede wszystkim praca w słowie, ze słowem, z zestawieniami słów i z przestrzenią między nimi”. A tę przestrzeń znakomicie wypełniają ascetyczne prace warszawskiego awangardowego twórcy Bartosza Kokosińskiego – pożerające rzeczywistość… No cóż, artyści, wbrew pozorom, bywają niekiedy jak mnisi. Nie trzeba wstępować do klasztoru by żyć jak w klasztorze. Tworzenie jest takim klasztorem, wymagającym dyscypliny, systematyczności i posłuszeństwa temu w co się wierzy i do czego się zmierza. Warto pamiętać, że Piotr Lamprecht, podobnie jak Luter jest augustianinem.… czyżby „groziła” nam kolejna, tym razem poetycka rewolucja? Poniżej prezentujemy dwa ciekawe spojrzenia na twórczość tego mnicha-poety: wywiad S. Srokowskiego i esej M. Tchona.

Czytaj więcej...

"Gombrowicz. Ja, geniusz"

To tytuł monumentalnego, dwutomowego dzieła napisanego przez Klementynę Suchanow, bardziej znaną z aktywności w warszawskim Komitecie Obrońców Demokracji, niż z osiągnięć pisarskich. Ostatnio, 8 grudnia 2017 r., cała Polska mogła zobaczyć panią Klementynę, jak wraz z innymi „obrońcami demokracji” obrzucała jajkami prezydencką limuzynę, a następnie skutą kajdankami prowadzoną do policyjnego radiowozu. Klementyna Suchanow - od lat zajmuje się badaniem życia i twórczości Witolda Gombrowicza oraz historii i literatury Ameryki Łacińskiej. Jest m.in. autorką Argentyńskich przygód Gombrowicza (2005) i Królowej Karaibów (2013). Ceniona redaktorka i tłumaczka, udanie łączy pracę akademicką z dziennikarstwem. Szkoda, że jej przyjazd do Tarnowa przeszedł prawie niezauważony. Na spotkanie poprowadzone przez świetnie przygotowanego Kamila Morydza, zorganizowane w nietypowym miejscu, bo w siedzibie lokalnego biznesu w DESK przy ul. Wałowej 16, we czwartek 25 stycznia 2018 roku, przyszło ledwie kilkanaście osób. Szkoda, bo  przecież Gombrowicz, to nie jakiś literacki chłystek tylko jeden z gigantów polskiej literatury. Otwartym pozostaje pytanie: gdzie byli tarnowscy poloniści, licealiści, studenci i seminarzyści? Może zadecydował błąd w promowaniu spotkania. A może organizatorzy obawiali się politycznej burdy... 

Czytaj więcej...

„Darz Bór" według Sypka

Zawsze, kiedy w tzw. przestrzeni publicznej pojawia się Antoni Sypek – jeden z najznamienitszych współcześnie żyjących obywateli Tarnowa, staje się to wydarzeniem. Ten wybitny historyk i pedagog, ceniony pisarz i filantrop, wielki strażnik Starego Cmentarza i niestrudzony kwestarz na rzecz tej zabytkowej nekropoli  - onegdaj, we środę 17 stycznia w Galerii Niebieskiej MBP przy ul. Krakowskiej spotkał się ze swoimi czytelnikami, prezentując swoją najnowszą książkę pt. „Dzieje Koła Łowieckiego Darz Bór w Tarnowie 1937-2017”.  Mistrz Antoni z właściwą mu gawędziarska swadą opowiedział o pracy nad  tą wyjątkową monografią  przedstawiającą historię tarnowskiego myślistwa i Koła założonego przez Bractwo Kurkowe w Tarnowie. Rzecz jest bardzo starannie edytorsko wydana, „oprawiona” dowcipnymi rysunkami o tematyce myśliwskiej, autorstwa nieżyjących już  Kazimierza (ojciec) i Stanisława (syn) Tarnowskich, niegdyś znanych hodowców i treserów psów myśliwskich oraz zapalonych myśliwych z Mościc, i co nie mniej ważne, zilustrowana  wieloma unikalnymi  fotografiami z dziejów tarnowskiego Koła. Całość jest, jak zwykle u tego autora, smakowita i już na starcie zapowiada się na wydawniczy hit roku w dziale tarnovianów.  I uwaga – książkę można  kupić tylko w księgarni „Pan Tadeusz” przy ul. Krakowskiej 48 (w pobliżu dworców PKS i PKS). To bibliofilski, także z racji niskiego nakładu, rarytas - więc nie zwlekajcie!

Czytaj więcej...

155 lat temu wybuchło Powstanie Styczniowe

Powstanie Styczniowe, największy w XIX wieku polski zryw narodowy, rozpoczęło się 21 stycznia 1863 roku ogłoszeniem się przez Centralny Komitet Narodowy Tymczasowym Rządem Narodowym. Pochłonęło ono kilkadziesiąt tysięcy ofiar i w ogromnym stopniu wpłynęło na dążenia niepodległościowe następnych pokoleń. Jak oceniają historycy, podczas powstania stoczono ponad 1200 bitew, a w siłach polskich uczestniczyło w sumie ok. 200 tys. osób. (...) Pod koniec 1863 r. łączny stan wojsk rosyjskich wynosił ponad 400 tys. żołnierzy, 170 tys. w Królestwie Polskim, na Litwie 145 tys., a na Ukrainie - 90 tys. Rząd Narodowy miał w polu jednocześnie nie więcej niż 10 tys. partyzantów. Z tego sześć tysięcy powstańców zaatakowało rosyjskie garnizony w Królestwie Polskim. Powstanie rozszerzyło się poza terytorium Królestwa na obszar Litwy i Ukrainy. Stąd na pieczęci Rządu Tymczasowego umieszczone zostały: Orzeł w koronie, św. Michał Archanioł (patron Rusi) oraz Pogoń(symbol Litwy).  W powstańczym zrywie wzięło także udział ponad 600 ochotników z Tarnowa, który  liczył wówczas 16 tyś. mieszkańców. Tutaj działał słynny Komitet Niewiast Polskich i Ława Obwodowa dowództwa konspiracyjnego.  O Tarnowie głośno było również z racji bulwersującego romansu gen. M. Langiewicza z A. Pustowójtówną, która w męskim przebraniu dostała się do jego oddziału. To kolejne, pomimo początkowych zwycięstw, przegrane powstanie. To kolejna zapomniana (celowo przemilczana?), również w Tarnowie, rocznica… . O Powstaniu przypomina jeno usypany w 1891 r. kopiec powstańczy z mosiężnymi imionami poległych bohaterów w V kwaterze Starego Cmentarza. Gloria victis!

Czytaj więcej...

"Połączenie odebrane"

Taki tytuł nosi najnowsza książka niezwykłego księdza, na spotkanie z którym przychodzą tłumy. Nie inaczej było i w czwartkowy wieczór 18 stycznia w Sali Lustrzanej w Tarnowie, gdy zjawił się tam sędziwy Adam Boniecki. Wybitny intelektualista i charyzmatyczny kapłan. Dla jednych autorytet i moralny idol, dla drugich synonim relatywizmu moralnego modernista w sutannie. Co zrobić z wykluczonymi? Czym jest kościelny feminizm? Czy spowiedź może być terapią? Dlaczego tak wielu katolików ma kłopot z Papieżem Franciszkiem? To tylko niektóre tematy poruszane w książce ks. Adama Bonieckiego „Połączenie odebrane”. Publikacja jest wyborem najistotniejszych, ponadczasowych tekstów ks. Bonieckiego ostatnich lat publikowanych na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Spotkanie prowadzone przez red. Marcina Pulita zainicjowało działalność tarnowskiego Klubu Tygodnika Powszechnego, gromadzącego wcale nie malejące grono czytelników „Tygodnika Powszechnego”, którzy w linii tego niegdyś czołowego pisma katolickich intelektualistów, a obecnie raczej już tylko społeczno-kulturalnego nadal znajdują inspirację do przemyśleń dotyczących m.in. swojej, wolnej od bieżącej polityki, obecności w kościele katolickim. Dla nich, i większości obecnych w Sali Lustrzanej, Kościół Rydzyka, Michalika, Głódzia, Meringa jest wrogiem śmiertelnym. W odróżnieniu od jego wyznawców, o których mówi się, że jest idealnym Kościołem dla ludzi, którzy utracili wiarę. To dla nich ksiądz Boniecki jest wrogiem śmiertelnym, utożsamiając się z modną ostatnio tezą, że kościoły pustoszeją nie dlatego, bo ludzie przestają wierzyć w Boga, ale dlatego, że przestają wierzyć kościołowi, głównie temu hierarchicznemu.

Czytaj więcej...

Wyzwolenie - Zniewolenie

73 lat temu, w mroźny styczniowy poranek, 18 stycznia 1945 r. we środę, na ulicach Tarnowa pojawił się pierwszy patrol radziecki z 304 dywizji piechoty, 108  Korpusu Armii Czerwonej. Tarnów doczekał się wyzwolenia spod krwawej, hitlerowskiej okupacji. Co wcale nie oznaczało, że przyszła wtedy wolność… . Tarnów wchodził w nowy okres swojej historii, związanej z czasami Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Jednak, w powszechnej opinii, prawdziwe wyzwolenie miasta nastąpiło dopiero 44 lata później, podczas przewrotu ustrojowego 1989 roku. Do tego czasu mieliśmy żyć pod nową okupacją.

Czytaj więcej...

Stulecie tarnowskiej rezolucji niepodległościowej

„Niepodległe, suwerenne państwo polskie wyjdzie z zapasów wojny światowej”

17 stycznia 1918 roku Rada Miejska Tarnowa jako „reprezentacya jednego z większych miast polskich” jednomyślnie podjęła pionierską rezolucję, w której domagała się m.in. powstania niepodległego państwa polskiego w granicach przedrozbiorowych, powiększonych o Śląsk Cieszyński. To kolejny dowód na to, że tarnowianie przed stu laty znaleźli się w ścisłej niepodległościowej awangardzie. Starania te doprowadziły - w nocy z 30 na 31 X 1918 r. - do zrzucenia zaborczego jarzma przez Tarnów, jako pierwszego miasta na ziemiach polskich.

Czytaj więcej...

Zapomniana mozaika

Ostatnio głośno się zrobiło wokół tarnowskiego teatru, i to nie z powodów artystycznych a raczej architektonicznych. Dokładnie chodzi o oryginalną mozaikę ceramiczną zdobiącą ongiś fronton budynku teatru, ten z poprzedniej, przed remontowej epoki, kiedy to sceną przy ulicy Mickiewicza zawiadywał (1972 – 1988) charyzmatyczny dyrektor Ryszard Smożewski. To on, tuż po swoim przyjściu do Tarnowa w roku 1972 zainicjował pierwszy kapitalny remont całego teatru, łącznie z elewacją, którą ozdobiły dwie monumentalne mozaiki - zaprojektowane  i wykonane w słynnej wówczas w kraju i zagranicą spółdzielni ceramicznej "Kamionka" w Łysej Górze k/Brzeska. To było ponad 40 lat temu. Zmieniali się dyrektorzy teatru i prezesi "Kamionki", aż w końcu ta ostatnia upadła, a teatr przechodził kolejne remonty. Przed ostatnią przebudową, unikalną mozaikę zdemontowano i złożono w magazynie Pałacu Młodzieży. A ponieważ tam też jej nie chcą więc powstał problem, co z tym niewątpliwym, nawet jeśli niekompletnym (na szczęście są zdjęcia), dziełem sztuki zrobić. Ostatnio na antenie Radia Kraków z ciekawym pomysłem wystąpiła dyrektor BWA Ewa Łączyńska-Widz aliści w miejskiej kasie brak środków na jego realizację. Wobec tego może by zorganizować publiczną kwestę, co sądząc po rekordowej zbiórce tarnowskich fanów WOŚP mogłoby się udać. A gdyby tak pomyśleć o jej ponownym wyeksponowaniu w odbudowywanym właśnie Amfiteatrze przy ul. Kopernika?

Czytaj więcej...

Krajobrazy spod powiek

Jakie krajobrazy spod powiek przeniosła na płótna malarka? Wiele z nich można odnaleźć  we własnym świecie "spod powiek”. Aby się o tym przekonać warto zajrzeć do prestiżowej Galerii Sztuki "Hortar" w Tarnowie przy ul. Legionów, gdzie we czwartek 11 stycznia otwarto wystawę prac Marii Bereźnickiej-Przyłęckiej. To pierwsza ekspozycja w tym roku w tej jedynej stałej, prywatnej galerii w Tarnowie, z powodzeniem od lat prowadzonej przez znaną rodzinę mecenasów kultury i przedsiębiorców państwa Kopczyńskich. Jest to pierwsza wystawa tej artystki w Tarnowie, a także pierwsza ekspozycja jej prac w kraju, które wcześniej wystawiane były we Francji.  W Tarnowie towarzyszyli jej członkowie rodziny Bereźnickich, o czym wspomniała nie kryjąc wzruszenia. Otwierając ten wyjątkowy wernisaż, gospodyni "Hortaru" Teresa Kopczyńska, niegdyś ceniona pedagog i polonistka, złożyła licznym gościom i przyjaciołom obecnym na wernisażu życzenia noworoczne, przypominając, że najważniejsze jest dobro, jakim możemy dzielić się z bliźnimi i empatia dla otaczającego nas świata. Nawiązała także do niedawno obchodzonego jubileuszu 15 lecia galerii, miejsca absolutnie wyjątkowego na kulturalnej mapie miasta.

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.