Pegazem po Tarnowie - 610
Fortelem w Księcia Pana
czyli jak odzyskać coś co nie było nasze...
Zamek tarnowski przez wieki był rezydencją właścicieli Tarnowa - symbolem i dumą miasta, które powstało u jego stóp. W tym roku mija 690 lat od rozpoczęcia wznoszenia tej potężnej budowli. W tym roku mija dokładnie 80 lat od deklaracji księcia Romana Sanguszki o przekazaniu miastu ruin zamku wraz z 17 hektarami na Górze Św. Marcina z pragnieniem i zastrzeżeniem, by utworzyć tam „Park Niepodległości Miasta Tarnowa im. Romana Księcia Sanguszki powstańca z 1831 roku i Sybiraka”. W jej sformalizowaniu przeszkodził wybuch II wojny światowej. Książę nie zdążył prawnie uregulować darowizny i do dziś trwa spór o zamkowe wzgórze, a ruiny nikną w oczach. Wkrótce obchodzić będziemy też setną rocznicę odzyskania niepodległości. To idealny moment, aby wreszcie zakończyć ten bezsensowny spór i dokończyć dzieła, które wówczas zostało zapoczątkowane - przekonuje radnyJacek Łabno. Jak mówi pomysłodawca nowego otwarcia w relacjach magistratu z brazylijskimi potomkami księcia Romana Sanguszki, teraz trzeba się umówić i zapoznać księcia Pawła Sanguszkę z projektem uchwały. – Jeżeli Rada Miejska przystępuje do pewnego rodzaju zamierzeń i marzeń jego dziadka, to mam nadzieję ucieszy to księcia Pawła i zmieni to relacje tak bardzo niedobre z miastem. W parku byłyby też akcenty z historii rodu jego rodziny. Chcemy, by książę to ocenił i myślę, że to przełamie lody. Po ludzku powinien zapomnieć, ale to wymaga też współpracy z księciem. Nasz krok jest zapoczątkowaniem innego spojrzenia na ten konflikt i mam nadzieję, że ten rok wreszcie zaowocuje odzyskaniem wzgórza – mówi radny.
Póki co, miasto od 10 lat próbuje na drodze sądowej odzyskać wzgórze zamkowe na podstawie reformy rolnej z 1944 roku oraz dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Jedna z poprawek do projektu tegorocznego budżetu Tarnowa zakłada zaciągnięcie przez miasto miliona złotych kredytu na przeprowadzenie prac konserwacyjnych na Górze św. Marcina. Jej autor - Jacek Łabno, liczy na przełom w ciągnącym się od dekady sporze o prawo do zamkowego wzgórza. Zaciągnięcie kredytu na rzecz przyszłych prac na Górze św. Marcina uzależnione będzie od tego, czy książę Paweł Sanguszko - spadkobierca rodu, zrzeknie się zamkowego wzgórza na rzecz miasta. - Do tej pory z Tarnowa wysyłane były do niego niemal wyłącznie negatywne sygnały w tej sprawie. Magistrat założył mu sprawę w sądzie, chciano mu nawet odebrać honorowe obywatelstwo. To była zła droga - twierdzi Łabno. I namawia, by rada miejska, Fundacja Hetmana Jana Tarnowskiego i Stowarzyszenie Zamek Tarnowski czym prędzej wysłały list z propozycją kompromisu. - Jeżeli książę zobaczy, że miastu zależy na tym, aby zadbać o to ważne miejsce, to zmieni stanowisko i przekaże tę działkę Tarnowowi. Za milion złotych można byłoby utworzyć zręby parku Niepodległości, który upamiętniać będzie również jego przodków - dodaje. Jak na razie na ten cel udało się zabezpieczyć w budżecie kwotę... 100 tyś. zł.
Ps.Ps.Przypomnijmy że aktualna jest wciąż oferta księcia Pawła o odsprzedaniu terenu miastu za milion zł, czyli jedną trzecią jego wartości. - Nie możemy tego odkupić, bo stoimy na stanowisku, że teren ten miastu się należy. To byłoby nielogiczne i wbrew prawu - tłumaczą magistraccy urzędnicy.
O tym i owym 229
Dekalog Polaka
"...Jam jest Polska, Ojczyzna twoja, ziemia Ojców, z ktorej wzrosłeś.
Wszystko, czymś jest,
po Bogu mnie zawdzięczasz.
1. Nie będziesz miał ukochania
ziemskiego nade mnie.
2. Nie będziesz wzywał imienia Polski
dla własnej chwały,
kariery albo nagrody.
3. Pamiętaj, abyś Polsce oddał bez wahania
majątek, szczęście osobiste i życie.
4. Czcij Polskę, Ojczyznę twoją,
jak matkę rodzoną.
5. Z wrogami Polski walcz wytrwale
do ostatniego tchu, do ostatniej kropli
krwi w żyłach twoich.
6. Walcz z własnym wygodnictwem i tchórzostwem.
Pamiętaj, że tchórz nie może być Polakiem.
7. Bądź bez litości dla zdrajców
imienia polskiego.
8. Zawsze i wszędzie śmiało stwierdzaj,
że jesteś Polakiem.
9. Nie dopuść, by wątpiono w Polskę.
10. Nie pozwól, by ubliżano Polsce,
poniżając Jej wielkość i Jej zasługi,
Jej dorobek i Majestat.
Będziesz miłował Polskę
pierwszą po Bogu miłością.
Bedziesz Ją miłował więcej
niż siebie samego".
Zofia Kossak-Szczucka
Pitavale - 113
wg. Jerzego Reutera
Miłość w teatrze
To nie tylko sceniczne dramaty, pisane przez wielkich dramaturgów, to także zwykła proza życia, schowana gdzieś głęboko za tajemniczymi kulisami, w garderobach, pracowniach i emocjach, jakże ważnych dla każdego artysty. To raczej zrozumiałe, że życie na scenie musi przenosić się gdzieś głębiej i odciskać swoje piętno na dniu codziennym uczestników tego niecodziennego dell`arte. Pan elektryk z tarnowskiego teatru był młodym i bardzo przystojnym mężczyzną, a mało tego, był nad wyraz ambitny i rządny wejścia na scenę w jakiejś wyrazistej pozie, by zaimponować wszystkim. Jednak pozostałoby to w sferze nocnych marzeń, gdyby do naszego teatru nie została zatrudniona młoda, tuż po studiach, piękna aktorka. A byla tak powabna, że skupiała na sobie gorący wzrok wszystkich mężczyzn i zadrosne spojrzenia kobiet. Elektryk – tak go nazwiemy, by nie urągać jego pamięci – zakochał się od pierwszego wejrzenia, co było zawsze widoczne na oświetlanej przez niego scenie i rozpoczął powolne eksponowanie przed wybranką swoich wdzięków.
List do redakcji
Strzał w kolano
My, Polacy i katolicy, daliśmy się zepchnąć do narożnika, a tryumfy święci kultura lewacka, oparta często na bluźnierstwie, profanacji, agresji wobec Boga i społeczeństwa, które się do niego przyznaje. To już nie jest - użyję cytatu - "odważne stawianie bolesnych pytań", tylko jawna, prostacka agresja wobec chrześcijan, a my nie umiemy się temu przeciwstawić. Ale jak mamy to robić, skoro w tę kulturę antychrześcijańską pompuje się wielkie pieniądze, że wspomnę tylko "słynną" Klątwę w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a ta, która odnosi się z szacunkiem do Boga, jest uprawiana przez jakichś niedobitków, uparciuchów, stracenców (najlepszym przykładem jest tarnowski TEATR NIE TERAZ) , którzy robią to za darmo albo za półdarmo. Jak mamy konkurować? Trzeba pokory i determinacji, żeby wierzyć, że taka praca ma sens. W dodatku Kościół, który powinien być promotorem takiej kutury, na poziomie instytucjonalnym najczęściej zainteresowany jest bardzo tradycjonalnymi formami sztuki kościelnej. Główne wspiera festiwale chóralne, organowe, zespoły pieśni i tańca, a czasem nawet orkiestry strażackie... Promując głównie taką ludową kulturę przyznaje się do tego, że Ewangelia nie do końca może być inspiracją dla współczesnych artystów. To jest strzał w kolano! Poza tym, w wielu miejscach pokutuje myślenie, że kultura chrześcijańska powinna być za" Bóg zapłać". Ale jeżeli coś ma być naprawdę dobre, to nie może być robione "po godzinach". To musi być zrobione w pracy! A tę trzeba godziwie opłacić, bowiem twórca powinien poświęcić na komponowanie, malowanie, śpiewanie, czy robienie teatru - cały swój czas, wszystkie zdolności, warsztat. Sztuka chrześcijańska to wielki oręż ewangelizacyjny. Szkoda, że wciąż tli się jeno w katakumbach... A w kościołach króluje jarmarczna tandeta i bezguście, co widać choćby w wielkanocnych dekoracjach, pasjach i innych celebracjach.
Korzystałem z wywiadu Kuby Kornackiego - aktora, reżysera i lidera zespołu KANAAN dla Gościa Niedzielnego Nr 12 z 25.03.2018.
Źródło - gość.pl
GALICJANER SZTETL
22 Dni Pamięci Żydów Galicyjskich
Tradycyjnie, jak co roku, Muzeum Okręgowe w Tarnowie oraz Komitet Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej w Tarnowie zorganizowały kolejną edycję „Galicjaner Sztetl” Dni Pamięci Żydów Galicyjskich, cyklu wydarzeń upamiętniających dawnych mieszkańców i współtwórców kulturalnego, politycznego i społecznego oblicza dzisiejszej Małopolski. To kolejna, już dwudziesta druga próba przypomnienia, jak było w sztetl Torne - miasteczku Tarnów, w którym przed wojną połowę mieszkańców stanowili Żydzi. Podobnie było w Bobowej i Żabnie, Dąbrowie Tarnowskiej i Szczucinie. Rytm życia zamieszkującej tam społeczności żydowskiej wyznaczały kolejne święta paschy, radosne purim czy pełne powagi i żalu za grzechy jom kipur. Właśnie tamten fascynujący świat, którego już nie ma, tamtą zniszczoną przez holocaust kulturę i sztukę, wskrzeszają Dni Pamięci Żydów Galicyjskich. Tę niezwykłą sentymentalno – romantyczno – patriotyczną podróż w czasie i przestrzeni, sakralizuje wspólna modlitwa i historyczna refleksja pod pomnikiem w lesie Buczyna w Zbylitowskiej Górze, w miejscu kaźni blisko 10 tys. tarnowskich Żydów, rozstrzelanych w czerwcu 1942 roku podczas likwidacji tarnowskiego getta, gdzie mieszkało ich ponad 40 tys. Pierwsze rozstrzelania w Buczynie miały miejsce już w grudniu 1939 roku. Zostali wtedy zamordowani oskarżeni o posiadanie broni mieszkańcy ziemi dąbrowskiej. Przez cały okres okupacji do Buczyny przywożono mniejsze lub większe grupy Polaków i Żydów zarówno mieszkańców przedwojennego Tarnowa jak i przywożonych do getta z innych rejonów Generalnej Guberni. We wrześniu 1943 roku zakończył się, trwający trzynaście miesięcy, tarnowski Holocaust, który w zasadzie domknął żydowską historię Tarnowa. Tegoroczna edycja tej unikalnej lekcji historii rozpoczęła się we czwartek 14 czerwca i potrwa do soboty 24. Tradycyjnie wypełnią ją m.in. wieczorne koncerty pod Bimą, wernisaż wystawy znanego tarnowskiego fotografika Dariusza Kobylańskiego, projekcja filmowa w kinie „Marzenie” i zwiedzanie z przewodnikiem cmentarza żydowskiego w Tarnowie. Artystycznie tegoroczne Dni Pamięci Żydów Galicyjskich zainaugurował koncert zespołu Ta Shma Orchestra z Nowego Jorku, a zakończy koncert Orkiestry Klezmerskiej Teatru Sejneńskiego. Po raz pierwszy też „Galicjaner Sztetl 2018" ma swoje oficjalne biuro festiwalowe, które mieści się w otwartej nie dawno przy ul. Wałowej Kosher Caffe.
Cześć i chwała
czyli świętowanie po tarnowsku
Wprawdzie kolejna, 78. rocznica wyruszenia z Tarnowa pierwszego transportu polskich więźniów politycznych do KL Auschwitz przypada jutro 14 czerwca ale w naszym galicyjskim miasteczku postanowiono obchodzić ją dzień wcześniej czyli dzisiaj 13. I dosyć marnym uzasadnieniem takiej zmiany wydaje się być zaplanowana na jutro uroczysta inauguracja pięciodniowej celebry Dni Pamięci Żydów Galicyjskich „Galicjaner Sztetl”. Uroczystości zaplanowano na godz. 10 przy Pomniku I Transportu do KL Auschwitz zlokalizowanym na placu Więźniów KL Auschwitz, między ulicami Bóżnic i Dębową, znajdującego się przed mykwą na terenie byłej dzielnicy żydowskiej oraz getta utworzonego przez Niemców podczas II wojny światowej. Wygłoszono okolicznościowe przemówienia: prezydenta Tarnowa Romana Ciepieli i prezesa Tarnowskiego Oddziału Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem Pamięć o KL Auschwitz-Birkenau Ryszarda Lisa. Tradycyjnie też złożono wieńce i zapalono znicze. Poza oficjalnymi delegacjami było trochę młodzieży i gapiów. Było sztampowo i nudnie. A oto podstawowe fakty: rankiem 14 czerwca 1940 roku hitlerowcy przewieźli 728 więźniów z Tarnowa na rampę kolejową przy ul. Warsztatowej (obozową gehennę przeżyło 239). Stamtąd ruszył I transport do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Tak rozpoczął się jeden z najtragiczniejszych okresów w historii Polski. Przez trzy kolejne lata, o czym mało kto wie, takich pociągów – transportów wyekspediowano z Tarnowa co najmniej pięćdziesiąt. Z Tarnowa wyruszył też pierwszy transport kobiet do Auschwitz. Dzień 14 czerwca, decyzją Sejmu RP, jest Narodowym Dniem Pamięci o Ofiarach Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady. Aliści jutro, we czwartek 14 czerwca, władze Tarnowa będą zajęte czymś innym...
Przyjechałem tutaj...
aby się napatrzeć, a raczej komu przypatrzeć… nie tylko oczami ciała, ale przede wszystkim wzrokiem serca i wiary… Nie macie pojęcia, jak ja zawsze lubiłem jeździć do Tarnowa…
Takie słowa wypowiedział pamiętnego 10 czerwca 1987 roku Pierwszy Papież z Rodu Polaków, Święty Jan Paweł II na fundamentach budowanego kościoła pw. bł. Karoliny Kózki na popularnych tarnowskich Falklandach. Właśnie mija 31. rocznica dwudniowego pobytu św. Jana Pawła II w Tarnowie i beatyfikacji bł. Karoliny Kózkówny. To historyczne wydarzenie miało miejsce w ramach III pielgrzymki Papieża Polaka do Ojczyzny, a pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do diecezji tarnowskiej. To było jedno z największych zgromadzeń w historii tego wielkiego pontyfikatu. W 1987 roku na spotkanie z Janem Pawłem II przybyło do Tarnowa około dwóch milionów ludzi. Z całej Polski i z zagranicy, w tym wielu rolników. Papież podczas uroczystej mszy św. beatyfikował Karolinę Kózkównę z Wał Rudy, która zginęła w obronie czystości, a na końcu tej wyjątkowej celebry podniósł do godności arcybiskupiej ówczesnego ordynariusza diecezji tarnowskiej, biskupa Jerzego Ablewicza. Dzisiaj, 10 czerwca 2018 roku parafia bł. Karoliny świętuje nie tylko 31 rocznicę pobytu papieża Jana Pawła II ale także 25–lecie swojego istnienia oraz przeżywa konsekrację, tego bodaj największego kościoła w diecezji tarnowskiej połączoną z uroczystym nadaniem mu drugiego patrona w osobie Jana Pawła II. Otwartym pozostaje pytanie, dlaczego dzieje się to dopiero teraz...
Fotografia i malarstwo
Te dwie pokrewne dziedziny sztuki były znaczącą dominantą artystyczną kończącego się tygodnia w Tarnowie. I tak we środę 6 czerwca Tarnowskie Centrum Kultury, Muzeum Okręgowe w Tarnowie i Komitet Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej zaprosiły na wystawę fotografii Agnieszki Traczewskiej „Powroty” do Galerii TCK, inaugurując (chociaż to jeno jedna z imprez towarzyszących) tegoroczne obchody Dni Pamięci Żydów Galicyjskich Galicjaner Sztetl. Wernisaż i spotkanie z autorką poprowadził bardzo kompetentny w tej dziedzinie Adam Bartosz. Autorka w serii znakomitych fotografii ukazuje niezwykłe wędrówki Żydów, podczas których chasydzi z całego świata przybywają do Polski na groby cadyków w rocznice ich śmierci („jorzeit”). Wierzą, że w ten szczególny dzień dusza cadyka zstępuje na ziemię, a jego wstawiennictwo u Boga może zapewnić im błogosławieństwo. Fotografie Traczewskiej, która wbrew zwyczajowi została dopuszczona do świata zwykle niedostępnego obcym, mają nie tyle walor historyczny, ile przede wszystkim są intymnym portretem ludzi przeżywających tajemnicę wiary... Zaś następnego dnia, we czwartek 7 czerwca w Galerii "Hortar" przy ul. Legionów miał miejsce wernisaż malarstwa nestorki krakowskich twórców, 92-letniej Teresy Wallis-Joniak. Artystka uprawia malarstwo pejzażowe i rodzajowe, należące do nurtu Koloryzmu. Ulubiony motyw na obrazach Teresy Wallis-Joniak to przyjazna człowiekowi drobna architektura, harmonijnie wtopiona w równie mu przyjazną zieleń drzew i krzewów, przeplataną barwami owoców i kwiatów. Wystawa jej prac to piękne zwieńczenie tegorocznego sezonu wystawienniczego, nie tylko w Galerii HORTAR.
Życie za życie
Agata Mróz-Olszewska zmarła w wieku 26 lat, dokładnie 10 lat temu...
"Bądź szczęśliwy - powiedziała przed śmiercią swojemu mężowi, nie żałuję swojej decyzji. Gdybym miała jeszcze raz wybierać: życie moje lub dziecka, wybrałabym tak samo. Jestem szczęśliwa, odchodzę spełniona."
4 czerwca 2008 r. to jedna z najczarniejszych dat w polskiej siatkówce. Tego dnia dziewięcioletnią walkę z chorobą przegrała Agata Mróz - wielka zawodniczka, wspaniały człowiek. Agata Danuta Mróz-Olszewska (ur. 7 kwietnia 1982 w Dąbrowie Tarnowskiej, zm. 4 czerwca 2008 we Wrocławiu) – wybitna polska siatkarka, 138-krotna reprezentantka Polski w latach 2003-2006, zdobywczyni złotych medali na Mistrzostwach Europy w piłce siatkowej kobiet w 2003 i 2005. Była kapitanem słynnych "Złotek" legendarnego trenera Andrzeja Niemczyka".Pomimo, że urodziła się w Dąbrowie Tarnowskiej, jednak dzieciństwo i młodość spędziła w Tarnowie, gdzie rozpoczęła trenowanie siatkówki. Z chorobą walczyła od siedemnastego roku życia. - Wiem, że muszę to wszystko wytrzymać. Innego wyjścia nie mam. Dla mojej córki i męża muszę być zdrowa – mówiła Agata Mróz-Olszewska. To był jej ostatni wywiad, dla "Super Expressu", udzielony w klinice we Wrocławiu 30 maja 2008 roku, osiem dni po zabiegu przeszczepu szpiku kostnego. Siatkarka zmarła w wyniku infekcji 4 czerwca. – Zabrakło nam kilku dni – przyznał jeden z zajmujących się nią lekarzy. Ostatnim miesiącom życia Agaty Mróz przyglądała się cała Polska – trzymaliśmy kciuki, by wygrała z białaczką, wzruszaliśmy się jej heroiczną walką o życie nienarodzonej córki. Gdy odeszła, wszystkim nam pękło serce… Jej heroiczna postawa sprawiła, że na zawsze pozostanie symbolem tego, co w sporcie i w życiu najpiękniejsze. Liczyła, że kiedyś wróci… Cztery lata od jej śmierci (ceremonie: ślubna i pogrzebowa odbywały się w tym samym kościele księży Filipinów w Tarnowie - zaledwie w odstępie jednego roku!), jej poruszająca historia trafiła do kina. Pomimo upływu lat, Agata nadal żyje w sercach i ludzkiej pamięci. Patronuje wielu szkołom i halom sportowym, zawodom i memoriałom, ma nawet swoją ulicę... To krzepiące, szczególnie dzisiaj kiedy tak bardzo brak prawdziwych autorytetów, wzorów i idoli dla młodzieży. Dobrze byłoby aby pamiętano o niej także w jej rodzinnym Tarnowie...
Muzycznie i patriotycznie w Kąśnej Dolnej
„Wygrał Polskę na fortepianie”
Takim napisem opatrzono bardzo udany pomnik - ławeczkę mistrza Ignacego Jana Paderewskiego dłuta znanej tarnowskiej artystki Ewy Fleszar, który 3 maja odsłonięto na Rynku w Ciężkowicach. Aliści obchody 100-lecia odzyskania przez Polskę Niepodległości, do której walnie przyczynił się sławny właściciel dworku w Kąśnej Dolnej, to również monumentalny mural z wizerunkiem tego światowej klasy pianisty i kompozytora, wielkiego męża stanu i patrioty, zaprezentowany 30 maja na frontowej ścianie budynku Zespołu Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Ciężkowicachj, stworzony przez Ryszarda Paprockiego oraz nadanie tego samego dnia nazwy "Mostu Niepodległości" fragmentowi drogi prowadzącej do Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej. Całości imprez poświęconych rocznicy niepodległości i osobie I. J. Paderewskiego dopełnił grawer logotypu Centrum Paderewskiego na kąśnieńskiej Stodole - Sali Koncertowej autorstwa innego znakomitego artysty z Tarnowa Piotra Barszczowskiego, którego wspierał Maciej Słowik. To piękne zwieńczenie dotychczasowej działalności artystycznej prof. Barszczowskiego (PWSZ), którego to 500. projekt z dziedziny grafiki użytkowej. Do tej pory matecznik tarnowskich melomanów w Kąśnej Dolnej kojarzył się jeno z muzyką, od teraz to ważny znak na patriotycznej mapie regionu. W ten sposób Gmina Ciężkowice i Powiat Tarnowski wpisują się w oryginalny projekt "Paderewski dla Niepodległej. Niepodległa dla Paderewskiego".
JESTEŚMY NAPEŁNIENI DUCHEM ŚWIĘTYM
To hasło tegorocznej procesji Bożego Ciała w pierwszej i najważniejszej parafii diecezji tarnowskiej, jaką z Placu Katedralnego poprowadził uliczkami starego miasta biskup tarnowski Andrzej Jeż. Wcześniej sprawował z udziałem biskupów pomocniczych i licznego duchowieństwa uroczystą liturgię Mszy Św., w której uczestniczyły tłumy tarnowian. – Procesja Bożego Ciała to nie widowisko, nie manifestacja, a ręka Kościoła z Chlebem na dłoni, wyciągnięta do wszystkich – mówił w wygłoszonej homilii – Oddzielenie życia codziennego od Eucharystii jest największym błędem w życiu chrześcijańskim – tłumaczył pasterz tarnowskiego kościoła. – Eucharystia celebrowana w duchu miłości jest lekarstwem na mentalność podziałów, dominacji. Na niezgodę, egoizm, nienawiść, niezdrową rywalizację, zamknięcie w sobie, na postawę materializmu praktycznego. Przy pięknej, słonecznej pogodzie w Eucharystii Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. uczestniczyli przedstawiciele parlamentu, samorządu, Bractwa Kurkowego, rzemieślników, ruchów i stowarzyszeń katolickich. Były też władze wyższych uczelni, chór i orkiestra, licznie w procesji szły siostry zakonne oraz alumni, były dzieci pierwszokomunijne i maluchy sypiące kwiatki oraz dzwoniące. Za Najświętszym Sakramentem podążały tłumy mieszkańców Tarnowa z prezydentem miasta na czele. Po raz kolejny tarnowianie dali wymowne świadectwo swojej przynależności do Kościoła, tradycyjnego zwornika wartości: Bóg - Honor - Ojczyzna. Dla których judeo chrześcijańskie korzenie są podstawą narodowego bytu Polaków, ich tożsamości i obecności w Europie.
Jestem Polakiem, jestem katolikiem... jestem winny.
Dzisiejsze szambo, które wylewa się na deski teatrów, podobne do tego "produkowanego" przez Marka Ciesielczyka na łamach jego "periodyku" Zjednoczeni dla Tarnowa, robione jest po to by zniszczyć w nas jakikolwiek odruch patriotyczny i by wmówić nam że to my jesteśmy winni wszystkich nieszczęść, łącznie z II Wojną Światową. Ale gdy popatrzymy, przez kogo są nasze teatry zawiadywane (finansowane) i obsadzane, staje się jasne czego się można po nich spodziewać... Podczs gdy nawet pobieżne sprawdzenie tego co było wystawiane w teatrach w czasach PRL i teatrze telewizji, prowadzi do konstatacji, że były to głównie dzieła historycznie polskice, często patriotycznie zmotywowanych literatów, dramaturgów i reżyserów, wysokiej próby klasyka etc. Tymczasem dzisiejszy teatr to głównie postmodernistyczne gnojowisko jakiego pełno było w tamtych latach na tzw. Zachodzie a do nas właśnie dzięki cenzurze PRL nie docierało. Teraz dzieje się dokładnie odwrotnie. Poziom kultury polskiej a w szczególności ludowej od małych wiosek po miasta w latach PRL to Himalaje w porównaniu z tym co jest dzisiaj. Pod względem kultury III RP jest dnem totalnym, synonimem deprawacji i dewiacji oraz świadomej manipulacji. Jedno jest pewne – pisze na łamach Polonia Christinan Tomasz A. Żak - twórca TNT, znany reżyser i publicysta, do Polski wróciła cenzura i to w swej najbardziej wulgarnej bolszewickiej postaci. Artystów jeszcze się nie eksterminuje, choć totalne wykluczenie, któremu podlegamy wierząc w Boga i honorując biało-czerwone barwy, bywa niejednokrotnie gorsze.
Matka, mamusia, mateńka…
Ona mi pierwsza pokazała księżyc
i pierwszy śnieg na świerkach,
i pierwszy deszcz.
Byłem wtedy mały jak muszelka,
A czarna suknia matki szumiała jak Morze Czarne.
(Konstanty Ildefons Gałczyński)
Tak o swojej mamie pisał przed laty Konstanty Ildefons Gałczyński. Obchodzony co roku 26 maja Dzień Matki to wyraz szacunku dla wszystkich matek. W tym dniu są one zwykle obdarowywane laurkami, kwiatami oraz różnego rodzaju prezentami. To święto ma na celu okazanie matkom szacunku, miłości, podziękowania za trud włożony w wychowanie. Postać matki kojarzy się z beztroskim dzieciństwem, jest symbolem miłości, bezpieczeństwa, domu. Bycie matką najczęściej łączy się z jednoczesnym przeżywaniem radości i doświadczaniem cierpień, troskami, wielkimi nadziejami związanymi z dziećmi, ale też niepokojami o ich los. Macierzyństwo to wielkie powołanie i wyzwanie, któremu coraz trudniej przychodzi sprostać współczesnym kobietom... . A jaką Ty jesteś matką? Jak czcisz swoją matkę?
Archiwum
| |||||
| |||||
|
Malowanie słowem
Tryptyk Katyński część I
1940 – 2010 Katyń
to
dla Polaków
ziemia
święta i przeklęta
wojenna
dwie daty
dwie listy
ale
od
teraz
pamięć jedna
wtedy
bezimienny guzik
z orzełkiem
teraz
obrączka
z imieniem
prezydenta
wtedy
strzały w tył głowy
i milczący las
wokół
teraz
salwy honorowe
Zygmunt i Wawel
i pokój
także my
jakby
nie ci
sami
oby
Zapowiedzi
Nie umiem być srebrnym aniołem ni gorejącym krzakiem.
Tyle Zmartwychwstań już przeszło, a serce mam byle jakie.
Tyle procesji z dzwonami, tyle już Alleluja,
A moja świętość dziurawa na ćwiartce włoska się buja....
/ks. Jan Twardowski/
Kampania społeczna 2017/2018
Koniec świata - 2017
Powrót Norwida - 2016
Uteatralizowana Medytacja o Pasji - Niedziela Palmowa - 20.03.2016.
Klasztor O.Redemptorystów w Tuchowie
Lekcja - 2016
Kreon - 2014
Dzięń Gniewu - 2013
Wyklęci - 2012
Ballada o Wołyniu - 2011
Inensywność szkła poza percepcją - 2010
Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
"Sprawa Chrystusa"
