Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Popielec

Czyli staropolska Wstępna Środa, rozpoczyna w kalendarzu chrześcijańskim czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu. Zwyczaj posypywania głowy popiołem na znak żalu i pokuty istniał już w starożytnej Grecji i Rzymie. W kościołach chrześcijańskich tradycja ta pojawiła się w VII w. W roku 1091 papież Urban II uczynił go zwyczajem obowiązującym w całym kościele do dzisiaj. W czasie środowej Mszy św. kapłani posypują wiernym głowy popiołem powstałym ze spalenia palm wielkanocnych z poprzedniego roku, mówiąc: „Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz” albo „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Dawniej ludzie wierzyli, że popiół powstaje ze startych na proch ludzkich kości. Posypanie głowy popiołem było zewnętrznym znakiem rozpoczęcia pokuty.

Czytaj więcej...

Karawaniarska farsa w Śmigle, pardon w Śmignie

czyli
„Mąż zmarł ale już mu lepiej”

Sztuka zaprezentowana w wczoraj w niedzielę 23 lutego o godz, 16 w Gminnym Ośrodku Kultury w Lisiej Górze z siedzibą w Śmignie, powstała na podstawie scenariusza mieszkającej w Szczecinie Izabeli Degórskiej, znanej polskiej dziennikarki, felietonistki a także autorki popularnych powieści, sztuk teatralnych i bajek oraz scenariuszy telewizyjnych. W latach 2009/2010 pisała dialogi do ponad 60. odcinków popularnego serialu telewizyjnego KLAN,  w latach 2011-2014 była ekspertem PISF. Jest laureatką wielu konkursów literackich. Znakomita farsa „Mąż zmarł ale już mu lepiej”, której premiera miała miejsce równo 5. lat temu,  okazała się przysłowiowym strzałem w dziesiątkę, udanie wieńczącym tegoroczny karnawał.  Zaprezentowana przez działającą przy tamtejszym GOK amatorską grupę teatralną Wiecznie Młodzi sztuka, to klasyczna czarna komedia opowiadająca o losach Leona Stachurskiego, którego żona zamierza pozbyć się ze świata żywych. Kiedy już wydaje się jej, że plan się powiódł, następuje niespodziewany zwrot akcji. To znakomita satyra na instytucję małżeństwa, środowisko lekarzy, nauczycieli, świat prasy, radia, telewizji, relacje sąsiedzkie, wreszcie – na nas wszystkich. Tym bardziej, że aktorzy to „sami swoi” - w większości nauczyciele i członkowie miejscowej Rady Parafialnej, mieszkańcy Śmigna i okolic.    Wartka akcja i niezłe aktorstwo (ze szczególnym wyróżnieniem jedynej zawodowej aktorki w tym timie Eweliny Bieś), to niewątpliwe atuty tego spektaklu. Szkoda tylko, że scenografia była zbyt dosłowna i raczej przeszkadzała niż pomagała aktorom, no i technika (światło i dźwięk), to był prawdziwy horror… Ale na takie „drobiazgi” nikt nie zwracał uwagi  (no może poza autorem niniejszej relacji zawodowo związanym z teatrem), publiczność bawiła się znakomicie i to pomimo że wielu widzów musiało stać, bowiem na długo przed rozpoczęciem sztuki zabrakło miejsc siedzących. Owacje na stojąco i serwowany przy wyjściu jabłecznik dopełniły miary sukcesu tego wieczoru.     

Czytaj więcej...

Powrót do Kabotynowa (4) - Zemsta Mauzoleum

Niniejsza satyra (?) powstała pierwotnie jako koncept serialu filmowego w odcinkach, który (póki co) nie doczekał się realizacji. Do pewnego stopnia jest kontynuacją tworzonego przez kilka osób cyklu „Tajemnice Kabotynowa”, przed laty zamieszczanego w formie pisanej i audio na portalu inTARnet. Opisywaliśmy w nim losy najważniejszych osobistości mitycznego Kabotynowa – miasteczka położonego nigdzie, czyli wszędzie! Teraz sprawdzamy, czy pióro nie zardzewiało. Synonim już od rana intensywnie pracował. Na biurku, obok stosu papierów, spoczywała misterna konstrukcja złożona z klocków, a rezydent Kabotynowa, z należytym pietyzmem celebrował właśnie chwilę, w której („aha!”) położony zostanie jej ostatni element. Celebracja była uzasadniona, w końcu nie każdy miał szczęście urodzić się Bobem Budowniczym... Tak oto wreszcie nadeszła pełna napięcia chwila, w której ręka Synonima majestatycznie zawisła w powietrzu, by zwieńczyć dzieło, gdy nagle…

Czytaj więcej...

Tomasz A. Żak: Deklaracje i wiara

Jedni mówią, że wiara jest sprawą prywatną, a inni, że obowiązkiem wierzącego jest swą duchowość niejako „upubliczniać”. Mamy więc takich wierzących, którzy klękają nawet w kościołach, gdzie z tabernakulum ołtarza głównego wyeksmitowano Najświętszy Sakrament i takich, którzy wygodnie siedzą w ławkach pomimo, że obok kapłan udziela Komunii świętej. Czy to jest ten wyróżnik pomiędzy katolikiem „przedsoborowym” a „otwartym”? Szczerze pisząc – nie wiem. Wiem natomiast, że nasza wiara, jak i dwa tysiące lat temu, jest – chce ktoś czy nie – częścią polityki.

Czytaj więcej...

PO SĄSIEDZKU: KARNAWAŁ FINISZUJE

czyli
W KRAKOWIE ZAKOŃCZYŁ SIĘ FESTIWAL OPERA RARA

Co roku w karnawale odbywa się w Krakowie festiwal OPERA RARA. Tegoroczna edycja - podsumowuje w swojej 8 już relacji nasza stała korespondentka Katarzyna Cetera, rozpoczęła się jeszcze przed feriami i trwała aż do „walentynek”. Karnawał to czas, z którego wyrastają najróżniejsze spektakularne widowiska w historii kultury europejskiej - także opera, której uniezależnienie się od arystokratycznych mecenasów oznaczało właśnie wejście w świat karnawału.

Czytaj więcej...

Porozumienie 19 lutego 2020 roku

We środę,19 lutego w Ośrodku Praktyk Artystycznych DOM LUDOWY w Maszkienicach, gdzie od jesieni ubiegłego roku Teatr Nie Teraz znalazł przystań tak do pracy warsztatowej i edukacyjnej, jak i do prezentacji własnej twórczości, miało miejsce bardzo ważne wydarzenie kulturalne. Wchodzący w swoje 40-lecie działalności Teatr Nie Teraz, jeden z najstarszych w kraju zespołów ruchu teatralnej alternatywy, podpisał specjalne porozumienie z czteroma samorządami Małopolski: Gminą Dębno, Gminą Pleśna, Miastem i Gminą Wojnicz, Miastem i Gminą Zakliczyn. To najprawdopodobniej pierwsza tego typu inicjatywa w Polsce.

Czytaj więcej...

Zapomniana data

174 lata temu miała miejsce Rabacja galicyjska, zwana też Rabacją chłopską lub Rzezią galicyjską. Wybuchła w nocy z 18 na 19 lutego 1846 roku i trwała do końca marca. Było to największe i najbardziej krwawe powstanie chłopskie na terenach zachodniej Galicji o charakterze antyszlacheckim i antypańszczyźnianym, na którego czele stanął chłop ze Smarzowej Jakub Szela. Chcąc osłabić siłę przygotowywanego przez polskich spiskowców powstania urzędnicy austriaccy w Galicji rozpuścili wśród chłopów plotkę, że szlachta planuje ataki na wsie i mordowanie ich mieszkańców. Na niektórych terenach podjudzeni chłopi ruszyli gromadnie na dwory, paląc je i mordując ich mieszkańców. Zbrojne gromady chłopów rabowały i niszczyły dwory (w cyrkule tarnowskim zagładzie uległo ponad 90% dworów) i w niezwykle bestialski sposób mordowały swoich dziedziców, m.in. odpiłowując im głowy. Austriacy wypłacali nawet nagrody pieniężne chłopom za głowy zamordowanych ziemian. Ponieważ za zabitego szlachcica płacono dwukrotnie więcej niż za rannego, wielu zabijano u progu budynku starostwa w centrum Tarnowa, gdzie zwożono rannych i pomordowanych. Zamordowano od 1200 do 3000 osób, niemal wyłącznie ziemian, urzędników dworskich i rządowych oraz kilkudziesięciu księży. Gdy powstanie krakowskie zostało stłumione i chłopi przestali być potrzebni Austriakom, wojsko przywróciło spokój. Jakub Szela został internowany, a następnie przesiedlony na Bukowinę. Pamięć o tym jednym z najfatalniejszych epizodów polskiej historii przetrwała w sztuce i literaturze, m in. w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego, gdzie Jakub Szela został przedstawiony jako Upiór.

Czytaj więcej...

Tarnów a la bretonne

Gdyby nie tarnowskie korzenie autorki najnowszej wystawy eksponowanej w piwnicznej galerii Muzeum Okręgowego – mieszkającej we Francji artystki Anny Kropiowskiej, nijak nie kojarzyłaby się ona z Tarnowem. Już sam tytuł ekspozycji „Bretońskie wędrówki - stroje ludowe” sytuuje jej twórczość w Bretanii, gdzie od 20. lat mieszka i prowadzi pracownię autorską Dziwna to wystawa, zupełnie nie wpisująca się w dotychczasowe propozycje tarnowskich muzealników, aczkolwiek ciekawa i oryginalnie pomyślana. Tyle, że równie dobrze mogłaby być pokazywana w każdym innym miejscu. Jej pewna merytoryczna uniwersalność i artystyczna nijakość to ewidentne obniżenie poziomu, do jakiego przyzwyczaili nas gospodarze tej galerii.  Szkoda, że nie mogliśmy zobaczyć innych, znanych w szerokim świecie prac tej artystki… Ne zmienia to faktu, że wernisaż prac Anny Kropiowskiej, szwagierki znanej niegdyś tarnowskiej dziennikarki, a obecnie działaczki społecznej (vide: Zamkomania) Ewy Kropiowskiej, jaki miał miejsce w poniedziałek 10 lutego w Galerii „Piwnica pod Trójką” przy Rynku 3 tradycyjnie zgromadził przyjaciół i znajomych artystki oraz stałych bywalców tego do tej pory ekskluzywnego salonu wystawienniczego. Wystawę  można oglądać do 1 marca.

Czytaj więcej...

Dziś pogrzeb Króla Lipia

Tak Antoniego Sypka nazywa w swoim sercem pisanym wspomnieniu jego syn Wojciech. -„Osiągnięcia i zainteresowania mojego śp. Taty są dobrze znane. Na emeryturze odkrył nową przyjemność: spacery z psimi pupilami. Najpierw była to bokserka Bella, a po jej śmierci labradorka Dora. Zaskoczenie było spore. Tato, który nigdy nie miał żadnego zwierzęcia, pokochał oba psy niemniej niż historię Tarnowa. Codzienny, popołudniowy spacer w kierunku Lasku Lipie, przez pola rzędzińskich włościan, stał się Rytuałem. W sezonie zimowym o 15:00, a w sezonie letnim o 17:00. W wyjątkowo upalne dni jeszcze później. Co charakterystyczne dla każdego obrzędu i w tym przypadku były stałe punkty programu oraz szczegóły dopracowane do perfekcji. Nawet boeingi przelatujące przez niebo miały swoje miejsce w całej tej układance. Dyskusja mogła jedynie dotyczyć tego, czy mają 2 czy też 4 silniki. Obserwacja przyrody stała się nieodłącznym elementem spacerów. Nasłuchiwanie derkacza, czekanie aż zakwitnie czeremcha, zgniatanie w palcach owoców śnieguliczki i ostrzeżenia wobec wnuczki Amelki, żeby nie zatarła oczka. Ich celem była tzw. opona. Odpoczywając na niej, Tato celebrował każdą chwilę.
Wielu rzeczy będzie mi teraz brakowało, ale tego Rytuału chyba najbardziej. I sylwetki Taty z psem na smyczy, przechodzącego przez osiedlę, ulicę i znikającego w zieleni tego małego raju, jaki sobie na tym ziemskim padole znalazł.”
A tak swojego mistrza zapamiętał red. Mirosław Poświatowski.

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.

 vippi 50 . Informationen