Witryna korzysta z plików cookies,które są niezbędne do prawidłowego jej funkcjonowania .W ustawieniach przeglądarki możesz zmienić warunki ich przechowywania lub dostępu
Wybrane artykuły :

Niedziela Palmowa

Zwana też kwietną lub wierzbną, rozpoczyna cykl obrzędów wielkanocnych. Przywołuje ona triumfalny wjazd Chrystusa do Jerozolimy na pięć dni przed ukrzyżowaniem. Wspominają o nim wszyscy czterej ewangeliści, ale tylko jeden Święty Jan mówi o tym, że zgromadzony tłum wita Chrystusa gałązkami palmowymi. Wydarzenia te miały wypełnić starotestamentowe proroctwo Zachariasza, który zapowiadał: "Oto Król twój idzie do ciebie sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny - jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu, oślicy". Zwyczaj obchodzenia tego święta potwierdzony jest dopiero w dokumentach z IV wieku, które zawierają opis tego zwyczaju kultywowanego wówczas w Jerozolimie. Patriarcha dosiadający osła wjeżdżał do miasta drogą opisaną w Piśmie Świętym.  Niedzielę Palmową wprowadzono do liturgii w XI wieku. Do reformy Kościoła katolickiego w 1955 roku celebrans wychodził w Niedzielę Palmową przed kościół, a bramę kościoła zamykano. Musiał trzykrotnie uderzyć krzyżem w bramę kościoła i wtedy ponownie ją otwierano, a kapłan z uczestnikami wstępował do wnętrza kościoła, by odprawić mszę. Miało to przypominać wiernym, że zamknięte niebo zostało otworzone dzięki śmierci krzyżowej Chrystusa. Obecnie kapłan w Niedzielę Palmową nie przywdziewa szat pokutnych fioletowych, ale szaty czerwone. Procesja ma charakter tryumfalny. Przez to Kościół chce podkreślić, że kiedy Chrystus za kilka dni podejmie się tak okrutnej śmierci to jednak nigdy nie pozbawi się swojego majestatu królewskiego i prawa do panowania. A przez mękę i śmierć to prawo jedynie umocni. Ze względu na rygory sanitarne, msze św. i nabożeństwa Niedzieli Palmowej rozpoczynającej Wielki Tydzień w Kościele Katolickim, będą sprawowane z ograniczeniem udziału wiernych do pięciu osób. Biskupi zachęcają do uczestnictwa w liturgiach poprzez transmisje i modlitwę w domach.

Czytaj więcej...

Koronawirus i nasz egzamin

Terminów poprawkowych nie ma!

Opublikowane w ostatnich dniach marca rządowe komunikaty czasów pandemicznych ubrano w formułę „10 rad” - pisze na portalu Pch24.pl Tomasz A. Żak, twórca Teatru Nie Teraz, znany reżyser i publicysta . Ot, takie proste i zawsze dobrze przyjmowane odwołanie do europejskiego kodu kulturowego, jakim jest Dekalog. W tych komunikatach rząd, słusznie zakładając, że kondycja psychiczna Polaków nie jest najlepsza, stara się nam poprawić samopoczucie i podpowiada, co zrobić „żeby było dobrze”. Zwróciłem uwagę na dwa takie antidota – jedno ogólniejsze, dotyczące ochrony zdrowia psychicznego, a drugie mówiące, jak zadbać o samopoczucie dzieci. Obie instrukcje, jakby nie było, skierowane są do populacji deklarującej się w ponad 90 proc. jako wierząca, ale nie ma w tych dekalogach nic o Panu Bogu.

Czytaj więcej...

21.37 po raz 15.

Dzisiaj - w dniu 15. rocznicy odejścia Jana Pawła II do Domu Ojca zapalmy w oknach świece o 21:37 - apeluje kard. Stanisław Dziwisz, osobisty sekretarz papieża-Polaka. Prosi też o modlitwę w intencji ustania pandemii. "Wtedy poczuliśmy się osieroceni, ale potrafiliśmy wzajemnie się umacniać i szukać pocieszenia w Bogu, który jest Źródłem Życia. Czy potrafimy dziś – tak jak wtedy – trwać we wzajemnej miłości, we wspólnym nam wszystkim bólu i tęsknocie? Czy potrafimy szukać nadziei i czerpać siłę z prawdy, że wprawdzie nie możemy dziś fizycznie się spotkać, ale przecież nasza wspólnota jest realna i istnieje mimo zamkniętych drzwi naszych domów?” – pyta najbliższy współpracownik św. Jana Pawła II. Krakowski metropolita senior wyznaje, że wraca wspomnieniami do tamtych chwil jedności, gdy patrzy dziś na opustoszały plac św. Piotra, gdy widzi „puste świątynie i zamarłe ulice”. „Disiaj świat zatrzymał się tak, jak zatrzymał się 15 lat temu” – zauważa.

Czytaj więcej...

"Wielki wkurw" M. Poświatowskiego

czyli Matrix 2.0.

„Nadeszła godzina wielkiej próby. Próbie tej musimy wszyscy sprostać...” - Zenek słuchał orędzia prezydenta Andrzeja Dudy i wydawało mu się, że już raz w życiu słyszał te słowa. Sięgnął po pilota by zmienić kanał w telewizorze z goebelsowskiej stacji reżimowej, na załganą stację antyrządową, ale tam leciało to samo. -No cóż, poczekam na komentarze tych łajdaków – pomyślał i charchnął soczyście, dający tym samym wyraz stosunkowi większości Polaków do zawodu dziennikarza, pikującego pod względem społecznego zaufania do poziomu nadzwyczajnej kasty, czyli gdzieś między złodziejem, politykiem a szambonurkiem. Z całym szacunkiem dla tego ostatniego. W całym kraju działy się bowiem ciekawe rzeczy. Niedługo po tym, jak rząd tryumfalnie ogłosił tarczę antykryzysową, równie użyteczną co listek figowy bardziej pokazujący, że król jest nagi, niż osłaniający cokolwiek – taki, którym nawet nie można sobie obolałej d...py podetrzeć – zaraz po ogłoszeniu tej „tarczy”, bankrutować zaczęły tysiące polskich przedsiębiorstw, a banki skwapliwie przejmowały ich majątek. Setki tysięcy pracowników, zwykle bez większych oszczędności, za to z kredytami, szły na dobrowolno – przymusowe bezpłatne urlopy, albo otrzymywało wypowiedzenia. Również i tu banki zacierały ręce – szykował się okres żniw i przejmowania majątków rodzin. Kto miał kredyt hipoteczny, rwał włosy z głowy, niektórzy popełniali samobójstwa, nie mogąc patrzeć, jak przepada ich dorobek.

Czytaj więcej...

TARNÓW I OKOLICE: PANDEMIA KULTURALNA

czyli
TARNÓW W CZASACH ZARAZY

Od trzech tygodni żyjemy w zawieszeniu. Stan epidemii – a wcześniej zagrożenia epidemicznego - obowiązuje na terenie całego kraju. To taki -  dywaguje Katarzyna Cetera - wcale przecież niemały, kataklizm bytowy, społeczny i kulturalny. Liczba osób zakażonych koronawirusem SARS-CoV-2 nadal i coraz intensywniej rośnie, podobnie jak ilość zgonów spowodowanych wywołaną przez ten wirus chorobą, zwaną już w tej chwili powszechnie COVID-19. Trzymamy się oczywiście, ale jak długo potrwa przymusowe siedzenie w domach – nie wiemy.

Czytaj więcej...

Krzysztof Penderecki (1934-2020)

Po długiej i ciężkiej chorobie, w wieku 86 lat, odszedł jeden z największych kompozytorów naszych czasów Krzysztof Penderecki, który zrewolucjonizował muzykę XX wieku, podbił Europę i świat.  Był ciepłym, pełnym uroku, dowcipnym człowiekiem. Cenił samotność, czas na tworzenie, ale potem chętnie zanurzał się w życie domu. Zmarły wczoraj rano (niedziela 29.03.) w swoim domu w Krakowie prof.Krzysztof Penderecki był nie tylko światowej sławy kompozytorem, ale też wielkim miłośnikiem przyrody. Planowanie ogrodu przyrównywał do tworzenia partytury. Razem z żoną Elżbietą stworzyli w Lusławicach niedaleko Tarnowa park i arboretum, w którym jest ponad 1 tysiąc 800 gatunków drzew i krzewów. Wiele z nich Krzysztof Penderecki zasadził osobiście, ściągając sadzonki z całego świata lub przywożąc je osobiście z zagranicznych podróży. Urodził się w Dębicy, miasteczku zamieszkiwanym przed wojną głównie przez chasydów. Pochodził z wielokulturowej rodziny o korzeniach ormiańsko-niemiecko-polskich. Jego dziadek był niemieckim ewangelikiem i był ważną postacią w życiu przyszłego maesto; babcia pochodziła ze Stanisławowa i była Ormianką. Właśnie z dziadkiem jeździł do Tarnowa, gdzie podczas okupacji widział m.in. uliczną egzekucję, która zrobiła na nim ogromne wrażenie. Później bywał tu kilkakrotnie, podobnie jak w Kąśnej Dolnej, gdzie patronował i przez kilka pierwszych lat był dyrektorem artystycznym Ogólnopolskiego Festiwalu Muzyki Kameralnej BRAVO MAESTRO. Z biegiem lat stał się prawdziwym obywatelem świata, ciągle w rozjazdach: Chiny, Japonia, Ameryka, Niemcy, Izrael. Pisał muzykę na wielkie rocznice i uroczystości. Dyrygował swoimi utworami, choć nie była to jego największą pasją. Pasją było pisanie muzyki i komponowanie ogrodu w Lusławicach. W muzyce XX wieku nikt nie zrobił takiej kariery, jak on. Nie zrobił jej również tak szybko! Z inicjatywy prof. Pendereckiego obok dworku w Lusławicach w 2012 roku powstało Europejskie Centrum Muzyki jego imienia - dedykowane młodym i zdolnym artystom z całego świata. Zostawił po sobie katedrę zbudowaną z własnej muzyki i drzew. Miałem zaszczyt znać mistrza osobiście, z którym przeprowadziłem duży wywiad po jednym z koncertów w Dębicy. Ukłony Mistrzu. Stojące owacje przez całą wieczność!

Ps. Prof. Krzysztof Penderecki spocznie w Panteonie Narodowym w kościele św. Piotra i Pawła w Krakowie. Uroczysta ceremonia pogrzebowa odbędzie się po ustaniu pandemii koronawirusa. Teraz odprawiona zostanie jeno msza pogrzebowa, po której nastąpi kremacja.

Czytaj więcej...

Święty od poskramiania żywiołów

A jednym z nich jest zaraza, taka jak koronawirus szalejący w Polsce, Europie i na świecie. Od kilku tygodni demolujący ugruntowany od lat ład społeczny i moralny, gospodarczy i polityczny. A wiadomo, że jak trwoga, to do Boga... Stąd, odkrywanie na nowo postaci Św. Szymona  z Lipnicy, świątobliwego kapłana z zakonu Bernardynów, w powszechnej opinii patrona od poskramiania wszelkich żywiołów.  Przez całe stulecia pozostającego w cieniu innych świętych polskich okresu  średniowiecza, jak Wojciech, Świerad, Stanisław czy Kinga. Nawet w rodzimej diecezji nie jest czczony jako jej patron. Również mało kto wie, że  obecny święty tuż po święceniach w Krakowie był przez rok 1465 gwardianem tarnowskiego klasztoru Ojców Bernardynów. Na szczęście od kilku dni Szymon z naszej podtarnowskiej Lipnicy przestał być świętym anonimowym. Jego wstawiennictwo wzywane jest teraz szczególnie mocno. O modlitwę wstawienniczą - odmawianie specjalnej litanii, dobrze znanej w Lipnicy Murowanej, apelował m.in. biskup tarnowski Andrzej Jeż. To również dobra okazja do przypomnienia, że Święty Szymon to nie tylko sympatyczny mnich z „Historii żółtej ciżemki” - kultowego niegdyś filmu dla młodzieży.

Czytaj więcej...

27 marca

To data dla ludzi teatru wyjątkowa. To święto, którego dziś nie ma, pozostało jedynie w kalendarzu i pamięci ludzi sceny. Apokalipsa - czas ostateczny, w którym przyszło nam żyć ma dziś diabelską maskę koronawirusa. W teatrze maska zawsze była ważna, to jeden z jego podstawowych atrybutów ale czy teraz wyrzuceni poza margines zawirusowanej rzeczywistości także musimy je nosić... aby przetrwać ten stan wojenny w kulturze. Tak dziwnego, ale przede wszystkim smutnego Międzynarodowego Dnia Teatru nie przewidział chyba nikt.  Nie ma przedstawień, nowych premier, okolicznościowych spotkań, nagród i gratyfikacji.  A miało być tak pięknie! Wystrzałowo i odświętnie! Bo w tym roku 27 marca wystrzelił w piątek. Piątek! Co za słowo iskra! Do niedawna słowo zapłon. Najlepszy dzień do świętowania, bo trwać może i całą sobotę, a zawstydzić niedzielą o poranku.  Niestety ktoś zatrzymał życie, porozbijał szampanówki i wszystko stało się nieznośnie puste. Niby każdy jakoś sobie radzi.  A jednak coś wisi niedobrego w powietrzu. Jakiś wirus przygnębienia. Patrzymy przez okna na wyludnione ulice i stajemy się powoli niczym z parapetu kocięta. Tyle nam wolno. Sennie spoglądać na smutną rzeczywistość i trwać, czekać. Ale na kogo? Na Godota, który nie przyjdzie... .  Wszak po to jest teatr, aby zmieniać świat, zmieniać na lepszy, Boży po prostu.   

Czytaj więcej...

Zbigniew Ważydrąg

Kołysały mnie ręce matki, jej piękne pieśni i wiatru oddech od pól, od rozłogów...

Mieszka wśród Frasobliwych i Ukrzyżowanych, którym oddał dom i siebie. Dzieła Zbigniewa Ważydrąga słyną z połączenia elementów abstrakcji i surrealizmu ze sztuką ludową. Obok malarstwa i fotografii, artysta zajmuje się także rzeźbą - to jego krzyż Święty Jan Paweł II tulił do policzka w czasie swojego ostatniego Wielkiego Piątku,  W 2004 roku ukazał się jego tomik wierszy pt. "Jesteś blisko", a także wspomnienia o ks. Janie Twardowskim, dla którego za życia stał się dostawcą ołówków zakończonych rzeźbą Chrystusa Frasobliwego. Jest także uznanym kolekcjonerem sztuki ludowej.  Do dziś mieszka  w rodzinnym domu – pracowni - stodole w Jasieniu koło Dębna, gdzie gościł mnie kilka razy. Poznałem go wiele lat temu na Jamnej w słynnym ośrodku duszpasterskim Ojca Jana Góry - przegadaliśmy w tamtejszym lektorium niejedną nockę przy kominku i dobrym winku... . Ma tam zresztą swoją stałą ekspozycję malarsko - rzeźbiarską. Potem zrobiłem z nim duży wywiad do nieistniejącego już tygodnika "Echo Tarnowa" (przedrukowało go kilka liczących się wówczas periodyków kulturalnych), widywaliśmy się na wielu wernisażach i warsztatach. Ostatnio w lipcu ub.r. w Tuchowie na  poplenerowym wernisażu wystawy malarstwa – "Sacrum Natury i Sacrum Kultury’’, organizowanym corocznie przez znaną, niegdyś tarnowską a od wielu lat francuską, malarkę i animatorkę kultury Krystynę Baniowską-Stąsiek. 

Czytaj więcej...

Klub literacki „Smagacz”

Szanowni Widzowie Teatru Nie Teraz!
 Czytelnicy naszych „Intuicji”!

Teatr i czasopismo, które wydajemy, to dwa światy, które od lat się pięknie dopełniają.
Premiera szesnastej już odsłony ,,Intuicji przydrożnych” zbiegła się z pierwszym premierowym pokazem nowego spektaklu TNT ,,Koniec świata. Dramat, który nie ma końca”, Wydarzyło się to 13 października w Tuchowie. Ach, co to była za wieczór; co to były za rozmowy, dyskusje i… kontrowersje! Spektakl – wiadomo. Ci, co byli, także w Krakowie czy Warszawie, dobrze wiedzą. A ,,Intuicje”, jak to skomentował jeden z uczestników tego premierowego wieczoru, znów narozrabiają swa niepoprawnością, pomogą przewartościować, zaskoczą. Cieszą nas takie opinie, bo to oznacza, że „nie odpuszczamy”, nie osiadamy na laurach, choć pewnie były do tego powody. Przypomnijmy, że właśnie w 37 roku istnienia TNT obchodzimy 20-lecie działalności naszego stowarzyszenia i z tej okazji specjalnym adresem uhonorował nas pan Andrzej Duda, Prezydent RP. Wracając do „Intuicji”, jeszcze ciepłych, pachnących farbą drukarską. Jak zwykle zrobiliśmy to z rozmysłem i pomysłem – tym razem tematem wiodącym jest Niepodległość! Swoistym bohaterem ostatniego numeru „Intuicji” jest profesor Kazimierz Braun. I nie tylko dlatego, że to honorowy członek naszego teatralnego stowarzyszenia, ani nie dlatego, że od ub. roku jest honorowym obywatelem Tarnowa. Powód najważniejszy to inscenizacja jego dramatu „Powrót Norwida”, której premiera w Teatrze Nie Teraz miała miejsce niemal dokładnie rok temu i odbyła się w tarnowskim Ratuszu. Profesora nie trzeba nikomu przedstawiać, a jeżeli jest inaczej, to „Intucjie” pozwolą całkiem nieźle poznać postać tego największego chyba współczesnego znawcy i twórcy teatru polskiego na świecie. Polecamy szczególnie tzw. ekskluzywny wywiad z panem Kazimierzem, który przeprowadzili Ryszard Zaprzałka i Justyna Babiarz. Jest energia, nieco wspominania, są opowieści o przeszłości, teatrze, jak to kiedyś było i jak jeszcze będzie.

Intuicje przydrożne

Klub Teatralny "TESPIS"

logo male teatralny
Ludzie Teatru Nie Teraz 6 - A. Warchał

Anna Warchał - aktorka, tajemnicza kobieta.
 
Wrażliwa i delikatna, silna i zdecydowana. Łączy w sobie różne żywioły, różne energie, jest obdarzona ciekawością świata i zmysłem obserwacji. Ma iskierki w oczach i niski ochrypły głos. W 2004 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie (wydział aktorski, specjalizacja wokalno-estradowa). Współpracowała z teatrami: Bagatela, El-jot - Krakowska Opera Kameralna, Teatr Ludowy, Plejada. Zrealizowała liczne spektakle, działając w Stowarzyszeniu Teatrów Niezależnych oraz na scenach niezrzeszonych. Aktywnie włącza się w popularyzację poezji, bierze udział w wieczorach poetyckich w Krakowie. Według niej teatr powinien spełniać swoją misję, czyli nieść prawdę, edukować, naprawiać, mądrze bawić, dawać swoiste "katharsis". Nie mam wymarzonej roli. To, co ma się pojawić, przyjdzie samo. Uwielbia wyzwania związane z tworzeniem postaci, wspólnej pracy reżysera i aktorów. Teatr jest w tym względzie czymś niezwykłym. Nie zagrałaby w spektaklu, który widza psychicznie niszczy, który jest chorym tworem wyobraźni reżysera, który obraża Boga. "Koniec świata" jest kolejną przystanią w jej podróży teatralnej. To rodzaj pewnej misji, którą ma do spełniania.Podczas pracy z młodzieżą dzieli się z młodymi ludźmi swoją wiedzą, pokazuje, jak ważna w życiu człowieka jest pasja i wytrwałość w działaniu. Prowadziła zajęcia w ramach ,,Taniec - Pasja Świata - Przenikanie Kultur" do spektaklu Moniki Myśliwiec ,,Aurelia nie chce spać". Wielokrotnie zasiadała w gronie jury podczas konkursów recytatorskich. Nowe wyzwania teatralne dają jej inspiracje do szukania w sobie, tworzenia, dawania siebie innym.

Agnieszka Winiarska - TNT

Ludzie Teatru Nie Teraz 1 - M. Małysa

Ludzie Teatru Nie Teraz 2 - E. Tomasik

Ludzie Teatru Nie Teraz 3 - K. Zapała

Ludzie Teatru Nie Teraz 4 - O. PISZ

Ludzie Teatru Nie Teraz 5 - M. Rutkowski

 14 czerwca w ramach Nocy Teatrów na scenie Teatru KTO gościnnie wystąpią aktorzy z Teatru Solskiego w Tarnowie. Krakowska publiczność zobaczy spektakle „Jakobi i Leidental" w reżyserii Małgorzaty Warsickiej oraz „Tlen (Kislorod)" w reżyserii Zofii Zoń. - To doskonała promocja teatru i przyciąganie widzów, którzy często po raz pierwszy bądź po długiej przerwie wracają obejrzeć znakomite przedstawienia – mówi Rafał Balawejder, dyrektor Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie. Planujemy, aby w przyszłym roku także w Tarnowie odbyła się Noc Teatrów. Jesteśmy w stanie pokazać kilka spektakli jednego wieczora. Chcemy zaprosić do współpracy Centrum Sztuki Mościce, Tarnowskie Centrum Kultury oraz Biuro Wystaw Artystycznych, bo posiadają przestrzenie, które także można adapto

Klub Filmowy „Vitae Valor”

logo male filmowy"Sprawa Chrystusa"

To znakomicie przyjęty przez widzów w Stanach Zjednoczonych, zrealizowany z dynamizmem, trzymający w napięciu film oparty na prawdziwej historii Lee Strobla, dziennikarza, laureata Nagrody Pulitzera i autora bestsellerowej książki „Sprawa Chrystusa”, na której oparto scenariusz tej pasjonującej opowieści. Film twórców kultowych produkcji „Bóg nie umarł” i „Czy naprawdę wierzysz” wchodzi do kin 17 listopada. Lee (Mike Vogel, „Służące”) był na samym szczycie. Jego mistrzowskie reportaże śledcze przynosiły mu nagrody i umożliwiały awans w „Chicago Tribune”, a w domu czekała na niego kochająca żona (Erica Christensen, „Weronika postanawia umrzeć”) i dzieci. Miał poczucie, że jako pan swojego losu jest zawsze nieomylny. Pewnego wieczoru jednak wszystko się zmieniło… Groźba utraty rodziny stała się przyczyną, dla której ten zagorzały racjonalista i ateista postanowił zmierzyć się z największą tajemnicą chrześcijaństwa. Wtedy jeszcze nie wiedział, że będzie to najważniejsze dziennikarskie śledztwo w dziejach… Scenarzysta, Brian Bird, mówi, że stworzenie filmu było dla niego wyzwaniem. “Książka autorstwa Lee Strobla jest praktycznie encyklopedią wszystkich najlepszych myśli na temat wiarygodności dowodów na życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Wiedziałem, że od tej strony historia będzie mocna – od strony dziennikarskiego śledztwa w sprawie chrześcijaństwa. Ale znając historię życia Lee, zdawałem sobie sprawę, że ten film musi być też historią miłosną. Namówiłem więc Lee i jego żonę, aby spędzili kilka dni ze mną w moim biurze w piwnicy, by zapoznać się z ich prawdziwą podróżą od 1980 roku. Zagłębiliśmy się w nią.” Małżeństwo z Leslie było główną motywacją Lee Strobla do próby podkopania chrześcijaństwa. Leslie stała się chrześcijanką, co całkowicie rozwaliło ich perfekcyjnie ateistyczne małżeństwo. Dobrali się do niej „głosiciele Ewangelii”, więc Lee zdecydował, że musi ją ratować poprzez udowodnienie jej, że ta cała rzecz to wielkie oszustwo. To była misja ratownicza, która zmieniła się w historię odkupienia. Lecz zamiast uratowania Leslie od „sekty”, to właśnie jej miłość ostatecznie uratowała jego przed niedowiarstwem. Źródło - strona internetowa filmu.

 vippi 50 . Informationen