Koniec świata

czyli tak źle jeszcze nie było...

To taka nasza człowiecza skłonność do opisywania rzeczywistości, w której żyjemy, jako czasu „końca świata”, a także konstatacja, iż „tak źle to jeszcze nie było”. Zdecydowanie nie idźmy tą drogą. Tę, którą iść nam należy, wytyczył ludziom nasz Zbawiciel. Bo mogą płonąć katedry, mogą nawet płonąć ludzkie pochodnie, ale najważniejszym jest, aby ogień, ten piekielny, nie strawił naszego wnętrza – naszego rozumu, naszych serc i naszych dusz. Abyśmy w istocie swej, w święty czas WIELKIEJ NOCY, mogli stanąć przed Chrystusem Zmartwychwstałym i poprosić, jak w Psalmie 51:  
POKROPISZ MIĘ HYZOPEM, A BĘDĘ OCZYSZCZONY:
OMYJESZ MIĘ, A BĘDĘ NAD ŚNIEG WYBIELONY.

Wszystkim Wam bracia i siostry, czytelnikom i współpracownikom Tarnowskiego Kuriera Kulturalnego oraz tworzących wspólnotę Teatru Nie Teraz życzę wraz Tomaszem A. Żakem Błogosławieństwa Zmartwychwstałego Chrystusa na dziś, jutro i na każdy pożar, szczególnie ten, którego się niespodziewamy. Zwycięzca śmierci, piekła i szatana, śpiewamy w starej polskiej pieśni wielkanocnej. I takiej dzisiaj potrzeba wiary - w KOŚCIÓŁ WALCZĄCY, którego częścią być nam przynależy. 

Ryszard Zaprzałka

Syn Boży

Znany nam pod imieniem Jezus, naprawdę nazywał się Jeszua. Żył na krańcach Cesarstwa Rzymskiego, którego językiem oficjalnym była greka. Żydowskie imię Jeszua w wersji greckiej brzmi Iesus, po spolszczeniu Jezus; Jesus po angielsku; Jesus po francusku, Gesu’ po włosku. Jeshua – Jezus mówił w języku aramejskim i na święto, na które przybył do Jerozolimy mówił Pasḥa’. W ciągu następnych dni po jego przybyciu do świętego miasta, nastąpiły wydarzenia, które doprowadziły do powstania odłamu judaizmu, zwanego chrześcijaństwem. Słowo „chrześcijaństwo” nie wywodzi się, jak wielu mylnie sądzi, od „chrztu”, ale od greckiego „Christos”, czyli „namaszczony”, co z kolei jest tłumaczeniem słowa „Mesjasz”, po hebrajsku „מָשִׁיחַ”‎, transliterowany jako „māšîaḥ”). Jak wiemy, Jezus został oskarżony o zakłócanie porządku prawnego i religijnego, o zamach na ustaloną władzę polityczną i religijną i skazany na śmierć na krzyżu. Na wspomnienie tamtych wydarzeń, po wielkoczwartkowej mszy Wieczerzy Pańskiej, kościelne ołtarze zostają ogołocone z wszelkich ozdób, krzyże są przykrywane, a dzwony milczą.

Czytaj więcej...

Od pojmania do śmierci

7 kwietnia 30 roku na krzyżu umarł Jezus z Nazaretu.

Trwające już prawie dwa tysiące lat dzieje Kościoła są pełne podobnych procesów politycznych - mówił podczas wielkopiątkowych uroczystości w Kalwarii Zebrzydowskiej abp Marek Jędraszewski, które kolejni władcy tego świata wytaczają chrześcijanom. Proces opluwanego i wyszydzanego Jezusa Chrystusa dzieje się po dziś dzień, czego przejawem jest lewacka nienawiść i hejt wobec chrześcijan. Schemat stosowanego przez nich szantażu pozostaje w swej istocie niezmienny i brzmi zawsze tak samo: jeśli jesteś wyznawcą Chrystusa i Jego Ewangelii, to znaczy, że jesteś wrogiem: cesarza, króla, jakiegoś innego władcy czy też partii lub jakiegoś innego wysokiego urzędnika... . Natomiast obecnie, jeśli przyznajesz się publicznie do Chrystusa i chcesz wprowadzać do swego życia Jego nauczanie znaczy to, że: należysz do Ciemnogrodu; jesteś wrogiem poprawności politycznej; nie uznajesz zasady tolerancji; nie znasz smaku prawdziwej wolności; jesteś fanatykiem; jesteś faszystą; jesteś przeciwnikiem Światowej Organizacji Zdrowia, zalecającej deprawację dzieci i pozbawianie ich niewinności już w wieku przedszkolnym; jesteś homofobem, walczącym z Kartą LGTB; walczysz z postępem ludzkości!  Dla chrześcijan sprawa jest oczywista - Jezus oddał życie dla naszego zbawienia. Wielu jednak interesuje również to, dlaczego doszło do pojmania, procesu, skazania i egzekucji. Grupa uczonych badała ostatni dzień Jezusa. Ustalenia są w niektórych miejscach ze sobą sprzeczne, ale dzięki ich pracy możemy dzisiaj powiedzieć, że mniej więcej wiemy, jak wyglądały ostatnie godziny przed straceniem.

Czytaj więcej...

Triduum Sacrum w Rycie Trydenckim

W niniejszym tekście postaramy się opisać krótko  to, co cechuje liturgię Triduum Paschalnego w tradycyjnym rycie rzymskim - przeczytać można na stronach intenetowych Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X.  Łatwo zauważyć, że, jeśli nie skupiać się na szczegółach oraz pomysłach poszczególnych wspólnot i parafii, opisywane celebracje w swoim schemacie nie różnią się bardzo od tego, co przewiduje skomponowana po II Soborze Watykańskim liturgia.  W tym opisie skupimy się na tym, co jest widoczne dla wiernych, nie przyglądając się dokładnie wszystkiemu, co robi kapłan i asysta. Nie opisujemy kwestii oczywistych, takich jak wspólny dla wszystkich kierunek modlitwy, łacina, chorał gregoriański, etc. Historii rozwoju liturgii tych najważniejszych dni całego roku kościelnego, liturgii godzin, Mszy krzyżma oraz motywom, dla których coraz liczniejsi wierni chętnie wybierają właśnie te tradycyjne celebry, należałoby poświęcić osobny artykuły.

Czytaj więcej...

W teatrze jak na wojnie 2

W Teatrze Polskim we Wrocławiu właśnie słychać dzwonek przed następnym aktem dramatu - diagnozuje tamtejszą sytuację w kolejnym  tekście reżyser Tomasz A. Żak, twórca Teatru Nie Teraz, ceniony publicysta,  odznaczony niedawno przez Prezydenta RP  Srebrnym Krzyżem Zasługi. Tam od lat, niemal modelowo, etos artystycznej służby Ojczyźnie wypala się niczym kwasem. Ludzie lubią historie w odcinkach. Serial to nic nowego w kulturze. Tak przecież powstawało wielkie dzieło Sienkiewicza pisane „ku pokrzepieniu serc” Polaków. Niestety, dzisiaj jest inaczej, o czym świadczy nawet nazewnictwo. Rozłożoną w czasie opowieść określa się słowem przywołującym niezbyt dobre skojarzenia – tasiemiec.  Jest i inne, chyba nawet brzydsze określenie – telenowela. I z taką właśnie „historią” mamy do czynienia we wrocławskim Teatrze Polskim. I bardzo trudno byłoby tam doszukiwać się jakiegoś „pokrzepienia serc”.

Czytaj więcej...

„Rzeczy i ludzie”

Czyli, czego to ludzie nie wyrzucają...

Na tę wystawę trafiłem przypadkiem. I ze zdumieniem skonstatowałem, że z niczego można zrobić coś. I to coś podnieść do rangi sztuki. Okazuje się, że mogą nią być niepotrzebne już ludziom obiekty małej architektury ulicznej, zdezelowane meble i przedmioty codziennego użytku np. dywan z wypaloną dziurą… .  Stały się one inspiracją dla młodych artystów biorących udział w najnowszej wystawie w Galerii BWA w Tarnowie pt "Rzeczy i ludzie", której wernisaż odbył się we czwartek 11 kwietnia. Jak przeczytałem w materiałach promujących  ten śmiały eksperyment z  pogranicza happeningu i andegrandu  - „Na wystawie poruszony zostanie problem .statusu przedmiotów w życiu ludzkim. W Polsce, w ostatnich latach zaszła w tej kwestii wielka zmiana. Dawniej przedmioty miały większą wartość i trwałość. Było ich mniej, lecz je szanowano, naprawiano, by długo służyły. Dzisiaj, w czasach przedmiotów jednorazowych, które gdy się zepsują, są natychmiast wyrzucane, Mają znaczenie chwilowe i użytkowe, błyskawicznie zastępowane są nowszymi modelami.”  Szkoda, że autorki  tarnowskiej wystawy nie ogłosiły publicznej zbiórki z tzw. wystawek, które z naszych ulic zbierane są przez MPO, bo to znacznie poszerzyłoby artystyczne spektrum ekspozycji.

Czytaj więcej...

Benedykt XVI o przyczynach kryzysu Kościoła

Amerykańska stacja EWTN opublikowała angielską wersję listu autorstwa Benedykta XVI, w którym obszernie przedstawia podstawy kryzysu, jaki dotknął Kościół w sferze seksualnej. Zdaniem papieża emeryta, do przyczyn obecnych skandali zaliczyć należy m.in. odrzucenie tradycji na rzecz „nowocześnie pojmowanego Kościoła” czy idee seksualnej rewolucji lat ’60, które przeniknęły w struktury Kościoła. Benedykt XVI wskazuje także na problem homoseksualnych sieci, które zawiązały się w części seminariów. Portal PCh24.pl w całości przetłumaczył list na język polski. - Moje uwagi dzielą się na trzy części. W pierwszej części moim celem jest krótkie przedstawienie szerszego kontekstu społecznego kwestii, bez którego nie można zrozumieć problemu. Próbuję pokazać, że w latach sześćdziesiątych XX wieku doszło do ważnego wydarzenia na skalę w historii bezprecedensową. Można powiedzieć, że w ciągu 20 lat od 1960 roku do roku 1980 dotychczasowe standardy normatywne dotyczące seksualności zawaliły się całkowicie i pojawiła się nowa normalność, która do tej pory była przedmiotem żmudnych usiłowań zmierzających ku zamętowi. W drugiej części zamierzam wskazać wpływ tej sytuacji na formację księży i ich życie. W końcu w trzeciej części chciałbym rozwinąć pewne perspektywy właściwej reakcji ze strony Kościoła.

Czytaj więcej...

"Pisarzu..."

Takie określenie - ksywę definiujące swoje relacje z wywodzącym się z Tarnowa rapującym poetą Bartoszem Baranem "Bibro" przywołał jeden z jego mentorów Wojtek Klich - znany tarnowski muzyk, kompozytor i wokalista. Drugim  takim mentorem jest Tomasz A. Żak - twórca i dyrektor Teatru Nie Teraz, znany reżyser i ceniony publicysta. I to on prowadził bardzo niekonwencjonalnie, by nie rzec żywiołowo (brawurowo rapując jeden z wierszy Bartosza…), wczorajsze (11.04.2019) spotkanie autorskie z Bartoszem Baranem zorganizowane w Miejskiej Bibliotece Publicznej im. Juliusza Słowackiego przy ul. Krakowskiej. Jego bohater urodził się w Tarnowie 27.11.1981 r. Pochodzi z wielodzietnej, naznaczonej patologią, ubogiej rodziny z Tarnowa. W roku 2001 ukończył Technikum Budowlane w Tarnowie. Ma za sobą bardzo wiele trudnych doświadczeń, w tym alkohol, narkotyki, hazard, tzw. złe towarzystwo, z którego wyrwał się dotknięty poważną chorobą. To w tamtym czasie uznał, że najlepszym lekarstwem na wszystkie przeciwności losu jest pisanie wierszy oraz aranżacje własnych tekstów w utworach hiphopowych. “Pisanie wierszy to jedno, co naprawdę umiem i lubię robić”. Słowo klucz, jakim się posługuje to “nadzieja”. Z tamtego czasu bardzo dobrze wspomina udział w warsztatach Grupy Młodych Autorów w MBP prowadzonych przez poetę Zbigniewa Mirosławskiego. Publikował m.in. w magazynach literackich: „Aspiracje”, „Intuicje” oraz w almanachach Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury w Tarnowie: „Pasje życia” i „Skarbiec piękna”. Swój debiutancki tomik wierszy zatytułowany „W pogoni za nadzieją” wydał w 2008 roku.  Po wyrwaniu się z Tarnowa "Bibro" trafił do Wrocławia, gdzie doznał swojej kolejnej religijnej iluminacji, tym razem pod wpływem pastora z Kościoła Babtystów. Potem była Anglia i Irlandia, skąd wrócił do Poznania i związał się z działalnością tzw. kościoła ulicznego, głosząc świadectwa i rapując... Jego teksty nie są łatwe, liryczne, do poczytania i zachwytu. To raczej wyrzucone i uchwycone na papierze emocje i myśli pisane w chwilach trudnych, dziś już zdaje się przeszłych. Niosą ze sobą jakiś rodzaj pokrzepienia, wiary w dobro, które nadejdzie. Bartosz Baran w swoich tekstach często zwraca się do Boga. Sam autor podkreśla, że teraz, gdy odnalazł już swoją wiarę, Bóg zajmuje w jego życiu ważne miejsce, daje siłę, pomaga pokonać słabości i upadki. Czwartkowe spotkanie było nie tylko prezentacją poezji i rapu chrześcijańskiego, który ostatnio dominuje w artystycznym życiu  Bartka ale wypełniła je także niezwykła klimatyczna, w większości improwizowana, muzyka w wykonaniu guru tarnowskich muzyków, charyzmatycznego Wojciecha Klicha i Jarosława Kolmana. Poniżej, przejmujące świadectwo Bartka, którym podzielił się w Ostrowie Wielkopolskim w zborze Kościoła zielonoświątkowego 20 stycznia 2019 roku.

Czytaj więcej...